Κάποτε θυμάμαι σ΄έπαιρνα αγκαλιά
Κάποτε θυμάμαι δε βλαστήμαγα
Η ψυχή δεν καταριόταν την καρδιά
Δεν ήμουν σε ψυγείο, αλλά ήμουν στη φωτιά

Κάποτε η ανία νικιόταν με δουλειά
Με τη φαντασία, με βλέμματα τρελά
Ποιά ορμή μου έχει μείνει, ποιά απάνεμη στεριά;
Που έχουν κρυφτεί οι άγιοι για να πιστέψω πια;

Κάποτε σαλπάραμε απ' το ίδιο το λιμάνι
Το γέλιο σου είχε φως λαμπάδας γιορτινής
Δεν όργωνε η οργή το μίσος για να γιάνει
κι ας είχε πάρει τη μορφή μπαλάντας νεκρικής

Τώρα στο ψυγείο ζω στα σιωπηλά
Μαστιγωμένα σώματα γυρεύουνε φιλιά
Το σκουριασμένο σίδερο την οροφή κρατά
Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλα αυτά

Πρωινά, νύχτες και μέρες κι όλα τα δειλινά
Η σκληρότητα του κόσμου στα μάτια μου μπροστά
Γυμνή η καρδιά μου κι η κόλαση μπροστά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά

Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλ' αυτά
Κι η μουσική ποτέ δεν είχε σχέση μ' όλ' αυτά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά
Δεν φτάνουν τα τραγούδια γι' αυτήν την αγκαλιά

Παίχθηκε για πρώτη φορά
στις 23 Ιουλίου 2003,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
Ηρθ' ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου 'χω φυλαξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά

Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Κοίτα να χτίσεις μια φωλία
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ' τα παλιά
Σου 'χω φυλάξει μια θάλλασα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά

Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ' τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στην φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Παίχθηκε για πρώτη φορά
στις 16 Οκτωβρίου 2002,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER

Αφησα τη γύμνια τους και ντύθηκα
απ' την πόρτα του παράδεισου βγήκα με αναφιλητά

Στην αρχή ήταν οι σαύρες, η φωτιά και η σπηλιά
κι ένας αέρας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά
οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
μα μαγιά ήταν τ' ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά

Με δυο πόλους στηρίξαμε τη ζωή μας για πάντα
Ο έρωτας κι ο θάνατος, στοχασμός στα σαράντα
μα η ελπίδα είναι αυτή που γεννιέται και μένει
στις αυλές των παιδιών σε μια χώρα καμμένη

Τώρα δυο επόχες μείναν, ήλιος και χιόνι
Σ' άλλους τόπους και μέρη πιο νωρίς πια νυχτώνει
εκεί οι αγέρες κουρνιάζουν στα ζεστά μέτωπά τους
και στεγνώνουν το αίμα απ' τα ψεύτικα δάκρυά τους

Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν σε μια λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή μ' ένα στίχο γεμάτο απ' ορμή

παίχθηκε για πρώτη φορά στο Gagarin, στις 17 Μαΐου 2003

Είσαι η σκιά, είσαι το χιόνι
Είσαι η φωτιά, είσαι τ' αμόνι
Είμαι η έρημος, ο αέρας κι ο λυγμός
Σε λένε φως, σε λένε σκότος,
σε λένε έρωτα, σε λένε φόβο
Με λένε άνθρακα, μίσος και κραυγή

Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι

Είσαι γαλήνη, είσαι μυστήριο
Είσαι ξυράφι, είσαι μαρτύριο
Είμαι ο υπηρέτης σας, ο πιο κακός Θεός
Σε λένε πίστη, σε λένε ζήλεια
σε λένε αφή και καταιγίδα
Με λένε αλήθεια, μεταμέλεια και βροχή

Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι

Είσαι η σκιά, εισαί το χιόνι
Είσαι η φωτιά, είσαι τ' αμόνι
Είμαι η έρημος, ο αέρας κι ο λυγμός
Είσαι γαλήνη, είσαι μυστήριο
Είσαι ξυράφι, είσαι μαρτύριο
Είμαι ο υπηρέτης σας, ο πιο κακός Θεός

Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι

Από το ομώνυμο θεατρικό του August Strindberg που ανέβηκε τον χειμώνα στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου.
1η LIVE εκτέλεση στο Gagarin, στις 17 Μαΐου 2003

Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιο κόραλλοσυλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει

Σ' αυτή την πένθιμη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες τα ναυάγια του βυθού η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χάρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή

Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμμα
νεκροί αστερίες λαμπυρίζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά", κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"

Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι

παίχθηκε για πρώτη φορά στο φιλανθρωπικό Live στο Gagarin στις 6 Απριλίου 2003

Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα

Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ' το Γκάζι
και κάποιος του 'ριξε νερό απ' το μπαλκόνι

Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο

παίχθηκε πρώτη φορά στις 21 Σεπτεμβρίου 2002
στο Live του Rock Fm, στον Αλιμο

Ξανάρθαν τα σύνεφα μεγάλα σαν κύμματα
τα βράδυα που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε

Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές το φως θ' αδράξουν

Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν

Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα βρεθούμε
στις πιο καλές μας τις στιγμές θ' ανταμωθούμε

Μας έλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε

Και συ να λες "δεν είν' αργά για να ξεβάψει
η καταχνιά που τ' άσπρο δέρμα σου έχει βάψει"

Παίχθηκε για πρώτη φορά
στις 24 Απριλίου 2002,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια

Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από 'μένα
και παραδέρνει στην πιο άγρια μοναξιά
από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια τις αγάπης ματωμένα
από σύννεφα ασημένια

Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με θλιμμένες αναμνήσεις

Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
τη μια να κλαιει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία

Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό, 
μια παλιά σου συνήθεια
προσπαθείς το χαμό να μη δεις

Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

Παίχθηκε για πρώτη φορά
στις 24 Απριλίου 2002,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER
1η LIVE εκτέλεση στο Gagarin, στις 17 Μαΐου 2003

Περάσαμε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τοπία ομιχλώδη αγριεμένα
γκρεμούς που' χαν χορτάσει από θανάτους

Μεθύσαμε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαμε υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθύριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία
η μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές πέρα απ' τα μνήματα
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
γι' αγάπες που τις πήρανε τα κύμματα
τρελούς που 'χαν πεθάνει από συνήθεια

Κι ακούγαμε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
η μοναξιά η μόνη τους αλήθεια

Παίχθηκε για πρώτη φορά
στις 24 Απριλίου 2002,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER
1η LIVE εκτέλεση 21 Σεπτεμβρίου 2002
στο Live του Rock Fm, στον Αλιμο

Σε λίγο τα πρόσωπα που κλέψαν το φως
θα μοιάζουν τις θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
στον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει 

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουν εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς ηθοποιοί θ' απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους

Σε λίγο θ' αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξεις τις τσέπες να βρεις λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες τους δρόμους
προφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας και όμορφο γάτο
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αγάπη

Σε λίγο τα μάτια θ' ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ' τ' άψυχο σώμα
θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν

Μ' ένα άδειο ποτήρι στο χέρι να μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν

Μια κάμαρα με θέα προς τη θάλασσα
ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
το πρόσωπό σου που ποτέ δεν ξέχασα
ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία

Μίλα μου σαν τη βροχή
που λούζει τα μπλε παραθυρόφυλλα
τα φύλλα πέφτουν απ' το βάρος την αυγή
η ζωή αδειάζει και γίνεται σύννεφα

Πάγωσε το βήμα αυτού που δεν άντεξε
κάτω απ' τις κίτρινες λάμπες τις πλατείας
μια πόρτα προς τον κόσμο που δεν άνοιξε
έρημα ποιήματα μιας γλυκόπικρης φιλίας

Μίλα μου σαν τη βροχή

Μια εποχή βροχής χωρίς να περιμένω τίποτα
μόνο το σώμα σου συνέχεια θα λεπταίνει
μια λυρική απάθεια, ένα τοπίο κύματα
καθώς η μέρα μου γαλήνια θα μικραίνει

Έτσι ανάλαφρο ο αέρας θα με πάρει
στα παγωμένα άσπρα χέρια του, χλωμό σαν το φεγγάρι
Γι' αυτό μίλα μου σαν τη βροχή

Μέσα στα μάτια σου θόλωσε η καταχνιά
ο φόβος κρύβεται, απλώνεται στη σκοτεινιά
πονάνε τα χέρια, ριγάει ο νους
η νύχτα γεμίζει οιωνούς
ξερνάει το δέρμα μεγάλες πληγές
φαντάζουν στη νύχτα ηδονές

Στη στοιχειωμένη μπόρα δεν θ' ακούσεις βροντές
σ' αυτή τη μαύρη χώρα 
που δε βρίσκουν απάγκιο οι ψυχές
τίποτα δε γεννιέται εκεί που πεθαίνει η ώρα 

Κόβεται η ανάσα σου στο κρύο του μακελειού
τρυπάνε τις σάρκες οι δείχτες του ρολογιού
πονάνε τα χέρια, ριγάει ο νους
η νύχτα γεμίζει οιωνούς
ξερνάει το δέρμα μεγάλες πληγές
φαντάζουν στη νύχτα ηδονές

Πρωινό αγιάζι, σφαλισμένα μάτια πάγωσες, 
δεν πειράζει
οι νεκροί ποτέ δεν σκιάζονται 
μόνο οι ήρωες που ξυπνούν σε χώματα υγρά
δε μιλάνε μόνο κλαινε γοερά
ανασαίνουν και ασθμαίνουν στα κρυφά

Σηκωθείτε 
μες τη νύχτα φανερά τα σκουλήκια 
σας ρουφάνε την καρδιά
όχι άλλο (...)
σηκωθείτε απ' τα βαθιά

Οι νεκροί μας, οι αγαπημένοι μας νεκροί ζούνε μόνοι 
είναι ακόμα ζωντανοί
αυτό που μένει να φέρνει μέσα αγάπη 
ένα λουλούδι στο μάρμαρο δίνει ζωή 
ένα τραγούδι που δε μοιάζει προσευχή

Πρωινό αγιάζι, σφαλισμένα μάτια πάγωσες 
δεν πειράζει
οι νεκροί ποτέ δεν σκιάζονται 
μόνο οι ήρωες που ξυπνούν σε χώματα υγρά
δε μιλάνε μόνο κλαινε γοερά
ανασαίνουν και ασθμαίνουν στα κρυφά
ένα λουλούδι στο μάρμαρο δίνει ζωή 
ένα τραγούδι που δεν είναι προσευχή

Παίχθηκαν για πρώτη φορά
στις 24 Απριλίου 2002,
στο unplugged του Θάνου στο CLOSER

Κράτησέ με σφιχτά η γη γυρνάει γρήγορα, αλλάζει
τα δάκρυά μας παγώνουν και πέφτουν χαλάζι
δώσε μου ένα φιλί, αυτή η εποχή με τρομάζει
ορχήστρα από κοκάλινα όργανα μοιάζει 

Θυμάμαι έβλεπα ένα όνειρο, ο κόσμος σχέδια στα σύννεφα που 
περνούσαν
είχαν τα χέρια ανοιχτά μια αγκαλιά γι' αυτούς που
μισούσαν
οι φάλαινες του ουρανού με γέλιο από δέντρο σε δέντρο
πηδούσαν
και μες το μπλε ωκεανό χιλιάδες πουλιά
κελαηδούσαν

Φόβισε με ξανά να συνηθίσω ν' ακούω τις εκρήξεις
η ζωή δεν έχει πια εκπλήξεις
σφύρα μου ένα σκοπό πιο γελαστό την καρδιά μου ν' ανοίξεις
ο γείτονάς μου πέθανε από τύψεις   

Θυμάμαι η έρημος ήτανε δάσος γεμάτο από θράσος και λύκους σοφούς
οι καρδιές μας γεμίσανε πάθος, δεν έβρισκαν λάθος μονάχα κουφούς
την τελευταία φορά που σε είδα κοιμόσουν στις πέτρες μαζί μ' ερπετά
μου 'πες "ωραία η ζέστη των βράχων", σου είπα
"το κρύο θα έρθει μετά"

Θυμάμαι έβλεπα ένα όνειρο, ο κόσμος σχέδια στα σύννεφα που 
περνούσαν
είχαν τα χέρια ανοιχτά μια αγκαλιά γι' αυτούς που
αγαπούσαν

Μέσα από βάθη ενός επίπεδου πόνου
με μιαν αλλοτινή κι ανήμπορη λύσσα
κομματιασμένος από το μίσος του χρόνου
ρωτάς τι ψάχνω μέσα στα βάθη της νύχτας

Ψάχνω να βρω τη μοναξιά της συγνώμης,
μικρές γιορτές για τους ανθρώπους που χάνω
ψάχνω να βρω που οδηγούν όλοι οι δρόμοι,
ευχές, κατάρες που σε 'μένα δεν πιάνουν
ψάχνω να βρω ένα παιδί που 'χει μείνει
για πάντα αθώο μέσα στα χνώτα του πόνου
Αλήθεια φίλε, η ζωή μου έχει γίνει
ένα ποτάμι που κυλάει μακριά μου
ψάχνω να βρω την ομορφιά της οδύνης,
τη μυρωδιά σου στην καρδιά των υφάλων,
λίγο κρασί απ' το ποτήρι που πίνεις
πριν να χαθείς μέσα στη νύχτα των άλλων

Ψάχνω να βρω την ομορφιά της οδύνης
τη μυρωδιά στην καρδιά των υφάλων,
λίγο κρασί απ' το ποτήρι που πίνεις 
μέσα στη νύχτα των άλλων

Απόψε θέλω να σε βρω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω γελώντας πέφτω
σαν σκισμένος χαρταετός

Η μοναξιά μου δείχνει δρόμους και πηγαίνω
όμως δεν ξέρω αν μένει μέσα μου κανείς
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στο άδειο μου σχήμα μια σκιά που νοσταλγεί
κι ό,τι με θέλει το αφήνω να χαθεί

Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρωει, δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό

Για δυο αιώνες περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στα χέρια μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο

παίχθηκαν πρώτη φορά στις 2 Νοεμβρίου 2001
Δίπλα στο ποτάμι
(στο jam του Θάνου)

Τα σκεπάσματα είναι κρύα, κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος και η νύχτα δε θ' αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος κι η αγάπη συντριβή

Όλ' αυτά που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους
τους τρόμους που σου ψέλλιζα, ασθμαίνοντας 
τη λυπημένη κλειδαριά της ύπαρξής τους  

Και θα 'ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την ψυχή τους
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα,
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους 

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει
διψάει να ομορφύνει 

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι, κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
καθετί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες τους πάγους της γης ένα γέλιο ζεστό
σαν φωτιά αναμμένη

παίχθηκαν πρώτη φορά στις 20 Οκτωβρίου 2001 
στο 6ο Ενιαίο Λύκειο Ν. Ιωνίας

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως υπάρχει και μια άλλη ζωή πέρα απ' τον τάφο
εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια ησυχάζουν στο φως που τα γυμνώνει
Κουράστηκα να γυρίζω σ' αυτές τις ερήμους, αυτή η διαδρομή μ' εξοντώνει  

Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια που σαν άυλοι φάροι μέσ' τη νύχτα
θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω, έναν ορίζοντα αχνό 
όπου θα με περιμένει η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
με μια κούπα στα χείλη κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου 

Μα καθώς προσπαθώ να βγω από αυτή την τυφλή μάζα τρόμου που με περιέχει
βραχνές αναμνήσεις μου θυμίζουν πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει
μου θυμίζουν πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει σαν τιμωρός,
σαν τιμωρός και σαν κριτής

Ένας κόσμος ορυκτός, μια παρουσία στοιχειωμένη

Θυμάμαι μια νύχτα μου 'χες πει "έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ,
θα μείνεις ξένος"
και σε κοιτούσα σαν παιδί που κάποιος του 'πε το γιατί
φυσάει αγέρας στη ζωή του αγριεμένος

παίχθηκε πρώτη φορά στις 12 Σεπτεμβρίου 2001
στο Θέατρο Λυκαβηττού