HD als reactie op de 'Ik generatie'.

Ik vermoed dat het aantal stellen dat aan huiselijke discipline (HD) doet groter is dan de ruimste schattingen doen vermoeden. En ik vermoed dat het aantal stellen dat aan HD nog veel hoger zou zijn als de sociale acceptatie ervan wat hoger zou zijn.

Waarom ?

Voor hen die tot HD gekomen zijn vanuit bijbelse of rechtse overwegingen, liggen de antwoorden voor de hand - ze zijn ontstaan in een cultuur die mannen boven vrouwen verheft en een cultuur waar ouderwetse opvoedingsmethoden diepgeworteld zijn. Plus het feit dat in religieuze kringen de HD levensstijl gepropagandeerd wordt.

Het klinkt daarentegen aannemelijk dat de aantrekkelijkheid van HD voor progressieve stellen behoorlijk anders is. Ik geloof in een opleving in de interesse in huiselijke discipline in feministische kringen als reactie op de vrije opvoeding van de jaren 60 en 70.

De meesten van ons beschouwen zichzelf als een progressief en feministisch, ikzelf inbegrepen, en dat we opgevoed zijn door ouders die het product zijn van de 'Ik' generatie. In tegenstelling tot hun ouders, wiens opvoedingsmethoden kwamen uit de Victoriaanse opvattingen als 'wie zijn kind lief heeft, spaart de roede niet' en 'kinderen mogen gezien worden, niet gehoord'.

Ik-generatie ouders vormden met hun houding ten opzichte van de ontwikkeling van het kind, huwelijk en opvoeding de ultraliberale 60er en 70er jaren. De meeste van onze moeders waren tieners en jonge vrouwen toen het feminisme een hoogtepunt bereikte en de meeste van onze vaders waren tieners en jonge mannen toen mannen werden gestimuleerd een meer verzorgende rol op zich te nemen en hun vrouwelijke kantjes meer te etaleren.

De sociale ophef van de jaren 60 en 70 werd gevolgd door de zelfhulp beweging van de 80er jaren. Als resultaat hiervan, werden onze doodgegooid met een bulk aan opvoedingsadviezen zoals in geen enkele voorgaande generatie gebeurd is. En de meeste van deze adviezen werden geschreven door ouders die het product waren van de ultra-vrije 60er en 70er jaren.

Het resultaat? Een sterke nadruk op flexibiliteit, onderhandeling en vrijheid in de opvoeding. Ouders werd geadviseerd dat het stellen van grenzen aan het gedrag van kinderen beschadigend was, dat het de persoonlijke en sociale ontwikkeling in de weg zou staan en dat er vooral gepraat moest worden in plaats van gestraft. In plaats van een autoriteitsfiguur te zijn, streefden Ik Generatie ouders er naar 'beste vrienden' te worden met hun kinderen. (bijvoorbeeld, mijn ouders hebben me zelfs gezegd dat als ik een joint wilde proberen, dat ik die van hun maar moest nemen. Dan weet je in ieder geval zeker dat ze geen troep gebruiken�)

Dat de Victoriaanse opvoedingsmanier werd losgelaten was natuurlijk helemaal niet slecht. Het was natuurlijk zo dat de manier waarop onze grootouders hun kinderen opvoedden overdreven streng was en de persoonlijke groei inderdaad niet erg stimuleerde. Veel ouders van de 60er en 70er jaren wilden dat hun kinderen het beter hadden dan zij en hielden er een veel vrijere opvoedingsmanier op na, met de oprechte wens dat hun kroost op zou groeien als gezonde kinderen.

Maar laten we eerlijk zijn. Niet iedereen had een dergelijke onbaatzuchtig opvoedingsperspectief.

Er is een reden waarom de generatie van onze ouders de Ik Generatie genoemd werden. Vrouwen ervoeren een vrijheid op hun werkplekken en de wereld in het algemeen, die in vorige generaties ongekend was. En overal werd mensen verteld, 'Je moet je eigen ding doen'. Opvoeden, tja dat komt vanzelf wel, joh.

En de werkelijkheid is dat 'liberaal' opvoeden eenvoudiger is, minder tijd neemt en minder problemen oproept dan het stevig neerzetten van grenzen en het bewaken hiervan. Ik Generatie ouders zijn lui geworden en gebruiken de politiek en populaire psychologie als een excuus om zelf de afwezige ouder uit te kunnen hangen. ('Want h�, als je je tiener die de fout ingegaan is huisarrest geeft, dan moet jezelf ook thuis blijven en dat is onplezierig). 'Vrije' opvoeding is te vaak een dekmantel om een luie opvoeding te rechtvaardigen.

En natuurlijk, deze generatie heeft deze houding vaak nog verder doorgedreven. De meesten van ons die wel eens in de buurt geweest zijn van ouders met jonge kinderen hebben de uitbarstingen van ongewenst gedrag gezien, uitdagen en andere destructieve resultaten van deze verlichte en gevoelige opvoeding. Ik ken bijvoorbeeld in ieder geval ��n ouder die er prat opgaat een progressieve en zorgzame ouder te zijn, maar wiens vijf jaar oude dochtertje nog niet zindelijk is omdat de inspanning die het de moeder kost om haar dochter te helpen met deze grote en uitdagende situatie, om haar woorden te gebruiken, te lastig is.

En om dingen nog ingewikkelder te maken, ik vermoed dat veel ouders van ontspoorde kinderen zich gehandicapt voelen omdat de sociale omgeving hen herhaaldelijk duidelijk maakt dat elke vorm van grenzen en discipline, mishandeling is.

Het grote probleem hierbij is dat alle kinderen grenzen nodig hebben (en volwassenen ook, en daar komen we zo op). Tijdens onze jeugd worden we geacht zelfdiscipline te leren, onze boosheid te beheersen, respect, een arbeidsethos en andere basale vaardigheden te verwerven die nodig zijn om een gezonde volwassene te worden. Deze grenzen worden niet geleerd in een vrije opvoeding, maar door middel van regels, discipline en een voorbeeld door onze ouders gesteld.

Maar de meesten van ons zijn opgevoed door ouders die om uiteenlopende redenen ons niet de grenzen hebben geboden die nodig zijn om productieve en gedisciplineerde volwassenen te worden. We hebben nu dus een generatie volwassenen die de importantie van grenzen en verantwoordelijkheden niet kennen.

De gelukkigen onder ons realiseren zich dit gebrek en klampen zich vast aan iedere mogelijkheid die we kunnen pakken om alsnog te leren hoe we volwassen moeten zijn - zelfhulpboeken, bezinningsweekenden, workshops, goeroes of wat dan ook.

Degenen met minder geluk realiseren zich niet dat ze een belangrijke vaardigheid missen en maken het leven tot een hel door zich grof, brutaal en anderszins onaangename kwalificaties, te gedragen omdat ze denken dat grenzen niet voor hen gelden en dat ze altijd zou moeten krijgen wat ze willen. Zoals verwende kinderen die geen grenzen hebben geleerd. En ik kan het weten, want voor de HD, was ik ook zo.

Onze samenleving kreunt onder de gevolgen van drie generaties lui opvoeden. De verklaring van onze zoektocht binnen HD is dat het een logisch gevolg is van een generatie die op zoek is naar grenzen, discipline en veiligheid. De basale psychologische theorie zegt dat wat we als kinderen niet gekregen hebben, daar gaan we als volwassenen naar op zoek.

Ik kan het niet duidelijker zeggen - ik wil discipline omdat ik deze nooit ervaren heb toen ik opgroeide en zonder dit ben ik tamelijk stuurloos. Als ik mij op mij eigen methode verlaat, komt er niets van mijn werk terecht en is mijn zelfdiscipline nagenoeg nul. Mijn vermogen om beleefd te blijven wanneer ik boos ben ontbreekt. Wanneer ik de keus heb om iets te doen waar ik geen zin in heb en wat voor de televisie te hangen, resulteert erin dat ik naar belspelletjes kijk en me zorgen maak hoe het nu verder moet. Met andere woorden, over het algemeen gedraag ik me als een kind dat toestemming heeft DVD's te kijken in plaats van me met mijn studie bezig te houden.

Dit zijn lesjes die ik tijdens mijn jeugd had moeten leren, maar wat niet gebeurd is. Maar alleen maar omdat ik het niet geleerd heb, betekent niet dat ik het niet meer op zou kunnen pikken. Inwendig ben ik hongerig naar deze lessen, hoewel ik niet de behoefte heb ze te leren. En als een volwassene is het moeilijk om een manier te vinden dit soort lessen te leren die deze primaire en wanhopige behoefte te bevredigen, die tijdens de jeugd onvervuld gebleven is.

Maar HD bevredigt die behoefte en leert ons belangrijke lessen in een veilige liefdevolle manier. Door HD ben ik in staat als nog te leren wat ik als kind en als tiener niet opgepikt heb. Wanneer ik een grote mond heb, krijg ik een pak op mijn blote bips en wordt ik in de hoek gezet. Wanneer ik mijn verantwoordelijkheden verzaak en met mijn vriendinnen ga winkelen, kan ik tegen huisarrest oplopen. Dat is wat er zou moeten gebeuren als resultaat van dit kinderachtige en onverantwoordelijke gedrag en het is goed om deze lessen alsnog te leren - beter laat dan nooit.

HD wijkt in theorie niet af van de wijd geaccepteerde theorie van het beschadigde innerlijk kind dat we allemaal in ons hebben. De behoefte om dat innerlijke kind de knuffels, zoenen, aanmoediging en liefde te geven die we in onze jeugd gemist hebben, is breed geaccepteerd. En toch vinden we het op de ��n of andere manier schokkend en ongepast om hetzelfde kind de discipline en grenzen te geven die in de jeugd eveneens ontbroken hebben. Grenzen en discipline zijn even belangrijk als knuffels en zoenen en een kind kan niet gezond opgroeien als beide niet met elkaar in evenwicht zijn.

Verder, zijn we tot de ontdekking gekomen dat we om ons innerlijke kind liefde en zorg te geven, we met dat kind, oftewel dat deel van onszelf in de taal van het kind zullen moeten praten. Eenvoudige liefdesverklaringen, knuffelbeesten, kalmerende baden en zachte dekens zijn allemaal middelen om in contact te komen met ons innerlijke kind op een manier die het begrijpt. Vergelijkbaar biedt HD ons de mogelijkheid om het innerlijke kind de grenzen te bieden die het begrijpt.

Bijvoorbeeld, ik ken een schrijver die ooit eens een poging gedaan heeft om zichzelf discipline bij te brengen door iedere keer als hij zich er niet toe kon zetten aan het werk te gaan, een donatie aan de VVD te doen. Afgezien van het feit dat ik veel liever een pak slaag in ontvangst neem dan de VVD te doneren, faalde deze methode omdat hij verzuimde zijn bange en ongedisciplineerde innerlijk kind te benaderen op een manier die het begreep. Kinderen begrijpen geen politieke belangen en campagne donaties. Ze begrijpen wel een pak op hun billen, het in de hoek moeten staan en het verlies van privileges en vrijheden. Ze maken indruk op een kind - en op ons innerlijke kind - op een eenvoudige en basale manier. (En ja, ik geloof niet dat een pak op de billen een goede manier is om wangedrag te bestraffen, het is heel goed mogelijk om zonder slaag aan HD te doen - maar ik kan het niet aanraden).

Natuurlijk, het is goed mogelijk dat er te ver gegaan wordt en dat het kind buitenproportioneel gestraft wordt. Dat is het moment dat discipline veranderd in mishandeling. En ja, het is mogelijk dat HD ook te ver gaat. Maar we hebben het over discipline die wel werkt. Wanneer het liefdevol, redelijk, uitgebalanceerd - wanneer de ouderlijke verantwoordelijkheid grenzen stelt en straft uit liefde en niet uit boosheid.

En bedenk dat een gebrek een discipline net zo goed mishandeling is als teveel ervan - een kind de wijde wereld insturen zonder dat hij zichzelf kan redden is gevaarlijk, wreed en verwaarlozend ouderschap.

Ik weet dat de aanwezigheid van discipline in mijn leven die ik in mijn jeugd zo gemist heb een intense leemte vult. Het is net of ik in staat gesteld wordt dingen over te doen en dingen goedmaakt worden die ik gemist heb. Het gebrek aan discipline heeft mijn leven beschadigd en heeft gezorgd dat ik niet kon doen wat ik moest doen. Dit is nu rechtgezet. Voor het eerst, heb ik de hoop dat ik de persoon kan worden die ik graag wil zijn.

Een vrouw heeft niet zolang geleden op een HD forum geschreven dat ze in de vier jaar dat ze aan HD doet, meer bereikt heeft dan in de dertig jaar daarvoor.

Als dat geen feminisme is dan weet ik het niet meer.

PS - Sommigen van jullie zullen zich het volgende afvragen. Als dit allemaal waar is, waarom moeten vrouwen zich dan wel door hun mannen laten straffen en niet andersom? Per slot van rekening hebben ze dezelfde opvoeding ondergaan als mannen en hebben jongetjes net zo goed grenzen nodig als meisjes. Hier zijn een aantal interessante antwoorden op te geven - blijf de column lezen voor de antwoorden!