|
|
|
|
Epilog De Storebjørnzaak werd pas afgesloten in september. Meer dan 20 personen werden gearresteerd en het was een van de grootste drugszaken die de politie ooit had meegemaakt. Anniet moest in Oslo bijven als getuige en er was een journalist van het Dagblad gekomen om een lang interview met haar te maken. Bovendien had ze een aanbod gekregen van een bekende uitgeverij die een boek over haar verhaal wilden uitgeven. Dus ze zou meer dan genoeg te doen hebben de eerst komende tijd. Enkele avonden in de week gaf ze franse les in het vrije onderwijs. Het loon was zeker niet groot maar zij hoopte een beetje te kunnen bijverdienen als freelance fotograaf en daarnaast misschien enkele artikelen te kunnen schrijven voor een Franse krant. Pål zocht een job als architekt maar er waren niet vele vacatures op de markt. Op het einde van augustus werd er een vacature uitgeschreven op het stedebouwkundig kantoor in Oslo en Pål stuurde zijn sollicitatie brief zonder al te veel hoop. Stedebouwkunde was iets waar hij het meest in geïnteresseerd was en hij kruiste zijn vingers toen hij de sollicitatiebrief in de brievenbus stak. Er gingen enkele weken voorbij en På had al bijna alle hoop opgegeven toen hij plotseling telefoon kreeg van de stedebouwkundige directeur. Pål stond als numer drie op de kandidatenlijst en de twee andere sollicitanten hadden zich terugetrokken. Over geluk gesproken. De dag daarna ging Pål naar een kort interview met de directeur van stedebouwkunde en hij werd aangenomen. Pål en Annie hadden besloten om samen te gaan wonen als ze beide een job konden vinden in dezelfde stad. Nu moesten ze alleen nog en wonig zoeken. Zij gebruikten de hele maand septemgber om achter een appartement te zoeken. De prijzen in de woonmarkt waren hoog een een bouwlening was duur dus wilden ze liever in eerste instantie niets kopen. Een van de collega's van Annie bij het vrij onderwijs vertelde op een dag dat zij enkele personen kende die naar Zweden zou verhuizen en die hun appartement voor een paar jaar wilde verhuren. Annie was meteen geïntereseerd. Zij kreeg het adres en de 27e september gingen zij en Pål het appartement bekijken. Het was een driekamer appartement dat een stukje ten noordoosten van de stad lag, met uitzicht over de stad en de fjord. De woonkamer was licht en gezellig met twee grote vensters die op zuiden uitgaven. De keuken was nogal nauw maar zowel de slaapkamer als de studiekamer waren ruim. In de kelder was er een opbergruimte die Annie kon inrichten als donkere kamer. Het contract werd dezelfde avond ondertekend en tien dagen later konden ze verhuizen. De verhuis ging heel snel omdat ze niet veel meubels hadden. Ze kochten een zitbank bij IKEA en een eettafel en stoelen vonden ze op de rommelmarkt. De 20e oktober was alles klaar voor het inwijdingsfeest. Kari en Gunnar waren natuurlijk uitgenodigd. Grete en Nils van Brekstad, Tor uit Kristiansand en Annies collega's van het vrije ondewijs zouden ook komen. Rond de eetkamertafel was er nauwelijks plaats voor achten. Nadat ze lamssteak hadden gegeten en het dessert op de tafel stond zei Grete: Heb je geen problemen gehad met je verblijfvergunning en arbeidsvergunning Annie? Ja, eerst had ik een verblijfvergunning als toerist voor 3 maanden. Die werd verlengd op grond van de Storebjørnzaak maar nu heb ik een verblijfs- en arbeidsvergunning aangevraagd voor een heel jaar. Ik hoop dat het in orde komt Jullie kunnen toch trouwen. Wij hebben er nog niet aan gedacht om te trouwen, in ieder gevel niet voorlopig. Maar als we verplicht worden om Annie te laten blijven in Noorwegen doen wij het vanzelfsprekend niet waar Annie? We zullen zien. Bedenk dat we elkaar nog maar enkele maanden kennen. Ik herinner mij het nog goed dat je met de ferry in Kristiansand aankwam. Het is ongeloofelijke dat er sindsdien zo veel gebeurd is, en het is nog niet eens zes maanden geleden. Nee ik had nooit geloofd dat het zo zou gaan. Noorwegen is toch een gevaarlijker land dan ik had gedacht en je vindt er trollen dat weet ik nu wel! |