| Twee woeste indianen, Kleine Sachem en Wandelende Tak, liepen speurend door het landschap. Het was een mooie dag en de dappere roodhuiden genoten van de natuur. Ondertussen waren ze op zoek naar voedsel voor hun stam en ze hadden het plan opgevat om een lekkere bizon neer te schieten. Die zouden ze dan roosteren op het kampvuur. Op de landweg lagen mooie veren. Waren die wellicht van een voorbijvliegende arend ? Of hadden enkele gieren die tijdens een bloederig gevecht verloren ? De krijgers staken elk een veer in hun scalp en trokken strijdlustig verder op het jagerspad. In de verte zagen ze op de prairie een kudde bizons staan. Voorzichtig slopen ze naderbij ... Neen, dit waren geen wilde bizons ! Ze hoefden niet bang te zijn voor een �stampede�. Deze bizons waren wit en zwart gevlekt en elk dier had een label met een nummer in het oor. Kleine Sachem vroeg aan Wandelende Tak of hij wist aan welk bleekgezicht deze bizons toebehoorden. Wandelende Tak, die ouder was dan Kleine Sachem en dus meer ervaring had met de kuddes in de buurt, kon niet zo dadelijk herkennen van welke farmer deze bizons waren. Tot hij de woeste dieren van naderbij bestudeerde. Er stond namelijk ook een nummer op het achterwerk van de bizons getatoe�erd ! Zoiets had Kleine Sachem nog nooit gezien ... Maar Wandelende Tak wist het nu wel zeker : dat konden alleen maar de bizons van Dikbil Ernie zijn. Dikbil Ernie was de eigenaar van de Vette Bizon-ranch en hij was een oude wigwam-vriend van Wandelende Tak. Daarom besloten beide jagers om de kudde vredig te laten grazen en hun prooi elders te gaan zoeken. |
| Kleine Sachem en de Bizons |
................................................................... � Meutje |
 |