'Periodiek versus Straf': Een gewetensvraag

De meeste keren in de afgelopen maanden dat er in onze relatie een pak slaag valt, is er sprake van een �periodiek� pak slaag, wat inhoudt dat er geen misdraging aan ten grondslag ligt, maar dat het bedoeld is om mijn gedrag in algemene zin bij te sturen of het stressniveau te verlagen.

Ik vermoed dat binnen onze relatie het accent op periodieke billenkoek is komen te liggen omdat mijn partner en ik worstelen met een probleem dat we met HD (huiselijke discipline) hebben: ik misdraag me de laatste tijd maar zelden.

Ik ben er praktisch altijd van overtuigd dat er niets mis is met mijn gedrag, en wanneer het dit wel is, het een reactie is op een schandelijke misdraging van zijn kant, waardoor een eventuele overtreding van mijn kant minstens even erg is als die van hem � en daarom niet afgedaan kan worden met een eenzijdige straf. (en nee, ik zal onder geen voorwaarde overwegen hem een pak slaag te geven. Dat zou naar mijn mening de archetypische mannelijke/vrouwelijke energie van HD ru�neren, en daarnaast zijn autoriteit ernstig geweld aan doen).

Hoe dan ook, de reden waarom ik over het algemeen een periodiek pak slaag krijg is waarschijnlijk dat het een stuk veiliger is dan een pak slaag voor straf dat er geen sprake is van schuld en dat het dus zonder reden gegeven kan worden.

Het is daarom onze gewoonte om alles wat normaal gesproken in aanmerking komt voor een straf te negeren en ons te concentreren op een periodiek pak slaag zonder dat hier een specifieke aanleiding voor hoeft te zijn.

Dit is binnen een HD relatie natuurlijk een probleem omdat het om �Huiselijke Discipline� draait en niet om �Huiselijke Zomaar�.

In vervolg op het probleem van de �Ideale Paddel�, vermoed ik dat het leggen van de nadruk op periodieke billenkoek, er de oorzaak van is dat het mooie krachtige gevoel dat ik van huiselijke discipline krijg, verdwenen is sinds mijn terugkeer naar de woonplaats van mijn partner.

Het strafelement van een pak op mijn billen is voor mij cruciaal voor de totale beleving. Ik heb het nodig om die knoop in mijn maag te voelen (en het nerveuze gekriebel op een andere plek) die me duidelijk maakt dat ik buiten mijn boekje ben gegaan en dat ik daarvoor gestraft zal worden. Ik wil de schaamte voelen die ik voel wanneer ik weet dat het onafwendbaar is omdat ik de fout in gegaan ben. En dat wat ik ga krijgen niet bedoeld is om me te plezieren of mijn stress weg te nemen maar als consequentie voor een fout die ik begaan heb.

En ik heb de veiligheid nodig te weten dat wanneer zaken in onze relatie fout lopen, dat daar specifieke en concrete consequenties aan verbonden zijn in plaats van een vage en gespannen stilte die ontstaat wanneer de straf achterwege blijft. Op het moment zelf heb ik het nodig dat mijn heer des huizes streng is, afstandelijk en zonder medelijden en liefdevolle steun (die komt daarna).

Eerst schuldig voelen, vervolgens gestraft worden om daarna een gereinigd gevoel te hebben, vergeven te worden. Effecten die voor mij zo belangrijk zijn, dat als ze achterwege blijven, het allemaal een poppenkast is. Het mag dan in erotisch opzicht bevredigend zijn, maar dan zonder de voordelen in psychologisch of relationeel opzicht.

Deze cirkel schuld/straf/vergeving is een van de vele dingen die HD onderscheidt van de meer doelgerichte erotische en seksuele vormen van plezier/pijn en het dichter brengt bij de reinigende pijn die door veel religieuze bewegingen door de eeuwen heen beoefend werd (en begonnen ver voor de katholieke monniken) en bij de traditionele straffen horen die een ouder zijn kind geeft.

Als mensen zijn de meesten van ons in het bezit van schuldgevoelens � en het verlangen om hier periodiek van ontdaan te worden. Jammer genoeg heeft onze cultuur geen andere manieren gevonden om van schuldgevoelens ontdaan te worden. De katholieke kerk kent het ritueel van de biecht. Maar de meesten van ons zijn niet katholiek. Voor de meesten van ons, tenzij we een bekeuring krijgen voor te hard rijden, een boete bij de bibliotheek of een disciplinaire maatregel op het werk, zijn er weinig gezonde mechanismen in boetedoening binnen onze cultuur om schuldgevoelens weg te wassen, zodat ze plaatsmaken voor opluchting.

Veel van de kracht van HD � of we het ons nu bewust zijn of niet � is gelegen in zijn vermogen om op formele en veilige manier ons geweten te zuiveren van de dingen waarmee we ons zelf en degenen om ons heen tekort gedaan hebben. Wanneer het element schuld/straf/vergeving uit de HD te verbannen wordt door al te vaak een pak slaag zonder aanleiding te geven, loop je het risico een heel basaal element dat HD de moeite waard maakt, verloren gaat.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen ruimte is om rollenspelletjes te spelen of aan erotische vormen van billenkoek en andere niet disciplinaire activiteiten te doen. Natuurlijk is die ruimte er wel, en deze dingen kunnen heel leuk zijn om te doen, maar ze zullen op hun beurt over het algemeen (maar niet noodzakelijkerwijs) het psychologische element van het reinigen van schuldgevoelens missen, dat zo inherent aan HD is. Zo was mijn �Perfecte Paddel� inderdaad perfect voor seksuele spelletjes en mijn fantasie, maar niet voor straf, met wederzijds goedvinden is hij inmiddels achter in de kast beland.

Het verschil tussen HD en meer seksueel geori�nteerde activiteiten is dat HD direct appelleert aan de menselijke behoefte om boete te doen voor de dingen die je verkeerd gedaan hebt. En ik vermoed dat de groeiende aantrekkingskracht van HD veel te maken heeft met het steeds meer ontbreken van sociaal geaccepteerde manieren om boete te doen in een cultuur waar alles maar kan en waar veel mensen denken dat ze alles kunnen maken zonder dat het consequenties heeft. (Als je dit gebrek aan individuele verantwoordelijkheid aan den lijve wilt ervaren, vraag dan eens aan willekeurige mensen of ze hun hond aan willen lijnen of hun auto netjes in de parkeervakken willen zetten en wacht vervolgens eens af welke je reactie je krijgt).

Diep van binnen, weten we natuurlijk heel goed dat we niet het recht hebben om ons slecht te gedragen omdat we volwassen zijn, of we deze wetenschap nu wegduwen, overschreeuwen of verdoezelen. Wie mijn behoefte aan HD herkent, is zich gelukkig op zijn minst een klein beetje bewust van onze sociale en persoonlijke schuldgevoelens, die veel mensen om ons heen hebben.

Of huiselijke discipline uiteindelijk een levensvatbare optie is, valt nog te bezien � de aantrekkingskracht van deze levensstijl lijkt het begin te zijn van een sociaal experiment in menselijk gedrag, sexe specifiek rolgedrag, en kracht in relaties. De tijd moet leren of het grote probleem, hoe je om moet gaan met misstappen van de dominante partner, HD onmogelijk maakt.

Als er al een antwoord is op dit probleem, dan zal dat veel ingewikkelder zijn dan het zomaar weglaten van een van de basiselementen die van HD juist een potentieel gezonde relatievorm maakt.