Een lange dag vol eentonige busritten door Reykjavik zit erop voor Gunnar J�nsson. Het is schitterend weer dus rijdt hij met zijn bus de stad uit om nog wat van de natuur te genieten.
Langs het intens groene landschap, bestippeld met wollige "Dove"-schaapjes, tuft de helgele bus de berghelling op. In de verte roept een Tuut-vogel. De zon heeft nog lang niet de horizon bereikt. Hier in het hoge noorden verdwijnt ze ook nooit voor lang tijdens de zomer. Dan zijn de nachten kort en blijven ze relatief helder. Gunnar parkeert zijn bus langs de kant van de weg. Hij negeert zijn knorrende maag en geniet tevreden van het prachtige landschap dat overkoepeld wordt door een schitterende blauwe lucht : dit moet wel de mooiste plek op aarde zijn.
Uiteindelijk besluit hij toch maar verder te rijden. Het wordt later en de lucht is niet meer zo helder blauw. Alvorens weer naar de stad af te dalen, moet de bus nog een eindje klimmen. Hogerop in de bergen verdwijnt het lieflijke groene landschap om plaats te maken voor grimmige rode, bruine en paarse lavarotsen waartussen gestaag dikke pakken hete stoom drijven. Opgewerkte grondlagen lijken op gele etterende puisten in het landschap. Kraters doen denken aan ketels met blubberende lava. Het lijkt wel of hier met veel moeite het woeste binnenste van de aarde bedwongen wordt.
Er steekt een felle wind op die het stof tussen de steenmassa's doet rondwervelen. Het wordt nu snel donker. Gunnar wordt een beetje ongerust omdat hij de weg naar het dal nog niet bereikt heeft. Plots valt de motor van de bus stil. Met geen mogelijkheid krijgt Gunnar hem nog aan de praat. Hij stapt uit en tuurt in het rond. Hier is hij nog nooit geweest ! En waar zal hij hier hulp vinden om zijn defecte bus weer op gang te krijgen ?
Plots ziet hij in een rotsspleet een lichtje knipperen. Gunnar raapt al zijn moed bijeen en loopt er naartoe. Hij klopt luid op het houten hekwerk dat de grot afsluit. Met veel geknars wijkt het hek en in het zwakke schijnsel van een houtvuurtje wordt Gunnar verwelkomd door Elsigunnur en Hildigunnur J�zepsd�ttir. "Gott kv�ld" zeggen zij in koor, "Goedenavond", en ze nodigen hem vriendelijk uit om binnen te komen. Gunnar wil beginnen uitleggen dat hij pech heeft met zijn bus. De beide dames vinden echter dat hij er moe uitziet en dwingen hem aan tafel plaats te nemen. Ze zetten hem een heerlijk trollenbroodje voor. Gunnar realiseert zich dat hij honger heeft en tast toe. Er zit een eigenaardig smaakje aan het broodje maar honger is de beste saus en het verdwijnt in een snel tempo achter zijn kiezen.
Vanuit een ooghoek ziet hij Hildigunnur handenwrijvend naar buiten verdwijnen. In antwoord op zijn verbaasde blik vertelt Elsigunnur hem dat haar zuster iemand gaat zoeken die zich met de defecte bus zal bezighouden. Plots krijgt Gunnar het benauwd in de donkere grot. Hij besluit dat het toch maar beter is om uit deze geheimzinnige omgeving te vertrekken. Hij gaat naar de deur waarlangs hij Hildigunnur heeft zien verdwijnen en wil bedanken voor de gastvrijheid doch er komen alleen wat hese klanken uit zijn keel. Ondertussen zegt Elsigunnur steeds maar "Bless, bless," en zij komt lachend dichterbij : "Laat mij U toch bedanken voor uw nachtelijk bezoek !". Het zweet parelt Gunnar op het voorhoofd en verwoed rukt hij aan de deur. Het gezicht van Elsigunnur is nu vlakbij het zijne � "TOET !" krijst zij, vlak bij zijn oor.
Bezweet schiet Gunnar wakker. Hij merkt dat hij in zijn bus zit en met ��n hand op de toeter drukt. Het is snikheet in de bus die in de vlakke zon geparkeerd staat en waarin onze buschauffeur, genietend van het landschap, in slaap gevallen was ! |
