Eblas, ke vi necesitos dum la legado la slangvortliston, bonvolu iri al la Alternativa Esperanta Vortaro

 

La norvegino

 

Euxgenjo Vincento

 

Memore al “norda prismo”

 

Finfine, la trajno haltis. Jam foraj estis la frapaj fajfegoj de la lokomotivo, la iom monotona pejzagxo cxirkaux la reloj, la domoj, kiuj kvazauxdormetadis... La homoj... jes, la homoj. Ja, la homoj, kiujn sxi ekvidis tra la trajna fenestreto, kiam la rapideco iom malakcelis, sxajnis al sxi iom azeneskaj, tiel sindetene ili sin movadis, tiel senskue ili sxajnigis fari siajn cxiutagajn aferojn.

 

Sed tio estis ja jam la pasinteco. Nun sxi trovigxas en perono de nekonata stacidomo, kie areto da viroj babiladas trankvile. La suno inundas la peronon per ne tro varma lumo kaj kelke da valizo atendas inerte la alvenon de transportrimedo.

“Cxio cxi-tie pasivas – ekpensis sxi – “kiel senfama pentrajxo de ne energiema pentristo”.

 

Iom for de la stacidomo estas la urbo. Sxi alpasxis la grupeton da viroj babilantaj kaj demandis ilin pri la maniero havigi al si taksion sxin portontan al iu definita loko de la urbo.

 

Pluraj taksioj atendadis la vojagxantojn en malgranda placo ornamita de iom flavsvenaj florbedoj. Sxi elektis unu el la atendantaj taksioj – kaj tial, ke al sxi estis ankoraux malfacile elparoli iujn vortojn de tiu stranga lingvo, sxi enmanigis al la sxoforo malgrandan papereton sur kiu estis skribita iu urba adreso.

 

Li ekvidis sxin unuafoje gxuste kiam sxi eltaksiigxis kun la posedajxoj. Li estis tiam kun sia frato en malgranda cxambro de la supra etagxo de la domo kaj rigardis tra la fenestro la figuron jxus alvenintan.

-         Jen alvenas la norvegino. Vidu – ekdiris li al sia frato.

-         Tiulasta nenion replikis, respondante nur per tutsimpla kapskuo. Versxajne la afero ne interesis lin.

 

Tie malsupre, la dommastrino ricevis la gastinon kun emfazaj salutgestoj, sin pretigante por sxin alkonduki en tiun al sxi destinitan logxcxambron. La domo prezentigxis modesta, sed ege pura. Ekde nun sxi logxos kun familio de bonfamaj kaj bonkondutaj laboristoj, kiuj normale transpasas sian vivon senvertigxe kaj sen signifaj deflankigxoj. Almenaux tion estis al sxi certiginta la persono, kiu indikis al sxi tiun hejmon. – Estas tute normala familio – oni diris al sxi – respektemaj homoj, malemaj al enmiksigxo en la aferojn de la gastoj. Vi povos vin senti tie lauxplacxe. Ili havas du filojn, ankaux bonaj observantoj de l’ reguloj de l’ moralo.

Tio vidigxos – sxi ekpensis – cetere mi certe ne havos motivojn por interkonflitigxi kun la knaboj. Lauxdire, la junuloj de cxi-tiu regiono estas, gxenerale, timemaj lauxkaraktere. Mi vidos kiabaze mi devas konduti rilate al ili.

 

Dume, la dommastrino estis montranta al sxi la bancxambron.

-         Oni certe informis vin – sxi ekparolis – ke cxi-tiu estas la sola bancxambro, kiun ni havas en la domo, cxu? Estas bedauxrinde, fakte; ne eblis ankoraux al ni elkonstrui alian. Sed, vi ne zorgu. Kiel cxiuj bancxambroj, ankaux cxi-tiu havas internan riglilon… do, suficxas, ke vi gxin trasxovu por ke vi povu vin senti suficxe agrable kaj intimece… - Sekve, sxi turnigxis al alia cxambro. – Cxi-tie estas via dormocxambro. Suficxe vasta, cxu ne? Vi havas vastan spacon por viaj libroj kaj ceteraj ajxoj.

 

La virino, kiu tiamaniere sxin alparoladis estis iom griza kvindekjarulino, kiu tamen sin pusxis per viglaj movoj tra la domo, sincere emante placxigi la novan gastinon. Al sxi, la dommastrino sxajnis sincera kaj simpatia.

 

La familio cxefe frekventis la teretagxon, escepte de la filoj, kiuj havis sian studejon en malgranda cxambro situanta en la kontrauxa flanko de la koridoro. Krome, kompreneble, ili cxiuj uzis la komunan bancxambron.

 

Tiaj perspektivoj agrablis al sxi. Por sxia aktivado de lektoro en la urba universitato, sxi bezonis intimecon kaj spacon. Sxi povos inviti gelernantojn cxi-tien por pli efika kontaktigxo kun iliaj sopiroj kaj problemoj.

 

La cxambro estis bone dislumita per largxa fenestro tra kiu oni povas rigardi ripozigan panoramon de strato suficxe trankvila. Sxi alproksimigxis al la fenestro kaj dum longaj momentoj alrigardis la pasantojn, kiuj reiris en siajn hejmojn post plia taglaborado.

 

Sxia spirado iiom-post-iom agitigxis. Sekvis vekigxmovoj. Sxi eksxaltis la lumigilon kaj rigardis la horlogxon. Estis la kvara. Sxi cxirkauxrigardis. Jen la mebloj... jen la blankaj kurtenoj... jen la muroj. Jes, sxi vekigxis en la nova dormocxambro por komenci novan laborjaron en eksterlanda, tute nekonata urbo. Sxi ekfrotis la palpebrojn, sin ellitigis kaj deflankigis la kurtenojn de l’ fenestro. Post tio, Sxi revenis apudlite kaj malsxaltis la elektran lumon.

 

Stare, meze de la cxambro, sxi, kvazauxceremonie, lantmove, desxiris sin de la nuraj teksajxoj noktaj, kiuj malavare kovris sxin. En la nokta silentado, la nudigxo fieregis tiom, kiom gxi nekonatigxis ekstere. La lunlumo enpenetris la cxambron. Strato de nefrida lumo sinetendis tra la ujo. Ekstere regis povepova silentigxo de la fantomeca nokto, nure interrompita de hazardaj, konsentitaj de la nokto, bruoj. Fore, apenaux auxdigxis hundobojo en iu imagebla korto. Ehxis la vocxo de la hundo tra stratoj senvocxaj malfacile klaraj en sxia imago. La bojo de la hundo trafis sxian konscion kaj la frideta ventofluo, kiu transportis gxin en la domon ankaux hirtigis sxiajn nudajn fierplenajn cicetojn kaj ekmovetigis la kurtenojn. Fantomece, la nokton mute spektantan, la dikraspa teksajxo ektusxis kiel sensona ridego la burgxonigxintajn mampintojn. Tiu deekstere ventoblovo, tiu apenaux imagebla hundokorto, fore... jes, antaux semajnoj okazis lastfoje, je la suno, je la norda suno frideta, en reala korto, hundo fiksrigardis nekomprene. Sxiaj fingroj sin ektrovis dorlotante la suban parton de la ventro. Ene, io luktis por sineksterigi. La femuroj respondis per amardolcxa kuntirigxo. Sxi pliproksimigxis al la fenestro, sinlevis sur la fingropiedoj kaj per la plej largxronda gesto de la koksoj havigis al si la viziton de la nokto.

 

Li trovigxis tutsola en sia cxambro, surdorse kusxanta en la lito, rigardanta la plafonon. Li pensadis. Tra lia cerbo trafluis manplato da fortaj ideoj kaj bildoj. Nun, kun duonfermitaj okuloj, li rememoradas la lastajn eventojn, kiuj iom traskuis la fundamentojn de lia cxiutaga vivado. Estas kvazaux io enmergigxis en lian menson por iom devigi lin pripensi. Fojfoje, sxajnas al li, ke iu supernatura forto volas lin eksperimenti. Eble la vivo, la reala vivo, ne prezentigxas tiel rekte, kiel oni supozigis al li. Eble jam alvenas la momento, kiam li memsperte vidos kaj sentos deflankigemajn fortojn, misterplenaj dezirojn, ne finpretigitajn konceptojn. Eble la tero, la cxiutaga planko, kiun ni surpasxas, anstataux rektolinia, estas kurba kaj sxangxigxema, problemiga. Aux eble li tutsimple, kiel nekorektebla pripensemulo, troigas la aferojn. Tiele-maltiele, li nun povas dolcxe rememori la scenon, kiun li travivis hieraux. Kaj tiu rememoro plenigas lian fantazion, kvazaux li denove revivas cxion: la kartludadon, la vesperon, kiu, post la cxambra fenestro, lante velkis, la fraton, la norveginon trankvilvizagxan…

 

Kaj plifoje venis al li en la kapon tiu dubo, tiu memkondamnigxo. Cxu li rajtas fari tion, kion li elpensis ? Cxu li ne agos kiel vera perfidemulo, se li funkciigos tiun elpensajxon? Cxu li ne vundos per gxi iom la homan naturon kaj ties rajtojn ? Sed, verdire, cxu ankaux tio, kion li sentas, tiu emo, tiu bezono, ne apartenas al la homa naturo? Kaj kial ne fari ion, kio fakte, finfine, damagxos nenion kaj neniun ? Se la korekta vojo, almenaux cximomente, ne prezentigxas trairebla, kial ne provi unu flankan? Cxu iu fakte suferos pro tio ? Kaj se li estus pentristo, kaj sxi – modelino ? Nu, la afero tute glatigxus. Kaj se li, anstataux agi senpripense, atendus momenton, kiam li povus konfidi al sxi sian deziron ? Sed, cxu imageblas la reago? Cxu li havus kuragxon por peti tion? Kaj se tiel okazus, cxu ne forperdigxus signifa parto de la ekscitigxo, de la emocio ?

 

Auxdigxis ekpasxoj en la sxtuparo. « Estas sxi – li diris al si – “je cxi-tiu horo ne povas esti alia persono ». Kvazauxmagie, prezentigxis antaux liaj okuloj pli verece la bildo.

 

Post kelkaj tagoj, ili farigxis pli kaj pli intimaj unuj por la aliaj. Cxiun vesperon, kiam la fratoj revenis ellerneje kaj sxi el la universitato, ili triope sin gaje kunigis en sxia cxambro por iom babiladi, kartludi, aux tutsimple distri. Al sxi la du fratoj sxajnis simpatiaj kaj vere amemaj – kaj por ili la norvegino estis virino cxarma kaj sagxa.

 

Gxuste hieraux, sxi, iumomente, proponis :

-         Kaj, do, se ni amuzigxos iomete per kartludado? Cxu tio placxos al vi?

 

Ili sidigxis cxe la tablo kaj komencis triopan kartludon. Iom da nekutima ekscitigxo li kvazauxrimarkis en sxiaj gestoj kaj vocxo. Sed, li ne povis tute sin kredigi pri tio, cxar li timis ne fari objektivan analizon de la situacio. Prefere la ekscitigxo estis en li mem kaj ne en sxi.

 

Je iu momento de la ludado, el la mano de la norvegino desxovis karto, kiu alfalis gxuste cxe liajn piedojn. Tuje li sin klinis alplanken por repreni la karton, ensxovis la kapon sub la tablon por gxin retrovi, kaj... jen liaj okuloj sin ektrovis antaux plej miriga spektaklo, tiel okulfrape, tiel neatendite, kiel li ankoraux neniam estis rigardinta. Dekonojn da sekundo, li gapis al fabela virina femurparo, kiuj, neglekte malfermitaj, sin vidigis al li tute senzorge, kvazauxpromese. Senspirite pro la beleco kaj neatenditeco de la situacio, li sxajnigis ne tuj ekvidi la sercxitajxon, dume li intencis esplorrigardi cxion plejeble kaj gravuri en la menso la bildon tiel frape prezentigxantan. Estis tenaj femuroj dolcxe turnrondaj, iom dikaj, kiuj kurbmilde allongigxis gxis supozebla, bone konturita, ricxforma paradizejo. La spaco intere plenigxis de mistero kaj tentovokoj. Tiu suficxe vastpikema pejzagxo batigis forte lian koron kaj li devis forte sinregi por ne tuj permane invadi tiun privatan terenon. La sango pulsegis en la vejnoj.

 

Finfine, li devis rektigxi kaj rigardi la vizagxon de la amikino. Gxiaj trajtoj prezentigxis serenegaj, senmodifaj. Rigardante sxin, neniu povus aserti, ke io okazis.

 

Liaj rememoroj estis interrompitaj de brupasxado en la koridoro. Sxi eniris sian cxambron. Li enauxskultis pliatente. En sxia cxambro auxdigxis surdaj, familiaraj bruoj. Ili estis la solaj du personoj, kiuj trovigxis tiumomente en la domo. Bonega okazo por la antauxenigo de lia plano. Li hezitis ankoraux kaj ekpensis pri la hierauxaj okazintajxoj. Kiun konkludon li devas eltiri el la faktoj? Cxu sxi agis tiel senkonscie aux sxi elvidigis la femurojn por lin defii ? Li nepre devas klarigi sxiajn intencojn kiel eble plejfrue.

 

La pordo de sxia cxambro malfermigxis kaj li perfekte auxdis sxian surpasxadon en la koridoro. La sango vipis lin senkompate. Liaj vejnoj mutkriis gxis kvazauxdolore. Li nervozigxis, sin strecxis en la lito:

-         Diable – li ekfuriozis – sxi sin direktas al la bancxambro... jen la stulta kolapso de mia plano!

-         Li ekstaris kaj enauxskultis:

-         Ho, ve, sxi enrevenas – li konstatis – mi devas rapidegi.

 

Granda deziro sturmis lian konscion. Gvati cxion, kion li ne povis hieraux ! Tuj postkiam la pordo de sxia cxambro refermigxis, li senbrue rapidis al la koridoro kaj eniris la bancxambron. Sen tempoperdo, li desxovis la sxlosilon el la seruro kaj prudente demetis gxin surplanken cxe l’ angulo de la pordo. Poste, li revenis al la cxambro kun egala rapideco kaj senbruo. Li kusxigxis surlite kaj planis :

-         Nun mi nur devas atendi la gxustan momenton. Hodiaux, kiel cxiam, sxi certe sin dusxos je cxi-tiu horo. Mi esperas, ke sxi ne rimarku la slosxilmankon kaj ke sxi ne ekvidu gxin sur la planko. La sxlosiltruo estas suficxe largxa. Tamen, se sxi trovos la sxlosilon, sxi opinios, ke gxi falis neintence. Neniel sxi imagos pri ia perfida plano.

 

Kelkaj minutoj pasis; sed, finfine, alvenis la momento, kiam la pordo denove malfermigxis. La batoj de lia koro terure akceligxis:

-         Jes, sxi pasxas en la direkton de la bancxambro. Nun, mi devas ankoraux atendi kelkajn minutojn – li ekpensis - estas dangxere, se tuj mi iras, tial ke se sxi forgesis ion, sxi revenos al la dormocxambro kaj vidos min.

 

Finfine, li konsideris alvenita la momenton. Jam en la koridoro, kun tremaj gamboj, li auxdis akvoplauxdon en la bancxambro kaj tio certigis lin pri la gxusta momento:

-         Jes, ja sxi sin dusxas – ekrimarkis li – mi konfirmu, se la sxlosiltruo ne estas sxtopita.

-         Silentpasxe, li nervostrecxe proksimigxis al la pordo...

-         HO, ve, sxi rimarkis nenion – li preskaux elbusxigis – mi enrigardu: ho, ve, nun mi vidas nenion pro la pendantaj kurtenoj; sed, kiam sxi estos sin finbaninta... nu, jes, fakte mi gxuos belegan elvidajxon. Jen sxi movigas la kurtenojn...

-         Antaux liaj okuloj tutnude prezentigis svelta virina figuro surversxita de abundaj akveroj, kiuj tie kaj tie ankoraux riveretis tra la korpo. Sxi prenis visxtukon kaj per viglaj ekmovoj komencis sin surfroti cxiuloke. Iom-post-iom, la malsekeco forigxis el sxia korpo kaj sxi aperis superbe bela. Dummomente, sxi ekstaris malstrecxe, kun iom disigitaj femuroj, brakoj pendantaj lauxe de la korpo. Poste, sxi mem ekkaresis iomete la ricxajn koksojn kaj glutejojn  kaj la fingroj surkaresis la pubon. Per delikataj fingromovoj, sxi deflankigis la seksharojn kaj malkasxis la klitoron kaj la vulvolipojn. La fingroj ekpremis, tordetis kaj retordetis la klitoron cxiudirekte. Samtempe, lauxritme, movigxadis la koksoj kaj ventro. Iom-post-iom, stranga danco ekposedis sxian tutan korpon. La femuroj kaj glutejoj forte kuntirigxis, dume, per pli vigla ekmovo, unu el sxiaj fingroj enmetigxis en la vaginon. Nun la puba surtordigxo farigxis intensega. La forta spirado auxdigxis ekstere. La fingroj krispigxis sur la pubo. La vizagxo turnigxis al la plafono, la busxo stertore malfermigxis kaj unu plia virina orgasmo estis brave sin finplenuminta sub la cxielo.

 

Plifoje, ili trovigxis triope en la dormocxambro de la norvegino. Dum la du fratoj sidigxis en sofo unu cxe la alia, sxi pasxis tien kaj reen en la cxambro, sercxante librojn, ordigante kajerojn, pretigante blankajn paperfoliojn. La suno bone prilumigis la logxejon, estis suficxe varma printempa tago, kaj sxi vestigxis per legxera, simpla negligxo, kiu sxin kovris tre gracie. El cxio eligxis suficxe trankvila etoso. La du fratoj sidigxintaj, la lumo libere sin versxanta en la ujon, la virino apenaux kovrita de negligxo, pasxanta tien kaj reen.

 

La du fratoj trankvile sidigxis kaj kviete spiradis rigardante sxin. De antaux kelkaj minutoj ne auxdigxis parolado. Serene, la horlogxo monotone tiktakadis cxe la lito kaj nur la sunlumo invadis cxion, kvazaux gxi volus ion malkovri : la ekmalmisterigo de la lumo !

 

Cxio en la cxambro sxajnis perfekte akordigxi:

-         Cxu en Norvegio ankaux la natura lumo prezentigxas tiel malmisteriga kiel cxi-tie? – demandis sxin unu el la fratoj.

 

La virino postlasis tion, kion sxi estis faranta, rektigxis, sin turnis al la demandinto, alpasxis sveltamove la kunulojn, la negligxo fendetigxis iom super la genuoj, kaj ekparolis:

-         Ne, karaj amikoj, en Norvegio la sunlumo hontas kiel adoleskanto unuafoje montrinta cxion. La sunlumo tie fridas, familias al la vegetaro, nenion eksplicitigas. Cxu vi komprenas? En Norvegio, ni ne devas zorgi pri la natura lumo.

 

Dum sxi ekstare parolis antaux ili, la fratoj ekrimarkis mirigite kiel je tiu angulo la lumo rekte incidanta duontravidebligis tiun nuran teksajxon, kiu surkovris la korpon de la kunulino. Feine, la lumo ekelvidigis la konturojn de sxiaj dikaj femuroj kaj pli supre io nigretis kontraste al la blankeco de la cetera hauxto. Strange, la vizagxoj de la du fratoj dauxris trankvilaj. Ecx ilia spiradoritmo ne modifigxis. Tutsimple, ili ekstaze alrigardadis tiun elvidajxon, bone komprenante la kunsentitajn emociojn. Sxia ripoziga parolado akordigxis plene al la momento, kiun ili estis travivantaj.

 

Finfine, sxia klarigo pri la norvega lumo finigxis, sed sxi restis en silento antaux ili, kvazaux atendanta ion. Estis iu dimancxa mateno. Je tiu horo, ankoraux neniu surpasxis la stratojn kaj la fenestroj restis malfermitaj, malgraux la suno, kiu brilis forte. La homoj sin kuracis pro la sabata nokto. Nur la lumo kaj la konturoj de l’ femuroj de la norvegino brueskis en la cxambro.

 

Je certa momento, iu mano el la du fratoj eksxvebis, elportigxis en la aero, kaj malrapide glitis inter la genuojn de la virino. Unue estis la fingrokapoj, kiuj ektusxis la genuojn kaj poste – la polmo. Sin kuragxiginte, la mano, post sekundoj, eksupreniris timeme kelkajn centimetrojn gxis tie, kie la hauxto farigxas ankoraux pli supla kaj la dikvolumeno rondas mirinde kaj la glateco estas unu el la plej komfortigaj eltrovajxoj. Tie, senkuragxe, la mano haltis, kvazaux gxi timus malkapablon absorbi la belecon gxin atendantan plisupre.

-         Ho, timema vojagxanto, kial vi ne dauxrigas la vojagxon? – auxdigxis strange trankvila la vocxo de la norvegino – la haroza musineto plisupre trovigxanta avidas je l’ kareso de via mano. Komplezu gxin malavare. Gxi ne mordbatos vin. Kaj vi, - sxi diris, sin turnante al la alia frato – kunulo de la vojagxanto, kion vi atendas por eksondi la kalvajn montojn dormemajn, kiujn vi milde devas vekigi per via surpasxado, por forigi la sovagxajn bestojn tie enlogxantajn, por desupre rigardi la nigran maron? Dume, via kunulo enmergigxas en la fjordojn de la norvegino. Vidu, kiel la unua vojagxanto avidas sin metas en la fjordojn apertigxantajn. Vidu kiaekstaze li nun surpasxas la varmajn glaciejon situantajn post la fjordoj.

 

Je tiuj vortoj, manparo sin direktis al la brusto de la norvegino kaj ekkomencis deligi la suprajn butonojn de l’ negligxo. Post dekonoj da sekundo aperis liberaj je l’ aero du eksterordinaraj, bone cxizitaj, mamoj, rondtenaj, kulminaj per rozeskaj burgxonetoj. Simultane, kvar manoj ludis sxian korpon, kvazaux ludigante superban simfonion. Du plukadis la kordojn de l’ glutejoj, de la pubo kaj de la femuroj – la ceteraj tiujn de la mamoj.

-         HO, karegaj kunvojagxantoj miaj ! – denove eksonis la vocxo de la norvegino – Cxu vi ne sxatus intersxangxi poziciojn ? Ho, kara vizitanto de la fjordoj, konsentu nun, ke la fajna esploranto de la montoj descendu kaj vizitu la fjordejon; dume, vi mem supreniru almontaren kaj esploru.

 

Post tiuj vortoj, la du fratoj ekkomencis trapalpadi tiujn de sxi al ili metafore signitajn regionojn :

-         Nun – dauxrigis sxi – kiel bonegaj vojagxantoj, vi devas kunporti bastonojn. Lasu min vidi, se viaj bastonoj lacas aux se ili hirtas post tiel longa vojagxado.

-         Kaj sxi malbutonumis la pantalonojn de la knaboj kaj eksteren elsxovigis samtempe la du kacojn :

-         Ho, kiaj hirtaj ili estas, bonegaj vojagxantoj miaj ! – sxi apenaux elbusxigis.

 

Nun, la tri vizagxoj estis tute aliigitaj. Iliaj mientrajtoj estis terure strecxaj, kaj elmontris grandan avidon je liberigxo. La kacoj brilis je la lumo kaj sxi ekfrotadis iliajn kapojn. Ambaux fratoj komencis movigxadi kaj froti pli intense kaj pli forte la virinon. La cxiuflanka manipulado frenezigxis.

-         Mi estas diino – ekvortis sxi – vi devas sanktigi min per viaj sanktaj oleoj. Kaj, dirinte tion, la norvegino malantauxenpasxis kaj ekstaris en neatingebla distanco por la sidigxintaj knaboj. Per la mano, sxi mem komencis frotadi furioze sian vulvon strange dancante antaux ili. La potencaj movoj de sxia pubo kvazaux defiis ilin. Samtempe, sxi stertore ripetadis:

-         Mi estas diino. Sanktigu min per viaj sanktaj oleoj.

 

Tiu tute aliigita etoso finfine forigis el la du fratoj cxiujn mempripensajxojn. Ili sin lasis penetri per la superreganta magio, kiu elradiadis el la amikino. Iliaj junaj kacoj terure estis kreskintaj. Ili ankaux komencis simultane sin karesi, imitante la gestojn de la virino. Kiam sxi ekrimarkis tion, sxia konvulsia balancado intensigxis ankoraux pli. La trio animale ekkriis kaj rauxkvocxis mirege, kaj, iumomente, perceptigxis, ke ili cxiuj, per diversaj vojoj, estis atingontaj la saman celon. Preskaux samtempa gorgxokrio el la tri montris, ke la momento jam alvenas. La virino estis la unua, kiu orgasmis sin tute. Tuj sekve, ambaux fratoj elsxprucigis varmajn gutegojn, kiuj kurbonde vojagxis samdirekte. La eljxetoj falis en la genuojn tremantajn de la norvegino. La ambauxa likvajxo glitis lauxlonge de la du kruroj, riveretis sur la du piedojn kaj igxis kvazauxmarcxo cxe la fingroj.

 

Reiru al la hejmpagho.