ANO 2003
COMIDA NA PRAZA DO CONCELLO
|
|
|
|
Na foto de
arriba, temos os compoñentes da "Orquesta Pajatú",
comendo na Praza do Concello, o sábado do Entroido.
Na outra foto
está a comparsa ... (teño que preguntarlle o nombre a Tere da Manisca)
que tamén comeron na Praza do Concello. Era unha mezcla de disfraces pero
iban moi guapas e animaron moito o xantar coas suas cancións.
Antes da comida leu o Pregón do Entoido o señor Fraja, con desvanecemento
incluido, e tuvémolo que deitar na mecedora da abueliña que estaba
calcetando unha bufanda para Don Antonio Palacios. Menos mal co mareo pasoulle pronto e pudo seguir a lectura. | |
XARDINEIRAS DA RUA CANDO
Como estaban de actualidade as célebres xardineiras da rúa do Cando, e as protestas e manifestacións dos veciños do Porriño, pareceume apropiado que tiveran cabida nos desfiles do Carnaval, e así metinme dentro dunha caixa de cartón e coloqueille unas mimosas e unhas camelias e salín a rua... | |
ABUELIÑA CALCETANDO UNHA BUFANDA PARA DON ANTONIO PALACIOS PRIMEIRO PREMIO DO CIRCULO RECREATIVO CULTURAL (E VAN 14)
| |
| |
Antes de nada teño que aclarar que este primeiro premio do CRC foi compartido con Geles, que se disfrazóu de Homaita (a dos Morancos) e iba realmente impresionante... A min debéronme dar o premio polo traballo que supuso levar a arrandeadoiro desde a miña casa o Círculo. Como o comentario xeral no Porriño era que a estatua de Palacios (que colocaran facía uns días na praza do Concello) tiña cara de pasar moito frío, parecéume oportuno facerlle unha bufanda... E alí estiven toda a mañán do sábado e parte da tarde calcetando a bufanda de marras para Don Antonio. Moitas mulleres axudáronme e deron unhas cantas voltas a calceta, pero en canto a collía eu desfacía o feito por elas, e exclamaba: ¡Ala vai, correronse os puntos...! Po ano que ven vou a facerlle uns patucos, pois xa lle están saindo sabañóns nos pes. As tres da mañán inda andaba eu po la Concheira, sentado na arrandeadoiro, calcetando a bufanda...
| |
LIMPANDO O CHAPAPOTE
Este foi outro disfraz dos que lucín este Entroido. Pero o traxe e a careta son os que tiven que usare na praia de Aguiño, no Concello de Ribeira, en Decembro do ano pasado. O limpar na praia era fácil, pois podías estar sentado, deitado, de rodillas e outras posturas; pero cando tocou limpar nas rochas aquél era un traballo durísimo e desalentador, pois en duas horas apenas quitabas medio kilo de chapapote. | |
ENTERRO DA SARDIÑA
| |
Como de costume fun o encargado de ler os últimos responsos po la sardiña. E ahí estóu co meu frac, a chistera, a camelia na solapa, e as condecoracións. E tiven que falar do "Prestige" e condenar o goberno do PP po lo mal co fixo Na outra fotografía, tamén do enterro da sardiña, estóu con Diego Giráldez, Iván Vaqueiro e Areal. Como chovía un pouco levei un paraguas precioso, de doble tela bordada, que había mercado en Florencia, xa facía anos. | |
PREMIOS CIRCULO RECREATIVO CULTURAL 2003 CARTA DO CIRCULO RECREATIVO CULTURAL
| |
MIÑA CONTESTACION
| |
INVITACION PARA PREMIOS CIRCULO 2003
Esta foi a invitación que, coma todos os anos, enviou o C.R.C. a todos os seus asociados para comunicarlles os nomes das persoas a quen se lles concede o "Premio Círculo 2003". | |
RECORTE DO "FARO DE VIGO"
Esta e a nota que publicóu o Faro de Vigo o día 28 de Xuño anunciando a concesión dos Premios. | |
CERIMONIA DA ENTREGA DOS PREMIOS CIRCULO 2003
| |
|
Así estaba de guapa a miña familia (e tamén
Carmencita e Luisa) cando entramos no Círculo para asistir a Cea de Gala
organizada coa data da entrega dos Premios Círculo 2003. Foi un acto cun
"glamour" extraordinario, pois a xente foi elegantísima e o noso Círculo
estaba realmente maravilloso.
|
Cando empezaron a nomear as persoas premiadas,
eu, moi discretamente, levanteime da mesa e marchei po camerino, sin que
naide se dera conta, excepto miña muller, claro. Despóis, cando
anunciaron meu nome para que subira o
escenario a recoller o premio, eu non aparecía; pero por fin,
despóis dun bo rato de "suspense" presenteime
coa vestimenta do "Moro Perejil", ante a sorpresa, as risas e os
aplausos dos asistentes. De verdade, foi unha presentación apoteósica inda
que despóis moitos amigos decíanme que eles xa esperaban algunha cousa das
miñas... Y estas fueron las palabras que
pronuncié: SALUD MARICON ANTE TODO QUIERO AGRADECER A NUESTRA
QUERIDA PRESIDENTA Y A LA JUNTA DIRECTIVA LA CONCESIÓN DE ESTE PREMIO
CIRCULO... DE VERDAD QUE TENIA MUCHAS GANAS DE QUE ME LO OTORGARAN. ES MARAVILLOSO VER AQUÍ REUNIDAS TANTAS
CARAS CONOCIDAS, TANTOS AMIGOS… PERMITIRME QUE DE UNA FORMA ESPECIAL
SALUDE A MIS COMPAÑEROS DE FATIGAS EN EL CARNAVAL, LOS COMPONENTES DE LA
ORQUESTA PAJATU... LOS DE LA FERJONETA DE SANO... LOS DE LA CABRA...
ESPERO QUE MAS TARDE ME DEDIQUEIS UNA CANCIÓN, Y, SI PUEDE SER “SOY
REBELDE”, CON BLANQUI DE SOLISTA...
PARA MI EL DISFRAZARME EN CARNAVAL YA ES ALGO QUE FORMA PARTE
DE MI MISMO.... ME ENCANTA HACERLO, Y NO ME CUESTA NADA... EN CUANTO
SALGO DE CASA Y ME ENCUENTRO CON LOS TAXISTAS, YA EMPIEZAN LAS RISAS Y
EL CACHONDEO...; LUEGO HAGO UN RECORRIDO POR EL PUEBLO Y ENTRO EN LA DE
NIEVES PINTOS, Y EN LA DE FRANC, Y EN LA CUEVA DONDE ISABELITA ME OBSEQUIA
CON SU RISA MUSICAL...; LUEGO EN LA DE GELES, Y EN LA DE PEPA, Y EN LA DE
MANUEL TOMAS, Y EN LA DE ARACELI, DONDE ARACELITA EMPIEZA A MAREARME DANDO
VUELTAS A MI ALREDEDOR. SIGO EL CAMINO Y VISITO A MARUJITA, AL ENTRAÑABLE
CELTIÑA, A PACITA Y A SUSI. Y MI RECORRIDO TERMINA EN LA PANADERIA
CHINCHINA, DONDE SALUDO A MARUJA... PERO MARUJA NO ESTA BIEN... MARUJA ME
VE PERO NO SE SI ME CONOCE... PERO MARUJA SONRIE... Y ESA SONRISA ME HACE
INMENSAMENTE FELIZ...
CADA UNO DE MIS NOVENTA Y TANTOS DISFRACES TIENE SU PROPIA
ANÉCDOTA. NO, TRANQUILOS QUE NO VOY A CONTARLAS TODAS, PERO SI MENCIONAR
ALGUNA COMO AQUELLA DEL DISFRAZ DE MEDIO HOMBRE-MEDIA MUJER PARA EL CUAL
TUVE QUE IR A LA PELUQUERIA DE LOLO A QUE ME RAPARA LA MITAD DE LA
CABEZA... UN VIEJO QUE LEIA EL FARO VIO PARA MI Y SIGUIÓ LEYENDO, PERO
CUANDO LE PEDI A LOLO QUE ME AFEITARA TAMBIEN LA MITAD DEL BIGOTE, EL
HOMBRE HIZO ADEMÁN DE MARCHAR. LOLO LE PIDIO QUE NO MARCHARA QUE AHORA ERA
SU TURNO... EL VIEJO VIO PARA NOSOTROS Y DIJO: “EU CON PARBOS NON QUERO
NADA”... LOLO VIO PARA MI Y EXCLAMO: ”ALABAY, JODECHESME UN CLIENTE...”
Y AQUEL OTRO DE “PATAS ARRIBA” QUE CONSISTIA EN LLEVAR LOS
ZAPATOS EN LAS MANOS, UN PANTALÓN METIDO POR LOS BRAZOS, Y UNOS GUANTES
EN LOS PIES, CON LA CABEZA DE UN MANIQUÍ ENTRE MIS PIERNAS, DANDO LA
IMPRESIÓN DE QUE CAMINABA CON LAS MANOS POR EL SUELO. PARA DESVESTIRME
NECESITABA AYUDA, PUES YO SOLO NO PODIA, Y LE PEDI A MI PRIMO CHITO
MAQUIEIRA (QUE ANDABA UN POCO ALUMBRADO) QUE ME AYUDARA. CUANDO LE PEDI
QUE ME QUITARA EL PANTALÓN, EL, PONIENDO SU CARA A LA ALTURA DE LA CABEZA
DEL MANIQUÍ QUE YO LLEVABA ENTREPIERNAS, ME CONTESTO QUE PRIMERO TENIA QUE
PONERME DE PIE. “YO YA ESTOY DE PIE, CHITO, TU SOLO SACAME EL PANTALÓN”.
“PERO PRIMERO PONTE DE PIE”, GRITABA CHITO... Y EMPEZO UN FORCEJEO, EL
PARA DARME LA VUELTA Y YO INTENTADO QUEDAR DE PIE. EN LA LUCHA LOS DOS
CAIMOS Y LA CABEZA DEL MANIQUÍ RODO POR EL SUELO. FUE TODO UN ESPECTÁCULO
OIR GRITAR A MI PRIMO CON LAS MANOS EN LA CABEZA: “HUY O QUE FIXEN,
DECAPITEI O MEU PRIMO...”
Y AQUEL OTRO DE DECAPITADO QUE SEMBRO EL TERROR POR LAS
CALLES DE PORRIÑO Y DEL CUAL TIENE MUY MAL RECUERDO NUESTRA QUERIDA
PRESIDENTA...
Y NO DIGAMOS NADA DEL QUE LLEVO PUESTO Y LUCI POR PLAYA
AMERICA, REINVINDICANDO LA ISLA DE PEREJIL, MOTIVO POR EL CUAL FUI
RETENIDO POR LA POLICIA MUNICIPAL DURANTE MAS DE MEDIA HORA, HASTA QUE
APARECIO EL COCHE DE LA POLI CON LA SIRENA A TODA PASTILLA. MENOS MAL QUE
SU JEFE, UN VIEJO AMIGO, ME RECONOCIO Y DIO POR ZANJADO EL PROBLEMA,
DESPUÉS DE ACLARARLE A LA PAREJA QUE ME RETUVO QUIEN ERA YO....
EN LA PREPARACIÓN, EN LA CONFECCION DE MIS DISFRACES, SIEMPRE
HUBO BUENA GENTE QUE COLABORO CONMIGO... ¡¡¡HASTA UNA VEZ ME PRESTARON UNA
VACA!!!. PERO TENGO QUE DESTACAR A DOS PERSONAS QUE SIEMPRE ME PRESTARON
SU VALIOSA AYUDA: UNA DE
ELLAS ES, MEJOR DICHO ERA, MI PRIMO PEPE DIZ QUE SIEMPRE ME APORTABA IDEAS
Y ME PRESTABA LO QUE NECESITARA. EN UNA OCASIÓN NECESITÉ UNA CAMA Y PEPE
DIZ TENIA UNA CAMA. EN OTRA OCASIÓN NECESITE DOS MANIQUÍS Y PEPE TENIA
DOS MANIQUÍS... Y HASTA UNA VEZ QUE NECESITÉ UNA BACENILLA, PEPE DIZ ME
PRESTO LA BACENILA... LA OTRA ES UNA PERSONA CON LA CUAL, DESDE HACE MAS DE CUARENTA AÑOS,
COMPARTO TODO LO QUE ME PASA EN ESTA VIDA: LAS ALEGRIAS, LAS ILUSIONES, EL
AMOR...; LAS TRISTEZAS, LAS LAGRIMAS, EL DOLOR…, TODO, ABSOLUTAMENTE
TODO. POR ESO HOY QUIERO COMPARTIR ESTE PREMIO CON ELLA, CON MI QUERIDA
ESPOSA MARICARMEN, PARA LO CUAL OS PIDO UN CARIÑOSO APLAUSO... ¡¡¡GRACIAS A TODOS!!!
BAÑISTA EN PRAIA AMERICA
|
No segundo domingo do mes de
Agosto, como de costumbre, din o meu particular paseo por Praia Amériva,
vestido de bañista antiguo, entre as coñas e as risas, sobre todo, da
xente do Porriño. Dinme conta, e despóis mo confirmaron, que moita xente
viu a praia solo por verme a mín; ¡que boa e a xente do meu pobo...! Na primeira foto aparezo nos
xardíns do noso apartamento; nas outras eu só e logo cunha admiradora que
estaba como para facer sopas... CEA NA CASA DE ANTONIO E JUANI
Para despedirnos da temporada de verán, organizamos una cea na casa de Antonio e Juani, e fumos Tuno, Marisé, Jose,
Patricia, Maricarmen e eu. Pero ocurrírsulle a miña muller que eu
fora disfrazado... Entón inventamos algo así como unha camarera de restaurante
de luxo, con mini-mandil e cofia, e aparecín así. A gargallada que soltaron oise
en todos os pisos do edificio... E logo, con bastante estilo, servín
a mesa. BAIXADA DA RISCA EN CARRO DE
BOLAS
Seguindo a tradición, disfraceime na "Romaría da Risca",
cun traxe de baño antiguo e unha sombrilla de moito luxo; e despóis
tireime en carro de bolas po la Risca pa baixo, entre os aplausos da
"muchedumbre". PAPA NOEL PORRIÑES
Como todolos anos dende 1981, salín vestido de
Papá Noel po las rúas da vila, repartindo vinte quilos de caramelos
(po ano voulle pedir o Concello cinco quiliños mais) a os meniños. Tamén
entro en casi todos os establecementos e deixo un puñado de caramelos. A
foto e na miña casa, sentado na arrandeadoiro da abueliña que lle fixo a
bufanda a DonAntonio Palacios.
|