HD en besluiteloosheid

Toen ik op de middelbare school zat, had ik de mazzel een ontzettend goede lerares te hebben, die ons de liefde voor Shakespeare bijgebracht heeft.

Als gevolg van haar manier van lesgeven, ben ik een van de gelukkigen die weet op welke momenten er gelachen moet worden tijdens de toneeluitvoeringen van Shakespeare. En dan niet omdat mijn buurman lacht, maar omdat ik de grapjes begrijp. Daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor.

Mijn voorkeur ging uit naar tragedies en ik was gefascineerd door het idee dat de klassieke held ten onder gaat. Ik begrijp de jaloezie van Othello en de ambitie van McBeth, maar toen de lerares beweerde dat Hamlet aan besluiteloosheid ten onder is gegaan, was ik verbijsterd.

Besluiteloosheid is voor mij van een totaal andere orde dan ambitie en jaloezie. Dus, hoe kan je leven in vredesnaam ten onder gaan aan besluiteloosheid?

Ik weet niet wat er van die lerares terecht is gekomen, maar als ik haar zou kunnen bereiken, dan zou ik haar een mailtje sturen met de woorden. �Ik begrijp het nu pas�. Geen wonder dat Hamlet de meest bekende personage van Shakespeare is. Ik zou te allen tijde de voorkeur geven aan jaloezie en ambitie boven besluiteloosheid.

Nadat we elkaar lange tijd niet gezien hadden, zijn mijn partner en ik de laatste twee weken bij elkaar geweest. Zoals voorspeld kon worden en ondanks al onze problemen en mijn twijfels over de toekomst van onze relatie, waren slechts enkele ogenblikken in dezelfde ruimte genoeg om te zorgen dat ik weer tot over mijn oren verliefd op hem werd. (en zoals verwacht mocht worden, was ik alle problemen op slag vergeten). Er was niet meer nodig dan ��n �welkom terug� pak op mijn billen om me weer duidelijk te maken waarom ik me al deze moeite had getroost om deze relatie �berhaupt in stand te houden. We zijn misschien niet het meest ideale stel, maar als het op HD aankomt, vliegen de stukken eraf!

Maar het wordt voor mij steeds duidelijker, dat een relatie op afstand voor ons niet gaat werken. Ik vermoed dat een stel al verder moet zijn met HD en een veel steviger fundament van vertouwen en goede communicatie moet kennen, wil de relatie op een grote afstand stand kunnen houden. En zoals de vaste lezers al weten, zo ver is het bij ons nog lang niet.

Ik sta dus voor een belangrijke beslissing: blijven zitten waar ik zit, veilig op mijn eigen eilandje, op veilige afstand van de alledaagse problemen van een relatie die het toch niet blijkt te zijn, maar ook zonder de mogelijkheid om de HD zich te laten ontwikkelen, of ga ik eens echt aan de slag om het verleden waar ik al eens eerder over geschreven heb, te verwerken.

En op dat punt begon ik me realiseren hoe besluiteloos ik eigenlijk was, want iedere keer als ik besloot het een te doen, realiseerde ik me dat ik het andere zou missen en switchte weer naar de andere kant. Dat doe ik nu al wekenlang, als het geen maanden zijn. Hij wordt er helemaal gek van, en ik eerlijk gezegd ook. (heel jammer dat een pak op mijn bips me niet wat besluitvaardiger maakt).

Toen ik vanmiddag weer eens probeerde tot een besluit te komen en door twijfel overmand werd, realiseerde ik me opeens klip en klaar hoe vaak mijn besluiten gebaseerd zijn op het voorkomen van pijn. En het volgende moment realiseerde ik me dat er nog een reden was waarom HD zo�n genezende en sterke kracht in mijn leven is.

De trigger die ervoor zorgt dat ik heen en weer geslingerd wordt tussen deze beslissing en andere belangrijke besluiten in mijn leven is dat de opwinding van de leuke kanten van een besluit het af moet leggen van de negatieve kanten die zo�n besluit met zich meebrengt. En de pijn die dat met zich meebrengt, is zo beangstigend dat ik onmiddellijk mijn besluit herzie om te zorgen dat deze verdwijnt. Dat gebeurt dan ook wel een poosje, totdat de opluchting dat ik weer teruggevonden heb wat ik kwijtgeraakt was weer verdwijnt en het gemis van de andere kant zich weer doet voelen. (Voor hen die het zich afvragen, dit zorgt dat het uiteindelijk weer terugkomt op HD).

Terugkijkend, realiseer ik me nu pas welk deel van mijn leven ik verprutst heb met een wanhopig verlangen om pijn te voorkomen � impulsaankopen (�ik moet het nu hebben!�), tot twee keer toe met school ophouden (�school is saai�), weglopen voor interessante klussen en professionele kansen (�dit gaat te lang duren� en �ik haat het om vroeg op te staan�). Maar het eindresultaat van het voorkomen van pijn op korte termijn, is dat het op lange termijn veel meer pijn doet � het is een soort pijn op afbetaling.

En op dat moment komt HD om de hoek kijken. (Zie je wel, ik zei toch dat ik op het onderwerp terug zou komen).

Bij HD gaat het allemaal om het beleven van pijn op korte termijn en het voorkomen van pijn op lange termijn. Een pak op de blote billen en andere straffen doen op het moment zeer, maar ze voorkomen dat andere dingen gaan etteren, zowel in de persoon als in de relatie, en nog veel meer pijn gaan doen wanneer er niets mee gedaan wordt.

Heel voorspelbaar, ook al weet ik dat het waar is, vrees ik iedere vorm van straf, en wanneer het zover is, dan stel ik alles in het werk om het uit te stellen of het te voorkomen. (Mijn partner begint tot de ontdekking te komen dat hij me geen plezier doet, door me hiermee weg te laten komen).

Om het leven te leiden zoals ik het graag wil, moet ik leren dingen los te laten, om offers te brengen waarmee op lange termijn iets bereikt kan worden. En alle dingen zo te doen zoals, volwassenen ze behoren te doen, iets wat ik als kind nooit geleerd heb, omdat niemand mij bij mijn lurven gepakt heeft omdat ik lui was en er de brui aan gaf als dingen te moeilijk bleken te zijn.

Ik ben ervan overtuigd, ongeacht de problemen in onze relatie, dat HD me deze dingen bij zal brengen. Vaak denk ik dat ik me er te veel op focus op de vraag of HD wel goed is voor onze relatie, en daarbij over het hoofd zie hoe veel het mij helpt.

Vanavond, is het weer de hoogste tijd om naar huis te gaan. Dit omdat ik nu niet de persoon kan zijn als die ik ben wanneer HD in mijn leven is. Dat kan niet waar ik nu ben. Morgen kan ik daar best weer anders over denken. Maar HD leert me dat de uiteindelijke beslissing gebaseerd moet zijn op wat ik in het algemeen gesproken met mijn leven wil, niet op het voorkomen van de onvermijdelijke pij op korte termijn, die volgt als je de ene oplossing boven de andere prefereert.