Το ΄Ορομα

 1
Δείμμα του ήλιου έππεσα πώς εν νά κλείσω μάτι
Τζαί είδα όρομα βριχτό, έμιαζεν μ’ εφιάλτη

2
Είδα μιάν μάνα πού κλαιεν, τήν κόρη νά φωνάζει
Τζ’ η κόρη ήτουν μακριά τζ’ έτρων την τό μαράζι

3
Ρωτώ τήν μάναν, ήντα' σσεις , γιατί τζαί νεκαλιέσαι
Αφού' σαι τόσον όμορφη ήντα παραπονιέσαι;

4
Tζαί τζείνη τότες απαντά ,έν νά σου μολοήσω
Τον πόνο πούχω στην καρκιάν εν να σου ξιστορίσω

5
Έχω παιδκιά, πολλά παιδκιά, τζ’ έν ούλλα ολόγυρά μου
Μά η κόρη μου η μιαλλίτερη έκοψεν μακριά μου

6
Τζύπρον λαλούν τήν κόρη μου τζ’ εμέν λαλού με Ελλάδα
Η κόρη μου έν όμορφη τζ’ έν όπως τήν λαμπάδα

 7
Τής κόρης μου τές ομορκιές ούλλοι τές αζουλεύκουν
Τζαί ούλλοι τους απού γυρόν γιά να την πιαν γυρεύκουν

8
Έκοψεν νάκκον μακριά πού τ’ άλλα τά παιδκιά μου
Ξέρω ότι βασανίζεται τζαί κάφκεται η καρκιά μου

9
Κάποτε ποταβρίστηκα τό σσιέρι νά της δώσω
Νά τήν τραβήσω δαχαμέ δική μου νά τήν νώσω

10
 Μά τούτον έν τό θέλασιν πολλοί, τζ’ εν το δεχτήκαν
Εμπήκαν μές τά πόδκια μας τζαί ανακατωθήκαν

11
Την κόρη μου την όμορφη, πού' χα την για καμάρι
Ένας ππασσιάς ποφάσισεν νάρτει να μου την πάρει

12
Πάντα εσουρουντήζετουν γιά νάρτει να την κλέψει
Τζ’ αφού ήτουν ούλλοι δίπλα του έν τζ’ είσσεν νά μπερτέψει

13
Συνέχειαν επάσκιζα για να την ιγλητώσω
Μέ ούλλα τ’ άλλα μου παιδκιά νάρτει να την ενώσω

14
Εν εμπορούσεν ο ππασσιάς άλλοσπως νά τήν πιάσει
Γιά τούτον τζαί ποφάσισεν να πα’ να τήν βιάσει

15
Αφού έσάστηκε καλά τζαί καλοαρματώθη
Νά πα’ να' βρει τήν κόρη μου πουρνό πουρνό σηκώθη

16
Έπιαεν μαζί του κάμποσους σσιλιάες, μιλιούνια
Τζιαμέ που κατεβήκασιν γεμώσαν τά καντούνια

17
Ήτουν πολλά δυνάμενος, πολλή η δύναμή του
Όσον τζι άν επασκίσαμεν, έκαμεν την δική του

18
Ήτουν μεάλο τό κακό, τζ’ οι έννοιες μου μασσιέρκα
Ήντα κακά η κόρη μου τραβά σέ ξένα σσιέρκα

19
Μακάρι νάν είς τόν Θεό ούλλοι αγκαλεμένοι
Τζείνοι πού μές τούντο κακό ήτουν νεκατωμένοι

20
Τότες επολοήθηκα να την παρηορήσω
Λαλώ της μέν κλαίεις εσού τζ’ έγιώ εν να βοηθήσω

21
Τούτα πού μού' πες ως δαμέ εν σγιάν τόν εφιάλτη
Μά κάμε νάκουρι παμό τζ’ η κόρη σου έν νάρτει

 22
Είμαι τζ’ εγιώνι έλληνας, τζ’ έν θά τό υποφέρω
Θά πολεμήσω τό οχτρόν, κοντά σου νά τή φέρω

23
Πέρκιμον δώσ’ ο πλάστης μου νά τήν πολευτερώσω
Την κόρη πού υπόφερεν, στή μάνα νά τήν δώσω

24
Τζ’ η μάνα τότες τζιαχαμέ τήν κόρη νά φιλήσει
Που μέσα στήν αγκάλη της ποττέ πιόν έν θ’ αφήσει

25
Τούτον έν έναν όρομα πού ούλλοι τό θωρούμεν
Τήν λευτερκά τής Τζύπρου μας ούλλοι παρακαλούμεν.