In e-gezondheid magazine ben ik op een kort, doch interessant artikel gestoten.
De inhoud geeft een korte omschrijving van de aandoening en het verloop van het onderzoek tijdens de verschillende jaren.
De auteur van dit artikel is Gilles Goetghebeur. Daarbij aansluitend kan je eveneens nog enkele foto's terugvinden ter verduidelijking van de aandoening.
Het ligt in mijn bedoeling me nog verder te verdiepen in deze materie en dit eveneens via deze pagina aan te bieden.
Artikel
Vroeger was "pubalgie" typisch voor spelers die door hun jarenlange carri�re wat overbelast waren. Vandaag treedt dit probleem veel vroeger op, soms zelfs bij prepuberale kinderen die vroegtijdig intensief trainen. Tegen pubalgie werden alle technieken al uitgeprobeerd, schokgolven, laser, geperste koude lucht, enz..., zonder ooit tot een referentiebehandeling te leiden. Uit de analyse van alle artikelen die over dit probleem verschenen zijn, blijkt echter dat er modeverschijnselen zijn.
In de jaren '80 werd "systematisch rust" voorgeschreven. Rust was de essenti�le fase van de behandeling en moest 6 weken tot 3 maanden duren. Sommige auteurs bevolen zelfs aan, zo veel mogelijk platte rust te houden. Vandaag is men minder streng. Het advies bestaat zuiver uit een beperking van het aantal trainingen. Sommige artsen stellen zelfs voor de weekendwedstrijd met pijnstillers
te spelen. Zo ver moet het niet gaan, maar het lijkt toch aannemelijk dat pubalgie alleen maar een bijverschijnsel is van andere aandoeningen van het bewegingsapparaat, zoals tendinitis of discushernia, waarbij men tot de vaststelling is gekomen dat het stilleggen van de activiteit het probleem "bevriest" en zelfs verergert.
De tijd van de chirurgen.
Nog een belangrijke vernieuwing: door de eerder bemoedigende resultaten is het gebruik van heelkunde ingeburgerd geraakt, als we de getuigenissen van voetbalvedettes zoals Bixente Lizarazu of Didier Drogba mogen geloven. De "endoscopische technieken" maken het werk uiteraard makkelijker: er wordt via de lies een slangetje ingebracht en met video-ondersteuning wordt het gaatje in de peesstructuur hersteld. Vijf weken later herneemt de sporter zijn trainingen alsof er nooit iets geberud is. De methode wordt vaak gebruikt. Toch is ze "geen garantie voor succes". Dezelfde oorzaken leiden tot dezelfde gevolgen. Het probleem doet zich heel vaak enkele weken of maanden na de interventie opnieuw voor. Voor wat de revalidatie betreft, zijn de adviezen uiterst tegenstrijdig. Wat de ene bron aanbeveelt, wordt door de andere ontraden. Dokter Busquet vat de situatie goed samen: "We hebben te maken met een pathologie* waarbij de spiergroepen overbelast zijn. Gaan we die spieren krachtiger maken?"
Elke therapeut heeft daar zo zijn mening over en zijn eigen referentiemethodes voor: osteopathie, M�zi�res, mesotherapie, ..... Men begreep er niet veel meer van totdat enkele verhelderende studies verschenen. In ��n daarvan werd via "dynamometrie" de kracht van de adductoren van een groep ijshockeyspelers gemeten. De auteurs stelden vast dat een zwakke score bij deze test en "belangrijke risicofactor voor pubalgie" was. In het kader van een andere studie slaagden de onderzoekers erin de pathologie in verband te brengen met "een verstoord evenwicht tussen de spierbundels van het bekken". Meestal heeft een pati�nt met pubalgie een te holle rug, krachtige quadriceps, maar zwakke buikspieren en een samentrekking van de spieren rond het zitbeen die er niet in slagen het bekken te ondersteunen wanneer de voet op de grond wordt geplaatst.
Naar aanleiding van deze vaststelling probeert men een zeer gedetailleerde revalidatie uit te werken waarbij rekening wordt gehouden met de zwaktes, samentrekkingen en verhoogde spierspanning om op een gerichte manier, spieren sterker te maken of uit te rekken. Dit is een werk van lange adem die onvermijdelijk "individueel" is. De medische kunst zal wellicht nooit zo haar naam waardig geweest zijn.
* pathologie: ziekte