Biz birkaç "çalisan" ve "güçlü" kadindik.. Güçlü oldugumuz için her isimizi kendimiz halletmeye alismistik. Ailelerimiz öyle yetistirmisti bizi. Sonra üniversite.. Hemen arkasindan is hayati.. Evdeki ampul, kirik mentese, geceyarisi tutan böbrek tasi, agrisi viz gelir tiris giderdi bize.

Bir erkege gereksinim duymadan hayatimizi pekala da sürdüren cinstendik hepimiz. Faturalarimizi kendimiz yatiriyor, döndürüyorduk iste bir sekilde çarkimizi. Ayrica kendi agirligimiz yetmezmis gibi çevremizde kim varsa onlari da sirtlaniyorduk.. "Özgür"dük.. "Dimdik"tik. Asla boyun egmiyorduk.. "Güçlü"ydük.

Asik oldugumuzda canimiz nasil çekerse öyle sevisiyorduk..Öyle kurallar, ertelemelerimiz filan yoktu. Kimseye problem çikarmiyorduk. Bütün gün, essek gibi çalisiyor, sevgilimizin cani istedi diye de, isten çiktiktan sonra, gidip alelacele hazirlanip,bizi evden almasina gerek bile birakmadan, neredeyse ona gidiyorduk Bir sey istemeyecek, sizlanmayacak, söylenmeyecek kadar "güçlü" oldugumuzdan Sorunlarimizi kendimiz çözmeye alisiktik, onun (sevgilimizin)haberi bile olmuyordu çogu zaman para var - yok, regl agrisi,sistit ilaci, cüzdanim çalindi gibi geceleri bizi uykusuz birakan kivranmalarimizdan da. Birinin bize acimasi en son istedigimiz "sey"di çünkü. sonra bir bakiyorduk ki, hakkaten kimse bize "hiiiiç!" acimiyordu. "Aglamayan çocuk ve meme" hesabi.

Zamanla bu durum görevimiz haline dönüsüyordu. Artik dayanamayip da, içimizdekileri birazcik dile getirecek olsak,"aman tanrim!": sorunlu, kaprisli, feminist, tahammül edilemez,bunalimli filan oluyorduk. Çaresiz sesimizi kesip yola devam ediyorduk, "bu nedenlerle" terk edildigimizde.

Sonra bir duyuyorduk ki o, salagin salagini bulmus. Neyi var neyi yoksa sermis yeni ve sorunsuz(!) sevgilisinin önüne.

Bir de bizden farkli durumda olan kadinlar vardi. Hani su "zayif!" olan kadinlar. Erkeklere bagimli olanlar..Bir erkek olmadan var olamayanlar. Çalismayan.. Faturalarla; "anlamadigi" (!), "nereden yatirilirmis, bilmedigi(!)" için kesinlikle ugrasmayan.. Torba tasiyamayacak kadar nazenin oldugu için alisverise bile yalniz gitmeyen.. Hep yorgun, basi agriyan.. Beli agridigi için sirtini nazli nazli dönüp uyuyan. Kendini, o da arada bir, altin tepsiler içinde sunan..

Lütfeden ve lütfettigi için de kredi karti limitini sonuna kadar dayayan. Ama hep huysuzluk eden.. Hiçbirseyi begenmeyen.. Asla mutlu olmayan. Doymayan. Tesekkür etmeyen.. Minnet, vicdan azabi duymayan. Kiskançlik krizleri geçirerek kocasinin, sevgilisinin hayatini karartan.. Bosanirken adamin çoraplarina kadar soyup alan. Dogurdugu çocuga bakmaktan aciz oldugundan, illa ki bakicilar tutturan. Bütün gün o cafe sizin, bu butik bizim, kuaför'dü, kil'di, spor center'di, gezip duran. Aksam da eve gelir gelmez "yemek yok canim,bu gece nereye yemege gidiyoruz?" diye soran. Annesinin bir tanesi, pamuklar içinde yasamaya devam eden..vs. vs. Bu nedenle çökmeyen, burusmayan,yipranmayan.. Isin ilginci daha degerli olan..