Is HD een vorm van huiselijk geweld?

Huiselijke discipline is niet hetzelfde als huiselijk geweld. HD - echte HD - heeft niets met geweld te maken. Ik kan het weten. Ik heb het beide meegemaakt.

Ik trouwde met mijn eerste vriendje toen ik 19 was. Toen we nog maar net met elkaar uitgingen, bekende ik onhandig en vol schaamte mijn behoefte aan huiselijke discipline, een behoefte waarvan ik me al van kinds af aan bewust ben. Destijds, voor het internettijdperk, was ik me niet bewust dat er zoiets was als een HD levensstijl. Het beste wat ik kon doen was te refereren aan mijn behoefte aan seksuele dominantie in het algemeen en een pak op mijn blote billen in het bijzonder.

Toen we later op de avond seks hadden, sloeg hij me - vol in mijn gezicht en hard genoeg om even van de wereld te zijn.

Ik kan me herinneren hoe het voelde, de pijn en de strijdige gevoelens en emoties die erdoor loskwamen. De schrik, de boosheid, de pijn. En vervolgens de verwarring - was ik er per slot van rekening niet zelf over begonnen? Gaf hij me niet precies waar ik zelf om gevraagd had?

Nee, natuurlijk niet. Iedereen die de huiselijke discipline ook maar even heeft meegemaakt, weet dat er geen enkele overeenkomst is tussen liefdevolle en respectvolle en met instemming plaats vindende toediening van straf en het ruwe, willekeurige en wrede huiselijk geweld.

Ik kan het weten, want ik heb beide meegemaakt.

Ik had mijn relatie met mijn toekomstige echtgenoot op dat moment moeten be�indigen, direct nadat hij me geslagen had. Of op zijn minst had ik hem er assertief op moeten wijzen dat ik NIET gevraagd had in mijn gezicht geslagen te worden. Maar ik zei niets.

De reden dat ik niets zei was achteraf geredeneerd omdat ik wist dat dit soort geweld niet was wat ik wilde, ik schaamde me zo over wat ik WEL wilde, dat me de moed ontbrak om voor me zelf op te komen. Ik was per slot van rekening nog maar 19, en in die tijd moet ik een vreemd figuur geweest zijn dat ik een relatie wilde waarin ik lichamelijk gestraft werd als ik dat verdiend had. Ik hield mezelf dus voor dat ik dankbaar moest zijn en geluk had dat ik een man had die me wilde geven 'wat ik wilde'.

Ik was er in mijn onschuld en na�viteit ook van overtuigd dat me overgeven aan huiselijke discipline betekende dat ik me over moest geven aan alles wat de man in die relatie van me wilde of ik het er nu mee eens was of niet. In een HD relatie stemt een vrouw ermee in dat ze gestraft wordt en dat de grenzen ervan veilig, gezond en samen overeen gekomen zijn. In de ware HD hoeft een vrouw nooit bang te zijn haar behoeften en verlangens naar haar partner te uiten.

Maar ik wist daar allemaal niets van. En dus trouwde ik met de man die me zo hard sloeg dat ik van mijn stokje ging. Ik zal er wel nooit achter komen of het gewelddadige en mishandelende gedrag dat volgde iets is wat sowieso gebeurd zou zijn, of omdat hij me dat zonder enige terughoudendheid aandeed omdat hij ervan overtuigd was dat ik er zelf om gevraagd had.

Achteloos�

Ik weet wat het is om met een kleerhanger van ijzerdraad geslagen te worden tot het bloed over mijn rug loopt. Ik weet wat het is om van de trap gegooid te worden.

Ik weet wat het is om naakt uit huis gezet te worden in de winterse vrieskou, kleumend in de bosjes, huilend en smekend weer naar binnen te mogen voor de buren me zouden zien.

Ik weet wat het is om shirts met lange mouwen en hoge colls te moeten dragen om de schrammen en blauwe plekken te verbergen. Ik weet wat het is om de politie aan de deur te hebben en te zeggen dat 'er niets aan de hand is'.

Ik weet wat het is om vrienden en familieleden te hebben die zeggen dat ik geboft heb met 'zo'n geweldige echtgenoot', omdat hij zijn mooiste en charmantste gezicht opzet als er anderen bij zijn.

Ik weet wat het is om hem buiten te sluiten en twee uur lang toe te kijken hoe hij de deur uit de schanieren licht met zijn autosleutels, in het besef dat ik een hoge prijs moet betalen als hij er uiteindelijk in geslaagd is binnen te komen.

Ik weet wat het is om weg te willen, en om aan te moeten horen dat ik waardeloos ben en dat 'niemand anders ooit van me zal houden'.

Ik weet wat het is om te proberen er vandoor te gaan en een motel te vinden om er daar achter te komen dat al mijn betaalpassen als gestolen opgegeven zijn.

Ik weet wat het is om te ervaren hoe mijn lieve en onschuldige katten vermoord zijn uit wraak omdat ik hem probeerde te verlaten.

En ik weet wat het is om er uiteindelijk vandoor te gaan om eindelijk tegen mezelf te zeggen dat het genoeg is en dat ik beter verdien.

Ik weet het omdat ik het allemaal niet ��n keer, maar twee keer heb meegemaakt omdat de man die me van mijn mishandelende echtgenoot heeft gered, zelf ook zijn handjes niet thuis kon houden.

Als ik dus zeg dat HD geen huiselijk geweld is, dan ben ik niet aan het theoretiseren, of uit een boek aan het citeren. Ik zeg dat HD geen huiselijk geweld is omdat ik beiden meegemaakt heb en uit ervaring weet dat het een niets met het andere van doen heeft.

Als ik geslagen wordt door een mishandelende man, en huilend in een hoekje in elkaar zak en vrees voor mijn leven, dan is dat mishandeling. Wanneer ik me vrijwillig onderwerp aan een stevig pak op mijn blote bips door een man die ik vertrouw en waar ik van houd omdat we dit samen overeengekomen zijn dat dit de consequentie is van gedrag dat niet goed voor me is, dan is dit huiselijke discipline.

Maar de trieste waarheid is dat, iedere relatie, dus ook een HD relatie kan veranderen in huiselijk geweld. Ik zeg 'veranderen in 'in plaats van 'zijn' omdat wanneer er binnen een relatie mishandeld wordt, dan is er beslist geen sprake meer van HD.

Een van de redenen voor deze column is dat ik een alarmerende trend zie op een aantal populaire Engelstalige weblogs en forums die gewelddadig gedrag aanmoedigen tegenover vrouwen onder de dekmantel van HD. Ik vind dit beangstigend en ik wordt er ook verdrietig van, omdat dat het niets te maken heeft met wat HD pretendeert te zijn en ik maak me zorgen dat de misstanden en misverstanden HD vrouwen afschrikt die anders bevrediging in een dergelijk relatie zouden vinden.

De man waar ik nu bij ben heeft een aantal hero�sche acties op zijn naam staan om vrouwen waarvan hij wist dat ze mishandeld werden, te beschermen. Hij wil niets te maken hebben met een van de dingen die ik eerder opgesomd heb. De man waar ik nu bij ben is werkzaam bij een organisatie die zich inzet voor de bescherming van mishandelde kinderen en vrouwen. De man waar ik nu bij ben heeft er voor gezorgd dat ik begrijp dat geen enkele vrouw het verdiend mishandeld te worden. En de man waar ik nu bij ben doet nu met mij aan HD nadat we er heel veel uren over hebben gepraat en waarin hij me heel geduldig, vriendelijk en respectvol geholpen heeft mijn wensen en verlangens op dit gebied onder woorden te brengen.

Iedere vrouw kan in een relatie met huiselijk geweld terecht komen. Maar een HD relatie tot een succes maken vereist van beide partijen flink wat zelfvertrouwen en zelfrespect. Toen mijn huidige partner en ik het voor het eerst probeerden, was ik nog niet sterk genoeg, hersteld genoeg en beschikte niet over de kracht om ermee om te gaan - en het mislukte jammerlijk.

In het begin in mijn huidige relatie was ik nog steeds te bang en te getraumatiseerd om deze dingen in mijn hoofd te scheiden. Mijn partner probeerde te doen wat ik hem gevraagd had - hij probeerde me een pak op de bips te geven - en ik flipte helemaal. Mijn emoties liepen helemaal over - angst, woede en insuffici�ntiegevoelens. Hij gaf me een pak op mijn billen en ik huilde en smeekte hem te stoppen, dat het bij nader inzien toch niet was wat ik wilde en dat het een vergissing was. En vaker wel dan niet kletste ik me onder een pak slaag uit omdat ik te bang was het in ontvangst te nemen.

Gelukkig was mijn partner helder genoeg om het verschil te onderscheiden in het snikken en huilen van spijt dat hoort bij een ware strafsessie en het gehuil van een vrouw die nog niet klaar is voor een dergelijke ervaring. Verstandig als hij was stopte hij onmiddellijk - nog iets wat bij mishandeling niet zou gebeuren.

We realiseerden ons dat onze relatie nog niet volwassen genoeg was voor HD, dus hebben we het in de koelkast gezet tot we aan de basisvoorwaarden van liefde, vertrouwen en respect konden voldoen. Dit is waarschijnlijk het grootste verschil tussen huiselijk discipline en huiselijk geweld:

HD is een keuze die uit liefde, vertrouwen en wederzijds respect gemaakt wordt, terwijl mishandeling alleen maar floreert dankzij het ontbreken van liefde, vertrouwen en respect.

Ik was echter nog niet gezond genoeg om me in een emotioneel volwassen en intieme relatie te begeven met een ander. Het heeft jaren geduurd - wel vijf, om precies te zijn - van werken aan persoonlijke groei en leren mezelf te waarderen als een persoon die de moeite waard is, van herstellen van trauma's en verlost raken van de geesten van degenen die mij mishandelden, geduurd voordat we het weer konden proberen. En tijdens dit proces heb ik geleerd dat hoe sterker ik ben, hoe completer ik wordt hoe beter onze HD relatie wordt.

Dit is een ander cruciaal verschil tussen mishandeling en HD - mishandeling 'werkt' alleen maar bij een vrouw die zo te neergeslagen is en zo weinig zelfrespect heeft dat ze niet beter weet dan dat ze dit verdiend heeft. Wanneer een vrouw denkt zich in een HD relatie te bevinden en ze heeft het gevoel dat ze gestraft wordt omdat waardeloos, inferieur of inadequaat is, dan is dit geen HD. Dat is mishandeling. En hoe langer mishandeling in een relatie aanhoudt hoe minder mogelijkheden een vrouw heeft om op eigen kracht te ontsnappen.

HD, is aan de andere kant helemaal niet mogelijk tenzij beide partijen emotioneel gezond aan de relatie beginnen. Een vrouw in een ware HD relatie zal haar straf als helend en gezond ervaren. En, tenminste dat geldt voor mij, hoe meer mijn partner en ik ons met huiselijke discipline bezighouden, hoe sterker ik me voel, zowel binnen als buiten onze relatie. En omdat ik me sterker voel, heeft het leven me veel meer te bieden dan vroeger.