NETTY LE BLANC - PASEN 2002
Bar-Restaurant El Barco del Amor aan Playa Garza prees versgevangen kreeft aan. We namen plaats onder een dakje van palmbladeren en verheugden ons al op een sappige langosta. Het vriendelijk glimlachende meisje schrok een beetje van ons verzoek. Nee, vandaag geen kreeft, zelfs helemaal geen uitgebreid eten, want er is een dansavond straks... We keken elkaar aan en overwogen de alternatieven: 15 km terug naar Nosara (andere restaurants waren niet open in Garza) of genoegen nemen met iets anders op ons bord. De knaag in onze maag gaf de doorslag, we bestelden wat de keuken wel in de pannen had. Achterover leunend genoten we van de koele avondlucht en de serene stilte.
Halverwege ons drankje stond het leuke meisje weer aan ons tafeltje. Of we naar binnen wilden verhuizen in verband met de voorbereidingen voor de dansavond, verontschuldigde ze zich. De bar zag eruit als zovele in Costa Rica: een kale betonnen vloer, wat ruwhouten tafeltjes en krukjes, een gammele bar in een hoek van de grote ruimte die achterin overliep in de open lucht waar een grote boom de functie van het golfplaten dak overnam.
We kozen een tafeltje waar nog wat licht op onze borden zou vallen en wachtten de gebeurtenissen af. Ter gelegenheid van de baile was een hele batterij lichten opgehangen, het deed ons denken aan ouderwetse discoavonden in jeugdhonken in Klazienaveen. De visnetten aan het plafond ontbraken, ongetwijfeld omdat die nog gebruikt worden door de vissers van Garza.
Het aardige meisje bracht onze borden: een heerlijke arroz con camarones (rijst met garnalen) en een filet de pescado (visfilet). Terwijl we aten, liepen bedrijvige mensen rond, schoven met tafels en krukken, draaiden nog een lichtbol vast. Twee hippe jongens hingen in het halfduister aan de bar, hun zonnebrillen op de neus geklemd. Dat moesten de DJ's zijn. Test, uno, dos, tres. Het festijn stond op losbarsten.
Het vrolijke meisje kwam vragen of we nog iets wensten. En dat we, als we wilden dansen, bij de ingang onze entree konden betalen. Betalen, betalen?!?!?! Ojee, vergeten genoeg geld bij ons te steken, vast en zeker het gevolg van een dag bakken in de hete zon. Nog steeds vriendelijk glimlachte ze ons toe, ze accepteerde ook dollars. Jammer genoeg vallen die voor ons ook in de categorie geld. Er zat niets anders op dat snel heen en weer te rijden, een van ons achterblijvend als gijzelaar.
Om negen uur en punto - het geronk van de auto was net weggestorven - werd de muziek losgelaten, brullend en bonkend als een wild beest dat zich probeerde te bevrijden uit de enorme luidsprekers. De stroboscopen en draaiende lampen schoten felle gifpijlen af, maar konden het geluid niet verdoven. Verdwaasd zat ik achter mijn tafeltje, de garnalen voerden een dansje uit in mijn maag.
Voorzichtig zocht ik mijn weg naar een ander plekje, waar mijn zintuigen de wachttijd zouden kunnen overleven. Een bescheiden aantal Tico's druppelde naar binnen en de dansvloer raakte voller. De twee DJ's probeerden simultaan te draaien, vermoedelijk vanuit het idee twee nummers naadloos in elkaar te laten overlopen. Een truc die ze zelf overduidelijk erg leuk vonden, maar die voornamelijk een onbeschrijfelijke kakofonie opleverde. Na een eeuwigheid in hel - in real time slechts 23 minuten - kwam mijn redder met het losgeld. Wegwezen!
De volle maan stond inmiddels een heel stuk hoger aan de nachtelijke hemel en wierp onze maanschaduw over het natte strand. Maar er was geen ontkomen aan. Boney M bezong uit volle borst Ma Baker, dat was duidelijk te horen vanaf de andere kant van de baai. En dan moet je weten dat de zaterdag van Heilige Week aangeduid wordt als
Stille Zaterdag...
