Zoute wraak. Antwerpen; Baarn: Houtekiet, 1998, 190 p. – 90-5240-484-4 Jack Daniels is lui, jaloers, een nietsnut en een IRA-militant. Als hem op een bepaald moment gevraagd wordt aan een grote actie mee te werken, ziet hij de kans om in één klap al zijn persoonlijke problemen op te lossen.

Reacties
Na de verhalenbundel 'Het paperbackmeisje’ komt de Vlaamse schrijver (1959) nu met een bijna on-Nederlandse of on-Vlaamse roman. Zeker wat betreft het verhaal. Het is een fraai geschreven verhaal, met de verhaallijnen knap door elkaar geweven (K.S. Biezeveld, Biblion)
De uitgever noemt de roman een 'mysterieus en geladen literaire thriller'. Dat is wat te hoog gegrepen. Het boek valt eigenlijk tussen wal en schip. Het is geen echte thriller, daarvoor is het te voorspelbaar en te weinig spannend. Puur literair gezien valt de thematiek wat mager uit en is de stijl, hoewel hij nergens zwaar uit de bocht gaat, nogal kleurloos (Het Nieuwsblad)

Persoonlijk oordeel
Meer een psychologische roman over een loser - op alle gebied: vrouwen, carrière… - die denkt door zijn belang bij het IRA op te kunnen schroeven met enkele spectaculaire acties, zijn ijdelheid te kunnen bevredigen. Literair, knap geschreven, immens boeiend en in zijn soort toch spannend. Een puike verdienste.

Varia
* Met fotograaf Gerrit op de Beeck maakte hij ook een kijk- en leesboek over de provincie Antwerpen.

Hannelore, Robin

pseudoniem van August Obbels – Pulle, 21 maart 1937
Volgde Latijn-Grieks en gaf les aan verschillende colleges. Schreef ook bijdragen voor allerlei tijdschriften en dagbladen waaronder De Standaard (1981-1997) waarvoor hij, als fervent natuurliefhebber wekelijks 2 of 3 stukjes voor de rubriek Courant schreef over het reilen en zeilen in de Kempense natuur. Daarnaast publiceerde hij probleemromans, liefdesromans, magisch-realistische romans, detectiveromans, dierenromans, enz. Richtte in 1965 samen met Walter van den Broeck en Frans Depeuter het tijdschrift Heibel op, waarvoor hij polemische stukken schreef.

De wilde katten. Leuven: De Clauwaert, 1977, 177 p. - 90-6306-071-8. – (Boekengilde De Clauwaert; 1977-2) Een jaar geleden verdween op mysterieuze wijze de genaamde Cor Everix, een steenrijke diamanthande-laar. Om voor de hand liggende redenen willen de erfgenamen weer schot brengen in deze door de politie reeds geruime tijd geklasseerde zaak. Hij aanvaardt de opdracht… en belandt in een wereld van diamant-smokkelaars, jeneverstokers, stropers en leugenaars.

De korenpater. Brecht: De Roerdomp, 1986, 155 p. - 90-6307-342-9 Als Werner Lisabeth totaal onverwacht tot politiekommissaris in Haanheuvel benoemd wordt, komen heel wat nekharen overeind en worden nogal wat doofpot-ten veiliger opgeborgen. Werner is een rechtvaardi-ge, en dat betekent spanningen, kortsluitingen… Er is maar één middel om hem te kortwieken: een schor-sing. Haanheuvel heeft echter geen rekening gehouden met de rijpende graangewassen… en de korenpater.

Reacties
(De korenpater) Een aardige roman die een goed beeld geeft van het Vlaamse dorps-leven en politie-apparaat (beschreven toestanden bestààn in Vlaanderen) (M.E. Grol-Kroes, Biblion)
(De wilde katten) De wilde katten is een vlot geschreven en spannend boek dat voor allen aangename en boeiende lektuur kan worden. De detectiveroman is zeer geschikt om een prettige lange winteravond te vullen. En de literatuur? Ja, het is een boek dat we ook als letterkundige schepping kunnen waarderen als we het begrip durven opvatten in zijn ruime betekenis (Remi van de Moortel, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
In De wilde katten transformeert een studiemeester die ooit eens een jaar gevangenschap doorbracht wegens dronken rijden, in een privé-detective die met de fiets in zijn knalrode training op zoek gaat naar het lijk van een diamantair. Met een mooie jonge dame aan zijn zij verschalkt hij stropers en boswachters. Er moet zeker geen tekeningetje meer bij. De Korenpater, aandoenlijk hoe een vijftigjarige auteur zich nog zo puberaal druk kan maken om het milieu. Beetje ouderwets verhaal met een typisch Kempense korenpater (kinder-boeman) als hoofdpersonage. Simplistisch.

Varia
* Werd bekroond met de Provinciale Prijs voor Letterkunde 1995 voor proza. In 1968 en 1977 werd hem de Prijs van de Poëzie van de Provincie Antwerpen toegekend.

Hebbelinck, Georges

Gent, 4 maart 1916 – Gent, 3 oktober 1964
Studeerde Handels- en Economische Wetenschappen en later journalistiek. Na de Tweede Wereldoorlog hoofdredacteur van het communistische dagblad De Rode Vaan, later hoofdredacteur van Vooruit.

Het meisje in de kelder. Leuven: De Clauwaert, 1977, 177 p. - 90-6306-071-8. – (Boekengilde De Clauwaert; 1977-2) In ‘Het meisje in de kelder’ is een boerenjongen van het Vlaamse land aan het woord, die gevangen zit wegens moord. Het meisje is in de kelder van de boerderij doodgetrapt door een SS-man. De droom is verwoest. Met zijn onbevredigde haat moet de jongen verder zien te leven. Het mislukt. Het loopt ten slotte uit op de moord waarvoor hij nu gevangen zit.

Reacties
Deze roman is een démasqué van het gloriedronken handelen, een pretentieloos relativeringsproces, de triomf van het gezond boerenverstand (Paul Van Aken, Oost-Vlaamse Literaire Monografieën)
En de held van dit hard, maar in de grond pathetisch verhaal, die het cynisme huldigt in zijn oorspronkelijke betekenis en zich voelt als een hond die voor de mens immer op zijn hoede is – die held wil zich niet aan de absolute wanhoop prijs geven. Dit in een hard, ietwat kortademig, intelligent “Vlaams” proza gesteld verhaal verraadt een meer dan gewoon talent (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Psychologische roman over de verschrikkingen van de oorlog en de gevolgen op het gemoed van een jonge man. Knappe staccatostijl waardoor er veel vaart in het verhaal zit. Niet echt een traditionele misdaadroman.

Varia
* Voor zijn boeken Kruistochten en De vergeethoek en voor de radioreeks Het kerkhof van de Vlaamse letteren (Het einde van de Wereld - Radio 1) bezocht Stefan Brijs de graven van een groot aantal Vlaamse schrijvers, waaronder dat van Hebbelinck op de Westerbegraafplaats in Gent
* Werd in 1943 door de Gestapo gearresteerd en overgebracht naar het concentratiekamp Breendonk en pas in 1945 vrijgelaten
* Werd door Paul Van Aken uitvoerig beschreven en besproken in deel V van de Oost-Vlaamse Literaire Monografieën, aflevering 31

Hee, Eddy Van
zie Teigeler, Piet

Henry, Bernard
zie Lannoy, Maria de

Holsters, Bart

Antwerpen, 15 juni 1953
Studeerde met matig succes psychologie, Germaanse, nogmaals psychologie om af te ha-ken in de tolkenschool. Tijdens zijn legerdienst begon hij voor vertaalbureaus stations-romannetjes, cowboyverhalen en soft porno te vertalen.

	Blokje om, hoekje om. Utrecht: A.W. Bruna en Zoon, 1985, 142 p. - 90-229-5424-2 De dode jogger blijkt de kruimeldief Vandoren te zijn, die nooit had kunnen verwachten dat zijn sportieve blokje om zou eindigen in een definitief hoekje om. Als er bij de plaatselijke politie een tip binnenkomt dat de kleine crimineel betrokken zou zijn bij de groots opgezette schilderijendiefstal van enkele dagen gele-den, krijgt een jonge, ambitieuze, maar helaas werkloze winkeldetective opdracht onopvallend de zaak te onderzoeken.
	Geld maakt niet gelukkig. Amsterdam; Aartselaar: A.W. Bruna en Zoon, 1986, 185 p. - 90-229-5482-X Privé-detective Jean-Pierre Willems, berooid als altijd, krijgt eindelijk een opdracht: een verdwenen jonge vrouw opsporen. Is ze ontvoerd? Vermoord? Het spoor leidt al snel naar een verdachte club, en een schoonheidsinstituut dat een netwerk van call-girls blijkt te zijn. Er wordt gefluisterd over porno, chantage en seksschandalen…. Willems weet dat zijn leven gevaar loopt, maar hij zet – op de achtergrond gesteund door inspecteur Verheyden – verbeten door.
	Koude kunstjes. Antwerpen: Manteau, 1988, 216 p. - 90-223-1123-6 – (Manteau Misdaad) In Koude kunstjes wordt Willems op het matje geroepen door de gerechtelijke politie. Hij heeft immers een (gestolen) revolver verkocht aan een vroegere klas-genoot. Die heeft het wapen gebruikt om zelf-moord te plegen. Zelfmoord? De koppige Willems hecht niet veel geloof aan die geloofwaardige hypo-these.
	Tarantula: misdaadroman. Amsterdam; Antwerpen: Manteau, 1990, 175 p. - 90-223-1209-7 Niets blijft Jean-Pierre Willems, Vlaanderens briljantste private eye, bespaard in een wervelend avontuur dat de lezer even ademloos zal achterlaten als de detective zelf. Een geheimzinnige moordzaak dwingt Willems tot een kleffe duik in het Vlaamse extreem-rechtse milieu en zijn internationale uitlopers, waar verraad, manipulatie en geweld schering en inslag zijn en idealisme iets heel anders betekent dan in uw woor-denboek…

Reacties
(Blokje om, hoekje om) Een veelbelovend debuut. Goed en bondig geschreven, een spannende opbouw en een aardige ontknoping (GPD-bladen)
(Geld maakt niet gelukkig) Een geoliede stijl. De stilistische aanpak getuigt van professionalisme. De nieuwsgierigheid van de lezer wordt telkens weer geprikkeld (Jan Lampo, De Nieuwe)
(Koude kunstjes) Het verhaal bevat een wat oppervlakkige bouw en uitwerking van de intrige, maar dat is van ondergeschikt belang naast de flitsende schrijfstijl, die veel goed maakt. Het is een boek vol actie en spanning dat vlot geschreven en lekker makkelijk te lezen is, voor een brede lezerskring (Coefje Leeman, Biblion)
De friste misdaadromans schreef Bart Holsters (1953). Ze spelen zich allemaal in Antwerpen af en hebben een jonge privé-detective in de hoofdrol. Jean-Pierre Willems is stuntelig, heeft een schuchtere relatie met vrouwen en dist de ene kwinkslag na de andere op. Noch in Nederland noch in Vlaanderen heeft de combinatie van humor en spanning zulke knappe verhalen opgeleverd. Het zijn romans die tot verslaving leiden, maar helaas is er van Holsters geen nieuw werk meer ver-schenen (Koen Vermeiren, Kreatief)

Persoonlijk oordeel
In mijn ogen nog altijd enkele van de leukste boeken uit dit hele overzicht. Privé-detective Jean-Pierre wentelt zich in zelfbeklag, is zo asociaal als maar kan maar is toch overtuigd van zijn eigen kunnen. Bol van clichés zwoegt hij zich op de hem typisch stuntelige manier door schijnbaar onoplosbare en onwaarschijnlijk gecom-pliceerde opdrachten. Zijn typisch onderkoelde hardboiled humor is typisch macho en mannelijk maar door het uitvergrotingseffect wordt het humoristisch, ja zelfs hilarisch. De intriges en plots zijn vol-ledig ondergeschikt aan de typebeschrijvingen. Niemand beter dan Holsters weet een pastiche te schrijven op het Vlaamse Blok (Tarantula) waar onze Jean-Pierre zo diplomatisch genoeg is om zich als Jan-Pieter voor te stellen. Het laatste hoofdstuk van zijn laatste detective heeft jammer genoeg en profetisch als titel 'Aan alles komt een einde, ook al is het nog zo mooi: préparez vos mouchoirs'. Ik mis Holsters en Willems nu al meer dan twintig jaar.

Varia
* Of het een referentie is of niet maar Holsters werd opgenomen in de Reader’s Digest boeken, een wereldwijd verspreid fenomeen dat literatuur in een grote oplage dicht bij de mensen wil brengen. Ook bvb Mendes, Geeraerts en Aspe viel die ‘eer’ te beurt
* (uit een van zijn recensies voor De Morgen) 'Ergernis der ergernissen, het verzamelde werk van Dan Brown. Mijn Hond schrijft beter en dat is een labrador, een ras dat zelden literaire prijzen wint.'
* Ontving in 1985 De Havanktrofee voor Blokje om, hoekje om, de eerste Trofee van de Grote Jury in 1987 voor Geld maakt niet gelukkig. Koude kunstjes werd genomineerd voor De Gouden Strop 1989
* (uit een interview met cvdb, 1988) 'Schrijven is een vorm van ijdelheid. Wie zegt dat hij niet trots is als hij een boek van zichzelf in de boekhandel ziet liggen, liegt. Je gaat als auteur regelmatig in de boekhandel kijken hoeveel exemplaren ze nog hebben van je boek, of ze al hebben bijbesteld… en je probeert in het geniep je eigen boek bovenaan te leggen en die van de concurrenten op een niet-verkoopbare plaats te krijgen.'
* Typisch On-antwerps is de manier waarop hij de meest chauvinistische stad van België beschrijft: (De Vo­geltjesmarkt) “iets wat je echt een keer moet meemaken en dan nooit meer”. (De nieuwe Schouwburg) “het monumentale bouwwerk dat architecten uit de hele wereld voor straf moeten komen bekijken”
* In de reeks Made in Vlaanderen van de BRT werd in 1992 Willems & Co uitgezonden, met Jean-Pierre Willems in de hoofdrol.

Hoorens, Vera

Wevelgem, 31 augustus 1963
Studeerde aan de K.U. Leuven en in Oxford, was docente sociale psychologie in Gro-ningen, hoofddocente communicatie en voorlichting en economische psychologie in Til-burg. Nu is ze hoogleraar sociale psychologie in Leuven.

Het recht op de eerste nacht. Leuven: Davidsfonds, 2002, 257 p. – 90-6306-453-5 Esther heeft het graag zoals ze het zelf wil. En toch heeft ze nog nooit wat ‘afgemaakt’. Sinds ze Nico ont-moet heeft, lukt dat beter. Ze wordt er niet bepaald koud of warm van. Maar het geeft wel enig comfort zelf te kunnen bepalen wie ze rond zich heeft. En vooral wie niet. Esther had nooit durven vermoeden dat giftige planten – het stokpaardje van leraar Pointez – haar het leven nog draaglijk zouden maken. Hoewel er natuurlijk nog andere probate middelen zijn om lastpos­ten uit de weg te ruimen…

Reacties
In dezelfde reeks voert Vera Hoorens een vrouwelijke psychopaat ten tonele, die samen met een trawant aan het moorden slaat. Het recht op de eerste nacht wil vooral een portret van het verbijsterende hoofdpersonage tekenen. De professionele achtergrond van de auteur, sociaal psychologe aan de KU Leuven, hielp allicht, maar ze staat nog ver van de spankracht die de vermaarde auteurs in het subgenre van de seriemoordenaars ten beste geven (Luc De Decker, Trends)
V is voor 'vrouw', 'Vlaams', 'verdorie, dat we dat nog mogen meemaken' en Vera Hoorens, de eerste Vlaamse misdaadschrijfster in vele, vele jaren. Hoorens laat bij uitge-verij Davidsfonds Het recht op de eerste nacht verschijnen. Een thriller. Was het wachten de moeite waard? De spanning is te snijden (Bart Holsters, De Morgen)
Vera Hoorens is erin geslaagd een knappe en beklemmende psychologische thriller te schrijven (Staf Schoeters, LeesIdee)

Persoonlijk oordeel
Fijnzinnig, literair hoogstaand proza maar het gebeuren baadt teveel in een bevreemdende sfeer om de lezer bij het nekvel te grijpen. Je blijft maar lezen en wachten tot er iets zal gebeuren. En over het hoe en waarom blijf je (te) lang in het ongewisse.

Varia
* De auteur werd bij een breed publiek bekend als psychologe in de VRT-programma's Hoe? Zo! en De nationale test
* Won in 1990 de tweede prijs in een hoorspelwedstrijd van de Bond van Grote en Jonge Gezinnen.

Huet, Theo

zie inleidend hoofdstuk

De verdwenen koerier: oorspronkelijke detectiveroman. Antwerpen: Gust Janssens, 1928, 148 p. – (Scheldeserie; 32) James Pemberton, een Engelse detective belandt in Antwerpen waar hij samen met een goede vriend, een theatervoorstelling meemaakt. De vriend wordt neergeslagen en Pemberton vlucht… om later terug te ko-men en een schat van Russische diamanten, afkomstig van de tsaar, veilig te stellen.

Persoonlijk oordeel
Het verhaal zit knap in elkaar en heeft de tand des tijds doorstaan door het natuurlijke van de zaak.

Varia
* Het boek van deze Antwerpse stadsbediende werd aangeboden tegen 1 frank

Hulst, Alban d’

pseudoniem van J.H Dekegel - Gent
Studeerde Latijn en Grieks in zijn geboortestad, werd Doctor in de Rechten.

De dood van een jonge dwaas. Brussel: D.A.P. Reinaert, 1963, 256 p. Er heerste heel wat opschudding in de deftige buurt van het Casinoplein, toen ruchtbaar werd dat Jean-Pierre Calewaert, de jonge advocaat, in zijn werkkamer vermoord gevonden was. Onderzoeksrechter Bonduel zocht vergeefs naar een aanknopingspunt en ergerde zich over de voortvarende inspecteur Severinus, die met een fantastisch gemak de ene theorie na de andere opbouwde… en opgaf.

Reacties
Een ietwat overgestoffeerde, intelligente speurdersroman (Lectuurrepertorium)
Typisch Christieachtig van ontwikkeling met stijlherinnering aan Bomans. Deze eer-steling van een jong Vlaamse auteur is spannend en verdienstelijk, doch ontsierd door verscheidene taalfouten (klacht neerleggen, papieren tekenen, enz.) en eigenaardige zetduiveltjesgrappen (blz. 89 rats in de knoop, de ars poetica van Horatius enz) (Ben Van Lijsebeth, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Drie speurders (een onderzoeksrechter, een inspecteur en een amateur-detective) zijn wat van het goede teveel in deze redelijk knappe detective met een beperkt aantal verdachten maar met toch een verrassende ontknoping

Varia
* Bekroond met de Reinaertprijs 1963 voor het beste speurdersverhaal
* Eigen woorden op achterflap: 'Helaas buiten wat vakliteratuur in bladen die niemand leest, zag niets daarvan het licht. D’Hulst kan het niet helpen, dat uitgevers zo’n wantrouwige lieden zijn. Dit is zijn eerste roman. Een roman over een dwaas, over één dwaas onder de velen.'