De elektrode die in de houder wordt geklemd smelt tijdens het lassen af en vormt zo het toevoegmateriaal. In figuur 9 is een houder voor elektrisch lassen te zien overigens zonder de laskabel. De bekleding van de elektrode blijft op het lasbad "drijven" en beschermt zo het lasbad tegen indringing van zuurstof waardoor verbranding wordt voorkomen. Na stolling van het lasbad wordt de bekleding als slak van de las verwijderd. Het is een in de staalconstructie veel gebruikte lasmethode waarvan de benodigde apparatuur relatief klein en goedkoop is.
Een voorbeeld van een elektrisch lasapparaat zoals dat bijvoorbeeld in vele bouwmarkten te koop is, is te zien in figuur 10.
Een elektrisch lasapparaat bestaat uit een lastransformator, een elektrodehouder (lastang) en een massaklem of ook wel werkstukklem genoemd die beide via een kabel met de lastransformator zijn verbonden.
Om elektrisch te kunnen lassen moet een vlamboog tussen elektroden en werkstuk tot stand worden gebracht en hiervoor is een relatief grote stroomsterkte (orde grootte 35-200 Ampere) noodzakelijk. Aangezien een huisinstallatie een maximale stroomsterkte levert van ca. 16 Ampere bij een potentiaalverschil van 220-230 V wisselstroom, is een transformator noodzakelijk om het potentiaalverschil terug te transformeren en de stroomsterkte te verhogen. Dit gebeurt in de lastransformator waarbij de stroomsterkte met een handwiel instelbaar is aan de dikte van het te lassen materiaal en de gebruikte elektrode. Algemeen geldt: hoe dikker het te lassen materiaal hoe dikker de elektrode en hoe hoger de benodigde lasstroom. Voor het lassen van plaatwerk van 1 mm is een elektrode nodig met een typische diameter van 1-2 mm en een lasstroom van ca. 35-50 Ampere.
Alhoewel elektrisch lassen relatief simpel en goedkoop is met name in aanschaf van apparatuur, is deze lasmethode, zeker voor onervaren lassers, minder geschikt voor het lassen van dun plaatwerk. De belangrijkste reden hiervoor is de relatief hoge stroomsterkte die bij elektrisch lassen worden gebruikt waardoor snel gaten in het plaatwerk worden gebrand. Bij lagere stroomsterktes blijft de elektrode makkelijk "kleven". Daarnaast wordt plaatwerk vaak met een serie "losse lassen", ook wel proplassen genoemd, aan elkaar gelast. Omdat bij elektrisch lassen altijd een slak op de las achterblijft, bestaat het gevaar voor zgn. slakinsluiting als deze slak niet volledig wordt verwijderd.
� Ir. Alfred Westenbroek
