1. en sikintili anlarimizda bakip bakip güldügümüz o karikatürü hatirliyor musun? hani, arkadaslari rahat rahat yemlerini yerken uçurumun kenarindan günesin batisini seyreden kus karikatürünü. iste oradayim su anda... ama günes çoktan batmis. yine aldatildik anlayacagin... tipki 'dünyanin ucundaki fener' aldatmacasi gibi... hani yuvarlakti dünya, demistin, nasil bir ucu olur ki? sen asiktin. 'bir' noktasindaydin, ucu vardi duygularinin. ben yalnizdim. 'sifir' noktasindaydim, kisir döngü. hadi duygularimizi kodlayalim, duygusalligin uçurumuna kosalim ve günes batarken bagiralim. 1110010100100100001000 1111100101 00101110011101100101

2. sana, gel uçurtma yapalim, dedigimde, istemem demistin hani. istemem uçurtmayi, sen bana 'uçurt' yap çünkü ben uçmasini istiyorum. iste o noktadayim su anda. her sey uçurt-ma. gücüm tükendi. uç gücün siniri. bilirim güç hep senin gücüne gitmistir. o yüzden yormayacagim düsüncelerini. sen kendini tanimlayamayan her seye bir düzlemde bakmayi seversin çünkü. uç sadece düzlemdedir.

3. uzun süre ayni kizin pesinde kosmustuk hani. bir yokusun tepesinde oturuyordu. iste o yokustayim. peki yokusun ucu asagida mi yukarida mi. uç hedefindir demis miydin bir zamanlar bana?.. dediysen bile emin degilim artik. ayni kizin gögüs uçlarini emmek istedigimizde hedefimiz neydi? zaten dilimizin ucundaki sözleri bakislarimiza dökmek istedigimizde yaslanmadik mi? ne zaman ki çöktü kodlarimiz, o an beyinlerimizin ulastigi son noktada belirledik konumumuzu. kara delik, kara delik, kara delik...

o uçurumun kenarindayim.

yol bitiminden kalkan sesin, karsi konulmaz bir umursamazlikla gelip burnumun ucuna konuyor.

bir çiglik, bir çiglik daha ve diyorsun ki :

UÇ