Grenzen: Op zoek naar de "Sweet Spot"

Ik kreeg een mailtje van een vaste lezer die aangaf het jammer te vinden dat hij niet in staat was om online te reageren op mijn columns. Hij dacht dat dit kwam omdat hij een man was en ik niet zou willen dat in mijn columns de stem van de man zou doorklinken.

Voor de goede orde: dit is niet het geval! Het tegenovergestelde is eerder waar. Ik vind juist dat er veel te weinig materiaal beschikbaar is over huiselijke discipline vanuit het mannelijk perspectief bekeken en zou graag willen dat er vanuit die hoek veel meer input zou komen.

Vanuit dat oogpunt is er op deze site ook een contactmogelijkheid middels email.

Oorspronkelijk stond ik nogal gereserveerd ten opzichte van email van mannen. Dit heeft te maken met de moeite die ik soms heb met het stellen van mijn eigen grenzen. Vooral op het gebied van seks en relaties heb ik nogal eens de neiging om mijn instinct te negeren dat zegt wat veilig is en wat niet totdat het te laat is om me er nog veilig van te distanti�ren.

Nog niet zolang geleden realiseerde ik me dat ik niet alleen de macht heb maar ook de plicht om aan de veilige kant van deze persoonlijke grenzen te blijven. Dus weg met mijn aanvankelijke beleid 'geen mail van mannen' (en de problemen in mijn huidige relatie...). Dus, aangenomen dat ik niet geconfronteerd wordt met ongewenste mail van vreemden die willen weten wat voor kleur ondergoed ik draag, zie ik graag reacties van wie dan ook tegemoet.

Maar goed, ��n en ander heeft me wel aan het denken gezet over een onderwerp dat nauw verwant is aan HD: grenzen.

Zoals ik in het verleden al eens verkend heb (zie 'Als ik boos ben'), is een van de zwakke kanten van HD is dat de dominante partner in de gelegenheid gesteld wordt persoonlijke grenzen te stellen, daar waar de onderdanige partner die kans niet krijgt. En in veel gevallen, claimt de dominante partner ook nog eens het recht uit te kunnen maken wat niet alleen voor hem acceptabele grenzen zijn, maar ook nog eens voor zijn partner.

Zoals veel vrouwen die zich aangetrokken voelen tot de HD levensstijl, ben ik het verleden in gedoken om te trachten vast te stellen: a) dat wat niet het geval is,of als wat niet mogelijk was, b) dat het geen probleem was.

Even de mogelijkheid dat de discipline twee kanten op zou kunnen werken zoals in het Spencer Plan (hier zal ik later nog eens over schrijven) daargelaten, dan zijn de kale feiten eigenlijk heel simpel: a) dit is wel het geval en b) het is een probleem. Althans zo zit het bij mij.

Het issue van grenzen is jammer genoeg zo fundamenteel voor mij dat mijn huidige HD relatie zo snel uiteen dreigt te vallen.

Zolang ik niet met mijn grenzen geconfronteerd wordt, zijn we tamelijk gelukkig.

Wanneer ik aandacht vraag voor iets in onze relatie die mijn eigen persoon geweld aandoet, dan wordt hij kwaad. Wanneer ik dan doorga, riskeer ik straf. En omdat ik me bewust ben van het risico dat ik gestraft wordt omdat ik mijn grenzen stel, voel ik me genoodzaakt me te beschermen (en terecht). En dit voorkomt op zijn beurt dat ik me volledig aan hem over kan geven.

Fundamenteel is het zo dat ik er volledig vertrouwen in heb dat hij zijn macht niet misbruikt als hij me straft, maar dat ik de manier waarop hij tot het besluit komt dat ik gestraft moet worden, niet vertrouw - en het vertouwen in het oordeel van je begeleider is zo fundamenteel belangrijk voor het gevoel van liefde en veiligheid dat gezonde HD bewerkstelligt, dat de ervaring daar zonder dat vertrouwen niet lang stand houdt.

Het was wel interessant om te zien dat ik me ten volste bewust was van zijn zwakte in onze relatie nog voor ik over HD ben begonnen. Het is juist een van de dingen waarom ik er �berhaupt over begonnen ben. Ik besloot dat wanneer ik me dan toch vaak in moest houden om de lieve vrede te bewaren, dat ik dan net zo goed de emotionele band die ik met HD had in zou kunnen zetten om het negatieve om te buigen naar het positieve.

Ik wilde mijn partner zo graag, en ik wilde HD zo graag, dat ik er heel na�ef van overtuigd was dat de voordelen zo overweldigend zouden zijn dat ze het gemis in onze relatie ruimschoots zouden compenseren, en dat we beiden op een bepaalde manier zouden krijgen wat we graag wilden. Hij zou over het algemeen gewoon 'gelijk' krijgen en ik zou er de veiligheid van de HD voor terug krijgen.

Fout, fout, fout.

Er is geen voordeel, onafhankelijk van de HD, dat sterk genoeg is om een gemis aan respect te compenseren. Als dat er wel zou zijn, dan zou er nooit geen vrouwenbeweging nodig geweest zijn (of mensenrechtenorganisaties of georganiseerde vakbewegingen).

Maar zo werkt het niet. Er is een natuurlijk menselijk verlangen naar zelfrespect.

Suggereer ik dan dat HD uiteindelijk dan toch mishandeling en seksistisch is?

Absoluut niet!

Ik blijf geloven dat, wanneer HD in de context van een gezonde, wederzijdse respectvolle relatie gebruikt wordt, HD een basale behoefte is voor hen die ernaar op zoek zijn: om te beginnen voorziet het in onvervulde behoeften vanuit onze jeugd (zie HD als reactie op de Ik-generatie opvoeding) en in de tweede plaats, stroomlijnt het mannelijke en vrouwelijke archetypische energie�n, die in onze cultuur schromelijk onderschat worden (ik moet hoognodig de column die hierover gaat eens afmaken).

Maar omdat er geen externe krachten zijn die het gedrag van een dominant in een HD relatie toetsen, is zelfbeheersing de enige controle in het systeem die mishandeling voorkomt. Een interne verantwoordelijkheid van zijn kant en de bereidheid om ruiterlijk toe te geven wanneer hij het bij het verkeerde eind heeft. Als dit zou ontbreken dan zou de relatie - en in het bijzonder de vrouw - zich in de gevarenzone bevinden.

Een bekend gezegde luidt 'macht maakt corrupt'. En in een situatie waarin een persoon de ultieme macht heeft om te bepalen wat goed is en wat fout, ongeacht of het een man is of een vrouw, kunnen maar weinigen de verleiding weerstaan om geen verantwoordelijkheid voor hun fouten te hoeven dragen.

Het is allemaal heel menselijk. Ik denk zelfs dat het gerechtvaardigd is te stellen dat de meeste vrouwen die zich tot de HD voelen aangetrokken dat nu net aantrekkelijk vinden omdat ze de neiging herkennen hun verantwoordelijkheden uit de weg te gaan, en hier aangehouden willen worden.

Ik probeer mezelf met een paddle in mijn hand voor te stellen en hoewel ik graag van mezelf wil geloven dat ik eerlijk en oprecht ben, twijfel ik daar aan. Als ik zo goed als begeleider zou zijn, als mijn oordeel zo zuiver zou zijn, als ik emotioneel zo uitgebalanceerd zou zijn, dan zou ik waarschijnlijk niet zo'n sterke behoefte hebben aan externe begeleiding, en zou mijn interesse in discipline en een pak op de blote billen waarschijnlijk beperkt worden tot een zuiver seksuele.

Het issue van de grenzen gaat terug naar de vorige column - het lijkt erop dat om een traditionele HD relatie kans van slagen te geven, het vertrouwen stevig in de relatie ingebed moet zijn voordat met HD begonnen wordt. Het respect voor grenzen moet van beide kanten komen - en voor hem is dat moeilijker omdat het bij hem helemaal uit vrije wil moet komen. Aan de andere kant, zijn er eenvoudigweg veel te veel uitdagingen om het privilege van de macht te misbruiken.

Misschien dat de voortdurende pogingen van mezelf en van anderen om een succesvolle HD relatie uit te onderhandelen vergeleken kan worden met de zoektocht naar de 'sweetspot' tijdens een pak billenkoek - het doet zeer op alle juiste - en niet op de verkeerde - plekjes.