‘Ongezien’ is over het algemeen datgene, dat niet visueel of door middel van onze andere fysieke zintuigen kan worden waargenomen. Het Ongeziene in dit vers betekent Allah. Door het gebruik van het woord ‘Ongeziene’ wordt de aandacht gericht op dit specifieke attribuut van Allah en het effect hiervan op onze geestelijke ontwikkeling.

Taqwâ (afgeleide vorm van muttaqîn) betekent ‘het zich weerhouden van het kwaad en elke zaak die schadelijk is voor iemands geestelijke welzijn’. Deze kwaliteit zou niet ontplooid kunnen worden in de mens, indien wij Allah (Die Alomtegenwoordig is) met onze ogen zouden kunnen zien. Indien bijvoorbeeld een leerkracht aanwezig is in de klas, zullen de leerlingen gehoorzaam zijn. Dit betekent echter niet zij lieve kinderen zijn! Het werkelijke niveau van hun gehoorzaamheid wordt pas zichtbaar tijdens de afwezigheid van de leerkracht. Evenzo kan alleen iemand, die inderdaad gelooft in de Ongeziene God, werkelijk een muttaqî (iemand die zijn plichten vervult en zich weerhoudt van het kwaad) zijn.

De Koran vermeldt een beloning voor het geloof en voor iedere goede daad. Indien God zichtbaar zou zijn voor het menselijke oog, zou de mens geen enkele eer of beloning verdienen voor het geloven in Hem, of voor het verrichten van een goede daad. Wij zien dat velen in aanwezigheid van een politieagent de wet nauwgezet naleven. Dit maakt hen echter niet tot rechtschapen burgers.

Allah heeft Zichzelf dus voor ons visueel waarnemingsvermogen verborgen gehouden, doch de Goddelijke kracht is te allen tijde bij de mens.^[1] Indien Allah slechts begrensd zou zijn tot de hemelen of tot een moskee, en een mens behoefte zou hebben aan Zijn hulp, hoe zou Hij die persoon dan kunnen helpen? De Koran vermeldt dat Allah Zijn dienaren te allen tijde helpt.^[2] Ook is Hij Zich continu bewust van wat de mens doet.^[3]

Het feit dat het menselijke oog Allah niet visualiseert, heeft helaas vele vormaanbidders op een dwaalspoor geleid. Vooral in de afgelopen honderd jaar begonnen mensen, beïnvloed door wetenschappelijk materialisme en de westerse cultuur, te stellen dat men niet van hen kan verwachten dat zij in God geloven, als zij Hem niet hebben gezien.

Hoe waarlijk groots is de voortreffelijkheid van de Schepper! Dezelfde wetenschappers, die het denken van deze mensen hebben beïnvloed, zeggen nu dat, hoewel wij materie kunnen zien en aanraken, wij nooit haar ware aard kunnen begrijpen, omdat het zich verder uitstrekt dan de atomen en elektronen tot een punt voorbij ons bevattingsvermogen. Wij kunnen ons de werkelijke aard van materie slechts realiseren via haar eigenschappen.^[4]

Wanneer een onbeduidend ding als materie slechts gekend kan worden door haar eigenschappen, waarom worden er dan bezwaren geuit wanneer de Heilige Koran ons leert om op deze wereld het Goddelijk Wezen te erkennen via Zijn attributen?

Beperkingen van het menselijke gezichtsvermogen

Deze Westers georiënteerde personen realiseren zich niet dat de ogen slechts onze beperkte fysieke behoeften vervullen. In werkelijkheid geven de ogen ons niet eens betrouwbare informatie over Gods schepping. Hoe zouden zij ons dan betrouwbare informatie over Hem Zelf kunnen geven? Welke informatie zij ons ook geven, het is onvolmaakt. Zonder licht functioneert het menselijke oog niet, en na licht ontvangen te hebben, kan het slechts een beperkt spectrum daarvan visualiseren. Zelfs binnen dit beperkte spectrum is het niet in staat stralen van kortere golflengte te visualiseren, zoals ultraviolette en röntgenstralen, en die van langere golflengte, zoals infrarood, etc. En de verschillende beelden, die door het menselijke oog worden gevisualiseerd, zijn slechts in hun uiterlijke vorm. In werkelijkheid zijn alle dingen samengesteld uit gelijksoortige materiecomponenten. De verschillende kleuren, die het oog ziet in de verschillende objecten, zijn niet hun echte kleuren. Iets dat bijvoorbeeld als rood verschijnt, is in werkelijk niet rood van kleur. Het absorbeert alle andere kleuren behalve rood, die als enige kleur wordt teruggekaatst.

Onze ogen kunnen zelfs geen lichte toename van lichtintensiteit verdragen. Daarom adviseren natuurkundigen ons om niet rechtsreeks in de zon te kijken. En toch is onze zon maar een kleine ster. Er zijn miljarden andere sterren, die duizenden malen groter zijn in massa en in de hoeveelheid licht die zij genereren. Deze hemellichamen zijn, ondanks de enorme hoeveelheid fysiek licht die ze uitstralen, slechts een reflectie van het licht (nûr) en de macht van de Schepper. Zoals de Heilige Koran stelt: “Allah is het Licht van de hemelen en de aarde.” (24:35) Hoe kunnen wij dan verwachten het Goddelijke Wezen met onze ogen te zien?

De Heilige Koran heeft dit uitgelegd in een voorval met betrekking tot de profeet Mozes. De Israëlieten stelden, net als de tegenwoordige materialisten, een soortgelijke vraag aan hem:

“En toen u zei: O Mozes, wij zullen niet in u geloven, totdat wij Allah openlijk zien.” (2:55)

De Heilige Koran beschrijft dit voorval verder:

“En toen Mozes op Onze bepaalde tijd kwam en zijn Heer tot hem sprak, zei hij: Mijn Heer, toon mij (U), opdat ik U aanschouwe. Hij zei: U kunt Mij niet zien. Maar kijk naar de berg; indien hij vast op zijn plaats blijft, dan zult u Mij zien. Maar toen zijn Heer Zijn schittering aan de berg openbaarde, deed hij hem verpulveren, en Mozes viel in zwijm neder.” (7:143)

Toen Allah dus een reflectie van Zijn macht op de berg wierp, werd deze verpulverd en viel Mozes flauw. Indien een sterk iets als een berg de manifestatie van de Goddelijke Macht niet kon verdragen, hoe kan dan het menselijke oog (dat het meest delicate lichaamsdeel is) het weerstaan? Het probleem blijft echter, dat mensen graag iets tastbaars willen associëren met God. Dit heeft ertoe geleid dat stenen afgoden, een koe, of in het uiterste geval zelfs een medemens, werden (en nog steeds worden) aanbeden. Helaas werd hierdoor het concept van de Goddelijke Eenheid wreed verstoord.

De mens, of ieder ander schepsel, kan dus niet de grootheid en pracht van het Goddelijk Wezen visualiseren of begrijpen. Echter begrijpt Allah de volle reikwijdte en mate van wat zij, of welk ander van Zijn schepselen dan ook, zichtbaar kunnen observeren.

Het is onmogelijk om de uitgestrektheid van Allah’s schepping, of de grenzen van Zijn universum, te bepalen. Naar gelang er vooruitgang wordt geboekt in de ontwikkeling van telescopische instrumenten en deze steeds krachtiger worden, wordt keer op keer het bestaan van voorheen onbekende hemellichamen vastgesteld. Het menselijke verstand kan de diepte van dit eindeloze universum, waarin dagelijks nieuwe ontdekkingen worden gedaan, niet doorgronden. Hoe kan het dan voor het nietig menselijk oog mogelijk zijn de Schepper en de Meester van het Universum te zien?

Hoe vaak wordt onze aandacht niet afgeleid als we iets moois om ons heen zien, zoals een bloem, een prachtige zonsopkomst, een pasgeboren baby in alle onschuld, enz. Indien wij Allah met onze fysieke ogen zouden kunnen zien, de Schepper, Die de prachtigste en voortreffelijkste eigenschappen bezit, zouden wij dan nog in staat zijn onze aandacht op iets anders te richten?

Het gezichtsvermogen van de waarachtigen

Direct na het vers “het gezicht kan Hem niet bevatten”, stelt de Heilige Koran:

“Inderdaad zijn er duidelijke bewijzen (basâ’ir) van uw Heer tot u gekomen. Wie dus ziet (absara), het is voor zijn eigen welzijn. En wie blind is, het is ten nadele van zichzelf.” (6:105)

Het hier gebruikte Arabische woord basâ’ir is het meervoud van basirah. Dit woord staat voor de scherpzinnige eigenschap van de menselijke geest. De verzen, die zojuist zijn aangehaald, betekenen dus dat de menselijke visuele eigenschap het Goddelijk Wezen niet kan bevatten. Echter kunnen de scherpzinnige eigenschappen van de menselijke geest Hem herkennen en vinden via de verlichtende bewijzen en argumenten die de menselijke wijsheid aanspreken, gepresenteerd door de Heilige Koran.

Voetnoten

Uit: Lessons of the Holy Qur’an

Auteur: Nasir Ahmad Faruqui

Shabbe-Baraat is een gebedsnacht in de middelste nacht van de Islamitische maand Sha’ban. Het wordt herdacht in de nacht tussen de 14^e en de 15^e van deze maand. De profeet Mohammed (v.z.m.h.) heeft aanbevolen, dat de gelovigen gedurende de gehele nacht van de Sha’ban (Shabbe-Baraat) moeten bidden en dat zij, die in staat zijn, overdag (op de 15^e van de Sha’ban) moeten vasten. Zij die dat niet kunnen, mogen één (of meer) armen voeden.

Ook heeft de profeet (v.z.m.h.) gezegd, dat in de nacht van de Sha’ban Allah Zich tot Zijn gelovige dienaren richt en het volgende zegt: “Is er iemand onder Mijn dienaren, die vergiffenis van zijn zonden wenst te vragen, opdat Ik hem (haar) vergiffenis kan schenken? Is er iemand onder Mijn dienaren, die Gods overvloed wenst te vragen, hetwelk Ik gaarne bereid ben te schenken? Is er iemand onder Mijn dienaren, die in moeilijkheden verkeert, die Ik gaarne bereid ben te helpen?”

De nacht van Sha’ban valt dit jaar in de nacht van 10 oktober en de middelste dag van de Sha’ban is op 11 oktober.

Onder de moslims bestaat de gewoonte, dat zij de periode van de Sha’ban maken tot een herdenkingsperiode voor overledenen (soebraat). Hier is niets op tegen, maar dit is niet de bedoeling van de Shabbe-Baraat. Deze is een gezegende nacht, waarin moslims veel moeten bidden en vergiffenis van hun zonden aan Allah moeten vragen.

Bronnen:

Op 23 juni 2003 trad in Suriname de ‘Wet Herziening Huwelijksrecht 1973’ in werking. Rondom deze gebeurtenis is er via de media een vrij heftige discussie geweest aangaande het wel of niet toepasbaar zijn van deze wet in de hedendaagse maatschappij. De hindoegemeenschap, in het bijzonder de Arya Samaj, was een grote voorstander van de invoering van deze wet, omdat daardoor de hindoes onder andere het recht van echtscheiding verkregen (wel moet vermeld worden, dat de hindoeleer echtscheiding niet toestaat). Het overgrote deel van de moslimgemeenschap was tegen de invoering van deze wet, aangezien deze volgens vele moslimleiders een inbreuk maakte op zgn. ‘verworven rechten’, zoals het recht van de man om de vrouw te verstoten. Deze rechten hebben overigens niets met de islam te maken.

Niet alleen in Suriname is de kwestie van een uniforme huwelijkswet ter sprake. Ook in India, na Indonesië het land met het grootste aantal moslims, laaide vorige maand de discussie op, of al dan niet een ‘Uniform Civil Code’ (uniform Burgerlijk Wetboek) dient te worden ingesteld. De verschillende geloofsgemeenschappen in India hebben momenteel hun eigen wetten op privaatrechtelijk gebied. Niet alleen verschillen die wetten per geloofsgroep, maar ook per regio, omdat India – in tegenstelling tot Suriname – ook wetgevende organen heeft op regionaal niveau. Het instellen van een ‘Uniform Civil Code’ zal dus niet alleen de geloofsgroepen betreffen, maar ook de verschillende regionale wetten.

Voorstanders van een ‘Uniform Civil Code’ menen, dat het instellen hiervan de nationale integratie zal bevorderen. Tegenstanders echter menen, dat deze issue door de politiek als een instrument wordt gebruikt om de identiteit van de minderheidsgroepen teniet te doen. Een belangrijk vraagpunt is, welke visie bij het instellen van een ‘Uniform Civil Code’ zal worden gehanteerd. Zullen de beste gedeelten uit de verschillende wetten worden samengesmolten tot een nieuwe wet, of zal de visie van de meerderheid bepalend zijn?

Een ‘Uniform Civil Code’ zal voornamelijk betrekking hebben op wetten aangaande bezit, huwelijk, echtscheiding, onderhoud, adoptie en erfrecht. Voorstanders van een uniforme wet beroepen zich op artikel 44 van de Indiase Grondwet: “De Staat zal trachten voor alle inwoners van India een ‘Uniform Civil Code’ in te stellen.”

Tegenstanders stellen dat dit artikel slechts een richtlijn is en dus niet bindend. Zij beroepen zich op artikel 25 van de Indiase Grondwet, die vrijheid van godsdienst voorschrijft, een recht dat als fundamenteel wordt gezien. De tegenstanders van een ‘Uniform Civil Code’ bevinden zich voornamelijk onder de moslims. Het instellen van een algemene wet wordt namelijk gezien als een aanslag op de religieuze verworvenheden, zoals onlangs ook in Suriname het geval was.

Een ‘Uniform Civil Code’ zal onder andere de volgende zaken omvatten.

Huwelijk

Bigamie

Echtscheiding

Erfrecht

Slotopmerking

UW GEZONDHEID

Medicijngebruik in de vastenmaand

Moslims, die medicijnen gebruiken en van plan zijn om te gaan vasten in de Ramadaan, doen er goed aan om met de volgende zaken rekening te houden:

Vooral mensen die aan suikerziekte en/of hoge bloeddruk lijden, die antibiotica gebruiken en langdurig andere middelen gebruiken, bijvoorbeeld tegen maagdarmklachten, moeten hun arts raadplegen, voordat ze besluiten om te gaan vasten. Vaak is het mogelijk om de medicatie aan te passen, zodat men toch in staat is om verantwoord te kunnen vasten.

Hieronder volgen nog wat algemene adviezen voor in de vastenmaand:

Tot slot wensen wij alle moslims een gezegende Ramadaan toe.

De Vereniging van Apothekers