Artículos de Opinión

 

 Desde esta nueva sección se pretende que todo el mundo que lo desee, de su opinión en relación a cualquier tema relacionado con el fútbol principalmente relacionado con nuestra zona de influencia independientemente de nuestros colores para saber el pensar, la opinión de todos, no siempre de los mismos. Lo único que se precisa para participar es poner el nombre futbolístico y su relación con el mismo y el título del artículo. Si hay un tema suficientemente interesante se pondrá de debate en el foro. Los artículos deberán ir dirigidos a: [email protected]

Para leer el artículo sólo pinchar el título del mismo

 

Fecha Título Autor Procedencia
3/5/06 Reflexiones sobre fútbol base y modesto Estili Cedeira, SD
11/5/06 Reflexión 2ª Regional 2005/2006 Cata Narón B. Piñeiros
16/5/06 Reflexións sobre o fútbol de Ferrolterra Jose Luis Pita Rey Árbitro Delg. Ferrol
18/5/06 Valoraciones Ernesto Paz AD Sartaña
18/5/06 Análisis de la temporada en Ferrolterra Jorge Martínez Árbitro Delg. Ferrol
25/5/06 Reflexiones Andrés Prieto Cultural Maniños, SD
3/6/06 ¿Y ahora como hago yo para salir de esto? Víctor Garrote AD Sartaña
7/6/06 Balance da tempada 2005/06 Jorge M. Deza -
15/7/06 Reflexiones Camilo Prieto Cultural Maniños, SD
2/8/06 Os despropósitos dun torneo chamado copa Xunta Carlos Castro -
25/8/06 Pequena reflexión sobre os adestramentos nas categorías de base Estili Racing Ferrol Juvenil
19/10/06 Co paso cambiado Xan Morales -
23/10/06 Non todo vale Xan Morales -
18/1/07 Comenzou o momento das apostas. Disfruten! Xan Morales -
18/2/08 É a regularidade, estúpido... Xan Morales -
20/2/08 Ferrol, Noviembre de 1892 Andrés Lagranna -
6/8/08 Os Clubes máis antigos de Ferrol e comarca (n) Jorge M. Deza  

 

 

REFLEXIONES SOBRE FÚTBOL BASE Y MODESTO (por Estili)

Estili es el coordinador de todos los equipos del Cedeira, SD

 

Quería abrir el debate del foro sobre dos cuestiones; uno sobre el fútbol base y otra sobre el fútbol modesto:

> Aplicación de la norma de libertad en los cambios para las categorías de infantiles, cadetes, juveniles comarcal. Esta experiencia ya se ha llevado a cabo en alevines con éxito, y los jugadores se ven más motivados pudiendo entrar en cualquier momento del partido al campo, y sabiendo que deben mantener una actitud correcta durante todo el encuentro. Además todos sabemos que en momentos de la temporada vamos a partidos justos de jugadores, y  de esta forma podríamos utilizar cambios de forma continua lo que va en beneficio del juego y de los jugadores.

> En relación a los modestos, creo que la categoría de primera regional es innecesaria, y una verdadera tortura económica para los clubes que la disputan. Muchos de los clubes que hemos disputado esta competición sabemos de lo que hablo. Es parecida a la segunda b, una categoría que ha provocado casi la desaparición de clubs, ni es rentable económicamente, ni deportivamente.

Una buena solución para sustituir la primera regional, sería formar una segunda regional de veinte o veintidos equipos, en la que los dos primeros de cada zona jugaran una fase de ascenso, para el ascenso a la preferente.

Por último desde el mundo de los entrenadores se está criticando mucho el futbol siete, ya que tendría mucha más transferencia al fútbol once, el fútbol ocho. Yo personalmente creo que el fútbol ocho es mucho más eficaz, para aprender los conceptos ofensivos y defensivos, así como la técnica grupal del juego.

El gran problema del fútbol siete es que el juego de  banda (parejas en sentido vertical) desaparece, ya que por sistema el juego lateral interior no existe, casi siempre el juego de banda es para un sólo jugador,

Gracias por fomentar estas tipo de iniciativas, que se pueda hablar seriamente del fútbol modesto.

 

REFLEXIÓN 2ª REGIONAL 2005/06 (por Cata)

Cata es el primer entrenador del Narón B. Piñeiros "B"

 

Esta liga que finalizamos el pasado 30/4/06, ha marcado, desde mi punto de vista, un punto de inflexión en los últimos años en el fútbol aficionado de Ferrolterra, ya que esta competición presentaba la urgencia histórica de recuperar la emoción en la zona de cabeza, ya que las últimas temporadas se desarrollaron como un monólogo de la U.D. Somozas.

Esta liga ha sido de un nivel de igualdad altísimo, ya que hemos tenido a 3 equipos por encima de la famosa media inglesa para ser campeón (2 pts de media por partido), y dos que se han quedado únicamente a 1 punto de este objetivo, lo que habla a las claras de la subida del nivel medio de una manera evidente y en la que se ha llegado con la posibilidad de que en la última jornada hasta tres equipos pudieran hacerse con el campeonato (Somozas-Eume-Narón "B").

La temporada comenzó con un dominio del Cultural Maniños (injusta a toda luces su clasificación final, ya que a falta de cinco jornadas era co-líder) y Somozas, en los 2/3 iniciales de la competición, y con un Meirás como claro dominador de la 2ª vuelta del campeonato, (perdió 1 de los últimos 19 partidos).

Pero como quiera que esta es la llamada competición de la regularidad, es los equipos que más regulares en el cómputo global han sido los que han conseguido quedar en la podium de cabeza.

Igualmente la emoción ha estado servida en la zona baja, ya que la posible cascada de descenso de otras categorías ha mantenido la emoción hasta el final.

Otra nota a destacar es la mejora de las infraestructuras, ya que desde mi época de jugador, el estado de los terrenos de juego ha mejorado ostensiblemente, con verdaderos campos de fútbol, cosa indispensable para elevar el nivel técnico-táctico de la categoría, como pueden ser: Valdoviño, Moeche, Meirás, Cebarca, Cedeira...

Respecto a nuestro equipo consideramos que hemos hecho una gran temporada finalizando segundos y a la espera de la decisión de la U.D.Somozas que nos permitiría el cambio de categoría si finalmente deciden no ascender a 1ª regional, un año en la que hemos sufrido muchísimo y al que damos un gran valor porque el mérito de una victoria siempre va en consonancia con la grandeza de tus rivales y este año la segunda regional ha tenido grandes equipos.

Finalmente felicitar al Somozas como campeón, y a los nuevos ascendidos San Sadurniño, Neda y O Val "B" y a toda la gente que ha trabajado este año en el fútbol modesto (alguno de manera altruista y la mayoría perdiendo tiempo y dinero) y especialmente al Cultural Maniños, por impulsar esta iniciativa y a su vez por mantener esta página (junto a la del Meirás) de la que somos adictos la gente que bebemos de la fuente del fútbol aficionado, así como a Radio Fene por la atención que presta a esta categoría y muy especialmente a ALFREDO por su invitación personal para que colaborase con ellos en esta sección y con este artículo.

UN SALUDO A TODA LOS FUTBOLEROS DE 2ª REGIONAL

(SIN TODOS VOSOTROS: DIRECTIVOS, JUGADORES, ENTRENADORES Y

AFICIONADOS ESTO NO SERÍA POSIBLE)

 

REFLEXIÓNS SOBRE O FÚTBOL DE FERROLTERRA (Por José Luis Pita Rey)

José Luis Pita Rey es árbitro de la Delegación de Ferrol

 

Cando está a piques de rematar outra tempada máis a 2005/2006, é necesario facer unha profunda reflexión de como está o fútbol na nosa comarca. Creo que non foi unha boa tempada en liñas xerais. O equipo máis representativo da nosa comarca, o Racing, probablemente xogue o ano que ven en 2ºB. Un dos equipos de 3ª tamén xogará nunha categoria inferior e dous dos equipos da primeira rexional, Perlío e Cariño probablemente tamén perdan a categoria. Isto deben levarnos a unha profunda reflexión e tratar de analizar as causas para o ano que ven os resultados sexan mellores, que fallou e que se pode facer para mellorar istes resultados.

Mención aparte merece a competición de 2ª rexional. Facía anos que non se via un futbol de tanta calidade, equipos con un bo trato de balón, cunha gran preparación fisica a cuns conceptos tácticos francamente bos. A maioría dos partidos foron xogados cun ritmo vertixinoso, e si a esto sumamos que ata a derradeira xornada non se soupo quen sería o campión, pois xa vos podedes imaxinar: nervos, paixón, incertidume en fin fútbol en estado puro. Felicitar o Somozas como campión da categoria e a equipos que fixeron unha gran tempada: Maniños (quiza o futbol foi inxusto con vos despois da gran tempada realizada, pero coas inoportunas lesións, baixas e algunha que outra desgracia en forma de falecemento non se podia facer máis. Destacar o gran labor de Manel e Salva ademáis do seu intachable comportamento durante todo o ano tanto nas victorias como nas derrotas), NaronB (bravo por iste grupo de rapaces novos que pouco a pouco creron nas suas posibilidades e a través dun bo futbol chegaron a estar pelexando polo titulo. Bo traballo tamén do amigo Cata, creo que un bo exemplo de comportamento nos campos, co lunar de Cañoles, pero bueno as veces os nervos xogan malas pasada), Eume (noraboa os seus tecnicos e os seus xogadores a vosa foi unha gran tempada tamén), Cedeira, Ortigueira, Meirás.............Noraboa tamén os ascendidos paro o ano que ven Neda, Val B e San Sadurniño.

Para rematar gustariame felicitar a todolos futbolistas, directivos, entrenadores, clubes e afeccionados xa que foi unha tempada que non tivo incidentes importantes que resaltar, creo que a deportividade primou sobre todalas cousas, espero que na copa que acaba de comenzar este espíritu de deportividade e xogo limpo siga imperando nos campos da comarca.

 Agradecer o amigo Alfredo que me dera a oportunidade de falar do que máis nos gusta, o fútbol, decirche que iniciativas de iste tipo parecenme xeniales, que todolos sectores do futbol debemos traballar xuntos na mesma dirección; uns entrenando, outros xogando, outros xestionando e uns poucos tolos dirixindo os partidos pero coido que tamen ensinando ainda que non todo o mundo comparta esta opinión.

FELICIDADES A TODO O FUTBOL DE FERROLTERRA E SORTE NAS COMPETICIONS DE COPA¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡

 

VALORACIONES (Por Ernesto Paz)

Ernesto Paz es el entrenador del equipo infantil de la AD Sartaña

 

Este ha sido mi primer año como entrenador en la categoría de infantiles y me vienen a la cabeza bastantes dudas y reflexiones.

Para empezar me doy a mi mismo en la frente y me pregunto si soy un “entrenador”, un “alineador” o un “educador”. Esto ha sido pregunta constante durante los 10 meses de trabajo con mi grupo. Por momento me he sentido una cosa u otra, pero lo importante en estas categorías de formación es de “educador”.

Otra pregunta es ¿qué precio le debemos poner a las victorias y porqué nos obsesionan tanto los resultados? Soy el primero al que la fastidia perder, pero me hace más daño oír o leer que “ganamos 10-0, pero jugamos muy mal” o que “fulanito metió 8 goles, es buenísimo”. A veces hay que dejar de lado los resultados y celebrar otro tipo de cosas como que un niño que no sabía sacar de banda ha realizado un saque correctamente o un niño que no participaba muchos minutos, con su trabajo y sacrificio se ha ganado un puesto en el equipo. Hace unos días asistí perplejo a un partido de Copa y ví como un equipo dejaba sin jugar a tres niños. Me parece que nos centramos demasiado en ganar y que lo importante es que todos los niños, ya sean mejores o peores y se les dispense un trato igual. A veces nos centramos en demasía en mejorar a un niño que ya tiene condiciones y dejamos de lado a otros que realmente necesitan un refuerzo y un sobreesfuerzo por nuestra parte.

Una de las cosas que me viene a la cabeza para poder mejorar en algo es tomar ejemplo para las categorías formativas de otros deportes. En baloncesto en las categorías de los más pequeños es obligatorio que cada niño dispute completo al menos un cuarto del partido. ¿Sería malo para el fútbol aplicar algo similar? Yo creo que si lo que queremos es que los niños mejoren lo mejor es darles minutos de juego para que compitiendo se vayan haciendo como futbolistas.

Uno de los temas en los que pecamos y mucho (aquí entono el mea culpa) es en las protestas al colectivo arbitral. Soy una persona que en determinados momentos puedo perder la calma y se perfectamente que los niños intentan imitar a los entrenadores. Si nosotros somos los que protestan no podemos luego decirle a un niño que no lo haga. Si los árbitros se equivocan no es a propósito. Puede que en un momento determinado tomen una decisión errónea y en vez de lanzarle un grito se puede hacer un comentario en privado al final del partido. A mi desde luego no me parecería lógico que un arbitro me viniese a decir que me equivoque en un cambio o que uno de mis niños no está jugando en su puesto, por ello tampoco es lógico que nosotros nos metamos en el trabajo de otras personas.

Un último apunte y fundamental creo que es la falta de comunicación entre los clubs. Veo unas rencillas que no me parecen nada lógicas y que cada uno va de free-rider a la hora de defender unos intereses, que en ocasiones son los mismos, y todo esto repercute negativamente en las competiciones.

Tenemos una materia prima que son los niños que nos debe enriquecer y nosotros debemos de tratar de inculcarles una serie de valores que a veces nosotros mismos olvidamos. De todos modos quiero dar la enhorabuena a todos los formadores de todos los clubs por el tiempo que dedican (no es nunca tiempo perdido) a trabajar con los más pequeños. También a los padres y aficionados que siguen con pasión los partidos de estos “locos” bajitos que tanto nos hacen disfrutar.

Yo por desgracia no podré entrenar en Ferrol la próxima temporada pero desde luego seguiré allá donde esté lo que por aquí suceda.

Un fuerte abrazo a Alfredo y enhorabuena a la Cultural Maniños por mantener esta web en la que nos podemos expresar libremente los miembros de esta pequeña gran familia del fútbol aficionado.

Un saludo, Ernesto Paz  ([email protected])

 

ANÁLISIS DE LA TEMPORADA EN FERROLTERRA (Por Jorge Martínez Varela)

Jorge Martínez Varela es árbitro de la Delegación de Ferrol, fue jugador durante 10 temporadas

 

Muy buenas. En primer lugar, me gustaría felicitar a todos los Clubs de Ferrolterra que hayan conseguido sus objetivos esta temporada (campeonatos, ascensos, permanencia,...) o simplemente haber conseguido pasárselo bien jugando al fútbol, que al fin y al cabo es lo que buscamos todos a estos niveles.

Pienso que a nivel de resultados, no ha sido una buena temporada: posible descenso del Racing, descenso de O Val, del Perlío, posible del Cariño,...

En cuanto al Racing pienso que habría que analizar las causas, pero eso es cosa de otros que no deberían quedarse parados, por el bien del futuro de los chavales de Ferrol,... No digo más.

Considero muy positiva la "recuperación" de la 2ª regional, ya que ha sido ciertamente emocionante y competida, con ese morbillo de las últimas jornadas, con o sin primas, novias, cuñados o demás familia; pero que bien nos lo pasamos todos, ¿o no?. Además queda una 2ª regional de lujo para el año que viene y pienso que este nivel se mantendrá durante muchos años para disfrute de todos.

En cuanto a la 1ª regional, no coincido con los que dice que no compensa. Quizás económicamente no, pero a todo jugador le gusta conocer campos en Calo, Rianxo,... Si no es así, es porque no le gusta el fútbol de verdad.

Quiero felicitar a Alfredo, a la directiva del Portuarios, a Matías y Dapeich del Perlío y a Manu del Meirás por modernizar el fútbol regional a través de las páginas webs; ya que era algo muy necesario y que otros deberían copiar.

Pero sobre todo, me gustaría aprovechar este espacio para hacer algo que deseaba desde hace mucho tiempo. Quiero felicitar, alabar y RECONOCER públicamente a las personas que verdaderamente hacen que el fútbol regional exista. Todos sabemos que hay personas que llevan muchos años en diversos clubs de la comarca: Pedro (Numancia), Tino (Maniños), Suso (Rosalía), Eusebio (Barallobre), Caco (Mugardos), Luis (Can Sadurniño). No quiero olvidarme de ninguno, pero todos sabemos quienes son los que quizás se me olviden. Estas personas no estarán tan modernizadas con las webs o todo este "tinglao", pero por muchas webs que haya, si no hay personas que lavan la ropa, enciendan los calentadores, pinten el campo,... el fútbol regional no existiría. Por lo tanto es de recibo decir:

 
FELICIDADES CAMPEONES Y GRACIAS POR TODO.
 
SUERTE A TODO EL MUNDO EN LA COPA Y EN LA PRÓXIMA TEMPORADA,
QUE PRIME EL JUEGO LIMPIO, LA HONESTIDAD Y QUE NO HAYA EXCESIVAS 
LESIONES.
 
SALUDOS.
 

REFLEXIONES (Por Andrés Prieto)

Andrés Prieto es el entrenador del equipo alevín fútbol 7 del Cultural Maniños, SD

 

Hola a todos. No sé gran cosa de fútbol. Me cuesta entender la colocación de la defensa de tal equipo, seguir los movimientos de un jugador que parecer ser el hombre clave, o saber de un golpe de vista que esquema está empleando el equipo contrario. Hay muchas cosas del fútbol que siguen siendo para mí misterios inexplicables.

    Mi único consuelo es comprobar a veces que dos presuntos entendidos, incluso profesionales, ven de manera completamente distinta la misma jugada, o qué a uno le encanta un jugador que otro aborrece.

    Por eso me gusta estar con gente que sabe de fútbol. No me interesa la opinión de los que creen que lo mejor del partido fue una rabona (hace cuatro días nadie sabía qué era eso) ni la de aquellos que acaban sus explicaciones con la mala suerte de dos balones al palo o el fuera de juego que no pitó el árbitro. No quiero decir que la suerte en el fútbol, como en la vida, no sea importante, al contrario, estoy seguro de que es determinante, pero tratándose de deporte, acogerse continuamente a ella es casi de mala educación. Por eso me lo paso bien hablando con Sergio o Salva.  Parece que con ellos voy entendiendo algunas cosas.

    Supongo que para compensar mi ignorancia en los secretos del fútbol, tengo otras cosas bastante claras. No tengo ninguna duda, por ejemplo, de que entre dos futbolistas similares da mejor resultado el que disfruta más en el campo. Entre dos chavales con las mismas condiciones, jugará mejor el que sea más feliz con una pelota.  

    Por eso al chico con talento tiene que gustarle el fútbol.  Si no se lo pasa bien es mejor que lo deje.  Hay tantas cosas interesantes que hacer, que es una pena dedicar el tiempo libre a algo que no te gusta.

    También tengo claro que si un jugador no respeta a sus rivales, a sus compañeros, al árbitro y a su entrenador, va a ser difícil que aprenda algo de ellos. Y si no se sacrifica, un poquito, en los entrenamientos y durante los partidos difícilmente mejorará por mucho talento que tenga.

    Si un chaval cree que sus compañeros son unos petardos y que no gana los partidos por culpa de ellos, o que no juega bien porque el entrenador lo pone en un puesto que no le va bien, no debería practicar un deporte de equipo. Es mejor que se dedique a un deporte individual, al tenis por ejemplo, y no le podrá echar la culpa a nadie por perder un partido: Gana él y pierde él.

    Por suerte, en nuestro equipo de alevines tenemos a muchos chavales que les encanta el fútbol, y por eso, a pesar de las limitaciones de su entrenador ya intentan jugar al fútbol. Cuando empezamos a entrenar en agosto del año pasado sólo jugaban a la pelota, que es otra cosa.

    Ahora ya saben que cuando se tiene el balón hay que tratar de pasárselo al compañero mejor colocado y que cuando el equipo contrario tiene el balón hay que tratar de tapar sus pases y sacárselo lo antes posible. Y también saben que, tanto para atacar como para defender con éxito, hay que estar bien colocado en el campo, ofrecerse al compañero, ser rápido, decidido y darle bien al balón. Otra cosa es que seamos capaces de ponerlo en práctica, porque seguimos teniendo bastantes limitaciones, sobre todo en dominio de balón, pero más o menos sabemos lo que hay que hacer.

    Estoy convencido de que al menos cuatro o cinco niños, si quieren seguir en el fútbol, estarán en el primer equipo dentro de unos años. Otros tres o cuatro jugadores pueden estar al mismo nivel la próxima temporada.  Por otro lado, me parece que a algunos no les gusta nada el fútbol. Como dije antes, creo sinceramente que es mejor que lo dejen.

    Por el nivel que hemos visto a lo largo de la competición, os aseguro que al menos dos de nuestros chavales están al nivel de los mejores futbolistas de su generación en Ferrolterra. Tienen muy buenas condiciones para el fútbol y además, y esto me encanta,  se lo pasan bomba con el balón de los pies. Pero tienen que seguir trabajando, sobre todo uno de ellos. Entre los doce y los quince años, los niños que entrenan bien suelen dar un salto enorme en técnica y condición física, sería una pena que no aprovecharan estos próximos años. Si tienen la suerte de estar a las órdenes de un buen entrenador (esto me excluye) estoy seguro de que nos van a dar muchas alegrías. Tienen además la ventaja de que son apreciados y admirados por sus compañeros. Por esta razón, si siguen jugando al fútbol, vayan a donde vayan, seguirán progresando y haciendo amigos, que es lo mejor del deporte.

    Que nadie piense que serán dos estrellas del fútbol. Ya se verá donde llegan. Y digo esto porque, en mi opinión, destacar en el fútbol alevín que he visto este año no tiene demasiado mérito. El nivel no ha sido bueno. Hay muy pocos jugadores equilibrados en todas las facetas del juego: técnica, pase, disparo, juego aéreo, condición física (no me refiero al tamaño), velocidad, posición, sacrificio, coordinación.

    Habrá quién diga que son niños muy jóvenes, que todavía tienen que formarse, y es cierto. Pero en los equipos más destacados de la competición, hemos visto muy buenos futbolistas que juegan andando, que agachan la cabeza a los balones altos o que les sobran diez kilos de peso. Ese no es el camino. La condición física y la técnica se podrían mejorar con esfuerzo y constancia, que son cualidades que no abundan. Pero es difícil entrenar la actitud positiva, la entrega, el compañerismo y la determinación. Si hay alguna forma de mejorar estos aspectos es la disciplina y en esto tengo que reconocer que yo no he estado muy acertado, debería haber sido más estricto en algunas ocasiones, pero en fin, he tratado de hacerlo lo mejor posible.

    Pensando en el futuro, quizá sea necesario cambiar la forma de la competición para darle más igualdad. Se ha de buscar una fórmula que permita jugar una segunda vuelta en la que compitan los mejores equipos entre ellos. Que los equipos y los jugadores tengan que pelear cada balón y que estén obligados a pensar, tocar y moverse mucho más rápido de lo que hemos visto este año.

    Permitirme que remate agradeciéndole al Maniños, y especialmente a Alfredo, la oportunidad que me dieron de participar en esta aventura. Ha sido una experiencia extraordinaria. También mi reconocimiento a todos los directivos y padres por su dedicación y colaboración. Tiene un mérito enorme crear equipos de base con tan pocos recursos y niños como tiene la Cultural. Es una labor oscura y enorme que sólo cuando estás dentro puedes valorar en su justa medida.

Un abrazo para todos.

Andrés Prieto.

 

¿Y AHORA CÓMO SALGO YO DE ESTA? (Por Víctor Garrote)

Víctor Garrote es el entrenador del equipo alevín del AD Sartaña además es monitor de Fútbol sala

 

Hace ya algunos meses un compañero de foro y redactor de una de las páginas webs dónde acostumbro participar, me decía algo así:

Oye, ¿qué opciones habría de que nos escribieses algún artículo sobre fútbol? Temática libre, algo de lo que creas que es necesario hablar. entrenamientos, técnica, táctica, anécdotas, experiencias... lo que te apetezca.

Bien, ¿Os acordáis cuándo éramos pequeños y acompañábamos a nuestro padre a la siempre visitada sección de bricolaje?. Alguna vez os habría pasado que al poco de allí estar, un hombre desconocido para ti,  se acercaba a hablar con tu padre y decía conocerte, pero tú jurarías no haberlo visto en tu vida.

Por un momento las herramientas pierden el interés que hasta el momento tenían y te has convertido, tú ahora, en el centro de la conversación y verdadero protagonista de todo aquello. Sólo cuestión de segundos y tú padre te propone que le enseñes, a ese amigo suyo, eso que tan bien haces y encima te insiste: ¡venga! ¡campeón! ¡enséñale que bien lo haces! ¡enséñaselo.

Sin quererlo, te das cuenta de la razón por la que tu padre tiene las piernas más grandes que las tuyas ya que dónde mejor lugar sino, que esconder la cara tras sus piernas y no tener así que salir al medio de aquel enorme pasillo para hacer aquello que te salía como a nadie, pero ahora para un público diferente que no te quitaba el ojo de encima, y que sólo la idea te bloqueaba.

Tras la propuesta de mi compañero de foro yo me planteaba cosas como: ¿serán muchas personas quienes lo lean? ¿seré cuestionado por todo aquello que diga? Y los que no están de acuerdo conmigo..¿que pasará? ¿y ahora cómo salgo yo de esta?

A pesar de mi corta experiencia como monitor de fútbol sala estoy convencido que son muchos los niños y niñas que tratando de jugar y divertirse con aquello que más les gusta, como es el fútbol en este caso, se bloquean de alguna manera como yo me he bloqueado y pensarán cosas como: Cuánta gente a la que agradar en tan poco tiempo...papá, mamá, los abuelos, mi hermano/a, el entrenador, mis compañeros, etc..

En definitiva, tratemos entre todos, que los niños/as desconecten en competición de todos nosotros: grada, banquillo, etc... y se conecten en todo aquello que está a suceder en el terreno de juego, en la elaboración del juego, en la situación de sus compañeros y rivales, en disfrutar de su propia técnica, etc..

Desde las gradas, padres, madres y aficionados en general indiferentemente del color que defiendan continuemos dando palabras de ánimo reafirmando actitudes propias y de nuestros rivales dignas de conservar. Evitemos que el simple hecho de coger la mochila cada fin de semana sea para ese niño/a un mal trago dónde sabe de antemano que horas más tardes se le valorará por lo que ha hecho.

Desde los bancos, entrenadores, monitores, etc.. tratemos de evitar el saturar a estos chavales de continuas instrucciones que aunque con intención de ayudar y facilitar el juego, no hacen más que no dejarlos centrarse en lo que están haciendo.

Devolvámosles el protagonismo si alguna vez lo perdieron. Expongámosles problemas a resolver por ellos mismos en entrenamientos, aportemos soluciones en competición y confiemos mucho más en el fútbol que cada uno sienta, sin limitaciones, e incitemos a que todo aquel niño que esté conociendo este deporte diga aquello de ¿y ahora cómo salgo yo de esta?

Víctor Garrote
Monitor de fútbol sala
Correo electrónico: [email protected]

 

BALANCE DA TEMPADA 2005/06 (Por Jorge M. Deza)

Jorge M. Deza escribió el libro "Historia do Racing de Ferrol (1919-1939)", además de ser colaborador habitual de prensa fue el director del programa de radio "O Derbi"

 

Hola a todos. O meu amigo Alfredo pediume encarecidamente que escribise eu algo neste interesante espazo de opinión sobre que me pareceu a tempada 2005/06 no tocante ao fútbol de Ferrol e comarca. Pois aló imos.

En liñas xerais creo que foi unha tempada mala. Descenso (merecido) do Racing de Silveira á Segunda B; descenso (agardado) de O Val a Rexional Preferente; fracaso (en certa medida) do Galicia de Meá no seu obxectivo de recuperar a máxima categoría autonómica... Pero tamén é digno de salientar o exercicio feito polo Narón BP na Terceira División, consolidándose na categoría con bo fútbol e unha histórica clasificación para a Copa RFEF. E, como non, o grande nivel de competitividade e emocións que aportou a Segunda Rexional no seu grupo comarcal que ogallá se repita en 2006/07. Ese nivel, esa emoción, leva a pensar a moitos como necesaria ou conveniente unha reestruturación do fútbol modesto, convertendo a 1ª Rexional en categoría comarcal (como antano) para favorecer os "derbys", os aforros de gastos nos desprazamentos (que o señor Meana, delegado in pectore de Villar, viva ben non quere dicir que os clubs federados da FGF tamén o fagan) e desbotar a organización provincial do fútbol galego, que resulta obsoleta.

Outra cousa que me gostaría apuntar aquí é o da Copa Ferrol. Non comprendo por que a final desta competición que tradicionalmente pon o broche á tempada non se xoga en "A Malata" (campo propiedade do concello de Ferrol, por certo, e non do Racing). Na Coruña a competición copeira de modestos xógase en "Riazor" (campo propiedade do concello herculino e non do Dep. La Coruña) e non pasa nada. Que mellor premio para os finalistas que poder disputar o partido decisivo no campo máis importante dos contornos?

As respostas supoño que despois da publicidade...

Un saúdo.

 

REFLEXIONES (Por Camilo Prieto)

Camilo Prieto es Licenciado en INEF. En la actualidad es jugador del Cultural Maniños, SD además de hacer labores profesionales de recuperación en el Club

 

“La suma de los esfuerzos individuales debe beneficiar al grupo, las acciones de carácter parcial buscarán mejorar el rendimiento global,  los objetivos son asequibles cuando las distintas partes del compendio se integran; correlativamente el matiz individual siempre crece”.

Extrapolar esta idea de trabajo en equipo a lo que el mundo deportivo comprende es sinónimo de labor correctamente desempeñada, de funcionalidad de las partes, de egoísmos solidarios para el grupo y de la indudable búsqueda del éxito en donde la primera piedra del camino se coloca en conjunto. Podríamos añadir tópicos, citas recitadas y un sentimiento común que muchas veces cae en el vacío recuerdo del olvido: “cuando se gana ganamos todos y cuando perdemos también lo hacemos todos”.

En la competición local de la 2ª regional el S.D. Maniños tenía unos objetivos concretos y creía poseer esas herramientas y recursos necesarios para alcanzarlos; quizá la mejor plantilla de la categoría e incluso me atrevería a incluirla como una de las mejores en comparativa con lo que la 1ª regional suele ofrecer, un cuerpo técnico avalado y con gran predisposición y entrega, el apoyo desmedido de una directiva que en muchas ocasiones rozó el sobresaliente… pero, ¿qué ha pasado?.

Mi humilde, personal y a la vez sincera opinión es precisamente esa, todo lo bueno y competitivo que era cada una de las partes que componían el club no se han sumado y acoplado lo suficiente para conseguir el objetivo fijado. Podemos ilustrar este sentimiento desde muchos y distintos puntos de vista, queremos mostrarlos para que su propio reconocimiento evite nuevos y no afortunados momentos, pero, sobre todo para no engañarnos a nosotros mismos.

Hablemos de fútbol. Todos estamos de acuerdo que para que un compañero reciba desmarcado y en clara posición de avance ofensivo o finalización del propio ataque, el poseedor del balón tiene que realizar ese ansiado pase, y viceversa, para que el segundo pueda ejecutar un pase en profundidad a la espalda de la defensa el primero debería dibujar un desmarque de ruptura en función del espacio y de su par defensivo. Si ambos jugadores no explotan esas características para beneficiar a su socio, el pase no se realiza y el desmarque se asemeja más a una carrera popular de intensidad “tropical”. Para que la línea defensiva pueda achicar los espacios existente en amplitud y profundidad, disminuyendo la distancia con la línea de medio campo, debe exigir lo mismo a los compañeros más ofensivos; para que una presión en banda sea efectiva el equipo debe vascular conjuntamente hacia esa banda de forma coordinada y “solidaria” interceptando al máximo las posibles líneas de pase… nos estamos refiriendo a principios del juego defensivo y ofensivo de sobras conocidos por todos de este deporte de equipo, también clasificado dentro de los de colaboración-oposición, y es precisamente por eso, porque necesitamos de la colaboración de los compañeros del equipo para hacer frente a una oposición que se define con las mismas características pero en sentido opuesto.

La pasividad a la hora de cerrar una línea de pase de uno o dos compañeros, la falta de actitud para realizar los ansiados desmarques de apoyo en las zonas de creación, la desidia para no formar una primera línea de remate y la consecuente de rechace, la falta de concentración a la hora de realizar una cobertura del central a su lateral… nos lleva a formar un equipo que juega por “parcelas”, por medio de acciones individuales, por momentos de inspiración espontáneos, de pequeñas y frágiles asociaciones, no existe una idea, no hay un formato, el bloque no es sólido, ¡no hablamos de un equipo!. Esta ha sido una realidad habitual a lo largo del año, con muchos momentos en los que ha funcionado porque el potencial siempre está latente y otros en los que no fue lo suficiente eficaz para cubrir las demandas del partido.

Seamos sinceros, de corregir todos y cada uno de estos errores o lagunas del juego, es resultado seguro que sería algo más esperanzador. En cambio, las categorías están para algo, para clasificar las calidades individuales y lógicamente el nivel de un grupo, de un equipo. Estamos hablando de una realidad que se extiende a todo elemento socio-económico-cultural que se preste, sin una clasificación no existe ni un orden ni una programación, por consecuente, el cálculo real de las expectativas siempre sería erróneo.

En mi opinión el camino para mejorar está marcado con luces de neón visibles para el mayor de los miopes, la intención de querer recorrerlo, la ambición de mejorar, la performance deportiva está sólo al alcance de los que realmente lo desean todos los días de una semana de entrenamiento, todos los partidos de una competición, todos las noches anteriores al escenario del juego… todo momento en que se exige el máximo nivel. Quizá mucho exigir a jugadores de 2ª regional, ya que no siempre se tiene ni el tiempo ni las aptitudes y actitudes necesarias, para esto existen las categorías.

Las críticas deben ser orientadas desde el punto de vista más constructivo y los receptores de las mismas deben escucharlas como el mayor de los piropos, un paso adelante significa el tener la intención y esfuerzo de intentarlo; quedarse entre aguas o enfadarse por no saber hacer una autocrítica a tiempo jamás aportará el beneficio deseado.

Se suele decir que se juega como se entrena, se refranea que en función de con quién andas te diré quién eres, que la mirada es el espejo del alma, que somos animales de costumbres… la improvisación y la espontaneidad siempre nacen de la más amplia y meticulosa de la preparaciones, con lo cual, empecemos trabajando lo que podemos y sabemos hacer, lo que es eficaz y eficiente; sólo a partir de entonces el salto de calidad es factible y quizás mereceremos un status más elevado, una categoría superior, un reconocimiento en toda regla, pero, en nuestro ámbito deportivo pasa por ser el mejor grupo, el mejor equipo.

Cuestión de estado de ánimo, de felicidad, noble y preciado objetivo del ser humano desde los tiempos más primitivos. Un buen ambiente, un grupo de amigos, una sociedad solidaria, un “jogo bonito”… son los mejores ingredientes para alcanzarlo, esto es lo único que nos queda al acabar una temporada, es lo que nos llevamos para el recuerdo.

Para mí, la felicidad está construida de esos pequeños y dulces momentos, de esas “risas” entre ejercicios, de esa celebración al marcar un gol en el entrenamiento, de esos momentos en la ducha, de esa mano que te ayuda a levantar cuando te hacen una entrada en la pachanga, de ese guiño del entrenador o directivo… de disfrutar de lo sencillo y del éxito ajeno en beneficio del grupo, de un simple saludo.

 

OS DESPROPÓSITOS DUN TORNEO CHAMADO COPA XUNTA (Por Carlos Castro)

 Carlos Castro es autor de varios libros de estadísticas del fútbol gallego. Fue tertuliano del programa de radio " O Derby".  Es miembro del Círculo Racinguista. Profundo conocedor del fútbol brasileño y portugués.

 

Teño a certeza de que os galegos afeccionados ao nobre deporte do fútbol estaban desexosos de poder disfrutar dunha competición exclusivamente galega con formato copeiro ao estilo do máis que antigo e impresionante Campionato Galego, e o menos trascendente, recente, malia que interesante tamén para os equipos máis humildes do noso país, que foi a Copa Galicia.

Cando a Xunta deu a coñecer en rolda de imprensa a creación dunha competición que levara o seu nome moitos vimos con ledicia que ese desexo que tíñamos ía ser cumprimentado coa chegada do novo Goberno ao Pazo do Hórreo. Primeiro foi a Selección como estandarte representativo do fútbol do noso país, un momento emotivo nunha noite chuvarenta en San Lázaro fronte a un bicampión do mundo. Os xogadores votaron SI, deron un espectáculo de grande altura e fixéronos vibrar a todos os siareiros, desde a súa saída ao campo, pasando pola imaxen do Chino Losada cantando a letra de Pondal, até os goles dos branco e celestes que abafaron a un Carini que poucos anos antes formara parte dun plantel que levantou a última Copa América para o combinado charrúa. Con máis ou menos dificutades, coa inexperiencia propia e as presas, o resultado da posta en escena resultou atractiva, enriquecedora e deixounos gañas de máis. Máis dun escéptico acabou voltándose torcedor da Galega.

Se xa tiñamos a nosa Selección funcionando logo das enormes dificultades polo anoxamento que isto lle provocaba ao anterior presidente, o señor Fraga Iribarne, secundado polos seus nomeados, fundamentalmente o inesquecible home do deporte, don Eduardo Lamas, agora tocaba o turno da competición por clubes.

Pouco a pouco, logo daquel acto de presentación que xa de por si resultou decepcionante, comezamos a coñecer como fora ideada a competición. Ían poucos días e as primeiras voces dos directivos dos clubes da Terceira galega saíron ás palestras mostrando o desacordo. Cada quen tiña as súas razóns para opinar e desacreditar no que se estaba facendo. Os de Primeira porque nas datas destinadas para o torneo estaban xogando as súas temporadas con hipotéticas clasificacións para Europa (Copa de Europa ou U.E.F.A. no caso do R.C. Celta e Copa U.E.F.A. ou Intertoto no do R.C.D. La Coruña), o de Segunda con partidos procurando a permanencia (Racing C.), no caso dos da Segunda División B, xogando partidos decisivos para entrar en fase de ascenso (Pontevedra C.F.) ou librar a queda na Terceira (C.D. Ourense, R.C. Celta B e S.D. Negreira), e igualmente no do único nomeado dactilarmente na Terceira, porque buscaba o ascenso ao terceiro escalón do fútbol estatal (C.D. Lugo). Quen máis quen menos estaba comprometido en algo máis importante do que unha nacente Copa Xunta no momento máis delicado da campaña.

No final, os que estaban convidados a participar, malia aceitaren as condicións económicas, parecían non interesarlles nese momento, e para os que non foran chamados á mesa resultaba unha competición atractiva: Máis unha vez, o paradoxal da vida.

Xa foi incoerente o feito de que un partido político tan vivamente asembleario como o BNG pasara por riba desta virtude política e social, malia que ás veces pouco operativa, designando por decreto uns participantes, logo de silentes reunións previas con estes equipos, obviando por completo o que é a base social do fútbol galego, o resto da Terceira División e, se quiseren, tamén a Preferente.

Como estaba previsto, o calendario marcado para o inicio da competición era un imposible e así houbo que adialo para o comezo da presente 2006/07.

A señora Bugallo e o señor Domínguez tiveron demasiada presa para montar un torneo que complementara o suceso da Selección galega; e por querer facelo eles, sen consultar cos protagonistas (clubes e FGF) están a piques case que de defuncionalo.

Sen dúbida o BNG estivo afastado do deporte por tradición. Nin nos seus momentos máis revolucionarios, aqueles tempos da UPG en solitario, aqueles tempos da ANPG e de toda a movida política da pre e da transición, entenderon que o deporte, como actitude popular non elitizada, allea ao intelectual, estaba o suficientemente alienado como instrumento político do réximen fascista como para perder o tempo ocupándose del ou, pola contra, intentar usalo politicamente como fixeran rexímenes políticos de todos os signos.

No que respecta ao deporte observamos que o BNG chegou con moito retraso ao mundo moderno e esas carencias acrecéntanse cando existe a ausencia dunha cultura do poder dentro do partido, ou o que é o mesmo, no momento de ter que tomar decisións políticas ben definidas e consensuadas referidas, neste caso, á materia deportiva concreta, para alén da teorización do que debe ser.

Aínda lembro como hai anos, de cara a unhas eleccións, un ben promocionado ex membro de Galiza Nova fora designado para crear un programa de política deportiva para o país sen el tamén saber moi ben por que llo encomendaran, por canto para o referido ser humano o deporte era, cando menos, pouco interesante, e do que sempre se mantivera á marxe.

Este tipo de designacións tal vez sirvan para explicar outro aspecto paradoxal na mente deportiva do BNG, que lle leve, cando chega á Secretaría Xeral para o Deporte a carecer de homes válidos neste eido e que o señor Domínguez ten que deixar como home de confianza ao que fora tamén do señor Lamas, un tecnócrata do PP que secundou a disciplina do partido rexeitando toda posibilidade de creación dunha Selección galega no seu momento?

En fin, voltamos a Maio de 2006. Muitos afeccionados levamos unha decepción cando vimos a composición e o formato do torneo.

Primeiro ollamos que non eran as datas propias para a súa celebración porque tamén estabamos preocupados, como os dirixentes dos nosos clubes, co rumo que podería tomar o final da temporada para os nosos equipos.

Segundo porque pensabamos que o torneo debería ser máis aberto debido a que nel subsídianse cantidades de diñeiro das que tamén poderían beneficiarse os clubes menos poderosos.

Terceiro porque o formato e a composición dos grupos parece pouco seria, sobre todo tendo en conta os equipos que participan no Grupo Sur.

Cuarto porque existe unha discriminación xeralizada sobre, polo menos, dezanove combinados máis (os dezanove da Terceira que non eran C.D. Lugo, ou que este ano non son S.D. Negreira).

Quinto porque existe unha dobre axuda a unha entidade que recibirá cartos e aínda axudará a cuestionar a ética da competición aos xogar un partido a prol e contra si mesma (R.C. Celta).

Sexto, porque se a presencia do C.D. Lugo atende a criterios histórico-deportivos, máis histórico-deportivos poden ser os dun clube do Grupo Norte da antiga Rexional Preferente (actual Autonómica Preferente) como é a S.D. Compostela (máis presenzas na Segunda división e catro campañas na Primeira por ningunha dos branco e vermellos na máxima do fútbol estatal); e mesmo dentro da provincia luguesa, os do C.D. Lemos, o conxunto galego con máis presenzas na Terceira División e máis antigo que a propia entidade da cidade das Murallas, ou até o Viveiro C.F. fundado catorce anos antes que o sucesor na capital bimilenaria de entidades como a S.G. Lucense ou os vellos branco e granates do extinto antes da fundación do C.D. Lugo, C.D. Polvorín (non confundir co actual), por citar as outras dúas sociedades deportivas da provincia interior que militaban tamén na Terceira.

Sétimo porque malia que se pactou cos clubes, no final estes antepoñen os seus intereses a unha competición que ten máis un apresurado deseño político do que deportivo, e non son capaces de ordear un calendario de celebración.

Oitavo porque nin existiu a delicadeza de catalogala como unha competición oficial ao non estar aprobada pola Asemblea da FGF.

Logo de tocar distintas opinións, e desexando a existencia desta, malia todo, ilusionante competición, poido resumir un conxunto de valoracións que deseñarían un torneo, desde o punto de vista estrictamente deportivo, baixo os seguintes criterios:

  1. Que o torneo sexa levado á Asemblea da FGF para darlle a posibilidade que sexa declarado oficial malia que com iso os políticos perdan poder e presenza sobre a competición.

  2. Que sexa celebrado na pre-temporada de cada campaña.

  3. Que nel participen todos os equipos galegos inscritos nas catro categorías estatais do fútbol español nesa temporada de celebración (desde a Primeira á Terceira división).

  4. Que o formato de competición sexa o de Copa a un partido no campo do clube de inferior categoría, ou designándose o mesmo por sorteo caso dos clubes formaren parte da mesma división.

  5. Que os equipos dependentes (R.C. Celta B, R.C.D. La Coruña B, C.D. Ourense B por citar os exemplos que habería na actualidade) fiquen excluídos da competición.

  6. Que na eliminatoria previa e até a de oitavos só entren equipos de Terceira desa mesma temporada da realización da competición sendo, a primeira eliminatoria e a previa, por proximidade xeográfica para garantir a posibilidade dos derbis. Que a partir de oitavos entren os de Segunda B e que en cuartos entren os de Primeira e Segunda.

  7. Que a final sexa celebrada a partido único nun campo neutral que reúna condicións mínimas.

  8. Que o torneo mude o nome pasando a denominarse Copa de Galiza, ou Copa de Galicia.

En relación ao reparto dos beneficios económicos por participar e ir pasando eliminatorias ficaría a un criterio a negociar entre as partes, unha comisión de clubes, FGF e Xunta de Galiza, sobre a cuantidade global que estivera destinada para a competición desde o Goberno galego.

Aínda podería darse unha alternativa que abranxera aos clubes de Preferente sen grandes alteracións do calendario. Para isto ser así, empregando unha base competitiva xa existente coa que se rexeitaría o clásico argumento da saturación de partidos podería resolverse o seguinte, sempre que dúas administracións (Xunta e Deputacións) e a mediación da FGF, se proceder, tivera lugar:

Cada unha das catro provincias dispón da súa correspondente Copa Deputación, nalgúns casos son torneos oficiais como en Lugo e noutros, como na Coruña, son alleos á FGF ou ás súas delegacións. Podería acordarse na Asemblea da FGF, previo acordo coas Deputacións, a oficialidade dos catro torneos provinciais e que funcionaran baixo os nomes de Copa da Coruña, Copa de Lugo, Copa de Ourense e Copa de Pontevedra. Neses torneos sempre participan os clubes de Segunda B, Terceira e Preferente (para o novo caso, e por adecuarse ao modelo exposto anteriormente, excluiríanse os dependentes que nesta temporada serían ademais, dos citados anteriormente, C. Rápido de Bouzas B e Pontevedra C.F. B). Podería modificarse o criterio para que foran só clubes desas categorías no ano de celebración do torneo (por exemplo, a respeito da provincia da Coruña o At. C. Arteixo non podería participar este ano pois xa é de Primeira Autonómica). Cada torneo daría un campión. Finalmente, os catro campións xuntaríanse aos clubes de Segunda e Primeira división galegos que houber para, entre eles, disputaren a propiamente chamada Copa de Galicia ou de Galiza, tamén polo mesmo sistema sinalado e, se for preciso, cunha eliminatoria previa antes das semifinais, incluso sen cabezas de serie para favorecer que non sempre as finais foran as previsibles R.C. Celta-R.C.D. La Coruña. Dese xeito apenas se acrecentaría o número de datas e se produciría unha acción combinada das institucións administrativas estatal e galega nunha promoción máis ampla, desde o ponto de vista económico, do noso fútbol. A propia FGF xa organiza un torneo copeiro galego no ámbito do fútbol feminino, só que ao final da temporada, porque son poucos equipos e serve tamén para recheo do calendario.

As veces, non por correr máis se chega antes. Estamos observando como tanta precipitación está levando ao torneo a un descrédito e a unha permanente confusión que nen os políticos son capaces de ministrar. O vínculo dos clubes coa competición é puramente económico e como non hai unha obrigatoriedade deportiva a través da oficialidade, vemos que uns equipos hoxe parecen se excluír do torneo e outras veces adiar o mesmo por causa do propio calendario particular de pre-temporada. Todo isto non é máis que o resultado da precipitación que levou a crear una Copa Xunta que pode levar á súa desaparición sen terse xogado o primeiro dos partidos. Que se cuiden os políticos e que deixen de utilizar tan descaradamente o deporte, e que os dirixentes grandes do fútbol sexan máis solidarios cos pequenos clubes, porque os pequenos son os referentes cualitativos, e cuantitativos, sen os que os grandes nunca poderían ser grandes e unha competición, calquera que exista, non podería celebrarse. Queremos que os políticos sirvan os intereses da nosa comunidade, teñan o signo político que quixeren. A democracia é tamén a arte de saber chegar a acordos xa entre entidades públicas e privadas, ou ben entre as distintas administracións. Non queremos actitudes personalistas, só accións que axuden a mellorar a nosa sociedade e, dentro dela, o noso deporte. Cuiden do deporte galego, cuiden do noso fútbol, é tan simple como iso porque ás veces é só unha pequena cuestión de vontade.

 

PEQUENA REFLEXIÓN SOBRE OS ADESTRAMENTOS NAS CATEGORÍAS DE BASE (Por Estili)

Estili es entrenador de fútbol. En la actualidad es el entrenador del Racing Club de Ferrol de categoría juvenil

 

Ahora que comenzan as pretemporadas todos os equipos de base da comarca, desde a miña modesta opinión observo que en moitos casos os adestramentos non inciden no que eu creo que e o máis importante: aumento da capacidad técnica dos rapaces, estimulación da creatividade e conocimento do xogo do futbol.

Chego a esta conclusión , tras analizar adestramentos de alevíns, infantís, cadetes.

Normalmente estes equipos adestran tres días a semana, unha media de catro horas e medias semanais.

Un exemplo dunha sesión tipo sería: Quince minutos de carreira continua, tiros a gol 25 minutos, unhas series o exercicios de saltos e saidas 15 minutos, partido de 30 minutos sen ningún tipo de obxetivo táctico.

Fin de semana partido, e berro tras berro os xogadores por que non executan as accións ca eficacia demandada polo mister ¿Adestrarón algo do que lles piden que fagan?

Cando comentas que este tipo de adestramentos non che parecen adecuados , a contestación das directivas é que os adestradores non son profesinais , que o fan por votar unha man. Isto ten fácil solución, as directivas deben poñerse en contacto con adestradores , preparadores fisicos, profesores de educación física, e facer unhas charlas prácticas, teorícas de por exemplo un fin de semana para explicar o tipo de adestramentos adecuados a cada edad.

Debemos incidir en traballar nestas edades sobre todo na técnica individual dos pequenos, execución correcta de : pase, control, golpeos, habilidad, regate, cobertura do balón,xogo de cabeza en defensa e ataque.

Xogos de tres para tres, catro para catro, cinco para cinco etc.

E sobre todo traballo en circuitos para evitar que os pequenos esperen en colas interminables que cando a un pequeno lle volve tocar a golpear o balón, xa esta aterido de frio.

Si temos pouco tempo, dediquemosllo a tecnica individual, introducción no coñecemento do xogo, e non perdamolo tempo en carreiras continuas interminables, saltos, etc.

E para finalizar cando temos poucos adestrando nunca queixarnos , nin decir hoxe non adestramos que somos poucos, a min pareceme un error, si somos tres debemos pensar millor máis tempo para adicarlle a cada xogador.

Nestas categorias temos que pensar que adestramos xogadores non equipos, o máis importante e volcarnos na enseñanza do individuo, deixando en segundo plano o traballo colectivo do equipo.

un saúdo a todo o maniños, e todolos visitantes da páxina.

 

CO PASO CAMBIADO (Por Xan Morales)

Xan Morales es el Jefe de Deportes de Radiofusión. Dirige y presenta el programa diario "A Xunqueira" y el domingo por la tarde el carrusel deportivo local "Volta a Ría"

 

Anda Colé buscando o Maniños ideal, o mellor dito o Maniños posible para esta nova Segunda Autonómica grupo de Ferrolterra. A situación do Maniños na táboa non é a prevista, non é a esperada pero non só pola afeccion, directiva, corpo técnico e xogadores do equipo senon polo resto de “futboleros” comarcais. O Maniños por experiencia, historia, aspiracións e autoesixencias deberia estar no grupo dos de arriba. O sitio do Maniños está ó lado do Narón B, do Meirás, do Eume, Numancia ou Perlío. Esa é a súa liga e polo tanto todo o demáis é excepcional. Ante este diagnóstico, o adestrador non está contento pero ten a ilusión da posibilidade. Colé sabe que en Maniños son esixentes. Iso é bó porque amosan que no Pote se entende de fútbol. Pero tempo ao tempo. O Cultural Maniños ten mimbres suficientes, todo o mundo coincide na apreciación. Hai un mínimo común denominador sobre o equipo. O Maniños é un grande pero todavia non atopou o seu lugar, o seu sitio, a súa velocidade de competición. Neste momento o grande enimigo do equipo son os nervos, a impaciencia, as presas, o stress…

Seguro que o Cariño será unha boa mediciña…

 

NON TODO VALE (Por Xan Morales)

Xan Morales es el Jefe de Deportes de Radiofusión. Dirige y presenta el programa diario "A Xunqueira" y el domingo por la tarde el carrusel deportivo local "Volta a Ría"

 

A Federación de Fútbol afronta uns meses cargados de traballo, de posibilidades e de simbolismo. O “ente federativo” atópase inmerso na campaña electoral máis trascendente e decisiva dos últimos anos, eu diria do último decenio. O troco na administracción autonómica e as denuncias da Asociación de Clubs colocan a Julio Meana no “disparadeiro”. Este proceso que se presentaba como un mero trámite, pode converterse no adeus á xestión do actual presidente da “galega de fútbol”.

O secretario xeral da federación Ramón De Llano é o centro de todas as dianas. Todos os estamentos do fútbol galego saben a influencia, o poder de decisión e de execución do actual secretario xeral. As denuncias da Asociación de Clubs obrigan a replantear calquer apoio á actual administracción capitaneada por Julio Meana e que ten como “xefe de máquinas do barco” a Ramón De Llano. Pode ser que os feitos contables denunciados sexan lícitos porque os asientos contables teñen a súa xustificación documental e tamén a súa transcripción na contabilidad xeral. Ninguén discute o proceso administrativo contable dos feitos denunciados. Aquí o que se denuncia é a ética da xestión. É dicir, non se denuncia que os gastos non sexan públicos e que non esten rexistrados contablemente o que se denuncia son os gastos en sí

Tres candidaturas preséntanse as eleccións. A candidatura de Julio Meana é a que máis posibilidades ten. Meana  representa a continuación.

A lista de Antonio Pérez, máis coñecido por Chicho é a opción da Asociación de Clubs. Chicho presenta un programa electoral alternativo que pasa por modificacións na estructura organizativa da federación, que pasa por variacións nas mutuas deportivas e que propón un novo troco de comunicación interna entre os distintos estamentos que conforman o balompé en Galiza. Por último queda a candidatura de José María Criado. Criado afirmou en Radio Fusión que non ten programa electoral. Gravísimo erro. A candidatura de Criado é un enigma e isto favorece a Meana. Non se pode presentar sen ter ideas que plasmar, proxectos que concretar e metas que establecer. Criado deberia replantearse esta “táctica electoral”. Sería “esperpéntico” presentarse a un posto sen saber que facer e soamente por trocar de persoas. De todas formas todavia está a tempo o candidato ferrolán para intentar convencer ao fútbol do porqué do seu troco. Presentarse sen programa é dar un “cheque en blanco” a unha persoa sen ten garantias do seu aval, e unha das cousas que está en xogo nestas eleccións é o caudillismo e o populismo. De todas formas confio en Criado e no seu equipo. Rectificar é de sabios

 

COMEZOU O MOMENTO DAS APOSTAS. DISFRUTEN! (Por Xan Morales)

Xan Morales es el Jefe de Deportes de Radiofusión. Dirige y presenta el programa diario "A Xunqueira" y el domingo por la tarde el carrusel deportivo local "Volta a Ría"

                           

Non hai sorpresas na Segunda Autonómica de Ferrolterra e todo vai “segundo o previsto”. A marcha do Somozas á liga provincial deixou o vieiro baleiro para un grupo de candidatos ó ascenso. O remate da primeira volta traenos varias lecturas a ter en conta. Unha o factor físico, as lesións e as tarxetas serán elementos fundamentais para establecer os candidatos ó ascenso. O banquiño tamén será determinante. Os equipos que teñan un bó banquiño no mes de Abril serán candidato a todo. Outro dos factores a ter en conta é o balanzo das arbitraxes. Moitos erros arbitrais poden influir globalmente na situación do liderato.  No aspecto técnico-táctico hai moita igualdade e varios equipos son candidatos seguros e por último o factor sorte. Hai algúns adestradores que non confian na variable sorte para establecer as súas previsións e os seus diagnósticos da situación pero isto é un xogo, e, claro está, a sorte é un elemento fundamental do partido.

Dicia anteriormente que esta temporada 2006-2007 abríuse a veda. Nas anteriores campañas o Somozas era o rei indiscutible da competición. Este ano calquera pode facerse co trono. Eume deportivo, Perlio, Meirás, Maniños, Narón B, Numancia, ou Caranza. Comezou o momento das apostas. Disfruten!.

 

É A REGULARIDADE, ESTÚPIDO…(Por Xan Morales)

Xan Morales es el Jefe de Deportes de Radiofusión. Dirige y presenta el programa diario "A Xunqueira" y el domingo por la tarde el carrusel deportivo local "Volta a Ría"

 

Corría o ano 1992, ano de eleccións presidenciais en EEUU. George Bush pai optaba a reelección e Bill Clinton aspiraba a ocupar a Casablanca despois de tres mandatos republicanos (os dous de Ronald Reegan e o mandato do seu vicepresidente o patricio George Bush pai). Os Bush perderon as eleccións a pesar de recoñecer todo o mundo que o presidente estaba mellor preparado que o seu adversario, o candidato Clinton. Alguén apuntou a reflexión que Bush pai perdeu as eleccións pola economia (houbo troco de ciclo e existía crise económica). De hai saiu a famosa frase de “é a economia estúpido”.

Non rematou todavía a liga raíña de Ferrolterra (Segunda Autonómica Comarcal) pero parece que xa está todo o peixe vendido, salvo cataclismos. O Meirás e o Valdoviño xogáranse o ascenso e a grande honra de ser Campións de Liga. E claro, despois de analisar  moito (sofisticada reflexión), cheguei ao complicado convencemento de que soamente a REGULARIDADE é o grande elemento diferenciador con respecto a outros planteis que optaron por o mesmo premio.

Para chegar a esta regularidade hai elementos que inciden como por exemplo, calidade do plantel de xogadores, boa planificación da campaña, asistencia aos adestramentos, nível regular físico, xuventude e experiencia, motivación pero sobre todo CONSTANCIA. Esta é a liga da constancia. Falamos dunha competición de modestos, onde a xente traballa, estuda, ten compromisos particulares e non viven do fútbol. Entón, ¿ónde está o segredo?, pois, fundamentalmente na constancia. Na constancia nos adestramentos, na constancia nos níveis tácticos, estratéxicos e físicos e na constancia na motivación psicológica de grupo. ¿Porqué é mellor equipo o Meirás e o Valdoviño que o Maniños, o Perlío e o Barallobre?. En teoría e a priorí penso que non pero…con perdón, cheguei á conclusión que  ”é a regularidade, estúpido”  

 

FERROL, NOVIEMBRE DE 1892 (Por Andrés Lagranna)

Andrés Lagranna es pseudónimo. Cualquier comentario, sugerencia o valoración de este relato se pueden poner en contacto con el autor mediante la cuenta:  [email protected]

 

 
Don Cosme cruzó a buen paso entre los camelios que dan al sobrio palacete de la Capitanía General, llegando al soportal levantó con las dos manos la sotana, para no embarrarla con los zapatos, y entró en el puesto de guardia, casi sin dar tiempo a los infantes de marina a saludar con el máuser en la mano izquierda pegado al costado y el brazo derecho cruzado al pecho. El sargento Grandal apareció enseguida ofreciendo un precipitado saludo militar con la mano derecha en la sien, sin tiempo para el preceptivo taconazo.
 

Buenos días, Don Cosme.

Buenos días, Sargento. ¿Está el Almirante?

Sí, está en su despacho… ahora mismo lo informo.

Ya subo – dijo el cura, sin esperar a que Grandal acabara de hablar, y marchó directo a las escaleras.

Don Cosme, con el sargento siguiéndole los pasos, volvió a recogerse la sotana, subió con sorprendente agilidad hasta el primer piso y se paró ante la puerta entreabierta del despacho del Almirante Carranza. El Capitán General, al oír pasos en el recibidor levantó la vista de los papeles y buscó por encima de los lentes.

¡Don Cosme! ¡Qué sorpresa! Pase, pase, no se me quede en la puerta –saludó cordial el Almirante cuando reconoció al capellán, mientras el sargento Grandal se disculpaba con la mirada por no advertir de la visita.

Al oír la conversación, salió al recibidor Don Hermenegildo Díaz de la Rota y Pardo de Cela, capitán de corbeta y secretario del almirante. Don Hermenegildo tenía la costumbre de darse a conocer y firmar con todo su despliegue de apellidos hasta que el Almirante Carranza le recomendó que, para simplificar trato y papeleo, eligiera uno solo, naturalmente las recomendaciones del Capitán General fueron tomadas como órdenes tajantes, el joven oficial acertó al decantarse por el Díaz, y así pasó a ser tratado como el comandante Díaz, y para el Almirante, cuando estaban solos, nada más que Díaz.

Gracias, Almirante… Buenos días –dijo Don Cosme entrando en el despacho.

El Almirante Carranza se levantó y se acercó a la puerta para recibir al cura con un fuerte apretón de manos, lo agarró cordialmente del antebrazo derecho y le ofreció una de las sillas para las visitas que tenía siempre alrededor de su mesa.

Siéntese, siéntese…

Don Cosme se sentó y, como siempre que entraba en aquella pieza antigua, se quedó un instante admirando la réplica exacta del San Juan Nepomuceno de Churruca -“Si mi navío es apresado denme por muerto”-, impresionante dentro de su vitrina de cristal.

Magnífico. ¿Verdad?

Formidable, Almirante… si lo dejamos en Puerto Chico, larga trapo y sale a la ría él solito… Bueno… Almirante, tiene que perdonar que me presente así, ya sé que está usted muy ocupado.

No se apure Don Cosme. Es lo de siempre, pocos cuartos y muchos agujeros que tapar, no tenemos ni oficiales, ni barcos, ni pertrechos. La Marina debería ser lo primero si fuéramos lo que algunos presumen, pero ya ve… y ahí está lo de Cuba… cualquier día vuelve a estallar… igual que Filipinas, y los incidentes de Marruecos… En fin, creo que no estamos preparados para lo que se nos viene encima… Y no será que no lo advierto a todo el que me quiere oír. Y tanto me da Cánovas que Sagasta… es el cuento de siempre.

Yo también estoy muy preocupado Almirante, pero la mía es hoy una preocupación más mundana. Entiendo que tiene que atender problemas más graves pero es que ya no sé a quién acudir… El alcalde dice que no puede hacer nada, que son militares.

Usted dirá, y ya veremos que se puede hacer.

Es por los ingleses, la que están armando.

No he oído nada, es cierto que les gusta beber y seguramente alguno se habrá pasado de la raya… reconozca que el vino del país es muy cabezón y seguramente les hace daño… pero no me han contado nada….

No, no es por lo que beben ni por algún alboroto, al fin y al cabo son marinos, discúlpeme Almirante – Se justificó el cura.

Tiene usted razón, a los marinos nos gusta la fiesta – Reconoció sonriendo el Capitán General.

Eso no me preocupa. Es el mal ejemplo, la poca vergüenza que tienen. Llevan sólo unos días aquí y ya han conseguido alborotar a la juventud, que tampoco necesita mucho para alborotarse, siempre hay algún anarquista dispuesto a animar cualquier desorden.

Don Cosme, dígame de una vez qué está pasando… A ver Comandante Díaz… ¿Qué está pasando con los ingleses?... ¡Es que no me cuenta usted nada, carajo! –levantó la voz el Almirante mirando hacia la puerta del Comandante Díaz.

Díaz entró en el despacho desde la oficina contigua.

Señor, no me ha llegado nada. Pediré que me informen… ¿sobre algún particular?

No se trata de ningún altercado –explicaba por fin Don Cosme-, es el bárbaro pasatiempo de esos energúmenos, una diversión que está calando entre nuestros muchachos sin distinción de clase, y todavía peor, entusiasma a las jovencitas… Yo tenía a los protestantes, aún con su mal entendimiento de las cosas de Dios, por gente de orden… no me esperaba esto, la verdad.

Por favor, Don Cosme, ¡acabe ya! –el templado Almirante Carranza se impacientaba.

 

Son sus juegos, Almirante, que se pasan las tardes en paños menores, embarrados en los descampados del puerto, persiguiéndose unos a otros, a patadas con un pellejo de cuero, y no crea que les importa si llueven chuzos de punta, corren, se tiran, se arrastran, se golpean… una vergüenza… y no vaya a pensar que es cosa de gente poco instruida, de la chusma, ¡qué va! parece ser que son los propios oficiales británicos los primeros aficionados a estas actividades. Y lo que hicieran estos extranjeros a mí tanto me da, pero el caso es que el mal ejemplo prospera… cada tarde es una romería la que se forma en el puerto para ver el…

“Sport” –interrumpe la voz cordial y decidida de un capitán de fragata que se acaba de presentar en el despacho del almirante.

Fernando Villamil saludó militarmente al Capitán General.

Buenos días Almirante… Padre!... Se trata del “sport”, una práctica muy recomendable, dicen que es lo mejor para ejercitar el cuerpo y el espíritu de los jóvenes militares entre guerra y guerra.

Don Cosme ¿Conoce a Fernando Villamil? Es el comandante de la Nautilus.

Por supuesto. Don Fernando, ¿Cómo dice que se llama esta bárbara diversión? –preguntó el cura.

En general al ejercicio físico le llaman “sport”, pero creo que usted se refiere al “football” que es la variante más popular.

¿Pero cómo se puede aplaudir que oficiales de la marina más poderosa de la Tierra corran en calzones detrás de un cuero, llenándose de barro hasta las orejas? – Pregunta Don Cosme.

Piénselo de otra manera –contesta Villamil-. Si los oficiales de la primera potencia de la Tierra se entretienen con el “football”, algo de bueno tendrá… Por cierto, Almirante, ya le había comentado que esta tarde se celebra un “match”…

¿Un qué? -Preguntó el Almirante sorprendido, casi divertido, con el cura mirando curioso.

Un juego de “football”.

No, no recordaba. Pues qué quiere que le diga, no me parece ni bien ni mal… pero ya ve, a Don Cosme le preocupa.

Bueno el caso es que cuatro caballeros guardiamarinas me han pedido autorización para jugar al “football” con los ingleses… No he podido negarme, apenas nos quedan unos días para zarpar –explica Villamil-. Ha sido idea de Montojo, un buen alumno del que ya le he hablado.

Si, me suena.

Pues me han pedido que vaya a ver el “match”, también van a participar Bustelo, Cebreiro y Preysler… Hasta de La Coruña han llegado aficionados en el vapor para ver el “football”...

¿Lo ve Almirante? Yo venía precisamente para que usted cortara de raíz esta epidemia –se quejó de nuevo Don Cosme- No puede permitirlo… si es que ya vienen desde La Coruña para verlos, ¿pero no se da cuenta de lo que le digo?

Entiéndalo Don Cosme, si no incumplen ninguna ley, ni el alcalde ni yo podemos hacer nada… y está la diplomacia… son nuestros invitados de una potencia amiga, además con lo del accidente estarán aquí muchas semanas, tenemos que llevarnos bien.

Don Cosme –intervino Villamil, siempre seguro- Créame si le digo que el “football” está completamente aceptado en Gran Bretaña y que son los religiosos los primeros que lo fomentan en sus colegios, protestantes y católicos, que también los hay… Es más popular que los toros, dicen que hasta la Reina Victoria ha asistido a algún “match”. Eso sí, los domingos se respetan a rajatabla. Almirante, si me permite la sugerencia –Villamil se dirige al Capitán General sin esperar la respuesta del cura-, para tranquilidad de Don Cosme y de las castas madres de las jovencitas ferrolanas, por qué no manda una docena de Guardias de Arsenales para que corten el espectáculo al primer incidente.

 
¿Qué le parece Don Cosme? –El Almirante daba por cerrado el tema aceptando la sugerencia de Villamil- Será lo mejor. No podemos prohibirle a nuestros invitados su entretenimiento y nuestros guardiamarinas se merecen una oportunidad.
 

El comandante Díaz, eficiente secretario, le recordó al Almirante que tenían encargada la comida para la una.

Es verdad… don Cosme ¿por qué no nos acompaña? nos están haciendo un arroz con almejas en La Abundancia, seguro que la conoce, la tasquita del muelle... para chuparse los dedos. Es una invitación de Villamil, y yo pongo el vino, una manzanilla de Sanlúcar que es pura medicina… es que su vino me revienta el estómago.

Claro que sí, Don Cosme –insistía el convincente Villamil- véngase a comer con nosotros, media docena de amigos y usted los conoce a todos. El programa es perfecto: arroz con almejas, pan de Neda, manzanilla, cafelito, coñac, y unos montecristo del número cuatro que tengo reservados para ver el “match”… y después podremos opinar con fundamento sobre esa bárbara costumbre británica.

Pero señores… Qué Dios me perdone… Es que tal como lo cuenta no me puedo negar...

¡Diga que sí Don Cosme! Ya verá qué bien lo vamos a pasar –concluyó el Almirante Carranza sin dejar acabar de hablar al cura- Comandante Díaz, ¿entraremos los cuatro en el coche?

Por supuesto, he pedido el grande. Ya está en la puerta.

Ya verá, Padre -Villamil apoyó la mano en el hombro del cura- al final le va a gustar el “sport”, a usted y a todo el mundo… va a ser un éxito, el “football” va a ser un éxito, ya lo verá.

 

OS CLUBES MÁIS ANTIGOS DE FERROL E COMARCA (Por Jorge M. Deza)

Jorge M. Deza escribió el libro "Historia do Racing de Ferrol (1919-1939)", además de ser colaborador habitual de prensa fue el director del programa de radio "O Derbi"

 

Á hora de determinar a data de fundación dun clube de fútbol hai que ter en conta o momento no que se constitúe legalmente (isto só acontece unha vez por clube) e o seu debut nas competicións oficiais. Ás veces transcorren anos entre unha cousa e outra. Cando o clube desaparece, é dicir, cando deixa de ser unha sociedade inscrita no rexistro asociativo correspondente, renuncia á súa historia para sempre e aínda que se volva a formar outra entidade con parecido ou idéntico nome estamos a falar doutro clube diferente. Isto é moi importante telo en conta, porque en non poucas ocasións se confunden a uns clubes cos outros dentro dunha mesma localidade. Unha cousa é a práctica federada (ou non) do fútbol nun lugar e outra distinta é a traxectoria dunha entidade, ou varias, ao longo dun período de tempo determinado, coa súa propia vida deportiva como entidade. Desta maneira, atendendo a estes aspectos evitaremos misturar ou confundir ao desaparecido Canido Sport C. coa actual S. Cult. D. Rec. Canido (que data de 1947), á Galicia S.D. ou á Unión Mugardesa coa actual S.D. Cult. Galicia Mehá (que nace en 1953), á actual S.D. Portuarios cos diferentes “Portuarios” existentes antes de 1970 (ano de fundación do actual clube de Ferrol Vello) ou á S.D. Eumesa co vixente Eume D., entroutros numerosos exemplos.

Asemade, non hai que esquecer que poden existir clubes sen actividade deportiva continuada ou durante un tempo concreto pero que seguen existindo (en Fene temos os exemplos de S. Cult. D. Rec. Limodre e S. Cult. D. Rec. Agarimo de Sillobre). Non constan como entidades desaparecidas pese a que nun momento dado non estean federadas.

No ámbito de Ferrol e a comarca o clube máis antigo é o Racing C. Ferrol, nacido en 1919 pola fusión do Racing C. e máis o C. Ferrol. De feito, o Racing é o segundo clube federado máis antigo de Galicia. Obviando ao clube verde, a ferrolá S.D. Rec. Libunca é a segunda entidade balompédica en antiguedade. O clube do barrio de San Xoán de Filgueira naceu en 1925 baixo o nome de Comercial F.C., adoptando posteriormente a denominación de Libunca F.C. e finalmente a actual. Fora da cidade de Ferrol é a fenesa S.D. Barallobre a máis veterana. Naceu en 1928 co nome de Barallobre F.C., adoptando as mesmas cores que tiña o Racing ferrolán naquel tempo, camisola verde e pantalón negro. A departamental S. Cult. D. Rec. Galicia de Caranza completa o cadro dos clubes decanos de Ferrol e comarca, pois o seu natalicio aconteceu en 1929.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hosted by www.Geocities.ws

1