Dusuyorum, bildigim herseyi unuttum, dusuyorum, dusuyorum. Topraga carpip, kilin, tasin, curumus bitki ve hayvanlarin arasinda ilerleyip yeniden bosluga aciliyorum ve dusmeye devam ediyorum. Boslugun icerisinde bagirarak, cirpinarak, sesimi duymayarak, kimselere duyuramayarak dusuyorum. Dusuyorum, donerek devinerek dusuyorum. Icinde dustugum boslugun sinirlari hizla degisiyor: bir kuyu oluyor, bir cukur, sonra bir apartman araligi, bir girdap, bir asansor boslugu.. Ara ara isik huzmeleri etrafimi aydinlatiyor: ustuste dizili kuflenmis kizil tuglalar sonsuza gidiyorlar; dev karincalar tek sira halinde ilerliyorlar; yanimdan bir asansor geciyor gicirdayarak; sonra birden hizla donen suyu goruyorum. Bense etrafimda donen suyun ortasindaki incecik boslukta, hizla dusuyorum. Isik azaliyor:son gordugum, aralik birakilmis kucuk bir tuvalet penceresinden bana bakan bir yuz oluyor: donuk, ifadesiz. isik yokolmaya yakin bir hale geliyor, yavasliyorum, boslugun sinirlari sabitlesiyor: karanlik, boslugun sinirlari oluyor. Dusus hizim iyice azaliyor, neredeyse duruyorum: boslugun, karanligin, hicin ortasinda duruyorum. Duyularim yokoluyor, ellerimi yana aciyorum, bir elin ellerime dokunmasini bekliyorum. Hicbir sey olmuyor. Dipteyim.

DIP !

Karanlik, hicbir sey gormuyorum. oyle tanimsiz hissediyorum ki kendimi: Ne derinlikteyim? Yeryuzune paralel miyim? Yeryuzu nerede? Peki sen neredesin?

Yukarida mi, asagida mi? Belki de iki uc adim otedesin, lakin karanlikengelliyor gormemi. Karanliga alisiyorum. Onun beni sardigini, hatta dokundugunu hissediyorum. Karanligi goruyorum. Soguk, usuyorum. cok sessiz.

Bagiriyorum, hicbirsey duymuyorum. En son duydugum ses senindi. Yinebagiriyorum: sessizlik.

Duyularim yokoldu. Bildiklerimle beraber. Muzikle beraber. "Kordu ipin ustundeki cambaz, muzikti rehberi. Fisi prizden cektiler." Dedigim gibi: muzik bitti, adam oldu.

Kipirdamayi, arkama donmeyi deniyorum. cok yavas hareket ediyorum. O kadar yavas ki arkama donup donmedigimden emin degilim. Zaten arkam neresi? Belki de basasagi duruyorum. Yon duygumu kaybettim. Belki de cok hizli hareket ediyorum ve bu yuzden durdugumu zannediyorum. Hizimi kestiremiyorum, cunku kendimi ilintilendirebilecegim hicbir sey yok burada. isik yok, hava da yok sanirim. Nefes aliyor muyum peki? Bir suredir bir el kafami suyun altinda tutuyor: dipte. Karanlik garip bir hal aliyor. Grilesiyor. Puslaniyor. Hatta beyaza donusuyor. oyle parlak ki artik hicbir sey goremiyorum. usuyorum. Sessiz.