PREGON DAS FESTAS DO CRISTO 2003

(ENTRADA CO REDOBLE DO TAMBOR).

 (TOQUE DE TROMPETIÑA)

 "DE ORDE DO SEÑOR ALCALDE DO PORRIÑO, FAISE SABER:

 QUE CO GALLO DA CELEBRACION DAS FESTAS PATRONAIS - EN HONOR O SANTISIMO CRISTO DA AGONIA, -  DISPOÑO O SEGUINTE:

 PRIMEIRO.- ORDENO E MANDO: - QUE TODAS AS INDUSTRIAS DO PORRIÑO   INCLUIDAS AS DO POLIGONO INDUSTRIAL - CERRARAN DURANTE OS DIAS 29 DE SETEMBRO O 5 DE OUTUBRO.

 SEGUNDO.- ORDENO E MANDO: - QUE TODOS OS TRABALLADORES DAS INDICADAS  INDUSTRIAS - COBRARAN UNHA PAGA EXTRAORDINARIA DE 100 EUROS CADA UN; - OS QUE ESTEAN DE BAIXA OU NO PARO,  POR MANGANTES, NON COBRARAN NADA.

 TERCEIRO.- ORDENO E MANDO: - QUE TODOS OS ESTABLECEMENTOS QUE VENDAN CHIQUITAS, CAFES OU CUBATAS, - COBRARAN A METADE DO SEU IMPORTE. - O QUE DESOBEDEZA ESTA ORDE  CERRAREILLE O NEGOCIO DURANTE AS FESTAS.

 CUARTO .- ORDENO E MANDO: - QUE  TODOS OS PARTIDOS POLITICOS DESTE CONCELLO, DURANTE AS FESTAS, - TERAN  “DEDICACION EXCLUSIVA”   SEN COBRAR NIN UN EURO -  E PRESTARAN OS SEGUINTES SERVICIOS:

 O PSOE -  VIXIARA AS ACTUACIONS DAS ORQUESTRAS E QUE CUMPRAN O HORARIO ESTABLECIDO. - O REMATE DA SUA ACTUACION  PAGARANLLE OS GASTOS  E FARANLLE UNHA AUDITORIA PRA VER SE PAGAN O IVA.

 O BNG - SERA O ENCARGADO DE VIXIAR AS LICENCIAS DOS POSTOS AMBULANTES - E DE MEDIR TODOS OS DIAS A SUA OCUPACION. - SE TEÑEN MAIS METROS OU MAIS ALTURAS  PROCEDERAN A FECHALOS E PRECINTALOS.

 OS INDEPENDENTES  -     VIXIARAN OS  CAIXEROS AUTOMATICOS PARA QUE NON HAXA ATRACOS. - O TERMINAR AS FESTAS DE CADA DIA CONTARAN OS CARTOS DOS CAIXEIROS -  SE FALTAN EUROS  POÑERANOS  DO SEU BOLSILLO.

  O PP -   DARA AS LICENCIAS DOS POSTOS AMBULANTES E DAS ATRACCIONS - FIXARA  OS METROS CADRADOS DA OCUPACION PERO NON AS ALTURAS – SEN EMBARGO TERAN EN CONTA QUE POR ENRIBA DO PORRIÑO PASAN AVIONS. 

 QUINTO.- ORDENO E MANDO - QUE O PREGON DAS FESTAS SEXA LIDO POR CUQUIN. - SE O FAI MAL METEREINO NA CADEA; - E SE O FAI BEN  PAGARANSELLE DOUS EUROS: - UN PRA EL, E OUTRO, DE COMISION, PRA O SEÑOR ALCALDE

 DADO NO PORRIÑO A 27 DE SETEMBRO DO 2003

 (TOQUE DE TROMPETIÑA)

 (REDOBLE DO TAMBOR E SAIDA)

(PRESENTACION A CARGO DO ALCALDE)

P R E G O N

BOAS TARDES PORRIÑESAS E PORRIÑESES

BOAS TARDES XENTE QUE VIVIDES NO PORRIÑO E AXUDADES O SEU PROGRESO

BOAS TARDES  FORASTEIROS QUE NOS VISITAN NESTES DIAS

 E BOAS TARDES TAMEN AS DIGNISIMAS AUTORIDADES (REVERENCIA) QUE   NOS HONRAN COA  SUA PRESENCIA NESTE NOBRE BALCON DA CASA CONSISTORIAL  (ESTE SAUDO TEN UN POUCO DE PELOTILLA, PERO E PARA VER SE  ME AUMENTAN A PAGA)

 CANDO ME DIXERON QUE ESTE ANO TIÑA QUE DAR EU O PREGON DAS FESTAS DO PORRIÑO, SENTINME MOI FELIZ, POIS  PRA MIN E A HONRA  MAIS GRANDE  QUE PODE TER UN PORRIÑES…

   LOGO, XA MAIS TRANQUILO NA MIÑA CASA, PENSEI NO LIO EN QUE ME METERA E ACOBARDEIME UN POUCO, POIS FORON MOITAS AS ILUSTRES PERSOAS DAS LETRAS, DAS ARTES, DO DEPORTE E DA TELEVISION, CON MOITOS MAIS COÑECEMENTOS E EXPERIENCIA CA MIN, QUEN DERON ESTE PREGON EN ANOS ANTERIORES. 

 PERO ENSEGUIDA DEIME CONTA DE QUE ELES GAÑABANME EN  MOITAS  COUSAS; PERO EU GANABALLE A TODOS ELES EN ALGO MOI IMPORTANTE:

NO MEU AMOR O PORRIÑO.

NO MEU AMOR O POBO QUE ME VEU NACER…

 E PEDINLLE O  SANTISIMO CRISTO DA AGONIA QUE ME AXUDARA.

A ESE SANTO CRISTO QUE CASE TODOS NOS, NALGUNHA OCASIÓN,  POSTRADOS DE RODILLAS,  TEMOSLLE  PEDIDO ALGUN FAVOR  ESPECIAL.

A ESE SANTO CRISTO QUE DURANTE TODO O ANO TEMOS GARDADO NA SUA CAPELA, PERO TAMEN  NO NOSO CORAZON.

A ESE SANTO CRISTO QUE MAÑAN SACAREMOS EN SOLEMNE PROCESION PO LAS RUAS DO PORRIÑO, PARA DAR TESTEMUÑO DO NOSO AMOR HACIA EL, E PARA QUE BENDIGA O NOSO POBO.

 PERO ANTES DE SEGUIR CO MEU PREGON, PERMITIRME QUE FAGA UN COMENTARIO:

 A REVISTA MALLADOURA, NO SEU ULTIMO NUMERO, DI ALGO MOI IMPORTANTE:

 “QUE REMATE XA A ESTUPIDA CAPACIDADE  QUE  TEMOS  OS PORRIÑESES DE INFRAVALORARNOS”.

¡¡¡E VERDADE!!!.

 TEMOS QUE EMPEZAR A APROVEITAR OS GRANDES VALORES HUMANS DA NOSA XENTE,  E SI OXE DA O PREGON UN PORRIÑES, PO ANO QUE VEN PODRA DALO CALQUER OUTRO. AQUÍ TEMOS XENTE DE AUTENTICA CATEGORIA: EDUARDO FERNANDEZ,  ALBERTO ALCALDE,  DIEGO GIRALDEZ,  BRAIS OCAMPO O POETA DO PORRIÑO, E MOITOS MAIS.

ENTON VOU FALAR DAS COUSAS PEQUENAS, ESCURAS, E POUCO IMPORTANTES PARA A XENTE DE FORA; PERO  INTERESANTES, EMOCIONANTES E ENTRAÑABLES, MOI ENTRAÑABLES, PARA A XENTE DO PORRIÑO

 POR EXEMPLO: DESDE AQUÍ  FALARONNOS, EN MAIS DUNHA OCASIÓN, DO GRUPO DE ZELTIA.

E DOS IMPORTANTES PRODUCTOS FARMACEUTICOS E VETERINARIOS QUE PRODUCEN.

E NA CANTIDADE DE MILLONS DE EUROS QUE MOVEN ESTAS SOCIEDADES…

 PERO NINGUEN FALOU DOS PRIMEIROS TRABALLADORES QUE AXUDARON A LEVANTAR ESA INDUSTRA.

DOS CARRERA, DOS CRESPO, DOS BARBOSA, DOS MAQUIEIRA, DOS BAO, DOS COTO, DOS RODRIGUEZ CASTRO, DOS ALVAREZ ALDIR, DOS MARTINEZ RIVEIRO E DE TANTOS E TANTOS OUTROS QUE O MANDO DO PRIMEIRO DIRECTOR XERENTE DON VALENTIN SOBRINI, TRABALLABAN COMO GRANDES PROFESIONAIS, INTERESANDOLLES MAIS A PROSPERIDADE DA EMPRESA CO SEU PROPIO SOLDO…

CONTABAME UN XUBILADO DE ZELTIA, QUE O PRIMEIRO PRODUCTO QUE FABRICARON FOI “PURPURIDAN GOTAS”, PERO XA NON SE ACORDABA PARA QUE SERVIAN.  OS ANOS NON PERDOAN, AMIGO RICARDO CASTRO.

 CASE TODOS AQUELES TRABALLADORES PATEABAN A CARRETERA DENDE O PORRIÑO A RELBA, POLA MAÑA CEDIÑO, PARA ENTRAR A TRABALLAR A SUA HORA.

NINGUEN TIÑA COCHES.  SO ALGUNS IAN EN BICICLETA.

UN DELES ERA ADOLFO, IRMAN DE CARMIÑA BAO, QUE MAIS TARDE CASOU EN TUI, E VIÑA TODOS OS DIAS, CHOVERA OU CAIRAN RAIOS, A TRABALLAR A ZELTIA,  NAQUELA BICICLETA ORBEA, CON GARDABARROS, FOCO E TIMBRE, QUE PESABA UNHA TONELADA.

 E  COMO NON LEMBRARSE DAQUELAS NAIS, DAQUELAS DONAS, DAQUELAS FILLAS OU NETAS QUE TODOS OS DIAS, A MEDIODIA, LEVABANLLE A COMIDA OS SEUS FAMILIARES, NUNHA CESTIÑA DE VIMBIO QUE LEVABAN NA CABEZA OU APOIADA NA CINTURA.   O MENU MAIS TIPICO ERA A TORTILLA, OS XURELOS GUISADOS CON PATACAS, A EMPANADA DE XOUBAS,  AS FANECAS CON CACHELOS E, NO INVERNO, NON PODIA FALTAR UNHA CUNCA DE CALDIÑO PRA QUENTAR  O CORPO…

 UNHA DAS QUE SUBIAN A COMIDA O SEU AVO ERA TERESIÑA, UNHA NENIÑA DE DOCE ANOS, QUE UN DIA RESBALOU E CAIULLE TODA A COMIDA PO-LO CHAN.   CANDO CHEGOU ARRIBA CHORANDO DESCONSOLADA, E LLE DIXO O SEU AVO QUE NON PODIA COMER, ESTE SENTOUNA NO SEU COLO E DIXOLLE: “NON TE PREOCUPES, MIÑA ROLIÑA, SE TEÑO FOME, COMEREI O TEU LLANTO; E SE TEÑO SEDE  BEBEREI  AS TUAS BAGOAS…”

PERO NON FALTOU COMIDA, POIS ALGUNS AMIGOS QUE SE ENTERARON DO QUE LLE PASARA A TERESIÑA, INVITARON A NETA E O AVO A COMER CON ELES.

¡ASI E A BOA XENTE DO PORRIÑO…!

TAMEN NOS  FALARON EN MOITAS OCASIONS DAS CANTEIRAS DE ATIOS E DE BUDIÑO.

DOS MILES DE TONELADAS DE GRANITO QUE SE EXTRAEN DAQUELAS  CANTEIRAS.

 DOS MILES DE MILLONS DE EUROS QUE SE MOVEN NA SUA COMERCIALIZACION…

 PERO NINGUEN FALOU DAS PERSOAS QUE DESCUBRIRON ESAS PEDRAS, DOS PRIMEIROS CANTEIROS QUE RACHABAN OS PENEDOS E TRABALLABAN O GRANITO, CUNS MEDIOS ARTESANS E CUN ESFORZO SOBREHUMANO.

 NINGUEN FALOU DOS PORTO, DOS MACEIRA, DOS RAMILO, DOS OZORES,  DOS OYA, DOS MARTINEZ,  DOS LAGO…

OU  DO SEÑOR BASILIO MACEIRA QUE MORREU NUN ACCIDENTE NAS CANTEIRAS. 

OU DO SEÑOR MANUEL GIRALDEZ QUE QUEDOU CEGO, NOUTRO ACCIDENTE...

 AQUELES CANTEIROS  TRABALLABAN DE SOL A SOL, E DE CHUVIA A CHUVIA, TENDO COMO UNICAS FERRAMENTAS  MARTILLONS,  MARRETAS,  PUNTEIROS,  CINCEIS  E  PICOS PARA TRABALLAR A PEDRA; E UNS FERROS GRANDES PRA MOVER OS BLOQUES QUE DESPOIS ERAN TRANSPORTADOS EN CARROS DE BOIS.

TODO SE FACIA A MAN, CON GRAN ESFORZO, POIS DAQUELA NON HABÍA NINGUNHA MAQUINARIA.

A SUA PRODUCCION PRINCIPAL ERAN OS ADOQUINS, OS TACOS, OS POSTES E OS PERPIAÑOS

 E XA CANDO CAIA A TARDE, E O  SOL METIASE POR DETRÁS DO MONTE DO CASTRO, INDA SEGUIAN MARTILLANDO NO CINCEL. E A O SONIDO QUE PRODUCIAN: TIN TIN, TIN TIN, CONTESTÁBALLE O CUCO DENDE ENRIBA DUN CARBALLO: CU CU, CU CU……..

 TIN TIN, TIN TIN; CU CU, CU CU.

 E AQUELA MARAVILLOSA SINFONIA DO CANTEIRO E DO CUCO, ESPALLABASE DELICADAMENTE POR ENTRE OS PINOS E OS PENEDOS E ESCOITABANNA EMBELESADOS OS VERDADEIROS DONOS DO MONTE: OS  COELLOS E AS ARDILLAS; AS PEGAS E AS ROLAS; E OS RAPOSOS…

PERO MAIS TARDE, CO RUIDO INFERNAL QUE FACIAN OS COMPRESORES E OS SOPLETES, FUXIRON OS ANIMAIS DO BOSQUE. E OS COELLOS MARCHARON PARA OS CABREIROS, ALA EN CHENLO; AS ARDILLAS PARA O FARO, EN BUDIÑO; AS PEGAS PARA O CASTELO, ENRIBA DE CANS;   AS ROLIÑAS PARA A LAGOA DAS GANDARAS; OS CUCOS PARA O MONTE DA RISCA… E OS RAPOSOS… OS RAPOSOS  FORON MAIS LISTOS E ALGUNS METERONSE A POLITICOS, CONSTRUCTORES E PROMOTORES, E ANDAN CISCADOS POR CARRAL, POR MADRID E POR MARBELLA…

 E INDA OUTROS, MOITO MAIS LISTOS, METERONSE A FLETADORES E CONSIGNATARIOS DE PETROLEIROS DE SEGUNDA MAN, E MANDARONNOS O POLICOMANDER, O URQUIOLA E O PRESTIXE QUE TEÑIRON DE LOITO AS COSTAS DA NOSA TERRA.  POR ISO MILLEIROS DE GALEGOS E CENTOS DE PORRIÑESES, UNIDOS COMO IRMANS, GRITAMOS E SEGUIREMOS GRITANDO: ¡¡NUNCA MAIS!!   

TAMEN SE NOMEARON AQUÍ A ILUSTRES PERSOAS QUE FIXERON MOITO POR PORRIÑO: DON ANTONIO PALACIOS, DON RAMON GONZALEZ, DON JOSE  FERNANDEZ  LOPEZ, E MOITOS OUTROS.

 PERO NINGUEN SE LEMBROU DOUTROS PERSONAXES ENTRAÑABLES, QUE DEIXARON HUELLA NO PORRIÑO…

 COMO NON LEMBRAR O PRIMEIRO BARRENDEIRO QUE HOUBO NO PORRIÑO, O SEÑOR ANTONIO MUÑICOS, QUE CON SO UN CARRO DE MADEIRA TIRADO POR UNHA MULA, UNHA PALA E UNHA ESCOBA DE XESTAS, BARRIA TODOS OS DIAS AS NOSAS RUAS, DENDE A CENTRAL ATA SAN BENITO E DENDE O CONCELLO ATA AS COCHEIRAS.

 OU O SEÑOR XOSE RAMON DE PONTELLAS, QUE TODOS OS MARTES SAIA CO PETO DO SANTO CRISTO A PEDIR  PO LAS CASAS DO PORRIÑO.   E CASE TODOS  DABANLLE ALGO…

O QUE NUNCA DABA NADA, ERA UN SEÑOR MOI RICO, PERO TAMEN MOI CUTRE, QUE CANDO OIA A XOSE RAMON DICIRLLE DENDE A PORTA: “SANTISIMO CRISTO DE LA AJONIA”, CONTESTABALLE: “HOY NO TENJO, VENGA OTRO DIA”

 E AQUELES DOUS LIMPIABOTAS, “MADERA” E  “JAIMITO”,  QUE NOS DEIXABAN COA BOCA ABERTA CANDO VIAMOS A RAPIDEZ E DESTREZA CON QUE MANEXABAN O CEPILLO. E QUE LIOS ARMABAN CANDO SE ROUBABAN UN CLIENTE.

 E A SEÑORA GLORIA DE EVARISTO VENDENDO AS SORTES; E A DESESPERACION CANDO DENTRO SOLO ATOPABAS UN ANACO, TODO ENRUGADO,  DO FARO DE VIGO

 E MONERO, AQUEL TRAVESO RAPAZ DA CUNCHEIRA QUE  SE LLE PREGUNTABAS COMO SE CHAMABA, CONTESTABACHE: “EU SON MONERO, CACHO DE PAN E PISA DE FERRO”

 E CURSINO QUE CUN TIRAPEDRAS NA MAN ERA TEMIBLE, E IGUAL RACHABA BOMBILLAS COMO DESFACIA OS NIÑOS  DAS ALONDRAS

 E AQUEL BO HOME QUE LEVABA A PAZ REFLEXADA NO SEU ROSTRO, ANDRES DE PIRIQUILLO, QUE CON DULCE VOZ DECIALLE: “LO MAS BONITO DE PORRIÑO ES PUENTEAREAS”

 E A SEÑORA FEUTA DAS EMPANADILLAS, QUE CANDO CHEGABA COA SUA EXQUISITA MERCANCIA A CALQUERA FESTA DO PORRIÑO, NON FACIA FALTA QUE A ANUNCIARAN OS ALTAVOCES, POIS O CHEIRO DAQUELAS RIQUISIMAS EMPANADILLAS DABALLE O AVISO O NOSO FAMENTO ESTOMAGO.

 E A MODISTA ANXELES DE FELICIANO, QUE FOI A COSTUREIRA QUE MAIS TRAXES DE VODA FIXO PARA AS NOIVAS DO PORRIÑO.

A VERE, QUE LEVANTEN A MAN TODAS AS SEÑORAS QUE LLE FIXERA O TRAXE DA BODA A SEÑORITA ANGELES … TANTANTAN… 328;  E AS QUE NON ESTAN AQUII...

 E DAQUEL XINETE DO VESPINO, XOAQUIN DACUÑA, “ABA”, QUE COA VISIERA CALADA ATA OS OLLOS, TANTO CIRCULABA PO-LA DEREITA COMO PO-LA ESQUERDA…E LOGO DICIA QUE ERA A CARRETERA QUE SE MOVIA…

E LEANDRO DIZ, AUTOR DO LIBRO “RECUERDOS PORRIÑESES”, QUE NUNCA ESTIVERA NA ARGENTINA; PERO QUE CANDO TOPABASE UN INDIANO  FALABALLE DO RESTAURANTE MONDARIZ NA CALLE CORRIENTES, OU DO HOTEL GALICIA NA CALLE CHACARITAS, OU DO CENTRO GALEGO… E O PAISANO MARCHABA TODO CREIDO DE QUE LEANDRITO ESTIVERA EN BUENOS AIRES.

 E AQUEL ENTRAÑABLE PORTUGUES (¿QUE FOI DEL?) ¡¡¡“COELLO”!!!  QUE IGUAL VENDIA PERIODICOS COMO DIRIXIA O TRAFICO…  E QUE NUNHA OCASIÓN, NUN PARTIDO DO PORRIÑO INDUSTRIAL EN LOURAMBAL, CANDO O ARBITRO PITOU UN PENALTY, SAIU O CAMPO E TIROUNO. NON ME  ACORDO SE O METEU OU NON, PERO A XENTE APLAUDIU A RABIAR…

 E AQUEL “REI” QUE TIVEMOS NO PORRIÑO, TODO UN CABALEIRO, PEQUENO DE ESTATURA PERO GRANDE DE CORAZON, EN CUIA MEMORIA CREOUSE O SEMINARIO DE ESTUDIOS PORRIÑES ALFREDO BAUTISTA ALCONERO. 

 E TAMEN DAQUEL RECORDADO MECANICO DAS MOTOS, TODO HUMANIDADE,  FALADOR INCANSABLE,  E CELEBRE  CATADOR DO ALBARIÑO, LINO DAS BICICLETAS;

 E AQUEL GRAN IMPULSOR DOS ENTROIDOS DO PORRIÑO QUE FOI PEPE DIZ, QUE SEMPRE QUE LLE IAS  PEDIR ALGUNHA COUSA  PARA UN DISFRAZ,  EL SEMPRE TIÑA DE TODO.

 E XA, PARA REMATAR, COMO NON LEMBRAR A AQUELA GRAN SEÑORA QUE NON NACERA NO PORRIÑO, PERO CONSIDERABASE PORRIÑESA CEN POR CEN, E QUE FOI MESTRE E ALCALDESA DO PORRIÑO,  DOÑA VELI...

 TODOS ELES XA FORMAN PARTE DA HISTORIA DO NOSO POBO

¡AS FESTAS DO CRISTO…!

CON QUE ILUSION SON ESPERADAS AS NOSAS FESTAS …

PERO COMO CAMBIAN AS ILUSIONS O CABO DOS ANOS.

 RECORDO QUE CANDO EU ERA PEQUENO (E XA CHOVEU MOITO), A NOSA ILUSION NAS FESTAS, ERA QUE O NOSO  PAI NOS SUBIRA NOS CABALLITOS, NAS VOADORAS OU NAS BARCAS, QUE ERAN AS UNICAS ATRACCIONS QUE HABIA DAQUELA, E COLOCABANAS O LADO DA CAPELA.

NAS BARCAS COMPETIAMOS A VER QUEN ERA O QUE SUBIA MAIS ALTO; E NAS VOADORAS O MELLORCIÑO QUE CHE PODIA PASAR, ERA CANDO QUEDABAS ALA ARRIBA,  E OLLABAS TODO PORRIÑO A VISTA DE PAXARO.

 DESPOIS HABIA QUE CHORARLLE UN POUCO O TEU PAI PARA QUE TE LEVASE O TIRO DE PICHON A VER SE CONSEGUIAS ALGUN PREMIO.

 LOGO APARECEU O “RATONCITO” QUE FOI A PRIMEIRA TOMBOLA QUE VIU O PORRIÑO. CONSISTIA NUN RATO QUE O SOLTABAN E  ENTRABA NUNHA DAS CASETIÑAS QUE ESTABAN NUMERADAS. ESE ERA O NUMERO  PREMIADO.

 OS QUINCE ANOS XA SAIAS DE NOITE COS TEUS PAIS E IAS O LICEUM, A CUEVA OU A JEREZANA E TOMABAS UNHA GASEOSA.

 OS DEZAOITO ANOS XA ESTREABAS UN TRAXE CO TEU PRIMER PANTALON LARGO E  IAS  BAILAR COAS MOZAS... E AQUI XA EMPEZABAS A COMPRENDER QUE QUEN MANDA NESTE MUNDO SON AS MULLERES.

 ELAS SAIAN A BAILAR POR PARELLAS; E TI, CUN AMIGO, ELEXIAS A PARELLA QUE MAIS TE GUSTABA, E, MOI  FINAMENTE E EN PERFECTO CASTELAN, DICIASLLE:

-¿QUEREIS BAILAR?

-¡¡NO!!

AQUEL NO RETUMBABACHE NOS OIDOS E MARCHABAS CO RABO ENTRE AS PERNAS A BUSCAR OUTRAS RAPAZAS, A VER SE HABIA MAIS SORTE...

CANDO POR FIN CONSEGUIAS PARELLA E A MUSICA ERA SUAVE, TRATABAS DISIMULADAMENTE DE ACERCARTE MAIS E MAIS A ELA. PERO HABIA UN MOMENTO QUE A RAPAZA DABASE CONTA E ENTON COLOCABACHE O DEDO PULGAR NA CLAVICULA E, COMO APRETARAS MAIS, MIRABAS AS ESTRELAS...

 XA DE NOIVOS A ILUSION ERA QUEDAR ATA QUE REMATARAN AS FESTAS, PRA PODER ESTAR MAIS TEMPO COA TUA RAPAZA E POR CARA DE TONTO CANDO ESTABAS BAILANDO...

 DE CASADO E CON FILLOS ESTABAS DESEXANDO QUE SE QUEDARAN A DORMIR PARA IR COA TUA DONA A BOTAR UN PASODOBLE, UN VALS OU UN TANGO.

 AGORA, XA DE VELLO, A TUA ILUSION E QUE REMATEN CANTO ANTES AS FESTAS, PRA QUE SE ACABE ESTE INFERNAL RUIDO QUE PRODUCEN AS ORQUESTRAS E AS ATRACCIONS,  E POIDAS DURMIR TRANQUILO...

 ¡¡DISFRUTAR DAS FESTAS, QUERIDOS AMIGOS!!

 ISO E O QUE QUERE,  O QUE DESEXA, O QUE LLE GUSTA O SANTO CRISTO DO PORRIÑO: QUE VIVADES CON SAUDE, CON ALEGRIA, CON FELICIDADE ESTES DIAS.

 POR ISO EU,  QUE TEÑO A HONRA DE SER ESTE ANO O PREGOEIRO  DAS FESTAS  DO SANTISIMO CRISTO DA AGONIA, DIGOVOS DE CORAZON:

 ¡¡FELICES FESTAS!!