| Als Meutje Droomt ... (26) |
| Droom 28 - 29/11/2008 Eerste droom : Pierce Brosnan In mijn droom ben ik zoooo verliefd op Pierce Brosnan. Helaas, hij gaat intreden in een of andere kloosterorde. Maar ... ik mag hem komen bezoeken. Hij zit in een "stille" orde, waar ze niet met mekaar mogen spreken. De portier laat mij binnen maar ik durf hem niet vragen of ik wel zal mogen spreken. We zullen wel zien ... Pierce Brosnan wordt gehaald door de portier en ik vraag hem voorzichtig : "Can we talk ?". Ja, dat blijkt geen probleem. Hij trekt zijn uniform uit : een beige, lange gebreide jas met vuil-gele boordjes. Hij legt die jas op een tafel, bij de jassen van andere inwoners die ook bezoek hebben. Eigenlijk wil hij mij niet zien maar wel zijn dochtertje, dat ik bij me heb. Het is een meisje van een jaar of tien met lang zwart haar. Hij geeft haar een hand en ze verdwijnen. Tussen de stapel "uniformen", zoek ik zijn jas. Ik herinner mij dat de zijne lichter van kleur was dan al de andere en dus vind ik hem al snel. Ik haal hem uit de stapel en ruik eraan : ja, dat is de jas van Pierce Brosnan. Die neem ik dan maar mee. Om buiten te geraken, moet ik door een venstertje kruipen : er eerst een stoel voorzetten om in het raampje te geraken, dan binnen een bankje nemen en dat buiten laten vallen, zodat ik er langs daar uit kan. Buiten gekomen, gooi ik het bankje terug naar binnen. Tweede droom : Mil Het eerste stuk ben ik vergeten. Maar voor een of andere reden mag ik zijn Mercedes gebruiken. Daar zit echter een baby in, in een maxi-cosy. Het is een braaf kindje met veel zwart haar, een gelig-donker velletje en spleetoogjes. Het lacht veel. Na een tijd begin ik te beseffen dat het kind moet eten en dat het al de ganse dag dezelfde pamper aanheeft. Dat kan niet goed zijn voor zijn velletje ! Ik heb echter geen eten en geen pampers. Ik ben op de Steenweg, aan de Rijkswacht en ik denk : ik zal bij Tante Wiske eens gaan zien. Die zal wel melk hebben en daar kan ik de baby wat wassen. Ik ben bijna aan het huis van Tante Wiske als ik mij herinner : Tante Wiske woont daar niet meer ... ! Ik ga helemaal terug naar de Steenweg en naar de baby (die in de auto gebleven was ?). Ik verwacht dat die zal liggen krijsen maar neen, die blijft maar lief lachen. Ik krijg het echter alsmaar moeilijker : dat kind moet een nieuwe pamper aan en het moet eten ! Waarschijnlijk speelt hier de onderliggende gedacht : wat gaan de mensen van mij denken, dat ik deze baby zo verwaarloos ... Droom 8 - 9/12/2008 Ik ga op reis met Maarten en Walter. We zijn op luchthaven(s ?) en lopen veel over en weer. Hiervan weet ik nog enkele dingen. Ik spreek engels met Maarten en hij antwoordt mij in het vlaams. Ergens moeten we voor de zoveelste keer weer trappen op - we zijn bijna te laat en moeten ons haasten - en ik ben de laatste van de rij. Terwijl ik bijna bovenaan de trap ben, wordt de trap al "ingetrokken". Kortom, veel stress, dus ... Uiteindelijk komen we in een grote wachtruimte. Ik ben Maarten en Walter kwijt. We gaan nog een tijd moeten wachten en ik denk : wat zal ik ondertussen doen ? Ginds op de computer gaan spelen ? Neen, ik kan later nog genoeg op de computer spelen. Ik vind Maarten terug en vraag hem waar papa is. Hij antwoordt : ginds, op de computer aan 't spelen. Het is tijd om te gaan eten (nog steeds in die grote wachtruimte). Ik moet eerst naar het toilet. Terwijl ik op toilet zit valt plots mijn frank : ik heb geen toiletzak ingepakt ! Eigenlijk heb ik helemaal geen bagage klaargemaakt voor deze reis !!! Ik heb wel mijn witte linnen zak bij maar ik heb geen idee wat daar in zit. Nog spullen van een vorige reis, waarschijnlijk. Er is een lichte paniek van mijnentwege maar niet zoveel. Och, ik zal alles wel kopen als we toekomen. Onderweg naar de tafel, waar mensen op mij wachten, vraagt een kelner mij wat ik wil eten en hoe ik ga betalen. Ik weet niet meer wat ik als betalingswijze voorstel maar de kelner antwoordt op sarcastische wijze : tututut, cash of kaart, niks anders ! Ik vraag of ze Visa aannemen : da's geen probleem. Terug in de grote ruimte, die er nu meer als een restaurant uitziet, ben ik nu met iemand van het werk (die even later weer iemand anders wordt) en Robert Verhoeven. Ik moet hen vragen waar we eigenlijk naartoe gaan want dat weet ik niet (meer). Het blijkt Straatsburg te zijn. Dan vertel ik mijn reisgezellen, lichtjes beschaamd, dat ik eigenlijk geen bagage gepakt heb. Zij willen weten wat ik dan wel bij heb in die witte zak ? Ik doe de zak open, die ondertussen een gewone plastic zak blijkt te zijn, en vind een half leeg pak TUC-koekjes. Mijn gezellen troosten mij : ik zal alles wel kunnen kopen als we op onze bestemming toegekomen zijn. |
| � Meutje |