Wrakhout. Kasterlee: De Vroente, 1969, 206 p. Korte inhoud De portier van een bordeel wordt vermoord. Hoofdverdachte is een aan lager wal geraakte zoon van een advocaat. Een leven met drank, drugs en seks deed hem belanden in de armen van de bordeel-houdster voor wie hij, voor de eerste maal in zijn leven, iets voelt. In hoeverre is hij schuldig of on-schuldig. Vurige pleidooien van openbaar aanklager en verdediging doen constant de opinie keren.

Reacties
Maar van zodra het onderzoek werkelijk aanvangt, staat de veer gespannen en men leest het boek in één “zitting” ten einde (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Soms meer een psychologische zedenschets (is afkomst bepalend voor criminaliteit ja / nee) maar toch een aanvaardbaar rechtbankverhaal. Eerste legal thriller in Vlaanderen. O ja, een van de misdaadjournalisten is een zekere Portecarrero…

Varia
* Nam het in zijn biografieën vooral op voor de mensen die aan de rand van de maatschappij stonden: stichters en stichteressen van Kloosterorden, Ierse vrijheidsstrijdsters en ook en vooral Thomas Morus
* Schreef in 1994 zijn autobiografie Voor de laatste reis. Terugblik op een boeiend leven
* Was persoonlijk bevriend met President Nyerere (Tanzania) en Kaunda (Zambia)
* Stichtte in 1959 de uitgeverij De Vroente

Deflo, Luc

Mechelen, 27 februari 1958
Was aanvankelijk vooral actief als toneelauteur (theater, scenario's en hoorspelen).
Beroepshalve was hij organisatie-adviseur in het bankwezen maar is momenteel in loopbaanonderbreking om zich fulltime aan het schrijven te wijden.

	Naakte zielen. Antwerpen: Manteau, 1999, 268 p. - 90-223-1510-X In Mechelen loopt een monster rond, een ontspoorde psychopaat. Met een stiletto en een fileermes moordt hij hele gezinnen uit. De gruweldaden hebben alles weg van rituele slachtingen. Ten einde raad doet Bosmans een beroep op zijn oude collega en vriend, Dirk Deleu, een toprechercheur die tijdens een vorige zaak in ongenade is gevallen bij de hogere politie-instanties.
	Bevroren hart. Antwerpen: Manteau, 2000, 289 p. - 90-223-1549-5 In een Mechelse flat wordt in een badkuip een vrouwenlichaam gevonden. In het bad is opvallend weinig bloed aanwezig, wat erop zou kunnen wijzen dat het slachtoffer post mortem in de kuip is ge-legd. Tijdens hun zoektocht komen Bosmans en Deleu in een spiraal van waanzin en geweld terecht.
	Lokaas. Antwerpen: Manteau, 2001, 315 p. - 90-223-1576-2 In een bos wordt het verminkte lijk ontdekt van Johan Dewolf, commandant van de Molenbeekse rijkswacht. In zijn borstkas werd een hakenkruis gekrast. Dewolf, die met harde hand het vreemde-lingenprobleem in Molenbeek had aangepakt, adviseerde om in Mechelen dezelfde tactiek toe te pas-sen: hard toeslaan in de gekleurde wijken rond de Sint-Romboutstoren om het drugs- en migranten-probleem de kop in te drukken... De spanning tussen migranten en extremisten loopt zo hoog op dat een burgeroorlog onafwendbaar lijkt.
	Kortsluiting. Antwerpen: Manteau, 2002, 275 p. - 90-223-1734-X In de Mechelse Kruidtuin vindt een late wandelaar naast een lege kinderwagen het verminkte lijk van Jenny Peulders. De ongehuwde moeder werd op een gewelddadige manier om het leven gebracht en haar baby is verdwenen. Een dag later wordt Yvette Serneels dood aangetroffen in haar knusse fer-mette. Naast het lijk ligt een jachtgeweer. De autopsie wijst niet alleen uit dat het om een zelfmoord gaat maar ook dat de vrouw zwanger was. Haar echtgenoot, Herman Verbist, blijkt spoorloos.
	Sluipend gif. Antwerpen: Manteau, 2003, 264 p. – 90-223-1772-2 Hilde Plaetinck treft na een bezoek aan Kinepolis een verwaarloosde vrouw aan op de achterbank van haar auto. Ze biedt de sukkel een lift aan, een daad van barmhartigheid die ze bijna met de dood moet bekopen. Amper van haar emoties bekomen, beseft ze dat ze wordt gestalkt. Dirk Deleu komt de da-der op het spoor maar hoe dieper hij graaft, hoe meer hij tot het besef komt dat niets is wat het lijkt.
	Onschuldig. Antwerpen: Manteau, 2004, 312 p. – 90-223-1833-8 Als Jeanneke Janssens zich klaarmaakt voor haar ochtendwandeling doet ze een akelige ontdekking. Onder aan de trap, in de gang van haar rijtjeshuis, ligt het halfnaakte lijk van Martine Van Hees, haar huurster. Tijdens de lijkschouwing blijkt dat de jonge vrouw verkracht werd, en dat ze zwanger was. De vader van haar ongeboren kind kan niet geïdentificeerd worden. Alle sporen naar een potentiële dader lopen dood.
	Copycat. Antwerpen: Manteau, 2005, 306 p. – 90-223-1861-3 Een meisje fietst ’s ochtends naar school. Ze doet een akelige ontdekking. In een veld ligt het lijk van een jongeman, naakt en gruwelijk verminkt. Na de autopsie blijkt dat Dimitri Verweire werd gewurgd en dat de verminkingen post mortem werden toegebracht, vermoedelijk om bijtsporen te camoufleren. De rechercheurs Dirk Deleu en Nadia Mendonck staan voor een raadsel. Er duikt een nieuw spoor op als in Verweires kamer een boek wordt gevonden waarin de rituele verminking haarfijn wordt beschre-ven.
	Weerloos. Antwerpen: Manteau; Standaard, 2006, 332 p. - 90-223-1866-4 In de Amazonendreef, een slecht verlichte, met knotwilgen omzoomde weg, verliest Jozef Michiels de controle over het stuur. Midden in het Terkamerenbos duikt zijn Toyota de berm in. Hij gaat op zoek naar hulp maar wordt aangereden door een dronken chauffeur en sterft ter plekke. Als de auto wordt opgetakeld, doet de politie een lugubere ontdekking.
	Hoeren. Antwerpen: Manteau; Standaard, 2006, 307 p. - 90-223-1937-7 Daphné lokt de mannen terwijl Aline een oogje in het zeil houdt en af en toe wat geld steelt uit de zak-ken van de nietsvermoedende hoerenlopers. Dat overkomt ook Leo Thuys, een op het eerste gezicht wat simpele huisvader. Maar schijn bedriegt, want Thuys, een borrelende vulkaan, bedreigt Daphné. Aline Verbeêck komt net op tijd tussenbeide. Thuys slaat op de vlucht, maar als hij merkt wat hem is ontstolen, keert hij terug.
	Ademloos. Antwerpen: Manteau; Standaard, 2006, 309 p. - 90-223-1991-1 Cel 5 wordt opgeheven en de Belgische Staatsveiligheid trekt het dossier naar zich toe. Teamleden worden systematisch aangepakt, op een perverse manier in diskrediet gebracht en de publieke opinie keert zich tegen hen.... Dedecker probeert zijn mensen te herenigen, om samen het hoofd te bieden aan de dreiging. Ze moeten vechten om te overleven, zonder wapens, tegen een onzichtbare vijand, in een luguber en genadeloos steekspel met alleen maar verliezers.
	Spoorloos. Antwerpen: Manteau; Standaard, 2007, 300 p. - 90-223-2147-8 Film: Ice Age. Plaats: bioscoop Utopolis, Mechelen. Tijdstip: vroege namiddag. De zaal zit afgeladen vol. Irina Gerlach, zeven jaar, moet dringend plassen. Na de voorstelling trekt Hilde, haar zus, aan de alarmbel, want Irina is verdwenen. De laatste die Irina levend heeft gezien, is Linda Verstrepen, die in de cafetaria werkt. Ze zag dat Irina werd opgehaald, vermoedelijk door haar ongeruste vader, want de man was overstuur.

Reacties
(Naakte Zielen) Een aangename verassing en een belofte voor de toekomst... Zonder twijfel het beste Vlaamse thrillerdebuut van de laatste jaren (John Vervoort, Het Nieuwsblad)
(Sluipend gif) Het verhaal begint spannend maar als blijkt dat de politie achter de verkeerde man aanzit, zakt het boek enigszins in. Het onderzoek verloopt stroef en rommelig. De schrijfstijl is vlot, maar verliest gaandeweg wat aan kracht. Pas tegen het eind wordt het verhaal weer spannend (Coefje Leeman, Biblion)
(Onschuldig) Deflo is handig genoeg om het verhaal lekker te verpakken, de soapelementen mooi te inte­greren in de plot en net de grens van het larmoyante niet te overschrijden. We zijn mijlenver verwijderd van de gruwel waarmee hij zijn reeks begon (Fred Braeckman, De Morgen)
(Weerloos) Ondanks het realisme slaagt hij er niet in het geloofwaardig te maken (John Vervoort, Het Nieuwsblad)

Persoonlijk oordeel
Naakte zielen introduceert Bosmans en Deleu die vanaf nu Deflo’s vaste speurderskoppel zullen worden. Vooral de scène waarin Deleu zich probeert in te leven in de geest van de psychopathische seriemoordenaar, is indrukwekkend en een klassieker. In Bevroren hart moeten ze op zoek naar een vrouwelijke serie-moordenares, ongezien in de Vlaamse detectiveliteratuur. Extreem-rechts duikt op in Lokaas waar drugs, migranten en corrupte magistraten de onfrisse hoofdrol spelen. Nogmaals een psychopaat in Kortsluiting maar nu één die zwangere vrouwen vermoordt en een kind steelt. In Sluipend gif keert de psychopaat uit zijn debuutroman terug om vooral Deleu nog eens goed de stuipen op het lijf te jagen Als je alle boeken na elkaar leest, stuit je op een gelijkaardige structuur maar Deflo maakt het wel boeiend omdat hij zijn hoofdpersonages laat mee-evolueren. Vooral de intuïtieve Deleu slaagt erin relatieproblemen aan te trekken. Onschuldig focust op de relatie (én problemen) met Deleus vriendin Nadia en zijn vrouw Barbara. De politieman wordt zelfs verdacht van verkrachting en aanslag op zijn vriendin. Schitterende psychologische portretten van een verscheurd man. Copycat gaat uit van het weinig originele gegeven dat de aangekondigde moorden in een boek staan beschreven en is minder angstaanjagend en spannend dan zijn ander werk. Weerloos is het eerste boek in een nieuwe reeks, Cel 5, waarin oude, onopgeloste seksmoorden uit de kast gehaald worden. Veel te breedvoerig en niet de normale onderhuidse Deflospanning. De hoeren is dan weer een stuk beter maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de auteur iets te veel wil publiceren en dat daardoor een soort metaalmoeheid in zijn verhalen sluipt. Ademloos is een vervolg en het is weer even wennen voor je vertrouwd bent met de personages. Keihard, gruwelijk maar vooral indringend door de psychologische profielen van de speurders die haarscherp worden getekend in hun moeilijk­heden. Zijn elfde thriller, Spoorloos, is sterker dan de vorige uit de Cel 5-serie. Deleu wordt zelf gegijzeld door een kinderlokker zodat het spannend wordt tot het (gelukkige?) einde.

Varia
*Heeft aan Erwin Provoost (producer van ondermeer Flikken en Windkracht 10) de filmrechten voor Naakte Zielen en Sluipend Gif verkocht.
* In Mechelen bestaat er al een uitgestippeld parcours, Op de hielen van Deflo, stads-wandeling langs locaties uit zijn thrillers.
* 'Van een cliffhanger op elke pagina, zoals in De Da Vinci Code word ik mottig. Aan typische whodunits à la Agatha Christie heb ik een hekel' (interview Het Nieuwsblad, 2005)
* Naakte zielen werd in 1999 en Sluipend gif in 2003 genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs
* Gazet van Antwerpen bracht in 2005 een thriller-CD uit waarop Pieter Aspe, Deflo, Bob Mendes, Jonathan Sonnst, Karin Fossum, Jef Geeraerts en Stan Lauryssens een spannend fragment lezen uit een van hun misdaadboeken. De CD kon met een bon uit de krant afgehaald worden in een Standaard Boekhandel (€ 4,95)

Dekoning, Ivo A.

Lummen, 23 april 1958
Studeerde voor landbouwkundig ingenieur en werkte een paar jaar als laborant. Is nu bibliothecaris-documentalist, in dienst van de Leuvense stadsbibliotheek. Was medestichter en prozaredacteur van het tijdschrift Zefier. Publiceerde verhalen en gedichten in zowat 25 verschillende tijdschriften en recenseerde proza en poëzie.

Het rode spoor: een nieuw avontuur van Sherlock Holmes en Dr. Watson. Arnhem: Ellessy, 2001, 115 p. – 90-70282-68-2 Een juwelendiefstal voert Sherlock Holmes en Dr. Watson naar een lieflijk landhuis in een Zuid-Engels dorpje. Hoewel de hovenier Charles Philby op hetzelfde moment spoorloos blijkt, weigert Lady Whit-taker om hem als verdachte te beschouwen. Maar wie heeft de misdaad dan wel gepleegd? De atle-tische koetsier Podge, een van de knechten of iemand van de vrouwelijke bedienden? Of heeft de klas-sieke butler het gedaan?

Reacties
Als eresaluut aan Conan Doyle, de geestelijke vader van de onsterfelijke Londense privé-detective Sherlock Holmes, schreef Ivo A. Dekoning een geslaagde pastiche, die qua sfeer en inhoud naadloos aansluit bij de korte verhalen van zijn grote voorganger. De tongue-in-cheek-humor is sterker nog aanwezig dan in de oorspronkelijke Case histories, wat zorgt voor een geslaagd evenwicht tussen spanning en ontspanning. Ook de literatuurliefhebber wordt op zijn wenken bediend door een korte biografische schets van Conan Doyle en de ontstaansgeschiedenis van zijn geestelijke held. Een hommage de grote detective waardig (Staf Schoeters, Leesidee)

Persoonlijk oordeel
Leuk verhaal van iemand die Doyle en dus ook Holmes door en door kent. De manier van praten, handelen en deduceren zijn net echt. Moet het meer hebben van de sfeer dan van de spanning.

Varia
* Lid van Sherlock Holmes Society in Londen (staat in The Sherlockian Who’s Who) en oprichter van het Sherlock Holmesgenootschap The 221Bees, met als motto To Bee or not to Bee
* Schreef samen met zijn Watson, zijn vrouw Ilse Peys, een aantal jeugdboeken, o.a. detectives
* Is uitvinder van gezelschapsspelletjes. Ontwierp een Sherlock Holmeskaartspel 'The game is afoot!' en een groot bordspel getiteld 'Sherlock Holmes versus Professor Moriarty'
* Laureaat van de Armand Boni prijs in 1990 voor de novelle De Katafalk van Portelet Bay

Delannoy, Daan

Antwerpen, 10 april 1941
Studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege te Brussel. Is vanaf februari 1968 redacteur bij Humo.

De boze melanomanen ; Het eiland der ijselijke gillen. Brussel: D.A.P. Reinaert, 1968, 249 p. – (Reinaert Romanreeks; 186) Dit uitzonderlijk knappe detectiveverhaal speelt zich af in het Kursaal van Oostende. Het drama (of vindt U zeven moorden geen drama?) zou zijn oorzaak vinden in de meedogenloze naijver tussen de twee we-reldberoemde zangeressen, namelijk de sopranen Giesenkirchen en Strapiotino. Of zal de onthutsende ontknoping ons tot andere inzichten brengen?

Persoonlijk oordeel
Slapstick in het kwadraat. Lijkt wel situatiehumor op het toneel. Niet de intrige maar de doldwaze en behoorlijk absurde gebeurtenissen deden me genietend verder lezen. De drie inbrekers heten respectievelijk Heer Een, Heer Twee en Heer Drie en de twee bazen van het casino heten de Ronde Baas en de Struise Baas.

Varia
* Vertaalde een aantal strips in de reeks Tärhn, de sterrenprins (science fiction)

Depauw, Valère

Ronse, 7 april 1912 – Brasschaat, 2 augustus 1994
Aanvankelijk werkzaam in het textielbedrijf van zijn vader. Vervolgens boekhandelaar, uitgever van Boekengilde Brederode en tenslotte journalist bij een Neder-lands weekbladenconcern. Eindigde zijn carrière bij de externe betrekkingen aan de Académie Interna-tionale de Manternach, GH Luxemburg. Sinds 1977 fulltime schrijver. Naast humoristische verhalen schreef hij sociale romans en historische evocaties.

	Nevels over ’t Moerven. Leuven: Davidsfonds, 1957, 255 p. Korte inhoud - Op stond wordt hij verliefd op de mysterieuze Yolande die in een aparte woning samen met haar vader verblijft. Het landgoed verbergt het geheim van de jonkheer Rogier die te goed was voor deze wereld maar toch plotseling spoorloos verdween… Wie weet meer over het geheim?
	Het geheim van de dubbele muur. Brussel: D.A.P. Reinaert, 1968, 238 p. De lezer weet waarover het gaat, hij kent de dader. Maar in dit geval heeft de buit belang, de buit die na al die jaren nog steeds niet teruggevonden is. En de twee hoofdpersonages, een uiterst lief vrouwtje en haar uiterst sympathieke echtgenoot – allebei bovendien uiterst verliefd – die toevallig iets achterhalen, proberen het onschatbare juweel te vinden. Zoals zoveel anderen het probeerden en nog steeds probe-ren.
	Moord op de M.U.T. Brussel: D.A.P. Reinaert, 1972, 240 p. En op een middag wordt Jef Tierentyn, zwaar verwond door een kogel, gevonden voor de deur van het bureau van Piet Canneel, dit na een helse ruzie tussen de twee hoofdredacteuren en de moord moet ge-beurd zijn op een ogenblik dat zij beiden alleen in het gebouw waren. Commissaris de Clippeleire – die niet van de slimsten is – moet het raadsel oplossen en dat het met die collectie gekken een onmenselijke karwei wordt, is onvermijdelijk.

Reacties
(Nevels over ’t moerven) En nochtans… in dit verhaal, waarvan de centrale figuur onzichtbaar blijft (achteraf vernemen wij zelfs dat hij voor de eerste pagina reeds ter ziele was!), hadden wij gerust een beetje meer geheimzinnigheid kunnen verdragen (Paul Hardy, Boekengids)
(Het geheim van de dubbele muur) Het hele gedoe, gebaseerd op een lang niet onaardige vondst, wordt de lezer kond gedaan in een sobere, vrolijke verteltrant welke door hen die zich literair bevlogen achten, maar al te gemakkelijk wordt versmaad en misprezen (Paul Hardy, Boekengids)
(Moord op de MUT) De ontwapende lezer zal genieten van Depauws barok-komische welbespraaktheid, van zijn pittige “esprit d’ à propos”, van de weldoor-dachte narratief-economische zijsprongetjes die de spanning er bestendig in houden, van de kostelijke situatiehumor, van het typeringsvermogen waarmee de ve-rschillende figuren ons “ten aanschouwe” worden gebracht, kortom van heel dit met zelfspot doordrenkte, boeiende en in zijn genre origineel, vrolijk misdaadverhaal (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Nevels over ’t moerven is niet echt een klassieke detective. Het is meer een romantisch of melodramatisch verhaal waarbij een verdwenen (en vermoorde?) jonker nog altijd meespeelt in de harten van de betrokkenen. In Het geheim van de dubbele muur herkauwt de auteur oude koek maar kan hij nergens spanning bij de lezer opwekken. In het journalistenmilieu is Depauw thuis en hij weet het met veel verve (à la De Collega’s) en humor te beschrijven in Moord op de M.U.T. maar waar de spanning zit weet ik nog altijd niet.

Varia
* Het Gentse Lam Gods komt al voor de derde keer aan bod, na Bernauw en De Ceulener
* Prijs van de Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen voor de roman in 1972
* Tijdens de oorlogsjaren gingen er van zijn boeken vlotjes 50.000 over de toonbank. En hij verkocht ze zelf want hij was vertegenwoordiger van Manteau
* Werd door André Demedts uitvoerig beschreven en besproken in deel IV van de Oost-Vlaamse Literaire Monografieën, aflevering 18

Dewever, Pieter

Leuven, 1 mei 1951
Werkte in de medische industrie, richtte in oktober 2000 een eigen uitgeverij op (Aqua Fortis) en begon in 2001 zelf te schrijven. Hij legt zichzelf op ieder jaar minstens vier boeken te schrijven en is met dat aantal de meest productieve Vlaamse auteur. Hij wordt in de pers de "Vlaamse Simenon" genoemd omdat niemand in Vlaanderen zo vlug schrijft als hij.

De Hakbijlmoorden. Tienen: Aqua Fortis, 2003, 267 p. – 90-5904-023-6 Inspecteur Hofman van OA8, de Dienst Criminele Informatie van de federale politie, wordt op een eigenaardige manier belast met het onderzoek van een reeks moorden die op het eerste zicht niets met mekaar hebben te maken… Wanneer blijkt dat de slachtoffers niet echt vreemden zijn voor elkaar, komt Hofman een groepje criminelen op het spoor die maar door één motief worden gedreven – geld, héél veel geld – en die daartoe bereid zijn zware risico’s te nemen.

Apollo’s wraak. Tienen: Aqua Fortis, 2003, 220 p. – 90-5904-030-9 Wanneer inspecteur Hofman het autopsieverslag van de vermoorde oud-notarisklerk Van Straelen leest, beseft hij niet dat het onderzoek hem zal confronteren met de schimmen uit een ver en duister ve-rleden. Wie heeft het gemunt op oude mannen die een rustig en teruggetrokken leven leiden? Waarom worden hun lijken naakt achtergelaten in tuinen en parken?

Reacties
Bijzonder spannend en zeer vlot geschreven. Het beste van Grisham en Aspe wordt hier gecombineerd (Koen Roelants, VTM Nieuwsflash)
Hofman sleept de lezer mee van het ene avontuur in het andere (Geert Arron, Het Laatste Nieuws)

Persoonlijk oordeel
In beide detectiveromans vertrekt de speurder van een paar ogenschijnlijk onbelangrijke moorden om te eindigen met terrorisme op grote schaal. Onwaarschijnlijk politietrio dat Bond-allures heeft en heel Vlaanderen en omstreken doorkruist om de boeven te vangen.

Varia
* 'Ieder verhaal bevat elementen die uit de actualiteit zijn geplukt zodat de reeks op termijn een weerspiegeling wordt van wat er tussen 2002 en 2012 aan kleine en grote schandalen de actualiteit haalde of zal halen. In 2012 wordt de serie met het 24ste deel definitief afgesloten. Daarna wordt de serie verfilmd als co-productie door de VRT in samenwerking met de Avro', zegt de auteur zelf.
* Schreef in 2 jaar tijd zo’n 9 boeken
* (citaat uit Apollo’s wraak) 'En Aspe… die schrijft ook spannende verhalen. Wist u dat Aspe in Blankenberge woont?...”Ik zie hem vaak bij de bakker… hij zegt me altijd vriendelijk gedag”, vertelde ze met enige trots.'
* De Tiense uitgeverij Aqua Fortis heeft een stock van 7.000 onverkochte boeken geschonken aan Kringloopcentrum Hageland, dat de stapel op 30 oktober 2004 zal verkopen in zijn filialen van Tienen en Aarschot aan 1 euro per kilo.
* meer op http://www.aquafortis.be/index.php

Dhooge, Bavo

Gent, 31 januari 1973
Ging voor een internationale tenniscarrière maar studeerde eerst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten richting Film & Televisie en werd met zijn eindwerk / kortfilm Warmwatervissen geselecteerd op het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen, Gent en Brussel. Werkte als copywriter in een productiehuis. Hij is freelance schrijver-redacteur voor diverse bladen en werkte ondermeer mee aan de boek- en plaatbesprekingen in HUMO. Verder schrijft hij ook scenario’s voor documentaires en televisieseries.

	Smak. Leuven: Davidsfonds, 2002, 219 p. - 90-6306-452-7 Ondertussen kampt de tweede editie van ‘Over The Edges’ met vandalisme. Heeft het iets te maken met Arnes verdwijning? En wat met Picard, de louche kerel achter de Belmondo-fuiven in het SMAK van Jan Hoet? Op elke hoek van de straat is er wel een kunstwerk te bezichtigen… en een lijk. De bizarre toevalligheden, die geen toeval zijn, prikkelen de geest van Patrick – Pat – Somers. Als privé -detective en levend anachronisme maakt hij van zijn speurderswerk een echte kunst.
	Salieri. Leuven: Davidsfonds, 2002, 234 p. - 90-6306-468-3 Sedes & Belli, werknemers van het detectivebureau SCAN Recherche, krijgen een wel heel bijzondere opdracht van hun baas, Vic Moens. Algauw gaat het detectiveduo in het zadel zitten voor een dolle en gevaarlijke rit in de paardenwereld van de Oostendse Wellington Hippodroom. Gevaarlijke hindernis-sen en dwaalsporen doen de speurders aanvankelijk in het zand bijten. De andere leden van het detec-tivebureau, Coenen en Tydgat, storten zich op een zijspoor: doping in de paardensport en grof geld.
	Strafschop. Leuven: Davidsfonds, 2003, 248 p. - 90-6306-481-0 Josip Mandic is ‘voetballer’. Of beter: kop- en schouder-, knie- en teenballer, en dat op een vinnig Kroa-tisch ritme. Maar nu sputtert de machine. Sinds hij een strafschop ‘verprutste’, wordt ‘Mandy’ bedreigd… De Buffalo’s huren privé-detective Pat Somers in. Die moet ervoor zorgen dat de nukkige kroaat zich enkel op voetbal concentreert. Maar voor Somers goed en wel de lijnen heeft uitgezet, gaat de bal aan het rollen.
	Spookbloem. Leuven: Davidsfonds, 2004, 232 p. - 90-6306-493-4 Privé-detective Pat Somers krijgt bezoek van Gilbert Prevenier, professor exotische plantkunde aan de Gentse Kruidtuin. De al even ‘exotische’ opdracht betreft de opsporing van een orchidee die op de Floraliën ‘verdween’. Niet meteen een speurzaak waarvoor een detective warmloopt? Of toch? Want de po-lyrrhiza lindenii is geen ordinaire bloem. Het is de zeldzame ‘spookorchidee’, waarvoor freaks miljoenen overhebben…
	Star. Leuven: Davidsfonds, 2005, 220 p. - 90-6306-513-2 Internationaal Filmfestival, Gent. Veel glitter en glamour blijven er niet over wanneer Gabrielle Evans, engel van het witte doek, tijdens haar openingstoespraak geëlektrocuteerd wordt. In het filmwereldje is niets wat het lijkt, ook dit ongeluk niet… Privédetective Pat Somers krijgt een tip van auteur Herman Brusselmans. Het voorval verloopt precies zoals een moord in diens laatste Guggenheimer-roman, die een seriemoordenaar aan een hoog tempo naar de realiteit vertaalt.
	Showtime. Leuven: Davidsfonds, 2006, 157 p. - 90-6306-538-8 Gentse Feesten. Veel zin heeft privé-detective Pat Somers niet om zich in het feestgedruis en het eeuwigdurende nachtleven te storten. Toch heeft hij een zware kater. In het Jim Rose Circus werd na een voorstelling een afgehakte mannenhand gevonden. Een uit de hand gelopen act met kettingzagen? Maar wat doet de badge van Somers dan vlak bij die hand? En waar is de rest van het lijk naartoe?

Reacties
(Smak) Dhooge verstaat de kunst met tongue in cheek en talrijke dubbele bodems een sprankelende cocktail op te voeren (Staf Schoeters, Leesidee)
(Smak) Geschreven met vaart en humor, met de vereiste laconieke observaties en commentaren, in een stijl die niet zichzelf serieus neemt, maar wel het genre. Een echte private-eye, knap gesitueerd in het Gent van vandaag. Innemend en toch hard (uit het juryrapport van de Schaduwprijs 2003)
(Spookbloem) Dat die plot overigens wat krakkemikkig is, is niet bepaald een probleem. De wise-cracks, de oneliners en de scherpe bek van Somers zijn de grote aantrek­kingskracht van de thriller (Fred Braeckman, De Morgen)
(Strafschop) Is grappig en zit intelligent in elkaar. Een talent om in de gaten te houden (John Vervoort, Het Nieuwsblad)

Persoonlijk oordeel
Dhooge bouwt zijn plots rond enkele vaste thema’s: Gent, waargebeurde evenementen, echt bestaande personen en een ongewoon gebeuren tijdens één van die evenementen. En natuurlijk... Pat Somers. Smak was een ijzersterk debuut waarin niet enkel Jan Hoet maar ook enkele randfiguranten bijna de hoofdrol opeisen. Strafschop draait natuurlijk rond A.A. Gent, La Gantoise voor de echten, en malafide voetbalhandelaars. Of juist niet? Een zeldzame orchidee is het gestolen voor-werp in Spookbloem maar de echte of vermeende diefstal is slechts een alibi om familievetes, bloedmooie maar dodelijke meiden op te voeren. Star is iets minder omdat Brusselmans mij een te prominente rol aangemeten krijgt en het niet waard is onze held te seconderen. Salieri is een buitenbeentje – niet met Somers – en net daarom ook het minste boek. In opdracht geschreven, nietwaar. Een lange novelle, meer is Showtime niet. Dhooge verliest zich in een ingewikkelde fantasie met merkwaardige personages en geraakt zelfs nauwelijks uit zijn plot, Veel leuke momenten en one-liners, dat wel, maar soms is dit niet genoeg,

Varia
* In 2007 verschijnt zijn 25ste S-boek (De ‘S’ van Spielerei) waaronder enkele jeugdboeken (griezel, western en detective) en een boek over de legendarische krachtpatser John Massis
* Er verscheen een trailer voor Star op www.misdaadauteurs.be
* Het verhaal De strop verscheen in het glossy mannenblad Ché met een fijne foto-reportage. Datzelfde maandblad gaf als extraatje de verhalenbundel S.O.S. (Somers Onder Spanning) gratis bij zijn maartnummer 2007 mee
* Werd tweemaal genomineerd voor De Diamanten Kogel, in 2002 met Smak en in 2004 met Strafschop
* meer op http://www.bavodhooge.be

Didelez, Guy
zie ook Bernauw, Patrick

Merksem, 31 januari 1952
Werkte eerst twintig jaar in het onderwijs maar leeft sinds 1995 van zijn pen.

	Moordende verhalen. Hasselt: Heideland-Orbis, 1983, 204 p. – 90-291-5201-X Ze bestrijken een heel gamma van genres: van volks-, griezel- en detectiveverhalen tot science-fiction en fantastiek. Ondanks al hun diversiteit vertonen de verhalen toch ook gemeenschappelijke elementen: humor, spanning, gruwel en vooral ... moord. Maar waar ligt nu juist de grens van de misdaad? Wan-neer spreken we van doodslag, wanneer niet meer?
	Zuster Virginia. Lier: Nioba, 1986, 120 p. – 90-6946-019-4 In een stedelijk hospitaal begeleidt Zuster Virginia de ongeneeslijk zieken op hun laatste reis. Haar me-dewerkers blijven onder de indruk van de gelatenheid waarmee patiënten die in haar handen terecht komen de stap naar het eeuwige maken…. Zuster Virginia: geen zieke was dood genoeg voor haar!
	Speeltje. (samen met Guy Didelez). Leuven: Davidsfonds, 2003, 234 p. – 90-630-6467-5 Minister van Defensie Van Renterghem, de onkreukbare, kijkt in de spiegel. Hij pulkt aan een puistje. De façade is geschonden. Het zorgvuldig gecultiveerde imago vertoont bartjes. Barsten. ‘Knappe man. Kalend. Maar charmant,’ beweert Pina, ‘heel sexy’. Zij is zijn secretaresse en speeltje, adembenemen-de combinatie van rijpheid en jeugd… De romantische vlucht van Van Renterghem en Pina ontspoort in een wrede ontvoering.

Reacties
(Moordende verhalen) De auteur stelt er zich mee tevreden de plot van zijn verhalen naar een verrassend slot toe te schrijven, dat altijd wel ergens te maken heeft met (een al of niet gewelddadige) dood. Daarbij vervalt hij soms wel eens in gezochte woordspel-letjes. Te onevenwichtig om van een ‘moordend’ debuut te kunnen spreken (Jooris van Hulle, Boekengids)
(Speeltje) Bernauw en Didelez beschikken over voldoende vakmanschap om het verhaal boeiend te houden, zij het dat er kwistig met clichés wordt gestrooid en geen enkel personage een sterk psychologisch profiel krijgt. Maar Bernauws en Didelez' steno-grafische stijl en de ironische ondertoon van hun taal werken wel (John Vervoort, De Standaard)

Persoonlijk oordeel
Moordende verhalen is een bundel met heel wisselende kwaliteit. Soms spitsvondig, soms ronduit flauw. Geen Poe, Dahl of Carver maar toch leuk en soms wel eens verrassend om te lezen. Zuster Virginia is een pseudo-filosofisch essay over euthanasie met een vleugje schizofrenie overgoten. Behoorlijk ongeloofwaardig en zonder de minste spanning. Speeltje is zoals het boek het zegt een spielerei met een groteske intrige, even overdreven personages en een plot die uit een comic lijkt afgeschreven.

Varia
* Werd met veel manuscripten afgewezen en kreeg bij zijn debuut volgens eigen zeggen onvoldoende aandacht en publiceerde dus maar Zwartboek uitgeverijen (1985) waarin hij een boekje open deed over alle malafide praktijken van alle uitgevers
* Kreeg in 1988 de Trofee van de Grote Jury voor Raspoetin, een jeugdroman
* Hetzelfde jeugdboek werd in het Zweeds (Den onda dockan) en in het Noors (Rasputin) vertaald.
* Schrijft ook teksten voor cd’s
* Schreef o.a. mee aan Samson, Made in Vlaanderen, Wittekerke…
* meer op http://users.pandora.be/guy.didelez/

Dievel, Louis Van

De VRT-journalist was 10 jaar lang verslaafd aan de drank

	Happy days. Antwerpen: Houtekiet, 2002, 214 p. – 90-5240-641-3 Op een vriesnacht in februari kijkt De Standaard-journalist Louis Van Thillo dronken en verveeld uit het raam van zijn flat in Heide, een gehucht van Kalmthout. Voor zijn ogen wordt een vluchtende man doodgereden op de rails van de spoorwegovergang. Van Thillo is de enige getuige. De moordenaars zijn ervan overtuigd dat hij hen kan herkennen. Dat is niet zo. Toch wordt de journalist meegezogen in een waanzinnige spiraal van donkere seks en geweld.
	Ik ben de vuilnisman. Antwerpen: Houtekiet, 2003, 301 p. – 90-5240-718-5 In Ik ben de vuilnisman maken we kennis met deze seriemoordenaar, maar ook met een kapster en een metselaar uit de Kempen, met een niet nader genoemde Belgische prins en een alcoholische zwerfster, met een schizofrene priester en zijn ambitieuze psychiater.
	De man die naast zijn schoenen liep. Antwerpen: Houtekiet, 2004, 312 p. – 90-5240-789-4 De advocaat (zijn naam wordt in de roman niet één keer genoemd) zoekt genezing in het lange afstands-lopen. Een jaar later staat hij aan de start van de Antwerpse marathon. Daar, tussen tienduizend andere hardlopers, ziet hij Marleen Luyten, een mooie, twintig jaar jongere lerares. En dan begint voor haar een nachtmerrie.
	De pruimelaarstraat. Antwerpen: Houtekiet, 2006, 371 p. – 90-5240-885-8 Begin jaren 1970 maakte Staf Van Eyken, alias de Vampier van Muizen' de streek van Mechelen on-veilig als moordenaar en verkrachter. De arrestatie van de gevreesde seriemoordenaar zet de buurt op zijn kop: relaties beginnen te schuiven, maskers vallen af, goedbewaarde geheimen komen aan het licht en brengen sommige buurtbewoners in het nauw.

Reacties
(Happy days) De bakken gruwel die Van Dievel over de lezer uitstort, hebben na een tijd eerder een afstompend dan een beklemmend effect. Daardoor verlies je elke interesse in de hoofdfiguur en zijn worsteling met de drankduivel. Zo mislukt Happy Days als thriller én als egodocument (John Vervoort, De Standaard)
(De man die naast zijn schoenen liep) Bevat grappige momenten, is vlot geschreven, maar de overdaad aan seksscènes komt het verhaal niet ten goede. Erger nog: op de duur zitten ze het verhaal in de weg (Erik Vissers, De Standaard)
(Ik ben de vuilnisman) Van Dievel heeft literaire aspiraties die hij hier en daar weleens waar maakt. De schaduw van Boon, Céline, Ellroy, DeLillo is op de allerbeste bladzijden present. En met de spanning zit het tot zowat de helft ook wel goed. De personages zijn intrigerend, je blijft onwennig en geboeid omdat je niet weet waar het verhaal je naartoe leidt. Later neemt de spanning af (Fred Braeckman, De Morgen)

Persoonlijk oordeel
In Happy Days is er afgezien van de eerste en laatste pagina’s nauwelijks sprake van een intrige. Het is een allesbehalve melodramatisch portret geworden van een journalist aan de drank die voor het ongeluk geboren lijkt en alleen maar losers en alcoholisten ontmoet. Onverbloemde seksscènes. Drie verschillende verhalen kleuren Ik ben de vuilnisman, alle drie alweer uit de grauwe onderlaag van de maatschappij: een foute priester, een nymfomane kapster en een alcoholische marginale. Shockerend, onthullend maar ook intrigerend vraag je je als lezer af waar ze gaan samenvallen. Soms zeer knap geschreven, soms vulgair maar altijd boeiend. Leuk optreden van een Belgische prins. De man die naast zijn schoenen liep is één potje seks en van een verhaal is tot de laatste pagina’s geen sprake. Niet mijn stijl. De Pruimelaarstraat is dan weer wel goed te pruimen: een Boon-achtig verhaal over volksmensen met hun vooral kleine kantjes maar met veel medeleven geschreven.

Varia
* Cameo-verschijning in de strip De comeback van Dédé (Kiekeboe; 65) als Louis Van Diesel
* Kreeg een stimuleringsbeurs van het Fonds voor de Letteren (7.000 euro) voor Happy Days
* Nominatie voor De Diamanten Kogel in 2003 voor Ik ben de vuilnisman
* 'Mijn verhalen zijn geen echte misdaadromans. Ik probeer vooral geen voorspelbare boeken te schrijven, zo'n open deur is veel te gemakkelijk. Ik denk dat ik een eigen stijl heb, een genre waarin niemand ooit al iets heeft geschreven. Ik zou het wel plezant vin­den, mocht ik eens een prijs winnen, maar ik ben tegelijk heel slecht in lobbyen. Ik kan me heel slecht verkopen.' (Het Nieuwsblad, 2004)
* De Pruimelaarstraat werd in 2007 genomineerd voor de prestigieuze Libris Literatuur Prijs

Dirickx, Peter-Paul

Wilrijk, 29 december 1959
Licentiaat Bestuurswetenschappen, werkte als zelfstandig agent voor een bank en is nu vastgoedmakelaar.

De vastgoedmoorden. Antwerpen: Adam & Eva, 2004, 223 p. – 90-805375-5-1 In een leegstaande woning in Borgerhout wordt het lijk aangetroffen van een naakte, jonge vrouw. Het lijk vertoont sporen van verkrachting en wurging. De woning staat te koop bij vastgoedmakelaar Her-man Van den Bergh uit Deurne. Speurders van de Moordbrigade Antwerpen starten een onderzoek.

Reacties
Mocht dit het scenario zijn van een zondagavondreeks à la Flikken, je zou er nog wat mee kunnen aanvangen (Crimezone.nl)
Goed voor een lome avond, wanneer u de clichés door de vingers kunt zien (Luc De Decker, Trends)
Omdat Dirickx weet dat de kans dat zijn boek door de inhoud een bestseller wordt, klein is, tracht hij de verkoopcijfers een handje te helpen (Fred Braeckman, De Morgen)

Persoonlijk oordeel
Het wisselende vertelperspectief werkt contraproductief want verwarrend, de vastgoedmakelaars zijn weinig gedifferentieerd en onderling inwisselbaar en de onder-zoekers zijn grauwe figuren. Verdienstelijke poging maar schiet op alle gebied tekort.

Varia
* Bandje rond boek: Seks, vastgoed & moord! Lees “De Vastgoedmoorden” en win een PRACHTIGE DIGITALE FOTOCAMERA!! Je hoeft alleen een mailtje te sturen met je mening in minimum 10 en maximum 30 lijnen.
* Zijn debuut Het slijk der aarde, een literaire roman, speelde zich af in de bankwereld waarbij kantooragenten constant mails naar elkaar sturen. Het taalgebruik is niet van het meest hoogstaande. Van Rossem is bijna altijd kop van jut.

Dorval, Deck

pseudoniem van Frans van Dooren – Mechelen, 18 april 1905 – 1996

	Zwarte kunst. Antwerpen: J. Dupuis, Zonen en Co, 1947, 175 p. – (Alibi-reeks; 6) Korte inhoud - Een jong meisje ligt ziek te bed in een kasteel en wordt ‘verpleegd’ door een dubieuze kwakzalfster. De verloofde van het meisje zou, volgens de vreemde bewoners van het huis, kwade invloeden hebben op haar ziekte en wordt weggehouden. Hij roept een onderzoeksrechter en een inspecteur ter hulp. Enkele moorden doen de lont in het kruidvat ontsteken.
	Een Jacht vaart uit. Antwerpen: J. Dupuis, Zonen en Co, 1947, 171 p. – (Alibi-reeks; 8) Korte inhoud - Een miljonair nodigt dertien beroemde gasten uit op zijn jacht. Eén na één worden ze vermoord en inspecteur Xaverius Kant, ook mee aan boord heeft de ondankbare taak de moorde-naar te proberen te ontmaskeren.
	Kazinski komt te laat. Utrecht; Antwerpen: De Koofschep, 1992, 154 p. – 90-6406-148-3 Ivo Kazinski beging een moord. Hij stond voor een dilemma: ofwel moest hij Johan Krimp vermoor-den ofwel werd hijzelf geruïneerd. Een alternatief bestond niet. En dan was er de Ingenieur Kazinski, een evenwichtige man met doorzettingsvermogen die niet hield van aarzelingen. Kazinski was tevre-den over zijn voornemen. Het zou een moord zijn zonder vergissingen en zonder fouten.
	Urd Hadda werd vermoord. Utrecht: De Koofschep, 1993, 152 p. – 90-6406-229-3 De vertalingen in het Frans, het Pools en in het Hongaars van deze Vlaamse auteur hebben de diep-menselijke figuur van Xaverius Kant, hoofdinspecteur van de Antwerpse Opsporingsbrigade, die eruit ziet “als een boer op z’n zondags” tot een internationaal gekend personage gemaakt. In “Urd Hadda werd vermoord” wordt naast de enigmatische intrige een sluier opgelicht van een der vreselijkste sociale problemen van deze tijd.

Reacties
(Een jacht vaart uit) Met meer spanning geschreven dan Dorval’s vroeger werk (P. Meulenaere, Boeken­gids)
(Zwarte kunst) Een nogal los gecomponeerde, oorspronkelijk Nederlandse speurdersroman. De ontknoping heeft ons niet echt overtuigd (P.C.M, Boekengids)
Eens gepensioneerd waagde Deck Dorval zich in de jaren ’80 en ’90 aan een come­back, waaruit helaas geen vooruitgang bleek (Danny De Laet, Vlaanderen)

Persoonlijk oordeel
Zwarte kunst is een typisch product van die tijd: mysterieuze omstandigheden bepalen het verloop van het verhaal maar teveel onwaarschijnlijkheden verzwakken de intrige. Een jacht vaart uit is dan weer een heel klassieke detective die nog altijd leesbaar is. Kazinski komt te laat en Urd Hadda werd vermoord zijn twee klassieke deductieverhaaltjes die weinig spannend zijn en slecht geschreven. Het laatste boek is alleen maar leuk omdat een privé-detective steeds Inspecteur Kant te vlug af lijkt. Intrige en afloop zijn niet origi­neel in dit theaterdetectiefje dat kraakt onder het Aidsgebeuren.

Varia
* Was vooraanstaand voorvechter van het Esperanto
* Een jacht vaart uit werd later herdrukt als De dood aan boord (1983?)
* Zwarte kunst werd later heruitgegeven als Boze geesten (1990)
* Is eigenlijk een gezamenlijk pseudoniem van drie mensen: Frans Van Dooren, Jef Beeckmans en Jos Deckers maar algemeen aangenomen wordt dat de eerste mag beschouwd worden als hoofdauteur.

Draulans, Dirk

Turnhout, 4 mei 1956
Studeerde aan de Leuvense universiteit, waar hij eerst bioloog werd en nadien doctor in de wetenschappen. Was twee jaar werkzaam aan de universiteit van Oxford waar hij zich verder bekwaamde in de gedragswetenschappen. Sinds 1987 is hij redacteur bij het week­blad Knack.

Paarse dijen. Antwerpen; Amsterdam: Manteau, 1990, 159 p. - 90-223-1208-9. – (Manteau Misdaad) De problemen beginnen wanneer de ‘atleet’ die Hilde in haar seksfantasieën introduceert ook in werke-lijkheid opduikt. Realiteit en droom gaan nu op een lugubere manier door elkaar lopen. De ‘man van haar dromen’ terroriseert Hilde’s echtgenoot en vermoordt systematisch, en op de meest waanzinnige manier, de mannen uit haar omgeving.

Gele modder. Antwerpen; Amsterdam: Manteau, 1992, 177 p. - 90-223-1254-2 Maar het taktische scenario dat in Gele modder wordt ontplooid grenst aan waanzin, vooral door zijn dodelijke eenvoud. Chemische oorlogswapens, een jonge diplomate, een sadistische rebellenleider, een koele huurmoordenares en een hallucinerend komplot in een exotisch Afrikaans land…

Reacties
(Paarse dijen) Nogal stereotiepe verhaal; dat nauwelijks iets toevoegt aan het genre (D. Scheepstra, Biblion)
(Gele modder) Mogelijk politiek bedoelde, matig spannende thriller die door ondoorzichtige constructie verward en onduidelijk blijft, waaraan onheldere stijl en eenvoudige woordkeus nog bijdragen (A. van den Berg-Brandt, Biblion)

Persoonlijk oordeel
Zijn debuut, Paarse dijen, is een echte erotische thriller waarin de seksuele fantasie van de vrouwelijke hoofdpersoon werkelijkheid en zelfs een nachtmerrie wordt. Het verrassende einde zorgt echter nog niet van een spannend boek. Gele modder draait ook weer alleen rond gratuit geweld en brute seks en de intrige die er achter zit is zodanig zwak dat je een kwartier na lezing al vergeten bent waarover het gaat.

Varia
* Oorlogsjournalist o.a. in Irak, Koeweit en Koerdistan, Sarajevo en Bosnië maar houdt zich ook bezig met meer intermenselijke relaties als dementie, sociale beweging en christelijke inspiratie. Van vele markten thuis dus.
* Populaire Bekende Vlaming geworden door zijn optredens in De Laatste Show waar hij steevast met het een of ander wild dier binnenkwam en er nogal controversiële theorieën verkondigde.

Duribreux, Gaston

Oostende, 28 mei 1903 – Oostende, 27 mei 1986
Na zijn humaniora deed hij stage in Zuid-Frankrijk bij hoteliers en vestigde zich in Mariakerke, Oostende waar hij zijn hotel toepasselijk Miramar, spiegel van de zee, doopte.

Tussen duivel en diepzee. Leuven: Davidsfonds, 1953, 291 p. – (Gulden Reeks; 408) Korte inhoud - De volgende dag wordt er een bemanningslid vermist. Ongeval, zelfmoord of moord? Snel blijkt dat niet iedereen met iedereen overweg kan op het schip en dat er in het verleden van som-migen ernstige dingen zijn gebeurd die ze het liefst gedekt zouden houden.

Reacties
De stof reikt niet verder dan die van een gewone politieroman, doch Duribreux heeft in die stof de drilboor geduwd van zijn nieuwsgierigheid naar de duistere drijfveren der menselijke handelingen (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Zwaarmoedige en sombere roman rond Schuld en Boete. Het gezwollen taalgebruik leidt af maar de echtheid van de personages spreekt aan. Blijft op zijn manier spannend tot op het einde.

Varia
*Uit een interview met Radio 2, Kortrijk: “Wij doolden wezensvreemd in die ongure (oorlogs-) wereld rond en zochten onwillekeurig naar iets anders en hogers. Het embryo van de opstandigheid was in ons geboren, de dwingende haat die de eeuwen door, sommi­ge enkelingen tot samenzwering noopt.”
* 'Het Davidsfonds heeft zondag voor heel wat publiek in Mariakerke een gedenkplaat onthuld voor de Oostendse romancier Gaston Duribreux die dit jaar honderd zou geworden zijn. De Kempische schrijver Robin Hannelore getuigde dat Duribreux vooral door het meegeven van wilskracht, de rechtlijnigheid, de rigoristische levenshouding en het heroïsme zijn romanpersonages tot levensechte mensen kneedde.' (Het Nieuwsblad)
* Zijn zoon Paul schreef ook romans
* 'Na lektuur van deze roman zal men zich afvragen of men een probleemroman in de vorm van een speur­dersverhaal heeft gelezen, ofwel een moordverhaal waarin zedelijke en wijsgerige vragen worden gesteld.' (George Adé in zijn inleiding tot de tweede druk uit 1979)
* A. Smeets maakte een uitgebreide studie van de auteur voor de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers (VWS Cahiers, 1968 – nr. 3)

Duthoit, Piet

Tielt, 29 juni 1961
Studeerde aan het Klein Seminarie te Roeselare, waarna hij biologie en lichamelijke opvoeding studeerde. Verzeilde in het onderwijs maar vond er zijn draai niet. Leerde een zakenman kennen en investeerde al zijn centen in een aandelenpakket van diens firma. Na enkele jaren kocht een Finse holding de zaak op en Duthoit werd managing director. Twee jaar later stapte hij uit het internationale zakenleven en bouwde zijn eigen firma uit. Na veertien jaar verkocht hij ze in 2003 en legde zich volledig toe op schrijven en beeldhouwen.

	Engelwortel. Westerlo: Kramat, 2004, 262 p. – 90-75212-51-8 Engelwortel dompelt ons onder in de bizarre wereld van een moordenaar en voert ons terug naar zijn jeugdjaren. Onder het juk van een gestoorde moeder groeit een kind op tot een geraffineerde doder. In een dorp in Vlaanderen worden een aantal kinderen omgebracht. Wanhoop alom wanneer blijkt dat er geen bruikbare sporen te vinden zijn. Tot een patholoog-anatoom een bevreemdende vaststelling doet…
	Tormentil. Westerlo: Kramat, 2004, 208 p. - 90-75212-57-7 Hoe komt een lichaam zonder hoofd en ingewanden in een natuurreservaat terecht? Gaat het om een moord waarvan de dader onbekend blijft? Rechercheurs Tak en Vliege zoeken het uit. Ondertussen voert de auteur ons één jaar terug in de tijd. We leren een aantal niets ontziende slechteriken kennen. Hun relaties en belangen hebben catastrofale gevolgen. In Tormentil leidt illegale orgaanhandel tot een botsing tussen marginale criminelen en criminele intellectuelen.
	Kikkerbeet. Westerlo: Kramat, 2005, 270 p. – 90-75212-59-3 Hoe slaagt iemand erin om aan de Belgische kust tijdens het toeristisch seizoen twaalf veertigers om te brengen, zonder ook maar één forensisch spoor na te laten? De enige verwijzing naar dader en motief staat gecodeerd op een bolletje papier in het oor van de slachtoffers. Wie zit hierachter? Wat heeft het Belgisch Leger ermee te maken?
	Bruidssluier. Izegem: Akwastilis, 2005, 297 p. – 90-781-0001-X Een boerenjongen vindt in een fles een briefje met een angstaanjagende boodschap. Deze simpele ont-dekking zal speurders Tak en Vliege in de poel van katholieke sekten en het wereldje van kindermis-bruikers onderdompelen. Bestaan er netwerken die kinderen ontvoeren, misbruiken en verhandelen? Zijn er linken met sekten?

Reacties
(Engelwortel) De auteur schrijft niet onaardig maar heeft een uitgemolken onderwerp aangesneden waardoor het moeilijk wordt om origineel te zijn. De perver-siteiten van het hoofdpersonage zijn misschien wel nodig als karaktertekening maar zijn er soms een beetje over (Chris Vandenbroucke, Leesidee)
(Tormentil) Op bijna onnavolgbare en vaak komische wijze laat de schrijver deze zaken in elkaar overvloeien. De personages uit het misdadige milieu die ten tonele verschijnen, zijn karikaturen die heel beeldend beschreven zijn. De conversaties en interne monologen zijn juweeltjes van volkse logica en taalkundige vondsten. Er wordt daarbij heel wat schuttingtaal gebruikt, wat in het milieu waarin het verhaal speelt natuurlijk overkomt. De dosis humor is net goed om het verhaal niet tot een farce te maken (G.P. Schuring, Biblion)
(Kikkerbeet) Goed geschreven met subtiel gedoseerde spanning en goede karaktertekening. Op de kaft een van bovenaf genomen foto van een meisje aan het strand, dat naar boven kijkt; waarnaar is het laatste puzzelstukje (A.M. Keyser-de Klerk, Biblion)

Persoonlijk oordeel
Engelwortel is behoorlijk knap geschreven, spannend, gruwelijk en dus hedendaags maar kan duidelijk nog beter. Soms een beetje teveel onnodige gruwel. Tormentil is minder spannend en soms wel eens ongeloof­waardig. De twee politie-inspecteurs krijgen slechts in het begin en op het einde een rolletje en lossen de moord niet echt op. De hoofdrol is voor een paar licht ontvlambare marginalen. Zijn derde boek, Kikkerbeet, is dan weer een stuk sterker, gaat uit van een originele moordmethode maar Tak en Vliege kunnen en moeten nog een stuk sterker. Zijn vierde, Bruidssluier, is gebaseerd op een 'waar gebeurde' doofpot-operatie die zich een tiental jaar geleden in België afspeelde. Gruwelijk verhaal, niet voor gevoelige lezers, dat knap in elkaar steekt en met veel vaart geschreven is. De sappige Vlaamse uitdrukkingen milderen de gruwel maar zullen misschien voor Nederlanders soms onverstaanbaar overkomen.

Varia
* De 42-jarige Emelgemnaar zette een punt achter zijn vorig leven waarin hij een zaak van vijvers en vijverplanten runde en komt voortaan fulltime aan de bak als schrijver. Op sportief vlak loopt hij graag 5.000 en 10.000 meter en behaalt de zwarte band in het judo.
* 'Het stadsbestuur huldigde afgelopen vrijdag de beeldengroep, 'Izegemse dynamiek in verleden en toekomst' in. De beeldengroep staat aan de nieuwe rotonde aan de voet van de centrale brug in Emelgem. Ontwerper is Izegemnaar Piet Duthoit, die een rijzige en ineengedoken man in brons maakte. De beeldengroep weegt meer dan 4 ton en kost ruim 2 miljoen frank.' (Het Nieuwsblad, juni 1999)
* Meer op www.duthoit.be

Dyserinck, Pierre

Aalbeke, 30 april 1937
Verhuisde als kind naar Oostende, studeerde in Gent af als Technisch Ingenieur in de Tropische Landbouw. Na een korte periode in Congo, werd hij verzekerings-inspecteur tot hij in 1995 met brugpensioen ging.

De fluwelen giftand. Leuven: Davidsfonds, 2001, 281 p. – 90-6306-433-0 Door de kantoren van verzekeringsmaatschappij Amberes sluipt een adder, perfect gecamoufleerd, vriendelijk en beleefd. Thierry De Rouvroy werpt alles in de weegschaal. Geniale fraude levert hem fortuinen op, hij verkwist ze aan krankzinnige stunts. Zijn ontembare drang naar erkenning en grandeur sleurt hem mee in een spiraal van chantage en geweld.

Reacties
De fluwelen giftand presenteert de lezer dan ook een ingenieuze financiële goocheltruc, die mooi en geloofwaardig wordt beschreven en weergegeven, maar die door te weinig betrokkenheid bij de emotionaliteit van de personages, al te zeer aan de oppervlakte blijft (Staf Schoeters, Leesidee)
Daarmee houdt hij de lezer strak in de hand doorheen de vele intriges, fraudes en manipulaties, werkelijk in de greep van de giftand tot aan het einde en de ontknoping (Fernand Bonneure, V.W.S.-Cahiers)

Persoonlijk oordeel
De auteur onderschat de intelligentie van de lezer door zelf voortdurend alle plannen en handelingen te willen uitleggen of te veroordelen. Daarenboven is het boek in een soort oubollig Vlaams geschreven waardoor het stilistisch niet overtuigt.

Varia
* De auteur is 64 en was tot voor enkele jaren in dienst bij De Vaderlandsche, de verzekeringsmaatschappij die door Vandergucht in de jaren zeventig voor meer dan 100 miljoen frank werd opgelicht. Hij wist dus waarover hij schreef. '90 procent van mijn boek is echt gebeurd. De rest is eigen inspiratie, met fictieve namen om processen te vermijden en dialogen om het wat levendiger te maken'', zegt hij erover.
* Werd in 2002 genomineerd voor De Diamanten Kogel
* Fernand Bonneure maakte een uitgebreide studie van de auteur voor de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers (VWS Cahiers, 2004 – nr.221)