กานไปเดินเที่ยวจตุจักรในวันอาทิตย์ เขาทำงาน 6 วันและได้หยุดงานวันเดียว ขณะที่เขาเดินอยู่ริมฟุตบาท เขาได้เห็นกล้วยไม้ในฝันของเขา กล้วยไม้รองเท้านารีคางกบ ใส่ในกระเช้าผูกลวดธรรมดา มีป้าแก่ๆเป็นคนถือขายอยู่ เขารู้สึกสนใจถ้าหากเขามีไว้ชื่นชมที่บ้านก็คงดี ได้ให้คนที่บ้านได้เห็นความสวยของมัน เหมือนที่เขาได้เห็นในป่า ไม่ใช่แค่รูปถ่ายที่เขามาให้ดูเท่านั้น เพื่อนๆและที่บ้านคงชอบและคงได้เพื่อนเที่ยวป่ามากขึ้น เขาคิดไปไกล กานเดินเข้าไปถามป้า “ป้า กล้วยไม้นี่เท่าไรครับ” ”500 บาทจ้าแต่ลดได้นะจ้ะถ้าชอบจริงๆ” ป้าตอบ แต่เขาคิดขึ้นได้ว่ามันอาจจะไปเก็บมาจากในป่ามาขายก็ได้ “เออ ป้าไปเอามาจากในป่ามาขายหรือเปล่านี่” “ โอ้ยไม่หรอกกล้วยไม้นี่นะ เขาเพาะเลี้ยงที่เชียงใหม่นะ ป้าไปรับมาเองจากที่เพาะนั่นแหละ ส่วนใหญ่เขาส่งไปขายฝรั่ง เพราะคนไทยไม่ชอบ เขาส่งขายเมืองนอกเป็นพันนะ มันเพาะยาก” “อ๋อ เหรอครับ” เขาครุ่นคิดเล็กน้อย เขาต้องรีบไปซะด้วย ป้าก็ดูใจดี น่าสงสารเสียด้วย เงิน 500 บาทเล็กน้อยสำหรับเขา “ ก็ได้ครับ ถือว่าช่วยป้าด้วยครับ นี่ครับ 500 บาท” เขานำกลับมาบ้าน อวดให้คนในบ้านได้ดูทุกคนพอใจ เขาดูแลอย่างดีแต่ 7 วันมันก็ตาย เขาคิดว่าเขาคงผิดเองที่ไม่ศึกษาการเลี้ยงกล้วยไม้ แต่เขาก็ไม่มีเวลาศึกษา เขาคิดว่าเขาจะไม่ซื้อมาเลี้ยงอีกแล้ว เขายังคงคิดถึงความสวยของมัน แต่ว่า กานยังไม่รู้อะไรบางอย่าง

ณ.อุทยานแห่งหนึ่งที่เชียงใหม่ “หยุดนะ มาทำอะไรกันในนี้” เจ้าหน้าที่ป่าไม้ตะโกน “หนีเร็ว” ชาวบ้านตะโกน ชาวบ้าน 2 คนวิ่งหนี เจ้าหน้าที่ 3 คนวิ่งไล่ชาวบ้านในความมืดกลางป่า “เปรี๊ยง” เสียงปืนดังขึ้น ชาวบ้าน 2 คนวิ่งแยกกันไปคนละทาง ชาวบ้านคนหนึ่งโดนจับตัวได้อีกคนหนีรอดไปได้ วันรุ่งขึ้น ข่าวหนังสือพิมพ์ลงว่าเจ้าหน้าที่ถูกยิงเสียชีวิตจากชาวบ้านที่ลักลอบเข้าไปเก็บของป่า มีเจ้าหน้าที่อีกหลายรายที่เสียชีวิตแต่ไม่มีข่าว

ชาวบ้านที่หนีรอดไปนั้นนำของไปให้ชายคนหนึ่งที่เขานัดไว้ “ได้อะไรมาบ้าง”ชายคนนั้นถาม “ได้มาอันเดียว”ชาวบ้านตอบ  “เออ กล้วยไม้นี่สวยดีนะ 100 นึงละกัน” “ผมขอ 150 ได้ไหมเฮีย” “ก็ได้สงสารเห็นลูกป่วยอยู่” “ขอบคุณครับเฮีย อีกอาทิตย์นึงมาใหม่นะครับ” “ก็แล้วแต่ว่าอั้วว่างหรือเปล่านะ” แล้วชายคนนั้นเอาไปให้ลูกจ้างไปขายต่อที่จตุจักร กานไม่รู้หรอกว่า กล้วยไม้ที่เขาซื้อมานั้นมันมีที่มาเช่นนี้