| BERICHT UIT COSTA RICA NETTY LE BLANC - 27 april 2002 - Playa Bandera |
| Een felle geur van zout en bitter slaat ons vissig tegemoet. Een verrassend ruige zee kopt schuimige golven hoog het strand op. Huiverend zakken de bellen weg in het zand. Aan de vloedlijn wordt het samengepakte schuim beurtelings naar het strand en weer terug gedreven. We zitten op een aangespoelde boomstam en kijken, kijken bevreemd naar de zee. Vanaf de bergen drijft de grijze lucht dreigend dichterbij, maar het strand blakert nog in de helle zon. En dan zien we het, er is iets mis met de kleur van de zee. Vlak voordat de hoge golven omslaan zijn ze transparant roodkoper! Rode golven? We turen naar de branding: rode golven. Verder naar de horizon is de zee helder blauw, zoals het hoort. We snuffelen nog eens, de zee ruikt hier normaalgesproken niet zo sterk. Nog iets anders valt ons op, langs het strand liggen vele dode vissen. Ontelbare strandkrabben zijn hard aan het werk om de lijken op te ruimen. Alex, onze gastheer, zet zich naast ons neer. De zee, wijzen we vragend. Ah! Met een knipoog vertelt hij dat de zee, zoals we allemaal weten, vrouwelijk is en dat dit la marea chica is (marea = tij, chica = vrouw). Waarderend lachen we om zijn grap, maar wat is er nu echt aan de hand? Eens in de zoveel tijd is er langs de kust van de Stille Oceaan een abnormaal hoge concentratie van bloeiende, microscopische algen. De bloei is een reactie op de toegenomen lichtintensiteit (lente), een hoog zoutgehalte en veel voedingsstoffen in het oceaanwater. Stroming en wind drijven de bloeiende algen naar de kust, waar het warmere, ondiepe water een extra impuls is. Een enkele alg kan zichzelf wel een miljoen keer vermenigvuldigen in twee weken! De enorme hoeveelheid bloeiende algen kleuren het water rood. Het verschijnsel wordt la marea roja (het rode tij) genoemd. De bloeiende algen produceren een gif dat het centrale zenuwstelsel van vissen aantast, deze raken verlamd en kunnen niet meer ademen. Toch is het veilig om vis, garnalen, krab en kreeft te eten tijdens de marea roja, want het gif wordt door deze dieren opgeslagen in hun ingewanden en niet in hun vlees. Van schelp-dieren kun je echter behoorlijk ziek worden, de inhoud ervan verorber je immers in zijn geheel. En erin zwemmen, is dat veilig? Alex weet het niet. De Tico�s langs het strand trekken zich in ieder geval niets aan van de rode zee. Zoals gebruikelijk zitten hele families in tien centimeter water te poedelen, ze graven elkaar in en de kleintjes bouwen zandkastelen. De volgende ochtend lopen we langs het strand. De zee is weer normaal, de blauwe golven slaan keurig wit om. Waar de vloed gisteren het schuim het strand op spoelde, ligt nu een roodachtig poeder. Verder is er geen spoor meer te bekennen van de marea roja. |
 |
| De Rode Zee |