H Αυγή,
26/09/2004
Του Χαράλαμπου Ε. ΜΑΡΑΒΕΛΙΑ
Γαλάζια κι άσπρα χρώματα κολυμπούν
στη μαύρη θάλασσα των φανατικών.
Δεν έμεινε άλλη θάλασσα για κολύμπι.
Θ. Γκόρπας, Μπέρδεμα
Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι δύο
θεωρίες βρίσκονται διαρκώς τα τελευταία χρόνια στο εμμανές στόχαστρο των εντύπων
του
“ελληνόψυχου”
φονταμενταλισμού: η φοινικική προέλευση του ελληνικού αλφαβήτου και η
ινδοευρωπαϊκή γλωσσική (και αρχαιολογική) θεωρία. Εσχάτως στο χορό εισήλθε
ασθμαίνων και ο Ριζοσπάστης, όργανο
της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Για τρεις συνεχόμενες Κυριακές δημοσίευσε, με
εντυπωσιακή προβολή, ολοσέλιδα άρθρα του Ν. Κυτόπουλου με γενικό τίτλο
“Ο
Ινδοευρωπαϊκός μύθος”
(Κυριακάτικος Ριζοσπάστης, 22.8., 29.8. και
5.9.2004). Κατά τον αρθρογράφο πρόκειται για φασιστικό και ολέθριο μύθο που όμως,
ευτυχώς, διαλύθηκε πλέον στα εξ ών συνετέθη από τρία γεγονότα, και συγκεκριμένα
την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β γραφής, της Γραμμικής Α, αλλά και από ένα
σάπιο κομμάτι σανίδι που βρέθηκε στην Καστοριά, ηλικίας 5.260 ετών. Με αυτά τα
“γεγονότα”,
όπως και με ένα άλλο, την
“αποκρυπτογράφηση”
του Δίσκου της Φαιστού, θεωρεί ο αρθρογράφος ότι η ελληνική ιστορία τώρα
προεκτείνεται σε βάθος μέχρι 5.000 χρόνων. Κατόπιν δε όλων αυτών των
κοσμοϊστορικών συμβάντων τα οποία η επιστήμη είτε δεν έχει πληροφορηθεί είτε
δολίως αποσιωπά, προβάλλει το αίτημα ότι θα πρέπει να ξαναγραφτούν τα σχολικά
βιβλία υπό το πρίσμα αυτών των νέων συνταρακτικών αποκαλύψεων, που, κατά τον
αρθρογράφο, αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες. Όχι δε μόνο αυτόχθονες,
αλλά, ως Δαναοί
“με
κέντρο τον Αιγαιακό χώρο κινούνται, σκορπούν σ’
Ανατολή και Δύση”,
όπως μας διαβεβαιώνει ο ρέκτης αρθρογράφος (οποίος ιμπεριαλισμός!)...
Με δεδομένο τον χαλύβδινο έλεγχο των αρμοδίων του
Ριζοσπάστη πάνω
στο τι θα μπει και τι δεν θα μπει στην εφημερίδα (ο Χ. Φλωράκης είχε πει
παλαιότερα ότι ο Ριζοσπάστης
δημοσιεύει μόνο ό,τι συμφέρει το λαό!) είναι προφανές ότι τα
κείμενα αυτά δεν αποτελούν απλώς τις βουλησιαρχούμενες απόψεις ή τον καρπό της
έκδηλης συγχύσεως του συγκεκριμένου αρθρογράφου, αλλά
θέσεις του Κόμματος ή, έστω, θέσεις προς τις οποίες το Κόμμα (προφανώς)
δεν διαφωνεί.
Ο αρθρογράφος παρουσιάζει σαν ινδοευρωπαϊκή θεωρία την
άποψη ότι οι Έλληνες ήρθαν απ’
έξω
και ό,τι βρήκαν στην Ελλάδα ήταν γι’
αυτούς ξένο, και μη ελληνικό
–
έτσι ώστε να την καταρρίψει ευκολότερα. Η άποψη όμως που περισσότερο κρατεί
είναι ότι σε διάφορες φάσεις μεταξύ Πρωτοελλαδικής και Μεσοελλαδικής εποχής (χονδρικά
2.300- 1.900 π.Χ.) αφίχθησαν στην Ελλάδα φύλα που μιλούσαν διάφορες εκδοχές της
ινδοευρωπαϊκής, από την ανάμιξη δε των επήλυδων με τους παλαιότερους πληθυσμούς
δημιουργήθηκε η ελληνική γλώσσα και συν τω χρόνω το ελληνικό έθνος. Θα φέρω ένα
παράδειγμα, απολύτως κατανοητό νομίζω στους ιθύνοντες του Ριζοσπάστη:
Το να λέμε ότι οι Έλληνες ήρθαν στην Ελλάδα είναι σα να λέμε ότι ο Λένιν πήγε
στο... Λένινγκραντ! Όπως δεν υπήρχε Λένινγκραντ πριν από τον Λένιν, έτσι δεν
υπήρχε Ελλάδα και ελληνική γλώσσα πριν από την προαναφερθείσα σύμμιξη. Ούτε
βέβαια όποιο είδος προϊστορικής γραφής βρίσκεται στα γεωγραφικά όρια της
σημερινής Ελλάδας αναπόδραστα αποδίδει ελληνική γλώσσα. Διότι έχουμε κείμενα
ακόμη και από την ιστορική αρχαιότητα (“ετρουσκικές”
επιγραφές Λήμνου, ετεοκρητικές
επιγραφές κ.λ.π.) που δεν αποδίδουν γλώσσα ελληνική, έστω κι αν
κάποιες απ’
αυτές είναι γραμμένες με ελληνικό αλφάβητο. Ένα πλήθος από πληροφορίες της
αρχαίας γραμματείας μας κάνουν λόγο για βαρβάρους
(δηλ. αλλόγλωσσους) που κατοικούσαν τη χώρα που ύστερα ονομάστηκε
Ελλάς. Ο ίδιος ο Ηρόδοτος (Α, 57) διαπιστώνει ότι οι Πελασγοί της εποχής του δεν
μιλούσαν ελληνικά.
Εν πάση περιπτώσει, ποια είναι τα συνταρακτικά γεγονότα
που κατά τον Ριζοσπάστη
επιβάλλουν το ξαναγράψιμο των σχολικών μας βιβλίων; Μα οι
αποκρυπτογραφήσεις των γραφών που αναφέραμε παραπάνω! Όπως όμως όλοι γνωρίζουν,
από τις γραφές αυτές μόνο η μυκηναϊκή
Γραμμική Β έχει αποκρυπτογραφηθεί, από τον αοίδιμο Michael Ventris
και τον άξιο συνεργάτη του, μακαρίτη John Chadwick. Οι οποίοι στις εργασίες τους
δεν παύουν να τονίζουν τον Ινδοευρωπαϊκό χαρακτήρα της γλώσσας των Μυκηναίων. Η
μινωϊκή Γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί, και φυσικά δεν έχει
αποδειχθεί ελληνική. Σήμερα κρατεί σχετικά η άποψη ότι αποδίδει τη γλώσσα των
“προελληνικών”
κατοίκων της Κρήτης και του Αιγαίου (αιγαιακό υπόστρωμα).
Εντούτοις, ο αρθρογράφος μάς διαβεβαιώνει πως, σ’ό,τι αφορά τη (μινωική) Γραμμική Α
“σχηματίστηκε
τελικά η βεβαιότητα ότι
πρόκειται μάλλον για ελληνική”.
Από ποιους, πότε, με ποιες διαδικασίες, ποια στοιχεία κ.λπ. δεν κάνει τον κόπο
να μας φανερώσει. Ίσως γιατί έτσι θα ήταν υποχρεωμένος να αποκαλύψει τα έντυπα
από τα οποία προφανώς (δια)μορφώνεται.
Ο αρθρογράφος
“θεμελιώνει”
τις απόψεις του επικαλούμενος, με προφανή παρανόηση, ένα μικρό βιβλίο του γάλλου
γλωσσολόγου και σημειολόγου George Jean (Ζεάν τον διαβάζει!) με τίτλο
Γραφή, η μνήμη των ανθρώπων.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα γαλλικά από τις εκδόσεις
Gallimard στα 1987 και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον πρόωρα χαμένο
αντισυμβατικό ποιητή Θωμά Γκόρπα. Ο οποίος έχει προσθέσει ένα δικό του παράρτημα
με τίτλο
“Ελληνικά
ντοκουμέντα”.
Ο βιαστικός αρθρογράφος του Ριζοσπάστη διαβάζει
το παράρτημα του Γκόρπα και νομίζει ότι αποτελεί κεφάλαιο του βιβλίου του Ζαν!
Αφού αναφέρει λοιπόν ότι βρέθηκε στην Ιθάκη Γραμμική Α τού... 2.700
π.Χ.(;!) όπου τάχα διαβάστηκε (πώς; ) το όνομα... Ανδρεάδης (προφανώς δεν
πρόκειται για τον γνωστό μεγαλοκεφαλαιούχο Στρατή Ανδρεάδη), συμπεραίνει:
“Από
το τσιτάτο αυτό καταλαβαίνει κανείς τον προβληματισμό του Γάλλου επιστήμονα.
Διαβλέπει το παραμύθι που κατασκεύασαν οι Ινδοευρωπαϊστές και προειδοποιεί...
κ.λπ.”.
Όμως ο αθώος του κρίματος τούτου συγγραφέας Ζωρζ Ζαν αναφέρει ο άνθρωπος, το και
ορθό, ότι η Γραμμική Α δεν εμφανίζεται παρά μετά
το 1.750 π.Χ., όπως και ότι κανείς
δεν την έχει αποκρυπτογραφήσει μέχρι σήμερα, πράγμα που συμβαίνει και με
τα σημεία του Δίσκου της Φαιστού (σελ. 124 του
γαλλικού πρωτοτύπου / 124-5 της ελληνικής μετάφρασης).
Αφού λοιπόν η Γραμμική Α δεν εμφανίζεται παρά μετά το 1750 π.Χ., πώς μπορεί να
υπάρχει χίλια χρόνια πριν και μάλιστα να αναφέρεται στον... Ανδρεάδη;
Είναι τόσο σίγουρος για το εύρημα ο αρθρογράφος, που
κατακεραυνώνει μάλιστα το
“ακαδημαϊκό
κατεστημένο”
που έγραψε την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους
της Εκδοτικής Αθηνών και αυτοδιασυρόμενο δεν καταλαβαίνει αυτή την
τετράγωνη λογική. (Δηλαδή κείμενο σε Γραμμική Α του... 2.700 π.Χ. που αναφέρει
μάλιστα και ονόματα που δεν απαντώνται στην ελληνική γλώσσα παρά μετά από τη
χριστιανική εποχή!).
Περαιτέρω, ο αρθρογράφος έρχεται στο ψητό
–
ζήτημα το οποίο η εφημερίδα προβάλλει με πηχιαίους τίτλους
–
και απαιτεί να ξαναγραφτεί η ιστορία, διότι κάποιος
–
και τέτοιοι κάποιοι υπάρχουν χιλιάδες
–
νομίζει ότι
“διάβασε”
τον Δίσκο της Φαιστού, ο οποίος έτσι
“έλυσε
τη σιωπή του”
και ελάλησε ελληνικά. Μας παραπέμπει δε με διθυραμβικά σχόλια σε ένα βιβλίο των
εκδόσεων
“Νέα
Θέσις”
(ασφαλώς η Κ.Ε. γνωρίζει και την ιδεολογική κατεύθυνση και τα βιβλία που εκδίδει
ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος). Το περίεργο μάλιστα είναι ότι η ελληνικότητα
του Δίσκου είναι τόσο ανεξίτηλη, που όπως και να τον διαβάσεις αυτός ελληνικά
λαλεί. Διότι, όπως μας πληροφορεί ο αρθρογράφος, μια άλλη
“αποκρυπτογράφηση”
του Δίσκου από τις ισόκυρες
της
“Νέας
Θέσεως”
εκδόσεις
“Γεωργιάδη”
(ασφαλώς η Κ.Ε. γνωρίζει και την ιδεολογική κατεύθυνση και τα βιβλία που εκδίδει
και ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος) διαβάζει τον Δίσκο αντίστροφα, αλλά και
πάλι αυτός ελληνικά μιλάει!!! Κατά τον Ριζοσπάστη
μάλιστα ο μυστηριώδης Δίσκος δεν φθέγγεται όποια όποια ελληνικά,
αλλά
“μιλάει
ελληνικά της ομηρικής εποχής”.
Τώρα πώς ένα κείμενο του 1.750 π.Χ.
“μιλάει”
ελληνικά εποχής που βρίσκεται χίλια χρόνια
αργότερα, αυτό είναι ένα ζήτημα που μόνο η
αλάνθαστη μ-λ διαλεκτική μέθοδος του ρηξικέλευθου άρθρου μπορεί ίσως να
ξεδιαλύνει.
Υποτιθέμενες αναγνώσεις του Δίσκου της Φαιστού έχουν
προταθεί αμέτρητες. Οι διάφορες αναγνώσεις (αναπόδεικτες όλες) κινούνται από το
εύλογο μέχρι το τερατώδες. Μία μάλιστα κάνει σοβαρό λόγο για τον Σείριο και άλλα
εξωγήινα. Αφού λοιπόν ο καθένας νομίζει ότι είναι αρμόδιος να αποκρυπτογραφήσει
τον περίφημο Δίσκο, σκέφτηκα ότι και σε μένα δε θάταν δύσκολο να κάνω το ίδιο.
Κατ’
αρχήν ξεκινάω από τη διαπίστωση ότι τα τυπογραφικά του Δίσκου εμφανίζουν έντονα
γοτθικά χαρακτηριστικά. Αυτό με βάζει σε κάποιες υποψίες. Σιγά-σιγά διαπιστώνω
ότι ο Δίσκος δεν μιλάει ελληνικά, αλλά γερμανικά. Μιλάει μάλιστα όχι όποια
–
όποια γερμανικά, αλλά τα ινδο-γερμανικά (Indogermanisch) του γερο-Κάρολου.
Γράφει λοιπόν ο Δίσκος στην Α όψη του:
“Προλετάριοι
όλων των χωρών, αφήστε τις .... [λέξη που δεν διαβάζεται καθαρά γιατί ο δίσκος
στο σημείο αυτό είναι φθαρμένος] και σοβαρευτείτε”.
Στην δε Β όψη, που είναι σαφώς συντομότερη της πρώτης, γράφει επί λέξει:
“Βλέπε
όψη Α”.
Στα άρθρα που έδωσαν αφορμή γι’
αυτές τις γόνιμες σκέψεις είναι εμφανή τα εθνικιστικά στερητικά σύνδρομα. (Αναζητώντας
το χαμένο χρόνο;). Να μας επιτραπεί πάντως, περαίνοντας, να επισημάνουμε ότι η
βιβλιογραφία του αρθρογράφου για το ζήτημα με το οποίο θέλησε να καταπιαστεί
είναι ελλιπέστατη. Με το ζήτημα των Ινδοευρωπαίων έχει ασχοληθεί θορυβωδώς και
κατ’
επανάληψιν το ελληνόφρον περιοδικό
Δαυλός, άλλα ομόδοξα έντυπα, όπως και
οι ελλογιμότατοι συγγραφείς κ.κ. Κ. Πλεύρης και Γ. Γεωργαλάς, πηγές στις οποίες
δεν υπάρχει, ρητή τουλάχιστον, αναφορά στα άρθρα του
Ριζοσπάστη. Ας ελπίσουμε
ότι σε κάποια επόμενη συνέχεια θα υπάρξει επανόρθωση αυτής της αδικίας.
Ο Χαράλαμπος Μαραβέλιας είναι
δικηγόρος, δρ. του Πανεπιστημίου Αθηνών.