|
ANO 1987
BARATO, BARATO
|
|
Non vendín nada das trapalladas que levaba, e inda enriba na porta do Círculo, as tres da mañán, paséi un frío de carallo... |
|
ANO 1987 COMPARSA "OS BERBERECHOS"
|
|
Reanudación do desfile das comparsas do Porriño po las rúas, despóis de cincuenta anos sin facelo. O elixir o disfrace foi complicadísimo. Nos xuntábamos na casa de Xulián Freiría, en Pontellas, con bos xerros de viño e "pìnchitos". Primeiro quedamos en ir de romanos; dous días despóis de árabes; a semana seguinte de piratas,e non sei que mais, hasta co día anterior o desfile, algún de nos tivo unha idea xenial: "Cada un que vaia do que lle pete a gana..." E así apareceron batas de casa, albornoces, camisóns, pixamas..., de todo o mais bello que cada un atopaba na súa casa. NOTA. O Policía Municipal que parece asediado polos "berberechos", non e ningún disfrace, é, efectivamente, o señor Porto. (Este ano foi cando se puxo de moda aquilo de "Porto, Porto, me escuchas...?" |
|
ANO 1987 ENTERRO DA SARDIÑA
Esta foto e outra do ano 1991 (na que fago o mesmo comentario) son en recordo e homenaxe daquel bo porriñés e gran impulsor e participante dos Entroidos do Porriño, Pepe Diz (que aparece na foto con careta) o cal sempre me prestóu algunha cousa para meus disfraces. Nos días do Entroido, cando eu ande disfrazado polas rúas da vila, fixareime nos disfraces..., mirarei de reollo para a súa ferretería..., espiarei detrás das columnas dos soportales... por que estou seguro co espírito de Pepe Diz andará entre nós. E se no Enterro da Sardiña vexo algún capuchón que me recorde a súa forma inconfundible de andar, acercareime e direille: Espírito que asombras miña razón, tesme atenazado o corazón...; ¡suplícocho...!, ¡fala...!, ¡dí...! meu primo, Pepe Diz, ¿eres tí?
|
