Je zult maar heer des huizes zijn�

Wow. Als er iets is waar mijn partner en ik verschrikkelijk goed in zijn, dan is het wel in het verkloten van onze huiselijke discipline relatie (HD) op elke denkbare manier.

Het goede nieuws is dat we na een behoorlijk lange afwezigheid weer een poosje onder ��n dak bivakkeren, ook al is het maar voor een paar weken. Het slechte nieuws is dat het weer eigen maken van de discipline een stuk moeizamer is dan ik verwacht had.

Ik had zo'n romantisch beeld van onze hereniging: ik zou me in zijn armen werpen en me onderwerpen aan een serieus, broodnodig en reinigend pak slaag en me vervolgens laten wegvoeren op een wolk van huwelijks geluk.

Het probleem is, -- er zijn er eigenlijk meerdere, maar het probleem voor deze column is - hoe ik ook mijn best te doen om me er een voorstelling van te maken, dat ik vergeten ben hoe zeer een pak op mijn billen doet.

Dus toen na een paar maanden zonder een pak slaag, de eerste klets neerdaalde, was mijn instinctieve reactie. 'AUW! Niet doen!' Ik schoot overeind en protesteerde zonder een blad voor de mond te nemen over deze onverwacht heftige aanslag op mijn persoon. Toen hij me gebood weer te gaan liggen, was mijn letterlijke reactie, 'Dat had je gedroomd, misbaksel! Donder op!'

Nu heb ik een flauw vermoeden wat je denkt. Het is waarschijnlijk hetzelfde als wat ik dacht. Het is zijn taak om in een dergelijke situatie het heft in handen te nemen - desnoods onder dwang - en het pak slaag voort te zetten - met een extra portie vanwege mijn ongehoorzaamheid.

Ik moet er aan toevoegen dat het voor het eerst was dat een dergelijke situatie zich bij ons voordeed. Het was wel eens eerder voorgekomen dat ik me aan mijn straf heb onttrokken, maar dit was altijd geweest toen we aan de telefoon waren, nooit als ze bij elkaar waren. Ik dacht eigenlijk dat ik dergelijk gedrag wel ontgroeid zou zijn. Ik heb wel eens berichtjes van vrouwen gelezen waarin ze vertellen dat ze zich verzetten, niet in de juiste houding bleven, een hand naar achter deden on de klap te blokkeren en dan dacht ik glimlachend bij mezelf dat ik zoiets nooit zou doen. Ik heb genoeg zelfdiscipline (!) om dat wat me toebedacht is in ontvangst te nemen, hoeveel pijn het ook zou doen. Maar niets daarvan. Het bleek dat ik helemaal niet zoveel anders was.

Uiteindelijk slaagde ik erin weer te gaan liggen, hoewel zonder me echt over te geven, om de rest van mijn pak slaag in ontvangst te nemen, in de hoek te staan en mijn excuses aan te bieden. Maar ik voelde me behoorlijk klote over hoe het een en ander van beide kanten verliep. Of het nu waar was of niet, ik was tijdens het pak slaag bang dat hij zich inhield en zich er niet goed bij voelde. Ik voelde me gefrustreerd en niet op mijn gemak, miste het gereinigde gevoel dat een pak slaag kan hebben en dat ik zo graag wilde en zo hard nodig had. In plaats van liefde en verbondenheid te voelen, brachten we de avond gespannen door, liepen als katten om de hete brij en deden net of er helemaal geen probleem was. Dat wat het huwelijkse geluk betreft.

De volgende dag, toen we het hadden over wat er fout was gegaan, bekende mijn partner dat hij het helemaal gehad had met het bestraffen van een onwillige vrouw. De grenzen tussen consensus en geen consensus waren plotseling niet meer zo duidelijk en dat beangstigde hem. Zoals hij het zei, 'Als ik je een pak op je bips geef terwijl je je verzet, is dat dan mishandeling?'

Hij had zich hier in het verleden ook wel eens druk over gemaakt, maar ik moet toegeven, dat ik omdat het nooit in me opgekomen was dat die situatie zich zou kunnen voordoen, nooit de moeite had gedaan dit serieus met hem te bespreken, zoals had gemoeten.

Ook hier blijkt maar weer hoe belangrijk communicatie is, zelfs over dingen die op dat moment vergezocht en onwaarschijnlijk lijken. Wanneer we op de voorhand meer tijd hadden genomen om het te hebben over de dingen waar hij zich druk over maakte, dan waren we er wellicht in geslaagd de situatie te redden.

Een groot punt van zorg dat dit met zich meebrengt is dat ik me realiseer dat ik - en ik denk de meeste spankees - me niet genoeg afvraag wat de risico's zijn die een dominante partner neemt als hij besluit een pak slaag uit te delen. Ik weet van mezelf dat het een constant gevecht is om bij mijn partner af te blijven checken hoe hij er emotioneel voorstaat waar het HD betreft.

Dit gebrek aan aandacht voor de emotionele staat waarin de dominant verkeert, is waarschijnlijk omdat de meerderheid van degenen die over HD schrijven, vrouwen zijn en vrouwen over het algemeen aan de ontvangende kant van een pak slaag staan. We hebben de neiging om veel aandacht te hebben voor onze kant van de zaak en over hoe perfect we willen dat onze niet zo perfecte partner zou moeten zijn. En verder, omdat vrouwen over het algemeen meer naar zichzelf kijken dan mannen, zijn we waarschijnlijk gemotiveerder dan onze partners om onze gedachten en gevoelens omtrent HD te analyseren en erover te communiceren.

In mijn perfecte wereld in mijn partner natuurlijk alwetend, ijzersterk en vol (zelf)vertrouwen. Hij is de Indiana Jones van de wereld van de huiselijke discipline, eerst een pak op de blote billen, dan pas vragen stellen, hij verricht heldendaden en kent geen angst. Deze mythische kijk op onze partner, is voor ons allemaal een schrikbeeld. Laten we het maar onder ogen zien, het idee van heer des huizes die serieuze twijfels heeft, staat haaks op het ideaalbeeld van de sterke, knappe en alles onder controle hebbende man, waar we allemaal van dromen.

Maar de gevaren voor de dominante partner liegen er niet om. Om een volledig gerealiseerde eerlijk HD relatie te hebben, moet er van beide kanten over de gevaren gewaakt worden.

Enkele van de risico's die hij neemt zijn:

1. Overtreding van de wet. Dit is een belangrijke, en het houdt je partner waarschijnlijk meer bezig dan je denkt, zeker als hij nog niet zo veel ervaring heeft met HD. Er is niet veel meer nodig dan een paar valse argumenten en plotseling kan hij aangeklaagd worden bij de autoriteiten als een mishandelende echtgenoot. En je hebt blauwe plekken om je aanklacht kracht bij te zetten.

Het mag vergezocht zijn, en ik blijf tegen mijn partner zeggen dat dit nooit zal gebeuren, maar in een cultuur als de onze, zonder enige tolerantie (en terecht!) ten opzichte van huiselijk geweld, neemt hij een groot risico. Als het klad in de relatie komt, hebben we iets in handen waarmee we hem het leven behoorlijk zuur kunnen maken, zijn reputatie en misschien wel zijn carri�re geweld aan doen, hem zwart maken ten opzichte van zijn vrienden en familie.

Ja, ik weet dat we allemaal zeker weten dat zoiets nooit zal gebeuren, maar HIJ kan dat nooit 100% zeker weten en eerlijk is eerlijk, dat kunnen zij ook niet - omdat niemand iets 100% zeker kan weten als het op intieme relaties aankomt. Neem maar aan dat vrijwel alle relaties vol liefde en vertrouwen van start gaan en realiseer je daarbij hoeveel van heb uiteindelijk met veel narigheid voor de rechter eindigen. Geen van deze stellen had gedacht dat het zover zou komen, en toch gebeurt het. Steeds weer.

2. Emotioneel trauma. Mijn partner is een net, gevoelig en zorgzaam mens en ik neem aan dat die van jou dat ook is (als dit niet het geval is, dan zou je waarschijnlijk helemaal geen relatie met hem moeten hebben en zeker niet een relatie die het vertrouwen en de controle nodig heeft van een HD relatie). Nette, gevoelige en zorgzame mensen zijn over het algemeen geen mensen die de ander, waar ze van houden, pijn willen doen. Ja, natuurlijk begrijpt hij dat we af en toe een hard pak slaag willen en nodig hebben - hij zou het niet doen als hij het niet begreep. Maar dat betekent nog niet dat het altijd gemakkelijk is om ons te slaan terwijl we liggen te huilen van pijn en spijt en smeken om genade. Een ander mens pijn doen heeft altijd een emotionele prijs, ook al is er overeenstemming over die pijn. En als die overeenstemming er niet ondubbelzinnig is, is de emotionele prijs torenhoog.

3. Mentale energie. Het is hard werken om een effectieve opvoeder te zijn. (Vraag iedere goede ouder maar eens). Om iemand verantwoord te begeleiden, vraagt dat je gefocust blijft, zaken goed beoordeelt, en scherp bij de les blijft om het gedrag te blijven monitoren en hier daar waar nodig adequaat tegen op te treden. Iemand anders begeleiden is een grote, stressvolle en vaak vermoeiende bezigheid.

En omdat de meesten van ons consequentheid in onze begeleiding nodig hebben, vereist dit een nieuw niveau van alertheid om ons gedrag in de gaten te houden, te weten hoe hij ons er de laatste keer over onderhouden heeft, enzovoort. En dan nog maar te zwijgen over de inspanning die noodzakelijk is om onze misdragingen goed af te straffen (en ideaal genomen een zeker niveau van enthousiasme), ook als hij ziek, moe of afgeleid is of het druk heeft op zijn werk, of gewoon wanneer hij zich verheugt op een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal op televisie. Hoe moeilijk het soms ook is om een pak op je bips te ondergaan, zijn werk is vaak een stuk zwaarder dan het onze.

4. Isolatie. Ja natuurlijk, HD is een krachtige ervaring voor beiden en brengt ons in vele opzichten dichter bij elkaar dan in traditionele relaties gebeurt. Maar heer des huizes zijn betekent de leider zijn. En leider zijn is een eenzame positie . Om te beginnen, is huiselijke discipline waarschijnlijk niet een ervaring die hij kan delen met zijn vrienden (en zeker niet, als zoals bij mijn partner, zijn vrienden zijn collega's zijn in een progressieve politieke wereld), hij kan vaak nergens naartoe voor advies, mist een klankbord of gewoon een luisterend oor om zijn ervaringen te delen.

Hij is ook niet bekend met de voordelen die wij spankees wel kennen als gevolg van de straf die we ondergaan hebben. Hij heeft geen gestructureerde uitlaadklep voor opgekropte negatieve gevoelens. Er is geen formeel moment waarop hij gezuiverd wordt van een kwaad geweten of schuldgevoel. Er is niemand die hem verantwoordelijk houdt voor zijn misstappen. Wij hebben de luxe om ons periodiek -vaak als we gestraft worden- even klein te mogen voelen. Maar hij moet zich praktisch altijd volwassen gedragen - een volwassene die het ideaalbeeld etaleert dat we hebben bij een volwassene. Ja, geadoreerd en aanbeden worden, heeft zo zijn voordelen, maar maakt niet dat de eenzaamheid van het leiderschap minder moeilijk wordt.

Gelukkig voor mij, begrijpen mijn partner en ik heel goed dat een relatie met HD, net als iedere relatie constant onderhoud nodig heeft. We hebben het gehad over mijn behoefte te weten dat straf onafwendbaar is, hoe ik ook over het onderwerp denk. We hebben het ook gehad over zijn angst dat hij me mishandelt als hij me een pak slaag geeft terwijl ik nee roep.

De problemen zijn daarmee niet verdwenen. Ik denk zelfs dat ze steeds weer de kop op zullen steken en we ermee zullen blijven worstelen. Maar de sleutel naar een gezonde HD levensstijl lijkt in de bereidwilligheid te liggen om elkaars onvolkomenheden te accepteren, er rekening mee te houden dat dingen verkeerd gaan en bereid zijn te leven met hoe HD in de realiteit werkt, in plaats van te verwachten dat alles zal gaan zoals we het in onze dromen hadden voorgesteld. Per slot van rekening, voor perfectie hebben we die heerlijke masturbatiefantasie�n, of niet?