Hayretle Ögrendim
        Rehber edindigim aklin
        Bana ait olmadigini.
        Akil, alistigim düzenmis meger.
        Eger...
        Etrafimdaki seylere düzen,
        Ben akla degil,
        Çevreme de Mahkumum.
        Çevrem:
        Tas, toprak, solucan...
        Bildiklerimi, bana,
        Tas, ates ve su ögrettiyse
        Yazik bana yazik insana.
        Ne oldu bana?
        Ben, bu asrin adami;
        Ben, labaratuvardaki canavar,
        Önce Allahimi, sonra da kendimi
        Çikaracagim elimden.
        Içimdeki feryadi duymuyorum.
        Kulaklarim atom tarraklarina takili,
        Beynim perçinlesmis makinalara,
        Çekik silindirler kalbime çakildi.
        Öldürmeyelim akli, lakin gönle yol gerek.

        Gerçek,
        Sadece esyanin dedikleri ise,
        Nerede söylediklerim?
        Nerede ümitlerim, inandiklarim?
        Göz yaslarim gerçek degil mi benim?
        O halde, Neden inkar ediyorum kendimi?
        Neden?
        Esya inanmaz, esya ümitlenmez,
        Esya gözyasi dökmez de ondan mi?
        Esya, insanin derisi, deri gönül,
        Esyada iman sevkini bulamazsin.
        Bu sevki taslarin bagrina ben oyacagim,
        Ecdadim gibi...
        Insan ise, yasadigim kendim gibi, adim gibi.

                                        S.A. Arvasi