| Als Meutje Droomt ... (15) |
| Droom maart 1996 Deze droom werd reeds gepubliceerd in De Juiste Kaart. (Broske is een mooie rosse kater die mij drie jaar gezelschap heeft gehouden. 's Nachts sliep hij altijd aan mijn voeten op het bed. Dickie-Dickie is een niet zo mooie, beetje verwaarloosde rosse kater die door Broske "getolereerd" werd in onze tuin) Het begon allemaal op een prachtige vrije dag. Meutje hoefde niet te werken, dus profiteerde ze ervan om samen met Broske en Dickie-Dickie op grotonderzoek te gaan. Maar wie had gedacht dat deze dag zo zou aflopen ? Men had het trio verwittigd voor de �Giftige Slang� die in de grotten leefde. Doch daar waren ze helemaal niet bang voor. Indien nodig zouden ze zich met hand en tand verdedigen ! De uitgekozen grot bestond uit verschillende kamers. De hoofdkamer was hoog, ruim en tamelijk goed verlicht. In de verste uithoek van deze kamer lag een enorme berg superfijn zand. Je kon er geen putje of bergje in maken : het oppervlak bleef steeds mooi egaal. Misschien was het wel ... drijfzand ? De drie makkers brachten een fijne tijd door met rondkijken en �snuffelen. Ze vonden interessante fossielen en prachtige stenen. Doch plots merkten ze dat Dickie-Dickie verdwenen was. Meutje riep, Broske miauwde, samen zochten ze in elke spleet, achter elk rotsblok ... Helaas, tevergeefs ! Dickie-Dickie was spoorloos ! Naar buiten kon hij niet gegaan zijn : Dickie-Dickie was niet van de slimsten en zou door de wirwar van gangen nooit de uitgang gevonden hebben. Hij ging trouwens nooit ver weg van zijn vriendje Broske. Dan bleef er slechts ��n mogelijkheid over : de drijfzand-berg ! Meutje begon in de berg te graven, wat niets opleverde want elk putje ging vanzelf weer dicht in het fijne zand. Dus stak ze haar armen tot aan de schouders in het zand en begon er met de handen in rond te woelen, in de hoop toch maar ergens op Dickie-Dickie te stoten. Het leverde echter niets op : Dickie-Dickie zat waarschijnlijk ergens onderaan in de zandberg en er wachtte hem een gewisse verstikkingsdood. Tenzij ... Meutje kreeg een ingeving : Broske zou in de zandhoop duiken en er op de tast Dickie-Dickie proberen te vinden. Daar het zand zo fijn was, moest Broske wel eerst een stofmaskertje opzetten. Anders zouden zijn longetjes het niet lang uithouden. Meutje keek hoopvol toe hoe Broske af en toe te voorschijn kwam, zijn mooie vacht vol met zand, maar ... telkens alleen ... zonder Dickie-Dickie. Plots kwam Broske wel met iets te voorschijn ! Het was echter niet Dickie-Dickie maar ... een slang ! Meutje herkende dadelijk de Giftige Slang waarvoor men hen gewaarschuwd had : een dun roodbruin lijf, gescheiden van de speerpuntachtige kop door een witte kraag van ongeveer 12 cm. Met een krachtige zwaai zwierde Broske de slang naar een uithoek van de grottenkamer, ver weg uit de buurt van Meutje. Doch de slang was niet alleen giftig maar ook supersnel. Onze dappere avonturiers konden hun ogen niet geloven ! De Giftige Slang kwam met een sneltreinvaart terug in de richting van haar prooi : Meutje. Deze begon te gillen en probeerde uit de hoofdkamer van de grot weg te komen. Ja, daar aan de rechterkant was een zijkamer met een gordijn ervoor. Snel verdween Meutje erachter en hield zich muisstil. Met bonzend hart zag ze door een scheurtje in het gordijn de slang voorbij slibberen. Oef ! Dat was op het nippertje ! Voorzichtig duwde Meutje het gordijn opzij en kwam uit haar schuilplaats te voorschijn. Maar ... de slang, die haar prooi nergens meer zag, was teruggekomen en lag op de loer ... Zodra ze een glimp opving van Meutje, viel ze met een grote sprong aan. Ze kwam met een vervaarlijke snelheid in de buurt van Meutje�s been. Meutje schreeuwde en trapte wild in het rond ... Bros miauwde ... ... en vloog naast het bed op de grond waar hij nog een tijdje verdwaasd bleef zitten met een gezicht van : �Wat denk je, mag ik verder slapen aan uw voeten, of zullen we maar meteen opstaan ?� |
| � Meutje |