Wanneer HD niet genoeg is

Vaste lezers is het vast opgevallen dat er een flinke dip ontstaan is in het verschijnen van mijn column. Mijn excuses.

Het is zo dat ik niet veel geschreven heb omdat ik moeite heb onder ogen te zien wat me de laatste tijd bezig houdt in relatie tot huiselijke discipline (HD).

Een poos terug schreef ik een column over de vraag wat een relatie waard is als deze alleen maar bijeen gehouden wordt door HD. ('Als HD de lijm is, passen de stukjes dan wel echt?')

Destijds kwam ik tot de conclusie dat het antwoord ja was, omdat een relatie in ontwikkeling vertrouwen nodig heeft en daarnaast communicatie en iets, of het nu HD is of een andere klassieke methodiek is, dat een voedingsbodem kan zijn voor dat vertrouwen en die communicatie, anders kan een relatie niet overleven.

Ik ben er niet langer van overtuigd.

Een paar maanden geleden, heb ik een vraag op een internetforum zien staan waarin de schrijfster zich afvroeg of je je relatie zou verbreken als de ander niet ge�nteresseerd zou zijn in HD. Bij mij speelt echter een tegenovergestelde vraag in mijn hoofd. Blijf ik in een relatie hangen die voor beiden fundamenteel ongezond lijkt, alleen maar om HD te kunnen beleven?

Zoals jullie weten, leven mijn partner en ik het grootste deel van de tijd van elkaar gescheiden. Dit heeft niets met ons werk te maken zoals bij sommige andere stellen. Het is meer omdat -nadat we zes jaar bij elkaar geweest zijn- onze relatie zo ingewikkeld en af en toe pijnlijk was geworden dat we niet te lang in dezelfde ruimte konden verblijven zonder elkaar te beschadigen. Daarom ben ik vertrokken. En hij was het er mee eens dat ik het beste kon gaan.

Ik ging een paar honderd kilometer (!) verderop wonen om alles te verwerken en een nieuwe start te maken. Het was ironisch om te zien dat toen ik eenmaal vertrokken was, we beiden tijd en ruimte vonden om elkaar te herontdekken -voornamelijk door de HD te verkennen. We wisselden telefonisch en per mail en vervolgens op de momenten dat we vorig jaar bij elkaar waren, onze verwachtingen van een HD relatie met elkaar uit.

Zoals bij heel veel stellen, verbeterde onze relatie aanzienlijk toen we HD in ons leven toelieten. In een mum van tijd waren we van tranen, vechten, beschuldigingen en boosheid overgestapt naar intimiteit, liefde, communicatie, gesprekken over het huwelijk en onze verwachtingen van het leven.

Maar nu laat onze scheiding zich een stuk harder gelden dan in het verleden nu blijkt dat HD niet lijkt te werken als we niet fysiek bij elkaar zijn. Dingen beginnen nu behoorlijk uit elkaar te vallen. Nogmaals, het is nu bijna niet meer voor te stellen, hoe close we waren toen we de laatste keer bij elkaar waren. Vaak lijkt hij een volslagen buitenstaander en vaak slaag ik er niet in hem te zien als de geweldige man met wie ik zo'n unieke en krachtige band heb. En ik vermoed dat hij er precies zo over denkt.

Toen mijn partner en ik deze keer (we hebben het namelijk wel eens eerder geprobeerd maar dat is een heel ander verhaal) HD in ons leven hebben ingepast, kwamen we er achter we nog veel oud zeer moesten opruimen. Om dit te kunnen doen, hebben we op traditionele wijze 'de lei schoongepoetst'. Een intensieve strafsessie die bedoeld was om het oude zeer uit het verleden op te ruimen en een nieuwe, gezonde start te maken.

Dit ritueel heeft tot op zekere hoogte geholpen. Het niveau van rituele pijn is krachtig en het kan niet anders dan op verschillende manieren helpen bij het reinigen. Maar het is realiteit dat ��n middagje HD, hoe intens en emotioneel het ook is, niet jaren van wantrouwen, pijn, boosheid en miscommunicatie kan wegpoetsen. Dat is niet realistisch, maar een romantische HD fantasie. Ook belangrijk om te zeggen dat het schoonpoetsen van de lei alleen maar over mij ging. We moeten nog steeds een effectieve, HD-achtige voor hem methode vinden - ��n van de potenti�le tekortkomingen van de traditionele HD levensstijl. (zie ook de column 'Als ik boos ben').

Ongeacht hoe vaak je een pak op je billen krijgt en hoelang je in de hoek moet staan, je bereikt een punt dat je aan tafel moet gaan zitten en van mens tot mens moet uitspreken wat er tussen hem en jou gaande is. En daar zit, althans voor ons, het probleem.

De waarheid is dat mijn partner en ik geen van beiden erg bedreven zijn in het bespreekbaar maken van onze gevoelens. (behalve als HD om de hoek komt kijken. Wanneer we het hebben over zaken uit het verleden, dan wordt ik emotioneel en trekt hij zich terug. Ik word nog emotioneler omdat hij zich terugtrekt, waardoor hij zich nog meer terugtrekt. Enzovoort.

Als resultaat hiervan wordt er tussen ons nooit iets opgelost. Het gebrek aan doorzettingsvermogen en vastberadenheid, maakt dat HD zo goed voor ons is. Het zorgt ervoor dat dingen niet door blijven etteren en zeuren - een pak op de blote bips klaart de lucht en zet ons weer op het goede spoor.

Maar een pak slaag in de tegenwoordige tijd lijkt niet erg te helpen voor dingen die zich in het verleden hebben afgespeeld. En voor ons geldt dat er juist in het verleden veel pijn zit. Zware pijn. Geen 'doe die toiletbril nu eens omhoog' soort pijn, maar echte, zware, diepzittende pijn. Een klef en bodemloos gevoel van wantrouwen, boosheid en pijn, waarvan ik niet weet of die ooit zal verdwijnen, HD of 'nee'.

Mijn nieuwe antwoord op de vraag of het legitiem is in een relatie te blijven die enkel gebaseerd is op HD is derhalve, jammer genoeg, waarschijnlijk niet.

Het zou wel eens kunnen zijn dat wil HD werken zoals de bedoeling is, er een basis van vertrouwen en communicatie aanwezig dient te zijn, in plaats van dat het een substituut is voor deze zaken. Het zou wel eens kunnen zijn dat als HD ingezet wordt om een relatie te redden die vol zit met pijn, boosheid en miscommunicatie, dit gelijk staat aan het plakken van een pleister op een ontstoken wond. Het wordt wel bedekt, maar geneest niet.

En dus heb ik de mogelijkheid overdacht die mijn hart zal breken: Dat deze geweldige, mooie relatie die zo goed voelt, zo compleet en zo veilig in zoveel opzichten, uiteindelijk toch niet de goede zal blijken te zijn.

En daarmee, wordt natuurlijk de angst gevoed dat ik er nooit in zal slagen een partner te vinden die deze behoefte in me begrijpt zoals mijn huidige partner dat wel doet. Ik zal natuurlijk best wel iemand vinden die me een pak op mijn blote bips wil geven. Dat kan nooit een probleem zijn. Maar zoals we allemaal we weten, is HD veel veel meer dan dat. Zal ik er in slagen iemand anders te vinden die zo'n sterke grip heeft op het psychologische aspect dat in de HD betrokken is? Die begrijpt waarom het zo belangrijk voor me is om op deze manier te leven? Twijfelachtig. Maar niet onmogelijk.

Nog meer dan het onvermijdelijke verdriet dat ik mijn partner kwijtraak, is de gedachte beangstigend dat ik het risico loop de persoon die ik ben als ik HD kan beleven kwijt raak. Het gevoel van kracht en vertrouwen. Het gevoel dat ik mijn vrouwelijkheid kan beleven zoals ik dat nog nooit gekund heb. Dat te moeten opgeven beangstigt me en zorgt dat ik blijf hangen in een poging het vast te houden tot ver na het punt waarop ik me zou moeten realiseren dat dit niet kan.

Als hij me vandaag zou vragen met hem te trouwen, zou ik dan ja zeggen, ondanks onze voortdurende problemen, ondanks dat we niet een onbesmet verleden hebben? Waarschijnlijk -bijna zeker- ja. En dat maakt me nog banger. Dat ik HD zo hard in mijn leven wil en nodig heb, en dat ik zo bang ben dat dit de enige kans is om dat te bereiken, dat ik bereid ben om een verbinding voor het leven aan te gaan die zo fundamenteel zo zwak is. Brrrrrr!