Ons verhaal


Deze homepage hebben wij gemaakt omdat we het verhaal willen vertellen van ons zoontje Luka. Luka is een week voor zijn geboorte overleden aan de gevolgen van Trisomie 18. Het is duidelijk niet onze bedoeling geweest om er een �medische� page van te maken, maar meer een soort van monument voor onze zoon. Ter herinnering aan de tijd die we met hem gehad hebben. Zeven fijne maanden. Het vlindertje is ons symbool voor Luka geworden. Omdat toen hij in mijn buik zat hij voelde als een vlinder. Voor ons is hij net zo mooi als een vlinder. Helaas bleek hij uiteindelijk ook net zo teer en broos, en is hij als een vlindertje �weggevlogen�

De zwangerschap

Het is moeilijk dit verhaal te beginnen, want waar moet je beginnen. Wij zijn Ren� (33) en Erni (36). Eind 1998 besluiten we te stoppen met de pil omdat we graag een kindje willen. Even voor alle duidelijkheid, we hebben het nooit als vanzelfsprekend ervaren dat we een kindje zouden krijgen! Begin juni 1999 begint langzaam tot ons door te dringen dat �we� mischien wel eens zwanger zouden kunnen zijn. We zijn een weekje op vakantie op Samos. Meteen als we thuiskomen koopt Ren� een test, dat is 9 juni. De test is meteen heel erg duidelijk !!! Ik ben het toilet nog niet af of er staat al een hele dikke blauwe streep! Ik vind het moeilijk uit te leggen wat er op dat moment door je heen gaat, eerst kunnen we het niet bevatten, maar als dan begint door te dringen dat we een kindje gaan krijgen zijn we zijn (voorzichtig) heel erg blij!!! Vanaf dat moment zijn we niet meer met z�n tweetjes maar met zijn drietjes. Vanaf dat moment staat alles in het teken van de komst van ons kind.

De eerste maanden van de zwangerschap verloopt alles eigenlijk goed, ik heb weinig klachten, ben niet misselijk. Wel moe maar dat schijnt normaal te zijn. De controles bij de verloskundige verlopen keurig volgens het boekje. Het �horen� van het hartje van ons kindje lukt pas tijdens het tweede bezoek daar, vanwege mijn �isolatielaagje�, maar dat is niet afwijkend, gebeurt wel vaker. Mijn buik groeit ook netjes volgens schema, en de rest groeit in verhouding mee. Echt hollands welvaart!!!!

Op 24 september gaan we voor een screeningsecho naar het ziekenhuis. Ik ben dan bijna 20 weken zwanger, WAT IS DAT MOOI!!! Voor het eerst zien we ons kindje, alles zit erop en er aan. En voor zover de gyneacoloog kan zien is ons kindje gezond!!! Toch wel opgelucht gaan we weer naar huis, je hoort tenslotte wel vaker dat er iets niet goed is met een ongeboren kindje. Even nog staan we daar bij stil. Niet te lang. Want ons kindje is gelukkig gezond en dat is het belangrijkste!!! Vol trots laten we aan iedereen die maar wil de foto�s van de echo zien, niet wetende dat de volgende echo die we zullen laten maken de eerste zal zijn van vele. De echo waardoor we in een nachtmerrie zullen belanden.

Ondertussen zijn we bezig de logeerkamer te veranderen in babykamer, alles leegruimen, behang en meubeltjes uitzoeken, en dan natuurlijk behangen. Laminaat uitzoeken en leggen. We hebben nog een oud kastje en een stoeltje waar ik als kind op gezeten heb en die schilder ik in de kleuren van het behang. We zijn er hartstikke druk mee. Ook andere �babybenodigdheden� moeten aangeschaft worden. We vinden het best moeilijk een en ander naar onze smaak te vinden, maar goed, we doen ons best en het lukt, het gaat een heel mooi kamertje worden. Want dat verdient ons kind!!!

Rond de vierentwintigste week begin ik me niet lekker te voelen. Begin vocht vast te houden, krijg heel veel last van mijn handen, slaap slecht en heb een heel �raar� gevoel onder in mijn buik. Het is een pijnlijk �drukkend� gevoel, ik vraag me nog af of dat misschien die bandenpijn is waar ik wel eens van gehoord heb? Na controle bij de verloskundige moet ik naar de huisarts, misschien dat ik een blaasontsteking heb! De test is echter negatief, maar even in de gaten houden dus!!!

18 november, ik ben dan bijna 28 weken zwanger, hebben we weer een afspraak met de verloskundige. Mijn bloeddruk is iets aan de hoge kant, niet extreem maar gezien mijn �vage� klachten van de laatste tijd toch maar even naar het ziekenhuis. Na een middag aan de CTG en de bloeddrukmeter zijn er geen bijzonderheden. Nog even een snelle echo voor de �leuk�, ik vind het geweldig ! Het is nl. al weer even geleden dat we ons kindje gezien hebben, ook deze keer is het weer heel mooi. �HET IS EEN DOCHTER!!!� Dat weet de co-assistent ons te vertellen!!!We vinden het prachtig, een naam hebben we ook al, we zullen haar Lola noemen. Op deze echo is echter ook te zien dat het buikje van ons kindje wat aan de kleine kant is, niet echt schokkend, maar over twee weken even terug komen voor de zekerheid. Echt fijn vinden we dit natuurlijk niet maar we maken ons niet te veel zorgen, er zijn nu eenmaal kindjes die zich niet aan de grafieken houden.

Het slechte nieuws

2 december, bijna 30 weken zwanger, ik moet al vroeg in het ziekenhuis zijn voor de echo. Omdat Ren� moet werken gaat er een �zwangere� vriendin met me mee. We zijn van plan er een leuke dag van te maken!!! Als het kindje nog steeds een meisje blijkt te zijn willen we een jurkje gaan kopen en ik wil ook nog even mijn haar laten knippen door mijn vriendin. Alles zal echter anders lopen!!!! In het ziekenhuis moet ik eerst nog even bloed laten prikken en even aan de CTG en de tensiemeter. Het grafiekje wat uit de CTG komt rollen wordt op een gegeven moment heel erg rustig. Volgens de verpleegkundige slaapt het kindje, voordat ik van het apparaat af mag moet het kind eerst wakker zijn, wat ik ook probeer, ik krijg het niet voor elkaar, het kindje slaapt lekker door.Ach ze zal wel op d�r moeder lijken roep ik nog! Maar achteraf denk ik dat dat het eerste moment is geweest dat er bij iemand van het ziekenhuispersoneel een belletje is gaan rinkelen. Dan snel naar beneden voor de echo, ze zitten nl. al op me te wachten.Vol spanning ga ik liggen. Ik vind het leuk om ons kind aan mijn vriendin te laten zien. De echoscopiste laat even globaal het kindje zien en gaat dan gericht het hoofdje bekijken. Vrij snel merk ik aan haar dat er iets niet klopt� Ze zegt dat ze er de gyneacoloog even bij wil hebben!! Als hij ons kindje bekijkt zijn er een aantal dingen die hem opvallen: Er zit te veel vocht in de hersenventikels, er is een dwangstand van de handjes, heel veel vruchtwater, er zitten maar twee bloedvaten in de navelstreng in plaats van drie en het buikje is wat klein. Even later zitten we bij de gyneacoloog in zijn kantoor, dan vertelt hij dat er iets niet in orde is met ons kindje. Hij denkt dat, gezien het vocht in de hersenventrikels ons kindje waarschijnlijk verstandelijk gehandicapt zal zijn, maar hij kan niets met zekerheid zeggen voordat er verder onderzoek gedaan is. Alsof de grond onder je voeten word weggeslagen. Ook mijn viendin schrikt heel erg, maar ik ben zo blij dat zij bij me is en dat ik daar niet helemaal alleen zit� Voor dat verdere onderzoek maakt hij een afspraak voor ons bij het LUMC in Leiden, �s middags kunnen we er al terecht. Daar hebben ze volgens onze gyneacoloog betere echo-apparatuur en kunnen ze ons ook beter verder helpen.

Als in een soort waas fietsen we weer naar huis. Daar bel ik Rene� Ik ben als verdoofd en �lijk� heel kalm, maar ondertussen gaat er al van alles door mijn hoofd. Als Ren� thuis komt kan ik hem vrij rustig vertellen wat de gyneacoloog allemaal gezegd heeft. Hij schrikt ook, maar heeft toch ook zoiets van laten we nu eerst maar even afwachten wat ze in Leiden zeggen voor we meteen in paniek raken.

Om drie uur zijn we in Leiden, het duurt lang voordat we aan de beurt zijn. Er wordt eerst een hele uitgebreide echo gemaakt, inderdaad met een heel mooi apparaat. Ook de doorbloeding van hersentjes, hartje, navelstreng en placenta wordt bekeken en gemeten, wat dat betreft lijkt alles in orde. Deze arts ziet verder dezelfde dingen als onze eigen gyneacoloog, alleen het vocht in de hersenventrikels waar onze dokter het over had ziet hij niet zo!!! Als hij klaar is met de echo vertelt hij ons dat hij denkt dat het gaat om een chromosomenafwijking. De enige manier om daar zeker van te zijn is door middel van een vruchtwaterpunctie. We overleggen samen, Ren� en ik, heel even maar� We zijn het er eigenlijk meteen over eens dat als er iets mis met ons kindje we het ook willen weten. Ze geven ons nog de mogelijkheid om de volgende dag terug te komen voor de punctie zodat we wat meer tijd hebben om er over te praten, maar geen van beiden hebben we het gevoel dat we die tijd nodig hebben. Vandaar dus dat we die punctie meteen laten doen. De uitslag zal twee weken op zich laten wachten. Vanaf het moment dat de dokter tegen ons zegt dat het gaat om een chromosomenafwijking zit ik te denken aan een mongooltje. Echter, voordat we weggaan vertelt de dokter dat het vrijwel zeker niet gaat om het Down- syndroom. Dit is erger!!! Dan stort je wereld in� En toch, hoe groot de schrik en het verdriet ook is, ik kan niet echt zeggen dat ik dit nieuws niet verwachtte. Misschien dat ik (hoe weet ik niet) de laatste tijd al gevoeld heb dat er iets mis is.

Dan volgen er twee heel onzekere weken, die jaren lijken te duren. Aan de ene kant proberen we ons op het ergste voor te bereiden en praten we al over de crematie, muziek en kaartjes. Aan de andere kant probeer je, nadat je weer een beetje bij je positieven gekomen bent van die enorme dreun, jezelf een beetje moed en hoop in te praten. Toen de arts zei dat �dit� erger was dan een kindje met Down, heeft Ren� verstaan �d�t� is erger� Met andere woorden, het zou minder erg kunnen zijn dan een mongooltje. In dat geval is er �niets� aan de hand, wel heel verdrietig natuurlijk, maar een mongooltje is bij ons hartstikke welkom! Daarbij, deze laatste arts heeft niet die vergrote hersenventrikels gezien, dus misschien valt die verstandelijke handicap ook wel mee. Van de verloskundige horen we dat veel vruchtwater niet veel hoeft te betekenen en met maar twee bloedvaten in de navelstreng kunnen heel goed gezonde kinderen geboren worden. En die �rare� handjes?? Ach, die kunnen we altijd goed laten zetten. Zo zijn we binnen twee weken van vreselijk diep in de put naar redelijk �hoopvol� gaan denken.

13 december, ruim 31 weken zwanger. Om 16.00 uur hebben we een afspraak in het LUMC voor de uitslag van de vruchtwaterpunctie maar eerst krijgen we nog een echo. Er is een heel nieuw echoapparaat, nog beter dan de vorige. Als er bij mij de echo gemaakt wordt staat er nog iemand van de �fabriek� bij omdat de arts ook nog niet precies weet hoe alles werkt. Met dit nieuwe apparaat komen ze er achter dat er in het hartje van ons kindje bijna helemaal geen tussenschotjes zitten tussen de kamers en de boezems� Met andere woorden, wat ook de uitslag van de vruchtwaterpunctie zijn zal, ons kindje zal nooit levensvatbaar zijn vanwege die ernstige hartafwijking. De vruchtwaterpunctie wijst uit dat ons kindje trisomie 18 heeft (syndroom van Edwards). Een chromosomenafwijking die niet met het leven verenigbaar is, ontstaan doordat er iets in het begin van de zwangerschap niet goed gegaan is in de celdeling�. Als gevolg van deze afwijking heeft ons kindje ook die grote hartafwijking!
En weer stort onze wereld in. Alleen is het deze keer definitief! Deze keer niet meer de illusie dat het misschien wel mee zal vallen, geen �handvatten� meer om ons uit dit diepe gat op te trekken. ONS KIND GAAT DOOD!!!! Wat moet je met die wetenschap. Hoe ga je daar mee om????

En dan???

16 december. We hebben een afspraak met onze eigen gyneacoloog voor een gesprek over �wat nu verder te doen�. Wij zelf zijn de eerste dagen zo lam geslagen dat we daar niet eens over nadenken. Tijdens dit gesprek echter worden we met onze neus op de feiten gedrukt. Ons kind zal overlijden, wat willen we? Er zijn twee �opties�. De eerste mogelijkheid is de bevalling in leiden. Mochten we hiertoe besluiten dan zal ons kind zeer waarschijnlijk tijdens de bevalling overlijden. Onze arts vertelt dat de meeste ouders hier voor kiezen wanneer ze hebben gehoord dat hun kind niet levensvatbaar is. De tweede mogelijkheid is de zwangerschap �uitdragen�. Hij kan ons niet vertellen hoe lang dat zal gaan duren. Ons kind kan heel snel al overlijden maar het kan ook zo zijn dat ik de 9 maanden �vol� maak! Niets is daarover met zekerheid te zeggen. Wel verzekert hij ons dat ons kindje geen pijn heeft en dat ze zich prima voelt. Ook is het 100 % zeker dat het kindje zal overlijden, de kans dus dat ze toch blijft leven en als een �kasplantje� op zal groeien is niet aanwezig.
Daardoor is het voor ons niet moeilijk deze beslissing te nemen. We hoeven het eigenlijk niet eens te overleggen� We kijken elkaar alleen maar even aan en we weten wat we doen. We besluiten de zwangerschap uit te dragen. Gewoon omdat we het niet over ons hart kunnen verkrijgen de bevalling op dat moment in te leiden. Ons kind leeft namelijk nog!! Het hartje klopt en ik voel het nog bewegen. Als een vlindertje!!!
Als we weer naar huis gaan drukt de arts ons nog wel even op het hart, dat mochten we van gedachten veranderen we ten alle tijden in het ziekenhuis terecht kunnen.

We gaan een kaartje uitzoeken. Dat is best nog lastig, de drukkerij waar we zijn heeft niet echt mooie voorbeelden van geboorte/ overlijdenskaartjes, alleen van die echte rouwbrieven en dat willen we dus gewoon niet. Uiteindelijk vinden we een heel mooi kaartje, maar nu de tekst nog! Heel moeilijk, want wat wil je zeggen, wat kan je zeggen� Maar, op een gegeven moment zijn de woorden toch nog vanzelf gekomen.

We hebben ook bedacht dat we een mandje willen in plaats van een kistje! Als we de begrafenisondernemer bellen om alvast te vragen wat er wat dat betreft mogelijk is laten we ons min of meer afschepen. We moeten maar terug bellen als het kind geboren is!!! Schandalig eigenlijk, wanneer ik er op terug kijk!

Heel belangrijk voor ons is de muziek. We hebben genoeg CD�s maar over het algemeen zijn dat CD�s met wat �alternatieve� muziek, of anders met wat �stevigere gitaarmuziek�. Niet echt muziek die je draait tijdens de crematie van een babietje. Toch is het voor ons op de een of andere manier heel belangrijk dat er �onze� muziek gedraaid zal worden. Het was dus best zoeken maar wij vinden dat we uiteindelijk drie hele mooie nummers hebben uitgezocht.

In die tijd hebben we ook nog het schilderwerk op de babykamer afgemaakt� Ondanks dat we heel goed weten dat ons kind niet zal blijven leven, (dat is heus wel heel goed doorgedrongen,) willen we toch dat het kamertje �af� is als het geboren wordt. We laten ook gewoon de meubeltjes komen die we besteld hebben. Je weet immers maar nooit� Ergens hebben we gelezen dat er ook kindjes met trisomie 18 geboren worden die nog een dag leven, of een week� Zelfs al zal het maar een uur zijn, ons kindje moet dan wel een mooi kamertje hebben! Later heb ik een heel erg mooi gedicht gelezen over �stiekeme hoop�, het ging wel over een iets andere situatie, maar dat was dit ook, een typisch geval van stiekeme hoop!!!.

Ondertussen ga ik nog steeds voor controle naar de verloskundige. Eigenlijk wil ik dat in eerste instantie helemaal niet. Ik ben boos op ze. Ik vraag me af waarom ik daar nog heen zal gaan. Al die keren dat ik bij ze geweest ben, al die keren dat ze naar het hartje geluisterd hebben, de buik �gevoeld�, nooit hebben ze gemerkt dat er iets niet in orde is met ons kind. Dus waarom zou ik daar nu nog naar toe gaan??? Dat zie ik dus helemaal niet zitten. Argument van de gyneacoloog was dat vrouwen die een kindje verwachten met een chromosomenafwijking een grotere kans hebben op zwangerschapsvergiftiging en dat het daarom belangrijk is toch onder controle te blijven. In mijn opstandigheid zie ik daar het nut ook niet zo van in, wat kan mij dat nou toch allemaal schelen? Mijn kind gaat dood, op dat moment intersseert het me bar weinig wat er met mij gebeuren zal. Het is dat Ren� het wel fijn vindt dat ik ga, hij zou het namelijk toch wel fijn vinden als ik er nog even bij bleef. Achteraf ben ik ook wel blij dat ik toch gegaan ben. De verloskundigen hebben ons heel goed opgevangen, ze geven ons zelfs zoveel zelfvertrouwen dat we op een gegeven moment besluiten om thuis te bevallen, op voorwaarde dat ons kindje nog leeft als de bevalling begint. Wij vinden dat een prettig idee, �gewoon� een kindje krijgen in onze eigen vertrouwde omgeving. Zonder alle toeters en bellen van het ziekenhuis. Vanaf het moment dat we het slechte nieuws kregen heb ik vreselijk opgezien tegen de bevalling, maar door de begeleiding van Anneloes en Irena, ben ik een stuk rustiger geworden. Ik heb er alle vertrouwen in.
Tijdens een van de controles vraag ik nog of ze, nu ze weten wat ze weten, niet kunnen horen of voelen dat er iets niet in orde is. Maar zelfs nu �lijkt� alles gewoon, wel wat veel vruchtwater maar dat zouden ze anders ook niet vreemd gevonden hebben. Zelfs het hartje klinkt goed, onvoorstelbaar als je weet hoe ernstig de hartafwijking is.

31 december, ik ben op 1 dag na 34 weken zwanger. Om 13.00 uur hebben we een afspraak bij de verloskundige. Voordat we vertrekken zeg ik tegen Ren� dat ik denk dat het �over� is. Ik heb de baby de hele ochtend nog niet gevoeld. Dat komt wel vaker voor, maar nu weet ik op de een of andere manier dat ons kindje dood is. Als we bij de verloskundige komen vertel ik dat ook meteen dat ik de baby nog niet gevoeld heb, en inderdaad, als ze het hartje zoekt is het heel moeilijk te vinden. Ze hoort wel een hartslag maar dat zou ook die van mij kunnen zijn. Om met zekerheid te zeggen of ons kindje nog leeft of niet moeten we eigenlijk naar het ziekenhuis voor een echo. Het is oudejaarsdag, die avond zal de eeuwwisseling zijn. Niet dat we in een feeststemming zijn maar we hebben allebei zoiets van, wij willen vandaag niet naar het ziekenhuis om te horen dat ons kindje dood is, dat willen wij vandaag niet weten� Hoewel, ook zonder die echo weten we dat het ergste gebeurd is, alleen is het nu nog niet officieel. We besluiten dus om niet te gaan! �S Avonds krijgen we bezoek van vrienden en we steken onze koppen in het zand. We vertellen ze wel wat er die dag gebeurd is maar verder doen we alsof er niets aan de hand is, voor zover mogelijk.

Later vertelde de verloskundige dat ze op dat moment ook wist dat ons kind overleden was, maar dat ze ons naar het ziekenhuis stuurde omdat zij de dood niet mag constateren. Daar moet je een arts voor zijn en die mag dat ook alleen met behulp van een echo.
Het feit dat zij niet duidelijk, hardop tegen ons zei dat ons kind was overleden, was voor ons misschien wel de laatste strohalm. Zo konden we nog even wegkruipen voor deze vreselijke realiteit.

3 januari 2000.�s Morgens om 10.00 uur hebben we eerst nog een afspraak bij de verloskundige. Ze probeert nog 1 keer of ze het hartje kan vinden. Deze keer weer hetzelfde verhaal. Wel een hartslag maar van wie?? Dan besluiten we toch maar naar het ziekenhuis te gaan, eens zullen we toch moeten. We kunnen niet blijven weglopen. We worden heel erg goed opgevangen. Onze eigen gyneacoloog blijkt net een weekje met vakantie te zijn dus daarom doet dokter Twaalfhoven deze echo. Hij zal ook de arts zijn die ons verder zal begeleiden, een hele aardige en rustige man. Het moment dat ik ons kindje zie verschijnen op het scherm kan ik alleen maar denken hoe mooi het is. Heel stil ligt ze daar, het dringt niet eens tot me door dat de �vlek� die normaal oplicht op de plaats waar het hartje zit nu donker blijft. Ik vind het alleen maar prachtig ons kind weer te zien. Pas als de dokter zegt dat hij helaas moet constateren dat ons kindje is overleden, dan pas zie ik het ook.
Wat er dan door je heen gaat, de pijn en verdriet� ongelooflijk. Je hele toekomstbeeld zoals je die voor ogen had is definitief kapot. De mooie droom is voorbij, de nachtmerrie werkelijkheid. Ons lieve kindje, waar we zo naar uitgekeken hebben is dood!!!!!

We maken een afspraak voor de volgende ochtend om de bevalling in te laten leiden. Op weg naar huis bedenk ik me dat ik kleertjes wil kopen voor als ons kindje geboren is. Ik wil graag iets moois uitzoeken. Dat gaan we dan ook maar meteen doen omdat ik weet dat ik daar de rest van de dag geen moed voor zal hebben. Met heel veel zorg zoeken we een mooi roomwit pakje uit. Misschien raar, maar een mutsje is heel belangrijk, ons kindje mag namelijk geen koud hoofdje krijgen. Er mogen geen koordjes aan zitten die onder het kinnetje gestrikt moeten worden, dat vind ik eng. Ik heb maar het idee dat ons kindje daardoor zou kunnen stikken. Dat ze al is overleden maakt niet uit, ik wil gewoon geen koordjes�
Daarna rijden we nog even naar de drukkerij om de tekst te brengen voor het geboortekaartje. We zoeken de kleur van de tekst uit en een lettertype, met een mooie hoofdletter L, dat is belangrijk vanwege de naam die we hebben uitgezocht: Lola. Ze beloven zo snel mogelijk een proefdruk te maken zodat we kunnen zien hoe het geheel er uit zal gaan zien. De volgende dag zal het klaar zijn.
Dan gaan we naar huis, we bellen ouders, broers en vrienden om het slechte nieuws te vertellen. Iedereen reageert geschrokken en is bezorgd om wat er nu komen gaat.

De bevalling

4 januari. Om tien uur zijn we in het ziekenhuis. We worden heel begripvol opgevangen en naar de kamer gebracht waar we de komende vier dagen zullen verblijven (alleen weten we dat op dat moment natuurlijk nog niet). Gelukkig is het een eenpersoonskamer met een eigen douche en toilet dus dat is wel heel erg fijn. De dokter komt om te vertellen wat er gaat gebeuren. Er zal een infuus ingebracht worden met Nalador. Dat zal er voor zorgen dat weeen opgewekt worden. Hij drukt me op het hart dat mocht ik pijn krijgen ik dat meteen aan moet geven. Hij vindt dat dat niet nodig is in deze situatie, en zal zonodig iets voorschrijven. Ik moet zeggen dat ik dat een hele geruststellende gedachte vind, daar zie ik namelijk best heel erg tegen op, de pijn. Als we vragen hoe lang het ongeveer gaat duren is zijn antwoord dat het meestal 1, hooguit 2 dagen duurt, hoewel hij daar natuurlijk nooit iets met zekerheid over zeggen kan. Iedere vrouw is anders en zal ook anders op de Nalador reageren. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, nu heb ik mijn kindje nog veilig bij me, nu kan ik de situatie nog overzien. Ik heb geen idee hoe het straks zal zijn als de bevalling achter de rug is, hoe alles dan zal lopen. Ik ben bang dat we dan de controle gaan verliezen, dus ik vind het eigenlijk wel prima zo. We hebben ook nog even een gesprekje met een verpleegkundige, aan de hand van een soort enqueteformulier over wat we willen als het kindje geboren is. Of we willen dopen, of we kleertjes hebben etc. Dan, om 10.30 uur, komt er iemand om het infuus te plaatsen. Het is echt een rotgevoel, ik heb het idee dat de naald niet helemaal goed zit, maar ja, ik heb nog nooit een infuus gehad dus ik weet ook niet hoe dat moet voelen. De pomp word eerst een half uur op 15 ml. per uur gezet en daarna op 30 ml. De verpleegkundige vraagt na een half uur of ik al iets voel, ik vraag of dat moet, want ik voel nog helemaal niets.

Die hele eerste dag verloopt als in een roes, heel onwerkelijk allemaal. Dat we in het ziekenhuis zijn om ons kind te krijgen dat dood is, heel raar. We krijgen �s middags en �s avonds bezoek. Ondanks de hele verdrietige situatie is dat ook nog wel gezellig. We merken dat we toch wel een soort van voorkeursbehandeling krijgen, als er omgeroepen wordt dat het bezoekuur is afgelopen mag ons bezoek blijven. Mijn moeder weet dat wij graag een mandje willen om ons kindje in te cremeren, dat had ik haar namelijk al verteld. Ze heeft het plan opgevat om voor ons zo�n mandje te maken. Althans er eentje te kopen en dat voor ons te bekleden. Ik vind het een heel mooi idee en Rene gelukkig ook.

Dokter Twaalfhoven komt die dag regelmatig bij ons kijken. Ik voel nog steeds helemaal niets. Wat buikkrampen betreft dan. Ik heb namelijk wel heel erg veel last van mijn infuus, mijn aders zijn ontstoken door dat agressieve goedje. Ik krijg ijspakkingen die gelukkig wel iets verlichting geven. Doordat de weeen maar niet komen willen schiet het met de ontsluitng ook niet echt op. Ik heb echt de hele dag nog geen krampje gehad. Als de dokter om 22.30 uur voor het laatst bij ons komt, overleggen we even of Ren� �s nachts moet blijven of niet.
Omdat we maar twee minuten van het ziekenhuis af wonen en er nog niets gebeurd is dat niet echt nodig. Mocht er iets zijn kan ik altijd bellen en dan komt hij meteen terug. Voor hem is het toch rustiger om gewoon thuis te slapen. Om half twaalf gaat hij weg. Ik krijg wat slaapmedicatie en ga ook slapen. Wonder boven wonder lukt dat ook nog redelijk.

5 januari. Om 7.30 uur is Ren� er weer. De dokter komt ook net op dat moment. Tijdens de nacht is er nog niets gebeurd. Nog steeds heb ik geen weeen. Afwachten dus maar. In de loop van de ochtend begin ik eindelijk iets te voelen, niet heel erg overtuigend, maar toch. We zijn daar wel blij om want nu hebben we in ieder geval het gevoel dat er een beetje schot in de zaak zit. De bloedvaten van mijn infuusarm zijn nog steeds ontstoken, ik krijg weer ijspakkingen. Ook krijg ik koorts. �s Middags worden de krampen erger en �s avonds rond een uurtje of zeven is het zodanig dat ik vraag of ik iets tegen de pijn kan krijgen. Inmiddels wordt de derde kolf met Nalador aan de infuuspomp gehangen.
Aan het eind van de middag komen mijn moeder en schoonmoeder nog langs, ze vinden het moeilijk maar ze willen graag laten zien wat ze gekocht hebben. Ze zijn Den Haag in geweest om een mandje te kopen. Na veel zoeken hebben ze eindelijk wat gevonden. Ze hebben ook hele mooie stof gekocht om het mandje mee te bekleden. Ik kan me moeilijk een voorstelling maken hoe het er uit zal zien als het klaar is. Ik druk ze nog wel even op hun hart dat er niet te veel roezeltjes en frutseljes aan moeten komen te zitten, dat vind ik namelijk niet mooi. Ook Anneloes, een van de verloskundigen komt even op bezoek. Niet dat ze veel doen kan, behalve dan even vragen hoe het gaat, maar ik stel het zeer op prijs dat er even is.
Door de koorts en de pijnstillende injectie lig ik veel te slapen die dag. De prikken helpen goed en ik heb eigenlijk geen pijn meer.
�s Avonds rond 22.30 uur komt de dokter nog even kijken. Hij ziet geen reden voor Ren� om te blijven. De weeen zijn wel wat heftiger geworden maar er is nog steeds geen ontsluiting. Bovendien moet Ren� nog even een wasje draaien want ik heb maar een paar nacht-shirts en dat voorraadje raakt gauw op. Tegen half twaalf gaat Ren� naar huis, en ga ik slapen.

6 januari. Als ik wakker word is Ren� er ook al weer. Voordat zijn spreekuur begint komt de dokter ook nog even. Helaas kan ik hem niets nieuws vertellen en dus kan hij ook niets doen behalve ons vertellen dat we moeten afwachten. Ik merk wel dat de weeen steeds heftiger worden en dat de tijd die tussen de injecties zit steeds korter wordt, maar ik heb nog steeds geen ontsluiting, nog geen millimeter! Mijn arm blijft pijn doen. Omdat er verder niets aan die onstekingen te doen is proberen ze of het beter gaat in mijn andere arm. Meteen als de naald daarin zit heb ik het gevoel dat het beter is. Blijkbaar had die eerste naald al vanaf het begin toch niet goed gezeten. Aan het eind van de ochtend vinden we het toch wel heel erg lang gaan duren allemaal en vragen we aan de dokter of er niet iets te doen is om alles een beetje te versnellen, bijvoorbeeld de Nalador verhogen. Hij heeft dan al contact gehad met het LUMC, maar de arts daar en hijzelf zijn het er over eens dat dat niet kan. Meer dan 30 ml. per uur kan gewoon niet, dat zou voor mij niet goed zijn. Even komt de mogelijkheid van een keizersnede ter sprake maar dat wordt eigenlijk meteen aan de kant geschoven. Het is voor de verwerking van het verlies van ons kindje beter dat we op een natuurlijke manier bevallen, alsof er ook maar een haar op ons hoofd is die daar op dit moment aan denkt. Maar goed, er zit voor ons niets anders op dan te wachten op de dingen die gebeuren gaan. In ieder geval is de dokter het wel met ons eens dat het erg lang duurt, dit heeft hij zo nog niet vaak meegemaakt. �s Avonds wordt de pijn zo erg dat ik weer om een injectie vraag. De tijd echter die tussen deze en de vorige zit is veel te kort. De enige mogelijkheid is nu een ruggeprik! Ik ben echt bang, ik vind het heel erg eng. Ik krijg ook meteen een catheter, omdat de kans er in zit dat ik het gevoel in mijn benen zal verliezen en het dan niet meer mogelijk is te lopen. Om 23.30 is er nog niets meer gebeurd en Rene gaat weer naar huis. Door alle pijnstillende medicatie en ook langzamerhand van de �uitputting� slaap ik prima die nacht.

7 januari. Als Ren� om half acht weer komt is de gyneacoloog ook net bij me. Als hij toucheert blijkt er eindelijk een heel klein beetje ontsluiting te zijn. Meer dan het puntje van zijn pink is het niet maar genoeg om de vliezen te breken. Ze hebben op de echo�s al gezien dat ik veel vruchtwater heb maar wat er dan komt??
Het is zoveel dat het mijn bed uitloopt!!!! Als ik weer een beetje opgefrist ben en in een schoon bed lig kijk ik naar mijn buik. Daar schrik best van. Hij is meteen een stuk kleiner, maar ik kan precies voelen hoe ons kindje ligt. En dat vind ik leuk, ik kan nu gewoon met mijn handen mijn kind voelen, heel raar. Er wordt nog even een echo gemaakt om te kijken of het niet in een stuit gedraaid is, bij elkaar doen ze dat drie keer die dag, en iedere keer ligt ze nog goed. Omdat het allemaal zo erg lang duurt en er geen vooruitgang in lijkt te zitten heeft de gynacoloog in overleg met Leiden toch besloten om de Nalador te verhogen, ik krijg nu 45 ml. per uur. De pijn wordt in de loop van de dag onbeschrijfelijk. De pomp die aan het lijntje van de ruggeprik zit staat normaal bij iemand die net uit een operatie komt op 2 vertelt een verpleegkundige ons. Bij mij staat hij op een gegeven moment op 16 en nog heb ik pijn. Mijn vader komt �s middags nog een nieuw nachthemd brengen. Door de �overstroming� van die ochtend en het transpireren wat ik doe door de koorts ben ik door mijn voorraadje heen. Achteraf vertelde hij dat ik helemaal �grijs� was. Ik zelf weet er eigenlijk weinig meer vanaf. Die dag wordt regelmatig getoucheerd om te kijken of de ontsluiting nu wil opschieten maar iedere keer weer blijkt van niet. �s Avonds weten we het ook niet meer. Ren� heeft inmiddels zijn schoenen weer aangetrokken. We gaan er helemaal vanuit dat de dokter weer zal zeggen dat er geen reden voor hem is om te blijven. Om 22.30 komt hij nog 1 keer voor de nacht begint. Hij toucheert me en voelt het kindje al in mijn vagina zitten. De dokter vertelt ons dat het kindje gedurende dag, door de heftige krampen die heb gehad, in een stuitligging gedraaid is. Het koppetje zit nog vast in mijn baarmoedermond. Ik mag van hem gaan persen. Eindelijk� Ik doe heel erg mijn best maar door de ruggeprik die ik heb gehad en de vermoeidheid heb ik gewoon de puf en de kracht niet meer. Hij stelt dan voor om mij onder narcose te brengen en zo ons kindje via de vagina geboren te laten worden. Normaal gesproken zou hij me wat �helpen� door aan het kindje te trekken maar omdat het huidje al helemaal los zit kan dat niet. Als ik onder narcose ben kan hij me ook meteen curreteren mocht de placenta niet goed loskomen. Ik geloof dat dat het eerste moment is van al die dagen in het ziekenhuis dat ik begin te huilen. Na alles wat er gebeurd is kan ik nu mijn kind ook niet eens normaal geboren laten worden. Het gevoel dat ik, mijn lijf gefaald heeft is enorm. Ik had deze bevalling zo graag zelf willen doen en zelfs dat kan nu niet!!! Bovendien vind ik de narcose heel erg eng, ik wil dat helemaal niet. Helaas hebben we geen keus�.

Dan gaat alles heel snel. Alles wordt in gereedheid gebracht en daar gaan we. Die lange gangen door naar de operatie kamer. Ren� loopt naast mijn bed, houdt mijn hand vast en probeert me gerust te stellen. Hij mag niet met me mee de operatiekamer in. Dat vind ik vreselijk, ik ben zo bang en ik voel me zo eenzaam en alleen. Ren� wordt verzocht in een wachtkamer te wachten maar dat kan hij niet, ik weet nog dat hij vraagt hoe lang het gaat duren� Dan geeft hij me een kus en word ik door grote klapdeuren weggebracht�.

Ren� gaat naar buiten, even de frisse lucht in en daar belt hij zijn broer om te vertellen dat op dat moment onze dochter geboren gaat worden. Patrick zal onze ouders bellen om te vertellen wat er gebeurd is, zelf is hij daar toe niet in staat.

Als ik door de klapdeuren ben zie ik allemaal mensen met monddoekjes en groene kapjes, ze praten tegen me maar wat ze zeggen hoor ik niet, ik kan alleen maar heel erg huilen, totaal overstuur!!! Toch ben ik blij als ik dokter Twaalfhoven herken, hij zal de bevalling ook verder doen. Dan krijg ik een injectie en een kapje over mijn mond. Het laatste wat ik me herinner is dat ik het vreselijk koud heb.

En zo is op vrijdag 7 januari 2000, om 23.00 uur ons kindje geboren, helemaal alleen, zonder dat zijn vader of moeder daarbij aanwezig waren. Ik vond en vind dat nu nog heel erg.

Als ik weer een beetje wakker ben word ik naar boven gebracht en daar is Ren� ook weer. Ik word een beetje opgefrist en de catheter en het lijntje van de ruggeprik worden weggehaald. Als ik er dan weer een beetje netjes bijlig, totaal verdwaasd, komt de dokter ons condoleren en vertellen dat we een zoon hebben. EEN ZOON!!!
Ik geloof dat er nog nooit twee mensen zo dom hebben zitten kijken. Al die echo�s die we nog gehad hebben. Nooit is er meer in ons opgekomen om te vragen wat het nu was, een meisje of een jongetje. Dat was ook helemaal niet belangrijk meer, als het maar gezond was, als het maar niet dood ging!! Al die tijd zijn we er vanuit gegaan dat we een dochter zouden krijgen en nu blijkt het een zoon! EEN ZOON!!!! Ik weet niet meer wie, maar iemand vraagt ons hoe onze zoon gaat heten. En dan hebben we een probleem want we hebben nooit meer over een jongensnaam nagedacht. Ja, lang geleden maar daar zijn we mee opgehouden omdat we een meisje zouden krijgen. De namen Luka en Rik zijn ooit ter sprake gekomen. Omdat we speciaal bij de drukker een lettertype uitgezocht hebben met een mooie hoofdletter L besluiten we onze zoon Luka te noemen. We zijn zo blij dat de bevalling nu achter de rug is dat we nergens anders meer aan denken. Er wordt een extra bed naast dat van mij geschoven, Ren� zal bij me blijven vannacht. We zijn zo moe, we willen alleen nog maar slapen.

De volgende morgen komt Pauline, de verpleegkundige die ons door alle moeilijke momenten geweldig heeft bijgestaan, vragen of we onze zoon willen zien. We willen wel heel graag maar we zijn er ook wel een beetje huiverig voor. We hebben het vermoeden dat doordat Luka al een week overleden was, het feit dat hij niet bepaald �zachtzinnig� geboren is en natuurlijk door zijn aangeboren afwijkingen, niet echt mooi meer is. Nu kan dat ook niet anders als je bedenkt wat er allemaal gebeurd is. We weten hoe belangrijk het is voor het verwerkingsproces toch afscheid van onze zoon te nemen, maar we willen Luka alleen maar zien als hij nog een beetje �toonbaar� is. We hebben nu nog een beeld van een mooi klein jongetje in ons hoofd, als het heel erg is houden we liever dit beeld in ons hoofd als herinnering. Twee verpleegkundigen gaan voor ons kijken hoe Luka er uit ziet. Ik heb verteld dat ik in de zorg werk dus als hij er alleen maar �dood� uitziet is het voor mij geen reden om niet te kijken, het gaat mij meer om de beschadigingen. Als ze terug komen vinden ze allebei dat we dat beter niet kunnen gaan kijken. Ik neem dan aan dat zij ook weten hoe belangrijk het is en dat ze dit nu dus niet voor niets adviseren. We besluiten om niet te gaan kijken. Een beslissing waar ik achteraf wel eens spijt van kan hebben. Ik denk dan altijd maar dat het een beslissing is geweest die we op dat moment genomen hebben met de gevoelens die we toen hadden. Dat we het toen niet aankonden! Hoe ik me nu voel op momenten dat ik wel eens spijt heb kun je natuurlijk niet vergelijken met hoe we ons toen voelden. Gelukkig zijn er wel foto�s van Luka gemaakt door de ziekenhuis fotograaf. Deze worden bewaard in mijn dossier en wanneer we maar willen kunnen we ze op gaan halen. Tot nu toe is dat moment nog niet gekomen maar eens ga ik ze halen, dat weet ik. Dan wil ik weten hoe ons kind er uit heeft gezien!

Omdat we het mandje nodig hebben om Luka in te leggen bellen we onze ouders om te vragen of ze het even kunnen komen brengen en �Oh ja, jullie hebben een kleinzoon, hij heet Luka�. Als de opa�s komen met het mandje zijn ze totaal in de war, ze vragen zich zelfs af of we een geintje maakten.
Op dat moment is dokter Twaalfhoven ook nog even bij ons om afscheid te nemen en eventuele vragen te beantwoorden. De enige vraag die ik heb is of we naar huis mogen, en dat mag! We krijgen Dostinex om de borstvoeding tegen te gaan en een briefje met een afspraak voor een nagesprek na ongeveer een maand.

De crematie

Als we thuis zijn bellen we de begrafenisondernemer. Een uurtje later komt er een mevrouw om met ons te bespreken wat we willen. Eigenlijk hoeven we maar weinig te bespreken, we hebben kaartjes, het mandje is al geregeld en de muziek is uitgezocht. Het enige wat we willen dat ze doen is Luka van het ziekenhuis naar het uitvaartcentrum brengen en hem daar op te baren. De mensen die we willen uitnodigen voor de crematie willen we thuis ontvangen en ook het vervoer van Luka van het uitvaartcentrum naar het crematorium willen we zelf doen. De dag van cremeren geeft even een klein probleempje. Het liefst zouden we dat op dinsdag willen maar die dag kan het alleen maar �s morgens vroeg. Omdat mijn familie uit de Achterhoek moet komen lijkt ons dat niet zo�n goed idee. Door omstandigheden kan woensdag niet. Daarom wordt het donderdag 13 januari. Op dat moment lijkt dat nog heel erg lang te duren maar achteraf ben ik wel blij dat het op dinsdag niet kon, nu hebben we nog bijna een week gehad om ons op de donderdag voor te bereiden. Elke dag hebben we nog wel iets voor Luka gedaan, kaartje gekocht, bloemetje besteld, popje gebracht, dat soort dingen.
Ook heb ik nog bedacht dat ik graag iedereen een waxinelichtje wil geven zodat we die bij Luka allemaal kunnen aansteken, dat lijkt me mooi, ik bel nog speciaal om te vragen of er een kaars kan branden zodat we de lichtjes aan kunnen steken. Dat is geen probleem want er brandt altijd een kaars tijdens een ceremonie.

13 januari. We hebben maar 14 mensen uitgenodigd voor de crematie. Alleen onze ouders, broers met aanhang en twee bevriende stellen. Het is de bedoeling dat ze om 12.00 uur bij ons zijn zodat we nog even tijd hebben voor een kopje koffie voordat we Luka gaan halen. Als iedereen er is en aan de koffie zit heb ik beschuit met blauwe muisjes. Ik wil op deze manier graag �vieren� dat Luka ook geboren is en niet alleen maar overleden. Ik zie aan alle gezichten dat ze dit toch wel �slikken� vinden maar iedereen heeft zijn beschuitje keurig opgegeten.

Een hele grote hobby van Ren� is onze auto, een Ford Mustang cabriolet uit 1973, een oldtimer dus. Toen we besloten om Luka zelf weg te brengen was belangrijk dat we dat in de Mustang zouden doen. Raar misschien, maar nu heeft Luka tenminste 1 keer een ritje gemaakt met 'het paard'. Om 13.00 uur is het zover, we gaan op weg om Luka te halen. Omdat het me toch wel eng lijkt om alleen met Luka achterin de auto te zitten vraag ik aan Patrick of hij bij me wil komen zitten. Achteraf was het niet eens nodig geweest want het was helemaal niet eng, maar Pat vindt het geen probleem. Als we bij het uitvaartcentrum komen gaan Ren� en ik naar binnen om Luka te halen, Patrick en onze (inmiddels ex-) schoonzus gaan mee om de bloemstukjes die zijn gekomen mee te nemen. De rest blijft buiten op ons wachten.

Er zal een meneer van het uitvaartcentrum voor ons uit rijden naar het crematorium omdat wij niet weten waar dat is. Hij zet er flink de vaart in met als gevolg dat we veel te vroeg in Rijswijk zijn. De crematie zal pas om 14.00 uur zijn dus we drinken eerst nog maar een kopje koffie en wachten we tot iemand ons zal komen halen.
Precies op tijd worden we gehaald. Ren� en ik dragen samen het mandje met ons kind naar binnen. Daar staat een soort verhoging met daarover heen een kanten kleed. Daar kunnen we het mandje op zetten. Om die verhoging hebben ze in een cirkel 16 stoelen neer gezet, heel �close� en intiem. Op het moment dat we naar binnen lopen begint ook het eerste nummer. Als ik de woorden �a new mother cries� hoor heb ik het niet meer. Het is dat Ren� door loopt dus ik moet wel mee� Samen zetten we Luka�s mandje op de verhoging. Opa�s, oma�s, ooms en tantes leggen de bloemetjes en knuffeltjes die ze hebben meegebracht om het mandje heen. Ook andere knuffeltjes van mensen die er niet bij zijn worden er bij gelegd. Als we de kaarsjes aan willen steken blijkt dat de gote kaars waar we om gevraagd hebben er niet is. Heel snel wordt een kaars geregeld, alleen is die al zo diep uitgebrand dat we daar onze lichtjes niet mee kunnen aansteken. We moeten het dus met een gasaansteker doen. Heel vervelend!

Mijn moeder had toen we nog in het ziekenhuis waren al gezegd dat ze graag een gedicht wilde voorlezen voor Luka, maar wel op voorwaarde dat ze als eerste mocht, anders zou het haar niet lukken dacht ze. Toen dus het eerste nummer afgelopen was heeft mijn moeder een heel mooi gedicht voor-gelezen. Ik was, en ben daar heel erg blij mee en ik vond het echt heel erg knap van haar hoe ze het deed.

Na het tweede nummer heeft Daniel, een goede vriend van ons, ook een gedicht voorgelezen. Van te voren had ik gezegd dat het voor mij zo belangrijk was te laten weten dat Luka geleefd heeft ook al was hij al overleden voor dat hij geboren was. Hij heeft voor ons het gedicht �Je naam� uitgezocht. Toen hij het voorlas was hij duidelijk geemotioneerd. Hij moest af en toe zo huilen dat hij niet uit zijn woorden kon komen. Klinkt misschien lullig maar het deed me goed zijn verdriet te zien.

Als het derde nummer afgelopen is vraag ik of iedereen afscheid wil nemen, we willen dat zelf namelijk als laatste doen. Als iedereen weg is leg ik samen met Ren� ons eigen �spookje� en de knuffeltjes van de opa�s, oma�s, ooms en tantes in het mandje bij Luka. De kaartjes van de bloemen en de andere knuffeltjes nemen we mee, een beetje als troost voor ons zelf. Dan zeggen we onze lieve schat gedag en gaan ook weg.

Hoe gaat het nu

Het is nu acht maanden geleden dat Luka geboren is. Hoewel ik me de tijd nog heel goed kan herinneren dat ik de straat niet op durfde, bang dat iemand me naar mijn kind zou vragen. De tijd dat ik onder de douche stond te huilen om mijn lege buik, de tijd van intense pijn en verdriet. Toch kan ik nu zeggen dat het langzaam aan beter gaat. Verdriet om ons zoontje hebben we nog steeds maar we vinden steeds meer manieren om daar mee om te gaan, het maken van deze home page is daar een van.
Nu, acht maanden later, kunnen wij oprecht zeggen dat Luka een stel trotse ouders van ons gemaakt heeft en dat we blij zijn dat hij er geweest is, bestaan heeft. Met het verdriet zullen moeten leren leven en hoe moeilijk dat soms ook is, ik weet zeker dat ons dat gaat lukken.
Wij zullen Luka nooit vergeten, al krijgen we nog 10 kinderen, al worden we 100� Luka is en blijft onze oudste zoon� ons vlindertje.

UP-DATE

Maandag, 31-12-2001. Vandaag is het precies twee jaar geleden dat Luka bij ons wegging. Ter ere van deze dag wil ik graag een soort up-date maken over de afgelopen 15 maanden dat het verhaal van Luka te lezen is geweest op internet. Voor mezelf, omdat ik zo het gevoel heb dat ik iets kan doen voor ons mannetje. Maar ook voor alle mensen die de afgelopen tijd het verhaal van Luka hebben gelezen. Via Luka's gastenboek hebben we ontelbare lieve berichtjes mogen ontvangen. Deze berichtjes zijn voor ons een grote steun geweest. Ze hebben ons echt geholpen ons grote verdriet een plekje te geven. Niet dat we nu niet meer verdrietig zijn maar het is niet meer zo scherp. We verdrinken niet meer in ons verdriet. we hebben leren zwemmen, zeg maar.

Uit veel van de berichtjes kwamen dezelfde dingen/ vragen naar voren. Vaak niet met zo veel woorden.Het is ook wel moeilijk natuurlijk, zo niet kwetstend, als er zo maar, zonder meer gevraagd word of je bijvoorbeeld al weer bezig bent met zwanger worden. Toch wil ik op een aantal van deze dingen in gaan en vertellen hoe het ons vergaan is sinds Luka's verhaal te lezen is geweest. Het hoort tenslotte allemaal nog bij het verhaal van Luka.

DE FOTO'S

E�n van de dingen die regelmatig naar voren kwam was de vraag of we ooit de foto's van Luka hebben opgehaald en bekeken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste maanden na het overlijden van Luka zo af en toe best spijt heb gehad van onze beslissing om niet meer naar ons mannetje te kijken. Uit verhalen van lotgenoten heb ik later begrepen dat het helemaal niet eng is om naar je eigen kindje te kijken, ook al is hij al een tijdje overleden. Maar ja, het is onmogelijk de tijd terug te draaien, dus we zullen Luka nooit meer kunnen vasthouden, voelen, bekijken en knuffelen. Die kans hebben we helaas voorbij laten gaan.
Echter, de foto's van Luka waren er nog wel. Toen we begin november 2000 weer bij de gyneacoloog waren heb ik ze dan ook meegenomen. Ren� wilde de foto's niet zien. een keuze waar ik alle respect voor heb. Maar dat betekende wel dat ik ze alleen zou gaan bekijken en dat vond ik eng. Boven, op onze slaapkamer heb ik dus de foto's uit de envelop gehaald waar ze in zaten. Het waren er twee, en het eerste wat me op viel was dat het kleurenfoto's waren. Tijdens de bevalling hadden ze ons namelijk aangeraden om eventuele foto's in zwart wit te maken en dat had ik dus eigenlijk ook van hen verwacht. Daarna zag ik alleen nog maar een heel mooi jongetje. En prachtig jongetje met een flinke bos donker haar. Ik herkende hem meteen als onze zoon. Klinkt misschien stom omdat we Luka nooit gezien hebben maar dit was ons kindje. 100% zeker, geen twijfel over mogelijk!!! Ondanks het feit dat ik hem heel erg mooi vond kan ik me heel goed voorstellen dat de verpleegkundigen ons toen hebben afgeraden nog naar hem te kijken. Ik zal niet in details treden maar naast zijn lichamelijke afwijkingen die hij had als gevolg van de trisomie 18 was ook heel duidelijk te zien dat Luka al een tijdje overleden was. Ik kan het advies aan ons dan ook heel goed begrijpen. Toch ben ik heel blij dat ik de moed heb gehad om de foto's te gaan bekijken. De spijt die ik voelde omdat ik Luka na zijn geboorte niet meer heb gezien is nu weg. Natuurlijk, als ik het over mocht doen dan zou ik hem willen zien, vasthouden en knuffelen. Maar voor nu is het goed. Ik heb ons mooie jongetje gezien, en het is goed.

WEER ZWANGER WORDEN

Iets anders wat vaak, heel voorzichtig, werd aangehaald was of we weer zwanger wilden worden. Dat was eigenlijk het enige wat, met name ik, wilde na de geboorte van Luka. zo snel mogelijk weer zwanger worden. Niet ter vervanging van onze kanjer, want dat is onmogelijk maar ik wilde gewoon graag een kindje. Ik voelde me z� moeder maar ik had geen kindje meer waar ik voor mocht zorgen.
Juni 2000 was het weer zover, een positieve zwangerschapstest. Welliswaar met een heel dun blauw streepje, maar. ook een dun streepje is een streepje en omdat zoiets als een beetje zwanger niet bestaat waren we dolblij dat het weer zover was. Ook wel heel angstig om de dingen die weer zouden gaan komen maar we hadden er alle vertrouwen in dat we daar samen door heen zouden komen. We zouden er gewoon weer met zijn twee�n voor gaan.
Een week later echter begon ik te vloeien. Eerst probeerde ik mezelf nog voor te houden dat het niets hoefde te betekenen, dat het ook een innnestelingsbloeding kon zijn. totdat het een paar dagen later echt mis ging en we er niet meer om heen konden. Een enorme domper was dat voor ons. dat gevoel zal ik ook niet snel vergeten. De teleurstelling. we hadden ons zo verheugd op een broertje of zusje voor Luka, en nu dit. Ook deze nieuwe kans werd ons niet gegund. Zo oneerlijk, we hadden het nu toch wel verdiend.
Oktober 2000, weer een positieve test, weer een heel dun streepje. We wilden wel blij zijn want we waren tenslotte weer in verwachting maar de ervaring van de vorige keer maakte ons heel erg voorzichtig. En terecht bleek weer een week later. Precies op dezelfde manier en op precies de zelfde tijd als de vorige keer ging het ook deze tweede keer mis.
We hebben toen meteen een echo laten maken maar er was al niets meer te zien. Een paar weken later, na een gesprek met de gyneacoloog, hebben we besloten alsnog onderzoeken te laten doen om te kijken of er met ��n van ons misschien toch niet iets mis was. Bij mij hebben ze zo'n beetje alles onderzocht wat er te onderzoeken viel en ook van Ren� bloed afgenomen voor een chromosomenonderzoek. Er zou namelijk toch nog wel een hele kleine kans zijn dat Luka's chromosomenafwijking niet zo maar pech was maar dat er toch iets met ��n van ons niet in orde zou zijn.
De uitslag zou drie maanden op zich kunnen laten wachten.
Maart 2001, eindelijk waren daar de uitslagen van het chromosomenonderzoek. De rest van de uitslagen hadden we al, die waren okee. En ook de uitslag van dit laatste onderzoek was goed. We waren dus, wat chromosomen betreft dan, normaal. Een hele geruststelling dat wel, maar wat was er dan aan de hand? Het toeval wilde namelijk dat ik net op die dag dat we de afspraak voor de uitslagen voor de derde keer een miskraam had gehad op precies de zelfde manier als de vorige keren een week na een positieve test.
Ik had mij inmiddels bedacht dat het misschien te maken kon hebben de innesteling van het bevruchte eicelletje, gezien de tijd dat het steeds misging. De gyneacoloog was het met me eens en wilde daarom nog twee dingen checken. Het eerste, mijn progesteronspiegel,was okee. En daarna wilde hij nog een metheoninebelastingstest doen. Daaruit bleek uiteindelijk dat ik van een bepaald eiwit, homociste�ne, wat ook van belang is bij zwangerschappen, te weinig aanmaakte. Eindelijk iets gevonden wat er eventueel mis zou kunnen zijn. Een stofwisselingprobleem wat niet heel vaak voorkomt maar waar wel iets aan te doen zou kunnen zijn!!
De gyneacoloog schreef me een megadosis, 5mg, foliumzuur voor. Dat moest ik dagelijks slikken en zou moeten helpen de aanmaak van die homociste�ne te stimuleren.

HOE GAAT HET NU MET ONS

Juni 2001, deze keer een positieve test met een hele dikke streep!!! Na alle ellende die we al mee gemaakt hadden op het gebied van kinderen krijgen durfden we bijna niet meer blij te zijn, maar die dikke streep gaf ons toch wel vertrouwen. De eerste maanden waren verschrikkelijk. Zo bang als ik was, bij elk krampje, bij ieder raar gevoel zat ik meteen in de stress. Langzaam echter zijn we meer vertrouwen gaan krijgen dat het deze keer goed mag blijven gaan. We zijn heel erg goed begeleid door gyneacoloog en verloskundigen en dat heeft geholpen.
Nu is het 31 december, de dag dat het twee jaar geleden is dat onze Luka overleed en ik ben nog steeds zwanger. 33 weken en 2 dagen inmiddels al weer.
We weten inmiddels dat Luka een broertje zal krijgen, althans volgens de echoscopiste. Wij houden nog even een slag om de arm, Luka zou tenslotte ook een meid zijn. We zijn druk bezig met het kamertje. We hebben een naam. De kaartjes zijn klaar.Kortom, we zijn er klaar voor. Wat het ook worden zal, broertje of zusje, het is welkom.
Lichamelijk gaat het goed met me. Geestelijk is een ander verhaal. Het is moeilijk om te gaan met een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant het verdriet om ons jongetje bij de sterren, zeker op een dag als vandaag. En aan de andere kant de blijdschap om het jongetje in mijn buik.
Zestien februari 2002 ben ik deze keer uitgerekend. Op vier dagen na precies twee jaar na de uitgerekende datum van Luka. dat maakt het allemaal nog extra dubbel.
Hoe zal het vanavond zijn als we weer naar dat vuurwerk staan te kijken. moeilijk hoor.
Maar dan. zal het altijd wel een moeilijke dag blijven, volgend jaar, over 5 jaar. over 30 jaar.
Toch een dag die je blijvend herinnerd aan hoe het eigenlijk had moeten zijn...

STRAKS

Hier wil ik het voor nu bij laten. Ik hoop dat jullie als lezers deze up-date kunnen waarderen. Over een paar maanden zal ik ter afsluiting van Luka's homepage nog laten weten hoe alles verder verlopen is. Dan zal ik laten weten of Luka een broertje of zusje heeft. Niet dat het ons wat uitmaakt. als hij/zij maar l��ft.

Klik hier voor het vervolg en de geboorte van Nemo!
Hosted by www.Geocities.ws

1