| BERICHT UIT COSTA RICA NETTY LE BLANC - JUNI 2001 |
| Het paard is weg |
| Niet ver bij ons vandaan, op een braakliggend stukje land tussen de nieuwbouwhuizen, graasde een bruin paard met een witte bles. Elke dag in het voorbijgaan zei ik hem netjes gedag en na een tijdje herkende hij mij zelfs al aan mijn voetstap. En natuurlijk aan de lekkere hapjes die ik voor hem meebracht... |
 |
| Hij was mijn beste vriend in mijn eenzame eerste maanden in dit land, zijn Spaans was net zo goed als het mijne. De oude baas die in een trailer op hetzelfde stukje grond woont, vond het wel een beetje raar, zo�n gringa die tegen een paard praat. Op mijn vraag hoe het beest heette, improviseerde hij �Negro�, want waarschijnlijk beschikte het dier tot op dat moment niet over een aanspreektitel. Op een ochtend liep ik langs de wei van Negro, maar op mijn groet kwam geen reactie. Het paard was weg! Waar moest ik nu heen met mijn oude brood en groenteafval? De baas woonde nog wel gewoon op het paardenlandje en hij vertelde dat Negro stond te grazen op een ander stukje grond om de hoek. Daar hervatten we onze dagelijkse ontmoetingen. Zo ging dat een paar maanden heen en weer, naar wederzijdse tevredenheid. Het was een hete ochtend, en ik zwoegde de straat omhoog, langs de wei. Vreemd, het hek stond open, geen paard te zien. Baas ook niet. Nou ja, Negro zou wel weer verhuisd zijn. Een paar stappen verder hoorde ik ineens het geluid van paardenhoeven, en ja hoor, daar kwam Negro bedaard de straat in stappen. In zijn eentje en op zijn dooie akkertje. De guarda aan het begin van de straat verroerde zich niet, ontsnapte paarden waren duidelijk niet zijn afdeling. Negro herkende me en stevende regelrecht op me af, of beter gezegd op de wortel die ik snel uit mijn tas had gehaald. Zo braaf als een hondje liep hij mee, aanvankelijk tenminste. Al snel probeerde hij mij � letterlijk � de voet dwars te zetten. Hij wilde nu wel een hap van die overheerlijke peen. Ik kreeg het een beetje benauwd. Zo�n paard is toch wel heel groot wanneer het opdringerig tegen je aan loopt en je bijna van de straat duwt. V��l groter dan wanneer het braaf achter prikkeldraad zijn koolblaadje in ontvangst neemt. Uiteindelijk kwamen we samen aan bij het openstaande hek en moest ik de wortel afgeven. Ik vroeg beleefd of hij niet wilde teruggaan naar zijn eigen domein, maar Negro had andere plannen. Hij keek me eens aan, monsterde mijn tas (leeg), en besloot het op een drafje te zetten, de straat uit, de hoek om, uit het gezicht. Ik keek hem spijtig na. Lafaard, schold ik mezelf uit, je had hem alleen beet hoeven pakken en de wei in slepen. Niet dus. Het paard had gewonnen. De guarda amuseerde zich een ongeluk. Twee dagen is Negro op vrije voeten geweest. Inmiddels had ik een flinke hoeveelheid lekkere hapjes opgespaard, waaronder een naranjillo. Dat is een vrucht die lijkt op een oranje tomaat, lekker sappig en waaaaaanzinnig zuur. Wij bedankten dus voor de eer, maar misschien zou Negro dit hapje wel waarderen. Zo gezegd, zo gedaan, tussen de wortel en de oude boterhammen voerde ik de vrucht aan het paard. Zijn reactie was opzienbarend. Eerst stopte hij met kauwen, toen sperde hij zijn ogen wijd open, en vervolgens kwam er oranje schuim rond zijn mond. Hij deed zijn mond wagenwijd open en onthulde grote gele tanden tussen beweeglijke lippen. Snel stopte ik er een oude boterham tussen, om de smaak te verzachten. Maar wat nog het gekste was: zijn gelaatsuitdrukking. Ooit een paard zuur zien kijken? Ik denk niet dat het er iets mee te maken heeft, maar korte tijd later was het paard weer weg. Ik kwam de oude baas tegen bij de minisuper en hij vertelde dat el caballo verhuisd was. Ik durfde niet te vragen of Negro inmiddels paardenbiefstuk is of tevreden zijn laatste dagen slijt op een oudepaardenboerderij. Ik mis mijn vriend, en tegen beter weten in verwacht ik iedere dag nog zijn vriendelijke begroeting te horen wanneer ik langs zijn lege wei loop. Het oude brood voer ik nu aan mijn nieuwe vrienden, de vogeltjes. |
 |
| naranjillos |