| Mijn elektronisch ticket zei dat mijn vliegtuig ging vertrekken maandagochtend om kwart voor acht. Na wat rekenwerk, besloot ik dus om twintig na zes uit de Coige te vertrekken en dan gewoon verder te zien wat er zou gebeuren. Het weekend was zo al stresserend genoeg geweest : ik zou proberen het mij allemaal niet meer aan te trekken � Aan de incheckbalie stond ik in de file bij het �gewone� volk, toen de dame van �Business Class� mij riep. Zij had blijkbaar niets meer te doen en ging mij inchecken. Net zoals vorige keer, begon ik met te zeggen dat ik heel nerveus was daar dit slechts mijn tweede keer was dat ik alleen vloog. Volgens de vriendelijke dame van British Airways zou het allemaal wel loslopen. Ze zag dat ik �s avonds terugkwam en maakte dus ook al mijn retourticket voor mij klaar. En op het einde vroeg ze een beetje weifelend of �Frequent Flyer� mij eventueel zou interesseren. Deze goede grap brak de spanning een beetje en ik antwoordde dat mijn vlieggedrag (gemiddeld 1 keer per jaar) zich niet echt tot Frequent Flyer zou lenen. Ik ging vlotjes langs de douane en door de scanner. Niemand die iets zei over dat �vele metaal� (sleutels) in mijn handtas. De gate kon ik ook vinden en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. Ontbijt bij British Airways stelt niet veel voor, hoor : een warm broodje met daarin een staafje kaas en hesp en daarbij een �orange juice�. Wie weet wat de rest van de dag nog zou brengen voor mijn maag. Maar daar was ik op voorzien : ik had wafeltjes meegenomen ! Ik kreeg stoel 28D toegewezen, achteraan aan de gang. Aan de overkant van de gang zat ook een Vlaming. Dat kon ik zien omdat hij Het Laatste Nieuws aan het lezen was. Naast mij zat niemand. En op mijn rij, aan het venstertje kwam een kleurling te zitten die nog voor het vertrek in slaap viel en de ganse reis is blijven doorslapen. Toen we in Londen geland waren en naar onze parkeerplaats taxieden, begon de meneer aan de overkant van het gangpad een gesprekje. Wel, gesprekje � Tegen dat we uitstapten, wist ik zo ongeveer alles over deze man. Hij woonde in Ruisbroek, hij ging nu naar Qatar, daarna naar de Emiraten, dan naar Iran en dan naar Pakistan. Hij werkte al 19 jaar bij Mannesman, was steeds twee maanden op reis en ��n maand thuis. Hier was ik even van onder de indruk. Verder hadden we het ook nog over de verkeersproblemen in Belgi�. Toen hij mij vroeg wat ik in Londen kwam doen, zei ik : �Mijn engelse collega heeft een ongeluk gehad. Ze is enkele weken �out� en ik ga daar nu een dagje helpen.�. Daar was hij dan weer erg van onder de indruk � ! Samen met mijn Ruisbroekenaar verliet ik het vliegtuig. Hij moest rechtsaf, voor zijn aansluitende vlucht naar Qatar en van dan af stond ik er alleen voor. Maar ik had mijn �plan� al klaar : vanaf nu zou ik de plaatjes �EXIT� volgen. Dat leek mij een goed plan � Op een gegeven moment kwam ik door een brede gang waar mensen aan tafeltjes hun valies aan het openmaken waren voor douanebeambten. Ik had geen valies en zag achteraan die gang mijn volgende EXIT-plaatje, dus stapte ik monter voort. Aan het laatste tafeltje echter stond een douanebeambte die niets te doen had. Ik ging daar voorbij en wou net rechtsaf naar de uitgang gaan, toen deze man mij terugriep. ALLES moest hij van mij weten : had ik geen bagage ? waar kwam ik vandaan ? waar ging ik naartoe ? wat ging ik daar doen ? waar was mijn firma gelegen ? Achteraf zei broertje mij dat ik waarschijnlijk de verkeerde EXIT-plaatjes gevolgd had. Het moet inderdaad zeer verdacht overgekomen zijn, dat ik daar zonder bagage rondliep � Tussen de tientallen taxichauffeurs met naamplaatjes had ik al snel de mijne gevonden. Het was een vriendelijke al wat oudere man. Bij zijn wagen gekomen vroeg ik of ik vooraan of achteraan zou zitten. Vooraan vond hij best. Ik had aan de rechterkant van de wagen, mijn spulletjes op de achterbank gezet en wou de rechtervoordeur opendoen. Maar daar stond de taximan in de weg ! Even dacht ik nog : chique dinges, die gaat hier de deur voor mij openhouden ! Maar neen, natuurlijk : in Engeland zitten de chauffeurs RECHTS in de auto ! De man stond gewoon te wachten tot ik uit zijn weg zou gaan en aan de linker kant zou instappen ! Waarschijnlijk heeft hij gedacht : Oh boy ! Wat krijg ik nu in mijn taxi ? ... Maar in de wagen hebben we verder nog leuk gekletst over � de verkeersproblemen, natuurlijk ! Toen we bijna bij het kantoor waren, konden we niet meer door. In het kleine straatje werd er gewerkt en er stond een vrachtwagen die alles blokkeerde. Ik zei de taxichauffeur dat ik nu de weg wel kende en dat ik verder te voet zou gaan. In de taxi had ik mijn GSM weer opgezet. Mijn machientje heeft een tijdje �gezocht� maar kon blijkbaar geen netwerk vinden. Ik had dus alleen maar een klokje. Wel, meer moest dat niet zijn, h� ? Een sigaretje rokend, ging ik te voet verder naar het kantoor : straatje door, parking over, even langs de rokerszone om mijn peuk weg te gooien, en dan kwam ik uiteindelijk aan de receptie terecht. Ik vertelde wie ik was en wat ik kwam doen en zag papieren op de grond liggen. Ik raapte die op en legde ze op de balie. De receptioniste gaf geen kik. Toen wou ik mijn handtas op de balie zetten en � daar viel mijn adressenboekje uit � !!! En die papieren op de grond waren ook van mij ! Ik had in de taxi mijn handtas niet weer dicht gedaan !!! En zoals elke vrouw-met-handtas, kon ik niet dadelijk zien WAT er allemaal uit mijn handtas verdwenen was � Nu moest ik de ganse weg terug, tot waar ik uit de taxi gestapt was, om te kijken wat ik onderweg verloren had � Uiteindelijk viel dat nog mee : op de plaats waar ik uit de taxi gestapt was, lag mijn agenda en verder heb ik niets meer gevonden. Alle andere �belangrijke� dingen heb ik nog : VPN-kaart, digipass, autopapieren � En toen kon ik aan het werk. De voorgaande week hadden we alles grondig gecontroleerd dus nu was het �a piece of cake� om de nodige facturen te maken. Terwijl ik aan het factureren was, kreeg mijn collega een telefoontje van een andere collega en ik hoorde hem zeggen : �That�s all right, Marleen is here. She�ll come and have a look later on.�. Bleek iemand anders ook nog een probleempje te hebben met het systeem. Eigenlijk was ik dus de � loodgieter � die even langskwam om alle probleempjes op te lossen ! Tegen de middag waren de facturen gemaakt en ging ik met mijn collega een pizzaatje eten op de hoek. Lekkere pizza, dat wel ! Na de middag moest er nog een creditnota gemaakt worden. Ook dat verliep zonder noemenswaardige problemen. En het andere onvoorziene probleempje was ook snel opgelost. Zou ik dan toch een goeie loodgieter zijn ? Al met al was mijn taak daar volbracht om 14.00 uur. Maar � ik had pas een vlucht terug om tien voor acht ! Misschien kon ik wel een vroegere vlucht nemen ? Om 15.30 uur kwam dezelfde taxichauffeur van �s ochtends mij terug ophalen. Na nog wat lekker over �the good old days� gekletst te hebben, zette hij mij af bij Terminal 4 van de Heathrow luchthaven. Aan de British Airways balie vroeg ik of ik een vroegere vlucht kon nemen. Dat kon, mits betaling van 50 EURO. Mijn Belgische collega had mij hiervan verwittigd en ik mocht met Visa betalen dus, vooruit met de geit ! Als het meeviel zou ik rond acht uur thuis zijn � Maar de British Airways meneer moest eerst nog even zien of er wel plaats was voor mij. En dat was niet zo best : ik zou �stand-by� gezet worden ( geen garantie dat ik met een vroeger vliegtuig meekon) maar moest toch die 50 EURO betalen. Het was wel het geld van mijn baas, maar heel dit spelletje zag ik niet echt zitten. Ik besloot dus maar geduldig op mijn geplande vlucht van tien voor acht te wachten. Iets gaan drinken zat er ook niet in : je moet in Engeland immers zelf je drankje halen aan de toog. Met mijn handtas en mijn zak-met-klasseur een biertje gaan halen, en dan nog ergens aan een tafeltje vragen of ik er even bij mocht komen zitten (want alle cafeetjes zaten nogal vol), neen. Ik had genoeg stress gehad voor ��n dag � Dus heb ik maar wat rondgelummeld : wat zitten lezen tot ik begon de knikkebollen en buiten een sigaretje gaan roken. Uiteindelijk was ik het beu en vertrok door de douane naar de gate. Mijn vlucht was nog helemaal niet aangekondigd maar �binnen� zou ik misschien gemakkelijker kunnen zitten en er zou wat meer te zien zijn. Terwijl ik stond te wachten om door de scanner te gaan, las ik op TV schermen dat men een nieuwe veiligheidsprocedure aan het uitproberen was, waarvoor elke willekeurige reiziger kon uitgepikt worden. Je raad het al � Een dame tikte mij op de schouder en vroeg of ik haar wou volgen. In een hokje vertelde ze mij dat ik uitgekozen was voor de nieuwe veiligheidsprocedure ! Er waren �X-rays� mee gemoeid, was dat een probleem ? In verschillende poses moest ik voor een scherm gaan staan (vooraanzicht, achteraanzicht, zijaanzicht) en werd ik doorgelicht. Ik heb er niet een gedacht om te vragen hoe het met mijn longen gesteld was � Waarschijnlijk als dank om voor testpersoon te spelen, mocht ik daarna de hele rij wachtenden voorbijsteken en kon ik verder gaan lummelen binnenin de luchthaven : hier naar de vliegtuigen kijken, in de rokerszone een sigaretje gerookt, daar wat naar de vliegtuigen gaan kijken � Tot ik eindelijk zag dat mijn vlucht aangekondigd was bij gate 24. Op stoel 19F aan het venstertje, vloog ik terug naar huis. Als avondmaal kregen we een halve pannenkoek met daarin kip met honing en mosterd. En als toetje een �strawberry trifle�. Niet slecht, alleen een beetje weinig. Ik had echter nog steeds mijn wafeltjes op zak waar ik de ganse dag niet aan geweest was. Thuis zou ik er wel enkele opeten. In Engeland was het de ganse dag stralend weer geweest. Aangezien we nooit hoger dan zesduizend meter vlogen heb ik mijn ogen flink de kost gegeven. Als je boven Dover vliegt, kan je Calais reeds zien liggen ! Ik had hier geen idee van, zo dichtbij leek dat. En zo een drukke vaarroute het daar op zee is ! Dat daar niet meer boten tegen mekaar opvaren, dat begrijp ik niet � Ook heel raar om zien : nadat we de zee overgestoken waren, strekte zich onder ons een dicht wolkendek uit. Dat bedekte alleen Belgi�, van de kust tot de franse grens en zo verder het binnenland in ! De weergoden waren ons kleine landje dus nog steeds niet goed gezind � Rond tien uur reed ik met mijn bolleke de luchthavenparking uit en om half elf was ik eindelijk weer thuis. Een dagje pendelen naar Londen ? Allemaal goed en wel. Maar om dat nu alle dagen te doen � Ik weet niet, hoor � ! |
| Meutje pendelt naar Londen |
| � Meutje |