Początek Ludowo Demokratycznej Republiki Laosu

Rząd Tymczasowy udało się jednak dopiero zebrać w kwietniu 1974r. Był to rząd podzielony , który nie był w stanie opanować sytuacji . Z powodu opozycji członków Pathet Lao , nie doszło do zwołania Zgromadzenia Narodowego wybranego jeszcze w 1972r. ( Pathet Lao żądał nowych wyborów ) . Dodatkowym problemem było nie wycofanie się z Laosu wojsk wietnamskich, które nadal stacjonowały na wschodzie. Koniec koalicji rozpoczął się 27 marca 1975r. kiedy siły północno wietnamskie i Pathet Lao zorganizowały silny atak przeciw partyzantom Hmong w Vang Pao .. Premier Souvanna Phouma , pragnąc uniknąć rozlewu krwi , rozkazał Vang Pao jedynie bronić się , odmawiając jednocześnie wsparcia lotniczego . Pathet Lao usprawiedliwiał atak, rolą Hmong jaką odegrali przez 15 lat będąc nieprzejednanym wrogiem Pathet Lao i Północnego Wietnamu, oraz współpracą z obcymi siłami ( USA, Francja )

 Pozostawieni samym sobie , przeczuwając nieuchronną tragedie , obrońcy Vang Pao zażądali zorganizowania ewakuacji do Tajlandii. Początkowo amerykańskimi samolotami , potem każdym innym sposobem , rozpoczął się wielki eksodus Hmog.

Tymczasem w Vientianie rozpoczyna się kampania propagandowa przeciwko prawicowym członkom rządu, oficerom i urzędnikom. Działając pod przykrywką koalicji dwudziestu jeden "organizacji oznaczających pokój i narodową zgodę " Pathet Lao organizuje wiece i demonstracje na ulicach Vientiane. Początkowo Souvanna Phouma chce zakazuje demonstracji , jednak wkrótce poddaje się i nie robi już nic przeciwko.

W maju dochodzi do największych demonstracji , przeciwko prawicowym ministrom i policji . Demonstranci zajmują pomagają misję USA wymuszając zakończenie programu pomocy technicznej . W takich okolicznościach czterej ministrowie prawicy , w tym minister obrony opuszczają kraj. Jeden z pozostałych ministrów ginie w zamachu w Vientiane. W całym kraju komitety rewolucyjne rozpoczynają zamieszki , co pozwala wejść wojskom Pathet Lao do większych miast. Urzędnicy rządu królewskiego uciekają za granicę . Bardzo szybko Pathet Lao kontroluje już za pomocą lokalnych komitetów rewolucyjnych , większość prowincji oraz w zasadzie Vientian. Rozpoczyna się również wprowadzanie do biernej armii , ludzi z Pathet Lao ( pod pozorem braku doświadczonych instruktorów ) Kaysone Phomvihan zapewnia że rewolucja przyśpieszy wybory i uchwalenie konstytucji. Polityczna Rada Konsultacyjna bardzo szybko opracowuje nową procedurę wyborów , która eliminuje z nich , wszystkie nazwiska nie związane z Laotańskim Frontem Patriotycznym .

W listopadzie demonstranci zażądali rozwiązania większości organów władzy stworzonych przez Królestwo oraz w czasie koalicji . Souvanna Phouma i Souphanouvong udają się do Louangphrabang by przekonać króla o konieczności abdykacji.  Zwołany w grudniu Narodowy Kongres Reprezentantów zatwierdza upadek monarchii i proklamuje Laotańską Republikę Ludowo Demokratyczną. W tym czasie już na scenie politycznej nie istnieje żadna inna siła polityczna . Członkowie partii neutralnej albo emigrują albo nie pozostają w cieniu.

Laosu nie ominą czasy brutalności i rewolucyjnego terroru. Pomimo bezkrwawej rewolucji wkrótce pojawiają się obozy reedukacyjne które pochłoną wiele ofiar. Będą tam zesłani byli gubernatorzy prowincji ,członkowie dworu, liderzy Hmong, ministrowie rządu Souvanna Phouma , również i ci którzy związani byli z Lao Issara. Ogólnie przypuszcza się że tego rodzaju prześladowania dotkną 30.000 osób , z których wielu zginie w takich obozach a inni spędzą tam nawet do 15 lat. Samemu Souvanna Phouma pozwolono jednak żyć w cieniu w Vientiane aż do śmierci w 1984r.

Nie do końca znany jest jednak los króla . Jedna z hipotez podparta relacjami świadków mówi że w marcu 1977r. został odesłany wraz z królową oraz synem do obozu nr 01 w Houaphan Następca tronu umarł tam prawdopodobnie z głodu 2 maja 1978 , a król jedenaście dni później. Królowa umarła 12 grudnia 1981 . Zgodnie z relacją naocznych świadków ich ciała zostały pogrzebane w nieoznaczonym grobie na zewnątrz obozu. Ani narodu ani rodziny nie poinformowano o tym fakcie . Później , podczas wizyty we Francji w grudniu 1989 , Kaysone twierdził że śmierć króla nastąpiła ze starości oraz przyczyn naturalnych.

Natomiast nowy system nie zlikwidował wspólnot mnichów i nowicjuszy (sangha ) . Chociaż Czcigodny Thammayano 87 letni radża Sangha Laosu aż do swojej ucieczki został zmuszony do przebywania w jednym z klasztorów w Louangphrabang , gdzie zabroniono mu nauczania , to generalnie , pozostałym mnichom pozostawiono swobodę nauczania ( często jednak ich kazania były nagrywane ) Partia wkrótce wprowadziła również indoktrynację polityczną do szkół buddyjskich , która zresztą jest tam obecna do dzisiaj ( mnisi podobnie jak i nas kiedyś studenci , uczęszczają na “nauki polityczne” )

Obecnie Laos przetrwał w niemalże niezmienionej formie do dzisiejszego dnia. Od początku lat 90 na skutek upadku ZSRR Laos jako jeden z ostatnich krajów deklarujących komunizm znalazł się w dość trudnym położeniu polityczno – gospodarczym . Rozpad ZSRR i Wschodniej Europy pozbawia Laos oparcia gospodarczego i politycznego. Od roku 1990r. partia zwiększa nieco swobody obywateli oraz zezwala na jako taką wolność gospodarczą . Powoli kraj dotychczas zamknięty otwiera się przyciągając zagranicznych inwestorów no i oczywiście turystów. Z godła państwowego znika sierp i młot a powraca na to miejsce stupa – symbol religii buddyjskiej.


Powrót
1

Hosted by www.Geocities.ws