UWAGA!!! -LBC jest stroną historyczną i poniższy tekst traktujemy tylko jako źródło historyczne, konieczne dla zrozumienia partyzanckiej walki w latach 60-tych w Brazylii. Tekst ten był tłumaczony na kilkadziesiąt różnych języków - i bez większych trudności można znaleźć go w internecie np. po angielsku. Tekst ten dostępny jest także w publikacjach wydawanych LEGALNIE, które można znaleźć w bibliotekach. Trudno napisać naukową pracę o jakimś ruchu, bez uwzględnienia kluczowych dla niego tekstów. LBC jest znana ze swojego naukowego podejścia do partyzantki miejskiej i by pomóc naszym czytelnikom - publikujemy niektóre teksty w internecie, które samodzielnie mogą znaleźć w bibliotekach.
Tak jak rosyjscy żołnierze w 1917 roku z niecierpliwością czekali na prasę bolszewicką a każdego bolszewickiego agitatora nosili na rękach - tak LBC bardzo dziękuje osobom, które pomogły w opublikowaniu tego tekstu. Dlatego też gorąco po proletariacku, dziękujemy towarzyszowi tłumaczowi, który pragnie pozostać anonimowy, jak też towarzyszowi, który tekst ten nam podesłał. Jeśli ww. towarzysze zażyczą sobie tego - to ujawnimy ich imiona.
Carlos Marighella
Mini-podręcznik partyzanta miejskiego
Chciałbym podwójnie zadedykować niniejszą pracę; po pierwsze, pamięci Edsona
Souta, Marca Antonia Brasa de Carvalha, Melsona Josego de Almeidy ("Escoteira")
i tak wielu innych bohaterskich bojowników i partyzantów miejskich, co wpadli w
ręce morderców z żandarmerii, policji, floty, sił powietrznych i DOPS,
znienawidzonych narzędzi represyjnej dyktatury wojskowej.
Po drugie odważnym towarzyszom i towarzyszkom uwięzionym w średniowiecznych
kazamatach rządu brazylijskiego i poddanych torturom, co nawet przewyższają
straszne zbrodnie popełnione przez nazistów. My musimy tak walczyć jak ci
towarzysze, których pamięć czcimy i ci wzięci do niewoli w walce.
Każdy towarzysz, co przeciwstawia się dyktaturze wojskowej i chce się jej
przeciwstawiać, może coś zrobić, jakkolwiek małe to zadanie może się wydawać.
Nalegam, aby wszyscy, co czytają ten mini-podręcznik i zdecydują, że nie mogą
pozostać bezczynni, wypełniali te instrukcje i przyłączyli się so walki teraz.
Proszę o to, ponieważ przy każdej teorii i w każdych okolicznościach obowiązkiem
każdego rewolucjonisty jest robić rewolucję. Innym ważnym punktem jest to, że
nie tylko przeczytajcie ten mini-podręcznik tu i teraz, ale puśćcie w obieg jego
treść. Ten obieg będzie możliwy, jeśli ci, co zgadzają się z jego ideami powielą
go na mimeografie czy wydrukują w formie broszury (chociaż w tym ostatnim
wypadku będzie niezbędna walka zbrojna o to).
Na koniec, przyczyną dla której ten mini-podręcznik nosi mój podpis jest to, że
idee wyrażone czy usystematyzowane tu odzwierciedlają osobiste doświadczenie
grupy ludzi zaangażowanych w walkę zbrojną w Brazylii, wśród których miałem
zaszczyt być i ja. Tak że pewne osoby nie będą miały wątpliwości co do tego, o
czym mówi ten mini-podręcznik, i nie mogą dłużej zaprzeczać faktom ani nadal
mówić, że warunki dla walki zbrojnej nie istnieją. Dlatego anonimowość stwarza
problem w pracy takiej jak ta. Ważnym faktem jest to, że są patrioci
przygotowani do walki jak żołnierze, i im więcej, tym lepiej.
Oskarżenie o przemoc czy terroryzm nie ma dłużej tego negatywnego znaczenia,
jakie zwykło mieć. Otrzymało nowe szaty; nowy odcień znaczeniowy. Nie dzieli,
nie dyskredytuje; przeciwnie, przedstawia sobą ośrodek przyciągania. Dziś być
terrorystą czy używać przemocy to cecha, co uszlachetnia każdą uczciwą osobę,
ponieważ to jest czyn wart rewolucyjnego zaangażowania w walkę zbrojną przeciw
bezwstydnej dyktaturze wojskowej i jej okrucieństwom.
Carlos Marighella
1969 r.
DEFINICJA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Partyzant miejski jest osobą, co zwalcza dyktaturę wojskową z bronią w ręku,
używając niekonwencjonalnych metod. Jest rewolucjonistą, gorącym patriotą i
bojownikiem o wyzwolenie swojego kraju, przyjacielem ludu i wolności. Obszar, na
którym działa partyzant miejski, leży w dużych miastach brazylijskich. Są także
zbrodniarze czy inni wyjęci spod prawa, co działają w dużych miastach. Wiele
razy działania zbrodniarzy są brane za działania partyzantów miejskich.
Partyzant miejski mimo wszystko różni się radykalnie od zbrodniarza. Zbrodniarz
czerpie korzyści osobiste ze swych działań i atakuje bez różnicy wyzyskiwaczy i
wyzyskiwanych, i to dlatego jet tak wielu zwykłych ludzi wśród jego ofiar.
Partyzant miejski działa w celu politycznym i atakuje jedynie rząd, wielkich
kapitalistów i zagranicznych imperialistów.
Innym elementem po prostu równie szkodliwy dla partyzantów, jak i dla
zbrodniarza, i także działającym na obszarze miejskim, jest
kontr-rewolucjonista, co robi zamieszanie, obrabowuje banki, rzuca bomby,
porywa, zabija i popełnia najgorsze zbrodnie, jakie można sobie wyobrazić,
przeciw partyzantom miejskim, rewolucyjnym księżom, studentom i obywatelom, co
przeciwstawiają się tyranii i szukają swobody. Partyzant miejski jest
nieprzejednanym wrogiem reżimu i systematycznie stwarza niebezpieczeństwo dla
władz i dla ludzi, co dominują w kraju i sprawują władzę.
Pierwszym zadaniem partyzanta miejskiego jest odwrócić, zetrzeć i zdemoralizować
reżim wojskowy i jego siły represyjne, a także atakować i niszczyć dobra i
własność zagranicznych menedżerów i brazylijskiej klasy wyższej.
Partyzant miejski nie obawia się demontować i niszczyć obecnego brazylijskiego
systemu gospodarczego, politycznego i społecznego, dla niego celem jest pomoc
partyzantom wiejskim i pomoc w tworzeniu całkiem nowej i rewolucyjnej struktury
społecznej i politycznej z uzbrojonym ludem u władzy.
CECHY OSOBISTE PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Partyzant miejski charakteryzuje się odwagą i stanowczą naturą. Musi być dobrym
taktykiem i dobrym strzelcem. Musi być osobą wielkiego umysłu, żeby wyrównało mu
to braki broni, amunicji i wyposażenia.
Zawodowi oficerowie soldateski i rządowa policja mają nowoczesną broń i
transport i mogą dotrzeć prawie wszędzie swobodnie, wykorzystując działanie
własnych sił. Partyzant miejski nie ma takich zasobów do dyspozycji, i prowadzi
żywot tajny. Partyzantem może być osoba oskarżona albo wypuszczona warunkowo, i
musi wtedy używać fałszywych dokumentów. Mimo to partyzant miejski ma przewagę
nad konwencjonalną soldateską czy policją. To jest to, że podczas gdy soldateska
i policja działają w imieniu wroga, którego lud nienawidzi, partyzant miejski
broni słusznej sprawy, którą jest sprawa ludu. Broń partyzanta miejskiego jest
piekłem dla wroga, ale z moralnego punktu widzenia ma on niezaprzeczalną
wyższość. Dzięki temu może wypełnić swój zasadniczy obowiązek, którym jest
atakowanie i przetrwanie.
Partyzant miejski musi zdobywać czy kraść broń od wroga, by być zdolnym do
walki. Ponieważ jego broń nie jest jednorodna-bo ekspropriował ją czy inaczej
wpadała mu w ręce różnymi sposobami-partyzant miejski stoi w obliczu problemu
różności broni i braku amunicji. Więcej, nie ma miejsca, na którym mógłby się
ćwiczyć w celności strzelania. Te trudności muszą być przezwyciężane, co zmusza
partyzanta miejskiego, by był przezorny i pomysłowy-bez tych cech nie będzie
mógł wypełnić swej roli jako rewolucjonisty.
Partyzant miejski musi mieć w sobie inicjatywę, mobilność i elastyczność, jak
również wszechstronność i opanowanie w każdej sytuacji. Nie zawsze jest możliwe
wszystko przewidzieć, ale partyzant miejski nie może sobie pozwolić na
zmieszanie czy czekać na instrukcje. Jego obowiązkiem jest działać, znajdować
adekwatne rozwiązania dla każdego problemu, w obliczu którego staje, i wycofywać
się. Lepiej jest popełniać błędy działając niż nic nie robić ze strachu przed
popełnieniem błędu. Bez inicjatywy nie ma partyzantki miejskiej. Kolejne ważne
cechy partyzanta miejskiego są następujące: musi być dobrym piechurem,
wytrzymałym na zmęczenie, głód, deszcz czy upał. Wiedzieć jak się ukrywać i jak
być czujnym. Posiąść sztukę znikania. Nigdy nie bać się niebezpieczeństw.
Zachowywać się tak samo w dzień, jak i w nocy. Nie działać porywczo. Mieć
nieograniczoną cierpliwość. Pozostawać spokojnym i chłodnym w najgorszych
warunkach i sytuacjach. Nigdy nie zostawiać śladów ani tropów. Nie tracić
odwagi. W obliczu prawie nieprzezwyciężalnych trudności w partyzantce miejskiej
czasami towarzysze słabną i poddają się.
Partyzant miejski to nie jest biznesmen w miejskiej spółce ani aktor grający
rolę. Partyzantka miejska, tak jak i wiejska, jest zobowiązaniem, które
partyzant sam na siebie nałożył. Kiedy nie może dłużej stawiać czoła trudnościom
albo wie, że brakuje mu cierpliwości, by czekać, lepiej dla niego jest
zrezygnować ze swej roli, zanim się okaże, że nie może wypełnić swych
zobowiązań, bo zabrakło mu podstawowych cech, niezbędnych by być partyzantem.
JAK ŻYJE PARTYZANT MIEJSKI
Partyzant miejski musi wiedzieć, jak żyć wśród ludu, i musi obawiać się
wydawania się dziwnym i odmiennym od zwyczajnego mieszkańca miasta. Nie powinien
nosić strojów, które są odmienne od tych noszonych przez innych ludzi.
Dopracowane i bardzo modne stroje dla mężczyzn i kobiet mogą być przeszkodą,
jeśli misja partyzanta miejskiego zaprowadzi go w okolice zamieszkane przez
klasę robotniczą czy inne, gdzie taki strój jest niezwykły. Taką samą ostrożność
należy zachowywać, jeśli partyzant miejski musi wyjechać z południa kraju na
północ czy na odwrót.
Partyzant miejski musi prowadzić swe życie, porzuciwszy swą pracę czy swoją
aktywność zawodową. Jeśli jest znany policji czy poszukiwany przez nią, musi
zejść do podziemia, i czasami musi żyć w ukryciu. W takich warunkach nie może
ujawniać swej działalności nikomu, bo ta informacja jest zawsze i jedynie
odpowiedzialnością organizacji rewolucyjnej, w której on uczestniczy.
Partyzant miejski musi mieć wielką zdolność do obserwacji. Musi on być dobrze
poinformowany o wszystkim, szczególnie o ruchach wroga, i musi być bardzo
ciekawy i łatwo kumulujący wiedzę o terenie, na którym żyje, działa czy przez
który podróżuje.
Ale fundamentalną cechą partyzanta miejskiego jest to, że jest on człowiekiem,
co walczy z bronią w ręku; w tych okolicznościach bardzo małe jest
prawdopodobieństwo, że będzie zdolny wykonywać swój normalny zawód długo, nie
będąc zidentyfikowanym przez policję. Dlatego rola ekspropriacji jawi się tak
jasna, jak dzień w południe. Bez walki o ekspropriacje niemożliwe jest dla
partyzanta miejskiego istnienie i przetrwanie.
Dlatego walka zbrojna partyzanta miejskiego kieruje się ku dwu istotnym celom:
1. fizycznemu eliminowaniu przywódców i pomocników sił zbrojnych i policji;
2.ekspropriacji rządowych zasobów i dóbr należących do bogatych biznesmenów,
wielkich właścicieli ziemskich i imperialistów, z użyciem małych ekspropriacji
na utrzymanie poszczególnych partyzantów, a wielkich ekspropriacji na utrzymanie
samej organizacji rewolucyjnej.
Jasne jest, że walka zbrojna partyzanta miejskiego ma także inne cele. Ale tu
odnosimy się do dwóch podstawowych celów, przede wszystkim ekspropriacji. Dla
każdego partyzanta miejskiego niezbędne jest, by zawsze pamiętać, że może on
utrzymać się przy życiu jedynie jeśli jest zdolny zabijać policję i tych
poświęcających się represjom, i jeśłi jest zdeterminowany-prawdziwie
zdeterminowany-ekspropriować dobra bogatych biznesmenów, właścicieli ziemskich i
imperialistów.
Jedną z fundamentalnych cech rewolucji brazylijskiej jest to, że od początku
rozwinęła się ona wokół ekspropriacji dóbr wielkiego biznesu, interesów
imperialistycznych i obszarniczych, bez wykluczania największych i
najpotężniejszych elementów handlowych zaangażowanych w biznes
importowo-eksportowy. A przez ekspropriacje dóbr głównych wrogów ludu rewolucja
brazylijska była zdolna uderzać ich w ich ośrodek życia, z preferowanymi
systematycznymi atakami na sieć bankową-to jest, powiedzmy, najbardziej
sugestywne ciosy zostały wymierzone w system nerwowy biznesu.
Napady na banki przeprowadzane przez brazylijskich partyzantów miejskich ranią
wielki biznes i inne zagraniczne spółki, co ubezpieczają i reasekurują kapitał
bankowy, imperialistyczne spółki, rządy: federalny i stanowe-wszystkie one są
systematycznie ekspropriowane aż do dziś.
Plony tych ekspropriacji były przeznaczane na cele uczenia się i doskonalenia
techniki przez partyzantów, kupowanie, produkcję i transportowanie broni i
amunicji dla obszarów wiejskich, zabezpieczanie partyzantów, codzienne
utrzymanie bojowników, tych co zostali uwolnieni z więzień siłą zbrojną, tych co
zostali ranni i tych co byli prześladowani przez policję, i na wszelkie problemy
dotyczące towarzyszy uwolnionych z więzienia czy zamordowanych przez policję i
dyktaturę wojskową.
Straszne koszty wojny rewolucyjnej muszą spaść na wielki biznes, na
imperialistów, na wielkich właścicieli ziemskich, i na rządy także-i federalny,
i stanowe-ponieważ on są wszyscy wyzyskiwaczami i gnębicielami ludu. Ludzie
rządu, agenci dyktatury i zagranicznego imperializmu szczególnie muszą zapłacić
życiem za zbrodnie, które popełnili przeciw ludowi brazylijskiemu.
W Brazylii liczba akcji z użyciem przemocy, przeprowadzanych przez partyzantów
miejskich, włącznie z egzekucjami, eksplozjami, przejęciami broni, amunicji i
materiałów wybuchowych, zamachów na banki i więzienia itd. Jest wystarczająco
znaczna, by nie pozostawić wątpliwości co do rzeczywistych celów
rewolucjonistów; wszyscy jesteśmy świadkami faktu, że jesteśmy w pełnej wojnie
rewolucyjnej i że ta wojna może być prowadzona jedynie środkami przemocy.
To jest przyczyna, dla której partyzant miejski stosuje walkę zbrojną i dlaczego
wciąż skupia swe wysiłki na fizycznej eksterminacji agentów represji i poświęca
24 godziny na dobę ekspropriacjom wyzyskiwaczy ludu.
PRZYGOTOWANIE TECHNOLOGICZNE PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Nikt nie może zostać partyzantem miejskim bez poświęcenia szczególnej uwagi
przygotowaniu technologicznemu.
Przygotowanie technologiczne partyzanta miejskiego sięga od troski o swą
kondycję fizyczną do wiedzy i nauki zawodów i umiejętności wszelkiego rodzaju,
szczególnie zdolności manualnych.
Partyzant miejski może mieć silną konstytucję fizyczną jedynie jeśli ćwiczy
systematycznie. Nie może być dobrym bojownikiem, jeśli nie nauczył się sztuki
walki. Z tej przyczyny partyzant miejski musi się uczyć i praktykować różne
formy walki bez broni, ataku i własnej obrony. Innymi pożytecznymi formami
przygotowania fizycznego są: jazda na rowerze, biwakowanie, praktykowanie
przetrwania w lesie, górska wspinaczka, wiosłowanie, pływanie, nauka nurkowania
i pływania pod wodą, łowienie ryb na wędkę i harpun oraz polowanie na ptaki i
inne zwierzęta łowne małe i duże.
Prawdziwie ważne jest nauczyć się, jak prowadzić samochód, pilotować samolot,
sterować motorówką i żaglówką, znać się na mechanice, radiu, telefonie,
elektryczności i mieć pewną wiedzę o technologii elektroniki. Jest także ważne
posiadać informację topograficzną, by być zdolnym do określenia czyjejś pozycji
według przyrządów czy innych dostępnych zasobów, obliczania odległości,
rysowania map i planów, sporządzania tabel, robienia zapalników czasowych i
pracy z kątomierzem, kompasem itd. Znajomość chemii, łączenia barwników i
robienia stempli, mistrzostwo w sztuce kaligrafii i pisania listów i innych
technologiach jest częścią przygotowania technologicznego partyzanta miejskiego,
który jest zobowiązany fałszować dokumenty w celu życia w społeczeństwie, które
usiłuje zniszczyć.
W dziedzinie medycznego “zrób to sam” partyzant miejski ma szczególną rolę do
spełnienia: być doktorem rozumiejącym medycynę, pielęgniarstwo, farmakologię,
lekarstwa, podstawy chirurgii i doraźnej pierwszej pomocy.
Podstawową kwestią w przygotowaniu technologicznym partyzanta miejskiego jest
mimo wszystko wiedzieć, jak obchodzić się z bronią taką jak karabin
półautomatyczny, rewolwer, automat, FAL, różne typy dubeltówek, karabinów,
moździerzy, działek przeciwczołgowych itd.
Wiedza o różnych typach amunicji i materiałów wybuchowych jest innym aspektem,
który trzeba wziąć pod uwagę. Wśród materiałów wybuchowych dynamit musi być
dobrze zrozumiany. Używanie bomb zapalających, świec dymnych in innych typów
także nieodwołalnie wymaga wcześniejszego przeszkolenia. Wiedzieć jak
konstruować i reperować broń, przygotowywać koktajle Mołotowa, granaty, miny,
urządzenia niszczące domowej roboty, jak wysadzać mosty, niszczyć i uszkadzać
tory i wagony-to są rzeczy niezbędne w technologicznym przygotowaniu partyzanta
miejskiego, co nigdy nie mogą być uważane za nieważne.
Najwyższym stopniem przygotowania dla partyzanta miejskiego jest obóz
szkoleniowy dla szkolenia technologicznego. Ale jedynie partyzant, który już
przeszedł wstępne sprawdzenie, może iść do tej szkoły-powiedzmy, ktoś kto
przeszedł próbę ognia w akcji rewolucyjnej, w rzeczywistej walce przeciw
wrogowi.
BROŃ PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Bron partyzanta miejskiego musi być lekka i łatwo dostępna, zwykle zdobywana na
wrogu, kupowana lub robiona na miejscu. Lekka broń ma przewagę szybkiego
działania i łatwego transportu. W ogóle lekka broń charakteryzuje się tym, że
jest krótko ładowana.
To obejmuje wiele broni automatycznych. Bronie automatyczne i półautomatyczne
znacząco zwiększają siłę ognia partyzanta miejskiego. Wadą tego typu broni dla
nas jest trudność w jej kontrolowaniu, skutkująca zniszczonymi kulami czy
marnotrawnym zużywaniem amunicji, kompensowanym jedynie przez dobre celowanie i
precyzyjne strzelanie. Ludzie, co są źle wyszkoleni, zamieniają bronie
automatyczne w drenowanie amunicji.
Doświadczenie wykazało, że podstawową bronią partyzanta miejskiego jest lekki
karabin półautomatyczny. Ta broń, oprócz tego że jest skuteczna i łatwa w
oddawaniu strzałów na obszarze miejskim, ma tę zaletę, że wróg jej się wielce
obawia. Partyzant musi wiedzieć dogłębnie, jak obchodzić się z karabinem
półautomatycznym, teraz tak popularnym i nieodzownym dla brazylijskich
partyzantów miejskich.
Idealnym karabinem półautomatycznym dla partyzanta miejskiego jest INA kalibru
11,43 mm. Inne typy karabinów półautomatycznych różnych kalibrów również mogą
być stosowane-rozumiejąc oczywiście problem amunicji. Dlatego najlepiej jest,
żeby możliwości warsztatowe partyzantów miejskich były wykorzystywane do
produkcji jednego typu karabinu półautomatycznego, tak żeby stosowana amunicja
mogła być znormalizowana. Każda grupa ogniowa partyzantów miejskich musi
powierzyć karabin półautomatyczny dobremu strzelcowi. Inni członkowie grupy
muszą być uzbrojeni w rewolwery kalibru 9,652 mm, naszą standartową broń.
Kaliber 8,128 mm jest również przydatny dla tych, co chcą uczestniczyć. Ale
lepszy jest kaliber 9,652 mm, bo zwykle jego użycie eliminuje wroga z walki.
Granaty ręczne i konwencjonalne świece dymne mogą być także uważane za lekką
broń defensywną, stosowaną dla osłaniania odwrotu.
Długo ładowane bronie są trudniejsze dla partyzanta miejskiego w transporcie, i
one zwracają większą uwagę z powodu ich rozmiarów. Wśród długo ładowanych broni
są FAL, pistolety i karabiny Mauser, strzelby myśliwskie takie ja Winchester i
inne. Broń palna może być skuteczna, jeżeli jest używana z bliskiej odległości i
punktu pustego. Jest skuteczna nawet przy słabym strzelaniu, szczególnie w nocy,
gdy z celnością niewiele można poradzić. Wiatrówka może być przydatna do
szkolenia w celnym strzelaniu. Działka przeciwczołgowe i moździerze mogą być
także używane w akcji, ale warunki używania ich muszą być przygotowane, a
ludzie, co używają ich, muszą być wyszkoleni.
Partyzant miejski nie powinien próbować opierać swoich działań na używaniu broni
ciężkiej, która ma poważne wady przy tym typie walki, który wymaga broni
lekkiej, żeby zapewnić ruchomość i szybkość,
Bron domowej roboty jest często równie skuteczna jak najlepsza broń produkowaną
w konwencjonalnych fabrykach, i nawet obrzyn jest dobrą bronią dla bojownika
partyzantki miejskiej. Rola partyzanta miejskiego jako rusznikarza ma podstawowe
znaczenie. Jako rusznikarz troszczy się on o broń, wie jak ją reperować i w
wielu wypadkach może urządzić mały warsztat do improwizowanej produkcji
skutecznych małych broni.
Doświadczenie w metalurgii i w pracy z mechaniczną tokarką są podstawowymi
umiejętnościami, które partyzant miejski powinien włączyć do swych planów
konstruowania broni domowej roboty. Ta produkcja i szkolenie w dziedzinie
materiałów wybuchowych i sabotażu muszą być zorganizowane. Podstawowe materiały
do ćwiczeń na tych kursach muszą zostać pozyskane uprzednio, tu nie może być
miejsca na eksperymentowanie, trzeba zapobiec ewentualności, że szkolenie będzie
niepełne.
Koktajle Mołotowa, benzyna, domowej roboty wynalazki takie jak katapulty i
moździerze do odpalania materiałów wybuchowych, granaty robione z rur i naczyń,
świece dymne, miny, konwencjonalne materiały wybuchowe takie jak dynamit i
chloran potasu, plastik, kapsułki żelatyny i amunicja wszelkiego rodzaju są
nieodzowne dla sukcesu misji partyzanta miejskiego.
Metodami pozyskiwania niezbędnych materiałów i amunicji jest kupowanie ich lub
zabieranie ich siłą w akcjach ekspropriacji specjalnie planowanych i
przeprowadzanych. Partyzanci miejscy niech będą ostrożni i nie trzymają
materiałów wybuchowych, i innych, co mogą spowodować wypadki, wokół siebie
bardzo długo, lecz niech zawsze próbują używać ich bezpośrednio przeciw celom, w
które mierzą.
Broń partyzanta miejskiego i jego zdolność do utrzymania jej tworzą jego siłę
ognia. Przez wykorzystanie zalet nowoczesnej broni i wprowadzenie innowacji do
swej siły ognia i do używania pewnych broni partyzant miejski może poprawić
wiele taktyk partyzantki. Przykładem tego była innowacja wprowadzona przez
brazylijskich partyzantów miejskich, gdy oni wprowadzili używanie karabinów
półautomatycznych w swych atakach na banki.
Gdy masowe używanie jednorodnych karabinów półautomatycznych stanie się możliwe,
nastąpią nowe zmiany w taktyce partyzantki miejskiej. Grupa ogniowa, co używa
jednorodnej broni i odpowiedniej amunicji, z odpowiedzialną troską o ich
utrzymanie, osiągnie znaczny stopień skuteczności.
Partyzant miejski zwiększa swą skuteczność, jak zwiększa siłę ognia.
STRZAŁ-RACJA BYTU PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Racją bytu partyzanta miejskiego, podstawowym warunkiem, w którym on działa i
trwa, jest strzelanie. Partyzant miejski musi wiedzieć jak strzelać dobrze,
ponieważ tego wymaga ten typ walki.
W wojnie konwencjonalnej wojownicy działają na ogół na odległość, bo mają
dalekosiężną broń. W wojnach niekonwencjonalnych, obejmujących i partyzancką,
wojownicy są od siebie w bliskiej odległości, a często bardzo blisko. Żeby się
uchronić przed śmiercią, partyzant miejski musi strzelić pierwszy i nie może
spudłować. Nie może marnować amunicji, ponieważ nie posiada jej w dużej ilości,
tak więc musi ją oszczędzać. Ani nie może zastąpić zużytej amunicji szybko,
ponieważ jest częścią małego zespołu, w którym każdy partyzant musi być zdolny
do patrzenia po sobie. Partyzant miejski nie może tracić czasu, i dlatego musi
być zdolny do strzelania w każdej chwili.
Jeden podstawowy fakt, który chcemy podkreślić w pełni, i którego waga jest nie
do przecenienia, jest ten, że partyzant miejski nie może strzelać ciągle,
zużywając swoją amunicję. Może być tak, że wróg odpowiada na ten ogień dokładnie
dlatego, że czeka, aż cała amunicja partyzanta miejskiego zostanie zużyta. W
takim momencie, nie mając możliwości uzupełnienia swej amunicji, partyzant staje
w krzyżowym ogniu nieprzyjaciela i może zostać wzięty do niewoli lub zabity.
W obliczu wartości czynnika zaskoczenia, który wiele razy sprawia, że użycie
broni przez partyzanta miejskiego nie będzie konieczne, nie może on pozwolić
sobie na luksus włączania się do walki bez umiejętności strzelania. A kiedy jest
twarzą w twarz z wrogiem, musi zawsze zmieniać stanowisko, bo stanie w jednym
miejscu czyni z niego cel nieruchomy i jako taki bardzo łatwy do trafienia.
Życie partyzanta miejskiego zależy od strzelania, od jego zdolności do
obchodzenia się z bronią dobrze i od unikania zostania trafionym. Gdy mówimy o
strzelaniu, mówimy również o dokładności. Strzelanie musi być ćwiczone przez
partyzanta miejskiego dotąd, aż stanie się jego odruchem warunkowym. Aby nauczyć
się, jak strzelać, i mieć dobrego cela, partyzant miejski musi szkolić się
systematycznie, wykorzystując każdą praktyczną metodę strzelania do celów, nawet
w lunaparkach i w domu.
Celowanie i strzelanie są dla partyzanta miejskiego jak woda i powietrze. Jego
doskonałość w sztuce strzelania może uczynić go szczególnym typem partyzanta
miejskiego-to jest snajperem, rodzajem samotnego bojownika nieodzownego w
izolowanych akcjach. Snajper wie, jak strzelać z bliskiej odległości i z
dalekiej, i jego broń jest właściwa dla każdego typu strzelania.
GRUPA OGNIOWA
W celu funkcjonowania partyzanci miejscy muszą być zorganizowani w małe grupy.
Zespół nie więcej niż czterech lub pięciu jest nazywany grupą ogniową. Minimum
dwie grupy ogniowe, oddzielone i izolowane od innych, kierowane i koordynowane
przez jedną lub dwie osoby, tworzą zespół ogniowy.
W grupie ogniowej musi być pełne zaufanie wśród członków. Najlepszy strzelec, i
ten, co najlepiej wie, jak się obchodzić z karabinem półautomatycznym, jest
osobą odpowiedzialną za operacje. Grupa ogniowa planuje i wykonuje akcje
partyzantki miejskiej, zdobywa i przechowuje broń, oraz studiuje i poprawia swą
taktykę. Gdy są zadania planowane przez dowództwo strategiczne, te zadania mają
pierwszeństwo. Ale nie ma takich rzeczy jak grupa ogniowa bez własnej
inicjatywy. Z tej przyczyny istotne jest, by uniknąć wszelkiej sztywności w
organizacji partyzanckiej w celu umożliwienia największej możliwej inicjatywy ze
strony grupy ogniowej. Hierarchia starego typu, styl starych rewolucjonistów,
nie istnieją w naszej organizacji. To znaczy, że z wyjątkiem pierwszeństwa celów
ustalonych przez dowództwo strategiczne każda grupa ogniowa może decydować, czy
napaść na bank, czy porwać, czy zabić agenta dyktatury, figurę utożsamianą z
reakcją czy zagranicznego szpiega, i może prowadzić wszelkiego typu propagandową
wojnę nerwów przeciw wrogowi bez potrzeby konsultowania się z dowództwem
generalnym.
Żadna grupa ogniowa nie może pozostawać nieaktywna, czekając na rozkazy z góry.
Jej obowiązkiem jest działanie. Każdy partyzant miejski, co chce utworzyć grupę
ogniową i zacząć akcję, może robić tak, i wtedy zostaje częścią organizacji. Ta
metoda działania eliminuję potrzebę wiedzy o tym, kto przeprowadza które akcje,
bo tam jest wolna inicjatywa i jedynym ważnym punktem jest mocno zwiększać
obszar aktywności partyzantki miejskiej w celu wyczerpania rządu i zmuszenia go
do brony.
Grupa ogniowa jest narzędziem zorganizowanego działania. W jego ramach
partyzanckie operacje i taktyka są planowane, rozpoczynane i doprowadzane do
zwycięstwa. Dowództwo generalne licz y na grupy ogniowe, że wykonają zadania
natury strategicznej i będą to robić w każdej części kraju. Ze swej strony
dowództwo generalne pomaga grupom ogniowym w ich kłopotach i w wykonywaniu zadań
natury strategicznej, i robi to w każdej części kraju.
Organizacja jest niezniszczalną siecią grup ogniowych i koordynacji między nimi,
co funkcjonuje prosto i praktycznie w dowództwie generalnym, co także
uczestniczy w atakach-organizacja, co nie istnieje dla żadnego innego celu, jak
tylko czystego i prostego działania rewolucyjnego.
LOGISTYKA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Conventional logistics can be expressed with the formula FFEA:Konwencjonalna
logistyka może być opisana skrótem ŻPWA, gdzie:
Ż-żywność
P-paliwo
W-wyposażenie
A-amunicja
Konwencjonalna logistyka odnosi się do problemów utrzymania dla armii czy
regularnej siły zbrojnej, transportowanej w pojazdach, ze stałymi bazami i
liniami zaopatrzenia. Partyzanci miejscy przeciwnie, nie są armią, lecz małymi
grupami zbrojnymi, umyślnie podzielonymi. Nie mają ani pojazdów, ani tyłów. Ich
linie zaopatrzenia są niepewne i nie wystarczające, i nie mają oni stałych baz z
wyjątkiem szczątkowego znaczenia fabryczki broni w domu. Podczas gdy celem
konwencjonalnej logistyki jest zaopatrzenie w to, co potrzebne dla wojny, psów
co są używani do represjonowania buntu wiejskiego i miejskiego, logistyka
partyzantki miejskiej ma na celu podtrzymanie operacji i taktyki, co nie mają
nic wspólnego z konwencjonalną wojną i są skierowane przeciw rządowi i obcej
dominacji w kraju. Dla partyzanta miejskiego, co zaczyna z niczym i nie ma
wsparcia na początku, logistyka wyraża się skrótem MPBAMw, gdzie:
M-mechanizacja
P-pieniądze
B-broń
A-amunicja
Mw-materiały wybuchowe
Rewolucyjna logistyka uważa mechanizację za jedna ze swych podstaw. Mimo
wszystko sprawa mechanizacji jest nierozdzielna od sprawy kierowcy. Kierowca w
partyzantce miejskiej jest równie ważny, jak strzelec z karabinu
półautomatycznego. Bez któregokolwiek z nich ta machina nie będzie działać, a
samochód i karabin półautomatyczny będą prawdziwie martwymi rzeczami.
Doświadczonego kierowcy nie wyszkoli się w jeden dzień, i przygotowanie musi się
zacząć wcześnie. Każdy dobry partyzant miejski musi być kierowcą. Co się tyczy
pojazdów, to partyzant miejski musi ekspropriować to, czego potrzebuje. Kiedy
już ma zasoby, może łączyć ekspropriacje pojazdów z innymi metodami ich
zdobywania.
Pieniądze, broń, amunicja i materiały wybuchowe, jak również samochody, muszą
być ekspropriowane. Partyzant miejski musi obrabowywać banki i arsenały, i
zajmować materiały wybuchowe i amunicję, gdzie tylko je znajdzie.
Żadna z tych operacji nie jest przeprowadzana tylko w jednym celu. Nawet gdy
napad ma na celu zdobycie pieniędzy, broń którą nosi ochrona musi zostać zdobyta
również. Ekspropriacja jest pierwszym krokiem w organizowaniu naszej logistyki,
który sam zakłada zbrojny i permanentnie ruchomy charakter. Drugim krokiem jest
wzmocnienie i rozszerzenie logistyki, uciekanie się do wciągania wroga w
zasadzki i pułapki, w których wróg jest zaskoczony, a jego broń, amunicja,
pojazdy i inne zasoby są przechwytywane.
Kiedy już partyzant miejski ma broń, amunicję i materiały wybuchowe, jednym z
najpoważniejszych problemów logistycznych, w obliczu których on staje, jest
ukrycie miejsca, w którym zostawia się materiał, i właściwe środki
transportowania go tam, gdzie jest on potrzebny. To może być utrudnione, gdy
wróg jest zaalarmowany i zablokował drogi. Znajomość terenu, jaką ma partyzant
miejski, i sprzęt, którego używa czy jest zdolny użyć, tak samo jak zwiadowcy
specjalnie przygotowani i zwerbowani dla tej misji, są podstawowymi elementami w
rozwiązywaniu wiecznych problemów logistycznych, w obliczu których stają
partyzanci.
CHARAKTERYSTYKA TAKTYKI PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Taktyka partyzanta miejskiego charakteryzuje się następującymi cechami:
1. Jest ona taktyką agresywną, czyli innymi słowy ma charakter ofensywny. Jak
dobrze wiadomo, działanie defensywne oznacza śmierć dla nas. Ponieważ jesteśmy
piekłem dla wroga pod względem siły ognia, i nie mamy ani jego zasobów, ani
podstawy jego potęgi, nie możemy bronić się przeciw ofensywie czy
skoncentrowanemu atakowi psów. To jest przyczyna, dla której nasza technologia
miejska nie może nigdy być permanentna, nie może nigdy bronić stałej bazy ani
pozostawać w jednym miejscu, czekając aż się zaciśnie krąg represji.
2. Jest taktyką ataku i raptownego wycofania się, przez co zachowujemy swoje
siły.
3. Jest ona taktyką, co ma na celu rozwój partyzantki miejskiej, której funkcją
będzie wyczerpanie, zdemoralizowanie i rozproszenie uwagi sił wroga, pozwalając
na powstanie i przetrwanie partyzantki wiejskiej, której przeznaczeniem jest
odegranie decydującej roli w wojnie rewolucyjnej.
WSTĘPNA PRZEWAGA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Dynamika partyzantki miejskiej polega na zbrojnych starciach partyzanta z siłami
soldateski i policji dyktatury. W tym konflikcie policja ma przewagę. Partyzant
miejski ma mniejsze siły. Paradoksem jest, że mimo wszystko to on jest
atakującym.
Siły soldateski i policji ze swej strony reagują na ten konflikt przez
mobilizowanie i koncentrowanie przeważających i coraz większych sił i niszczenie
partyzantki miejskiej. Partyzant może uniknąć porażki, jeżeli polega na wstępnej
przewadze, którą ma i wie, jak wykorzystać ją do końca dla skompensowania swej
słabości i braku materiału. Wstępna przewaga polega na tym, że:
1. Musi on wziąć wroga przez zaskoczenie.
2. Musi znać teren starcia.
3.Musi mieć większą ruchomość i szybkość niż policja czy inne siły represyjne.
4. Jego służba informacyjna musi być lepsza niż wroga.
5. Musi on kontrolować sytuację i wykazywać stanowczość tak wielką, że każdy po
naszej stronie jest nią zainspirowany i nigdy nie myśli o wahaniu się, podczas
gdy po drugiej stronie wróg jest ogłuszony i niezdolny do działania.
ZASKOCZENIE
Aby skompensować swą ogólną słabość i niedostatek broni w porównaniu z wrogiem,
partyzant miejski stosuje zaskoczenie. Wróg nie ma sposobu zwalczania
zaskoczenia, wpada w zamieszanie i jest niszczony.
Kiedy partyzantka miejska wybuchła w Brazylii, doświadczenie udowodniło, że
zaskoczenie było istotne dla sukcesu wszelkich operacji partyzanckich.
Technologia zaskoczenia jest oparta na czterech istotnych wymogach:
1. Znamy sytuację wroga, którego zamierzamy atakować, zwykle dzięki środkom
precyzyjnej informacji i drobiazgowej obserwacji, podczas gdy wróg nie wie, że
zamierzamy go atakować i nic nie wie o atakujących.
2. Znamy siłę wroga, którego zamierzamy atakować, a wróg nic nie wie o naszej
sile.
3. Atakując z zaskoczenia, zachowujemy swoje siły, podczas gdy wróg nie jest w
stanie działać tak samo i jest zdany na łaskę losu.
4.Określamy czas i miejsce ataku, ustalamy jego długotrwałość i cele. Wróg nic o
tym nie wie.
ZNAJOMOŚĆ TERENU
Najlepszym sojusznikiem partyzanta miejskiego jest teren, a ponieważ tak jest,
to partyzant musi znać teren jak swoje pięć palców. Mieć teren za sojusznika
oznacza wiedzieć, jak korzystać inteligentnie z jego nierówności, jego wysokich
i niskich punktów, zwrotów, nieregularności , stałych i tajnych przejść,
porzuconych obszarów, zarośli itd., wyciągając maksimum korzyści z tego
wszystkiego dla sukcesu akcji zbrojnych, ucieczek, odwrotów, osłon i kryjówek.
Miejsca wąskie i nie do przejścia, wąskie gardła, ulice remontowane, policyjne
posterunki, wojskowe strefy i zamknięte ulice, wejścia do tuneli i wyjścia z
nich, i to co wróg może zamknąć, zaułki kontrolowane czy obserwowane przez
policję, sygnalizacja świetlna i znaki drogowe-wszystko to musi być dogłębnie
znane i studiowane w celu uniknięcia fatalnych błędów.
Naszym problemem jest przedostanie się i wiedza, gdzie i jak się ukryć,
pozostawiając wroga oszołomionego na obszarach, których nie zna. Znając aleje,
ulice, przejścia, wejścia i wyjścia, zaułki centrów miejskich, drogi przez nie
na skróty, ich puste parcele, ich przejścia podziemne, jego system rur i
kanałów, partyzant miejski bezpiecznie przemierza nieregularny i trudny teren
nieznany policji, gdzie może ona zostać zaskoczona w fatalnej ślepej uliczce czy
innej pułapce w każdej chwili.
Ponieważ partyzant miejski zna teren, może poruszać się po nim na nogach, na
rowerze, w samochodzie, dżipie czy małej ciężarówce, i nigdy nie będzie w
pułapce. Działając w małych grupach po paru jedynie ludzi, partyzanci mogą
spotkać się w czasie i miejscu określonym zawczasu, po czym rozpocząć atakiem
nową operację partyzancką, czy wymknąć się policyjnemu kordonowi, dezorientując
wroga swą nieoczekiwaną śmiałością.
Niemożliwym do rozwiązania problemem dla policji w labiryntowym terenie
partyzantki miejskiej jest schwytanie kogoś, kogo nie widzą, represjonować
kogoś, kogo nie złapią, i zamknąć kogoś, kogo nie mogą znaleźć.
Nasze doświadczenie jest takie, że idealnym partyzantem jest ktoś, kto działa w
swoim mieście i dogłębnie zna jego ulice, jego okolice, jego problemy z
przejściem i jego inne właściwości. Partyzant obcy, co przybywa do miasta,
którego ulice są mu nieznane, jest słabym punktem, i jeśłi jest przypisany do
pewnych operacji, może narazić je na niebezpieczeństwo. Żeby uniknąć ciężkich
błędów, niezbędne jest dla niego poznanie otoczenia ulic.
RUCHOMOŚĆ I SZYBKOŚĆ
Aby zapewnić sobie ruchomość i szybkość, której policja nie może osiągnąć,
partyzant miejski potrzebuje następujących rzeczy:
1. Mechanizacji,
2. Znajomości terenu,
3. Zakłócenia albo powstrzymania transportu i łączności wroga,
4. Lekkiej broni.
Przez ostrożne przeprowadzanie operacji, która trwa jedynie parę chwil, i
opuszczenie tego miejsca w pojazdach mechanicznych, partyzant miejski dokonuje
raptownego wycofania się, unikając schwytania. Partyzant miejski musi znać drogę
w szczegółach, i w ten sposób musi działać zgodnie z planem czasowym jak na
ćwiczeniach, aby uniknąć wjeżdżania w ulice, które nie mają wyjazdu, albo
utknięcia w korku, albo zatrzymania na sygnalizacji świetlnej.
Policja idzie za partyzantem miejskim na ślepo, nie wiedząc, jaką drogę wybierze
on dla ucieczki. Podczas gdy partyzant miejski ucieka szybko, ponieważ zna
teren, policja gubi ślad i zaprzestaje ścigania. Partyzant miejski musi
rozpoczynać swe operacje daleko od centrów logistycznych policji. Wstępną
przewagą tej metody operacji jest to, że utrzymujemy w niej rozsądny dystans od
możliwości schwytania, co ułatwia naszą ucieczkę.
W dodatku do tej niezbędnej wstępnej ostrożności partyzant miejski musi być
zaznajomiony z systemem łączności wroga. Telefon jest pierwszym celem w
przeszkadzaniu wrogowi w dostępie do informacji przez powalenie jego systemu
łączności.
Nawet jeśli wróg wie o operacji partyzanckiej, jest zależny od nowoczesnego
transportu jego wsparcia logistycznego, a jego pojazdy muszą tracić czas,
przewożąc je przez wielkie korki w dużych miastach. Jasne jest, że poplątana i
zdradliwa komunikacja jest niekorzystna dla wroga, tak samo gdyby była dla nas,
gdybyśmy go nie wyprzedzili.
Jeśli chcemy mieć pewny margines bezpieczeństwa i być pewni, że nie zostawimy
śladów na przyszłość, możemy zastosować następujące metody:
1.Świadomie zagradzać drogę policji innymi pojazdami, albo przez rzekome pomyłki
i wypadki; ale w tym wypadku używane do tego pojazdy nie powinny być legalne ani
mieć prawdziwych numerów rejestracyjnych.
2.Zamykać drogi zwalonymi drzewami, głazami, rowami, fałszywymi znakami
drogowymi, ślepymi zaułkami i objazdami lub innymi zmyślnymi metodami.
3.Umieszczać miny domowej roboty na drodze policji; używać benzyny czy rzucać
koktajle Mołotowa, aby podpalić ich pojazdy.
4.Otwierać ogień z karabinu półautomatycznego albo broni takiej jak FAL,
nacelowany na silniki i opony wozów zaangażowanych w pościg.
Z arogancją typową dla policji i władz wojskowych wróg przystąpi do zwalczania
nas, wyposażony w ciężką broń i sprzęt, i z manewrami opracowanymi przez ludzi
uzbrojonych po zęby. Partyzant miejski musi odpowiedzieć na to lekką bronią, co
może być łatwo transportowana, tak że on zawsze może uciec z maksymalną
szybkością, nie przyjmując żadnej walki. Partyzant miejski nie ma innego celu
niż atak i szybkie wycofanie się. Wystawialibyśmy się na najbardziej druzgocące
porażki, gdybyśmy obciążali się ciężką bronią i straszną wagą amunicji
niezbędnej do jej używania, równocześnie tracąc nasz cenny dar ruchomości. Kiedy
nasz wróg walczy przeciw nam za pomocą konnej policji, nie ma przewagi nad nami
tak długo, jak długo jesteśmy zmechanizowani. Samochód porusza się szybciej niż
koń. Z samochodu także bierzemy na cel konną policję, powalając ją za pomocą
ognia z karabinu półautomatycznego i rewolweru lub koktajlami Mołotowa i
granatami ręcznymi.
Z drugiej strony nietrudno jest partyzantowi miejskiemu na własnych nogach wziąć
na cel policjanta na grzbiecie konia. Więcej, sznury przeciągnięte przez ulicę,
kamienie i korkowe zatyczki są bardzo skutecznymi metodami sprawiania, że obaj
upadną. Wielką niekorzyścią, w obliczu której staje policjant na koniu, jest to,
że obaj przedstawiają sobą dla partyzanta miejskiego doskonałe cele- i koń, i
jeździec.
Także helikopter nie ma większych szans w pościgu, chociaż jest szybszy niż
człowiek na koniu. Jeśli koń jest zbyt wolny w porównaniu z samochodem
partyzanta miejskiego, helikopter jest za szybki. Poruszając się z prędkością
200 kilometrów na godzinę, nigdy nie osiągnie sukcesu, uderzając z góry w cel,
co jest zagubiony wśród tłumów i pojazdów na ulicach, ani nie może wylądować na
drogach publicznych w celu schwytania kogoś. Równocześnie kiedy leci za nisko,
będzie niezmiernie narażony na ogień partyzantów miejskich.
INFORMACJA
Szanse, że rząd wykryje i zniszczy partyzantów miejskich, zmniejszają się, jak
potęga wrogów dyktatury staje się większa i bardziej skoncentrowana wśród
ludności.
Ta koncentracja przeciwników dyktatury odgrywa prawdziwie ważną rolę w
dostarczaniu informacji o działaniach policji i oficjeli rządowych, jak również
ukrywaniu działalności partyzantów. Wróg może także zostać zarzucony fałszywą
informacją, co jest gorsze dla niego, ponieważ to jest strasznie zgubne.
Wszelkimi środkami źródła informacji w dyspozycji partyzanta miejskiego są
potencjalnie lepsze niż policji. Wróg jest obserwowany przez lud, ale on nie
wie, kto wśród ludu przekazuje informacje do partyzantów miejskich. Soldateska i
policja są znienawidzone przez lud za niesprawiedliwości i przemoc, których się
dopuściły, i to ułatwia uzyskanie informacji, co zagraża działaniom rządowych
agentów. Informacja, co jest jedynie małym segmentem wsparcia ludowego,
przedstawia sobą nadzwyczajny potencjał w rękach partyzanta miejskiego.
Tworzenie służby wywiadu, ze zorganizowaną strukturą, jest podstawową potrzebą
dla nas. Partyzant miejski musi mieć żywotnie ważną informację o planach i
ruchach wroga; gdzie oni są, jak się poruszają, o zasobach ich sieci bankowej,
ich środkach łączności i tajnych działaniach, które oni podejmują. Pewna
informacja, przekazana do partyzantów, przedstawia sobą dobrze wymierzony cios w
dyktaturę. Dyktatura nie ma sposobu się obronić w obliczu ważnego przecieku,
który ułatwia nasze niszczące ataki.
Wróg także chce wiedzieć, co za działania planujemy, tak żeby mógł im zapobiec
lub nas zniszczyć. W tym sensie niebezpieczeństwo zdrady jest stale obecne, i
wróg wstawia zdrajców i infiltrujących szpiegów do organizacji partyzanckiej.
Technologia partyzanta miejskiego przeciw tej taktyce wroga polega na publicznym
demaskowaniu szpiegów, zdrajców, informatorów i prowokatorów. Skoro nasza walka
ma miejsce wśród ludu i zależy od jego sympatii-podczas gdy rząd ma złą
reputację z powodu swej brutalności, korupcji i niekompetencji-informatorzy,
szpiedzy, zdrajcy i policja stają się wrogami ludu, bez zwolenników, są wydawani
partyzantom miejskim i w wielu wypadkach właściwie karani.
Ze swej strony partyzant miejski nie może unikać obowiązku-kiedy już wie, kto
jest szpiegiem czy informatorem-fizycznego sprzątania ich. To jest właściwa
metoda, aprobowana przez lud, i ona zmniejsza znacznie liczbę przypadków
infiltracji czy wrogiego szpiegowania. Dla pełnego sukcesu walki przeciw
szpiegom i informatorom istotne jest zorganizowanie służby kontrwywiadu. Mimo
wszystko, co się tyczy informacji, to nie może ona być redukowana do sprawy
znania ruchów wroga i unikania infiltracji szpiegów. Informacja wywiadowcza musi
być szeroka-musi obejmować wszystko, włącznie z najbardziej nieznaczącym
materiałem. Jest technologia uzyskiwania informacji, i partyzant miejski musi
być mistrzem w niej. Przy postępowaniu według niej informacja wywiadowcza jest
pozyskiwana naturalnie, jako część życia ludu. Partyzant miejski, żyjąc w środku
ludności i poruszając się wśród niej, musi uważać na wszelkie typy rozmów i
stosunków międzyludzkich, ucząc się jak taić swe zainteresowanie z wielką
zręcznością i opinią. W miejscach gdzie lud pracuje, studiuje i żyje, łatwo jest
zbierać wszelkiego rodzaju informacje o zapłatach, biznesie, planach wszelkiego
rodzaju, punktach widzenia, opiniach, stanie umysłów ludu, sztuczkach,
wewnętrznym otoczeniu budynków, biur i pomieszczeń, centrach operacji itd.
Obserwowanie, śledzenie, rozpoznanie i badanie terenu są także wspaniałymi
źródłami informacji. Partyzant miejski nigdy nie idzie dokądkolwiek nierozsądnie
i bez rewolucyjnej czujności, lecz zawsze mając się na baczności, żeby się coś
nie wydarzyło. Oczy i uszy otwarte, zmysły wyostrzone, pamięć jego jest
obciążona wszystkim co niezbędne, teraz czy w przyszłości, dla trwałej
działalności partyzanckiego bojownika. Uważne czytanie prasy ze szczególnym
naciskiem na środki masowej komunikacji, badanie zgromadzonych danych,
przekazywanie wiadomości i wszystkiego godnego uwagi, wytrwałość w zdobywaniu
informacji i informowaniu innych-wszystko to składa się na zagmatwany i bardzo
skomplikowany problem informacji, który daje partyzantowi miejskiemu decydującą
przewagę.
STANOWCZOŚĆ
Dla partyzanta miejskiego nie wystarczy mieć po swej stronie zaskoczenie,
szybkość, znajomość terenu i informacja. Musi on także wykazywać panowanie nad
każdą sytuacją i zdolność do stanowczości, bez której wszystkie inne zalety
okażą się bezużyteczne. Niemożliwe jest przeprowadzenie żadnej akcji,
niezależnie jak dobrze zaplanowanej, jeśli partyzant miejski zacznie być
niezdecydowany, niepewny, chwiejny. Nawet akcja pomyślnie rozpoczęta może
zakończyć się porażką, jeśli panowanie nad sytuacją i zdolność do szybkiego
podejmowania decyzji zawiodą w środku wykonywania planu. Kiedy nie ma tego
panowania nad sytuacją i tej zdolności do szybkiego podejmowania decyzji,
próżnię wypełni wahanie i strach. Wróg skorzysta z tego błędu i będzie zdolny
nas zlikwidować.
Tajemnicą sukcesu wszelkiej operacji, prostej czy skomplikowanej, łatwej czy
trudnej, jest poleganie na zdeterminowanych ludziach. Ściśle mówiąc nie ma
prostych operacji: wszystkie muszą być przeprowadzane z taką samą troską, jak
najtrudniejsze, poczynając od doboru elementów ludzkich-co oznacza poleganie na
kierownictwie i zdolności do szybkiego podejmowania decyzji w każdej sytuacji.
Czy akcja będzie udana, czy nie, można przewidzieć już patrząc na to, jak jej
uczestnicy działają w okresie przygotowawczym. Ci co się spóźniają, co nie są w
stanie nawiązać określonych kontaktów, są lekko zmieszani, zapominają rzeczy,
nie udaje im się wykonać podstawowych zadań w robocie-być może są
niezdecydowanymi ludźmi i mogą być niebezpieczeństwem. Lepiej ich nie włączać do
akcji. Stanowczość oznacza wcielanie w życie planu, co został nakreślony z
determinacją, ze śmiałością i z absolutną trwałością. Wystarczy jedna osoba, co
się waha, by zgubić wszystkich.
CELE AKCJI PARTYZANTA
Po rozwinięciu i ustabilizowaniu swej taktyki partyzant miejski szkoli się w
metodach działania prowadzących do ataku, i w Brazylii ma następujące cele:
1. Zagrozić trójkątowi, w którym są utrzymywane brazylijskie państwo i
północnoamerykańska dominacja, trójkątowi którego wierzchołkami są Rio, Sao
Paulo i Belo Horizonte, i którego podstawą jest oś Rio-Sao Paulo, gdzie jest
umiejscowiony gigantyczny kompleks przemysłowy, finansowy, gospodarczy,
polityczny, kulturalny, wojskowy i policyjny, co utrzymuje decydującą władzę w
państwie.
2.Osłabiać lokalną milicję i systemy bezpieczeństwa dyktatury, biorąc pod uwagę
fakt, że my atakujemy, a psy się bronią, co oznacza zepchnięcie rządu na pozycje
obronne, z jego oddziałami unieruchomionymi w obronie całego kompleksu
utrzymania narodowego, z ciągle obecnym strachem przed atakiem na jego centra
strategiczne i nerwy, nie wiedząc gdzie, jak i kiedy on nastąpi.
3.Atakować każdy obszar małymi różnymi grupami zbrojnymi, małych rozmiarów, przy
czym każda jest oddzielna i działa niezależnie, aby rozproszyć siły rządowe w
pogoni za dogłębnie pokawałkowaną organizacją zamiast dawać dyktaturze okazję do
skoncentrowania jej sił na niszczeniu ściśle zorganizowanego systemu
działającego w kraju.
4.Dawać dowody waleczności, zdecydowania, twardości, determinacji i stałości w
atakowaniu dyktatury wojskowej w celu umożliwienia wszystkim buntownikom pójścia
za naszym przykładem i walkę za pomocą taktyki partyzantki miejskiej. Tymczasem
rząd ze wszystkimi swymi problemami, niezdolny do powstrzymania akcji
partyzanckich w miastach, będzie tracił czas i cierpiał na nie kończące się
wyczerpanie, i w końcu będzie zmuszony wycofać swe siły represyjne w celu
utrzymania pod strażą banków, przemysłu, arsenałów, koszar, więzień, urzędów
publicznych, stacji radiowych i telewizyjnych, firm północnoamerykańskich,
zbiorników gazu, rafinerii ropy naftowej, okrętów, samolotów, portów, lotnisk,
szpitali, ośrodków zdrowia, banków krwi, sklepów, garaży, ambasad, rezydencji
członków reżimu wysokiej rangi takich jak ministrowie i generałowie, posterunków
policji, organizacji oficjalnych itd.
5.Zwiększać akcje partyzantki miejskiej stopniowo w nie kończącą się liczbę
niespodziewanych napadów, tak żeby rząd nie mógł pozostawić obszarów miejskich w
celu ścigania partyzantów na prowincji bez narażania się na ryzyko porzucenia
miast i umożliwienia buntowi wzrastania na wybrzeżu, jak również w centrum
kraju.
6.Zmusić armię i policję, ich dowódców i ich pomocników, do zmiany względnego
komfortu i spokoju w ich koszarach i ich zwykłego spoczynku w stan strachu i
rosnącego napięcia w oczekiwaniu na atak albo w poszukiwaniu śladów tych, co
znikają bez śladu.
7.Unikać otwartej walki i decydującego starcia z rządem, ograniczając walkę do
krótkich, raptownych ataków z błyskawicznymi rezultatami.
8.Zapewnić sobie maksimum swobody ruchu i działania, niekiedy nie rezygnując ze
stosowania akcji zbrojnej, pozostając twardo zorientowanymi na dopomożenie
kształtowaniu partyzantki wiejskiej i wspieranie budowy rewolucyjnej armii na
rzecz wyzwolenia narodowego.
O TYPACH I NATURZE ZADAŃ PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Żeby osiągnąć cele wyżej wymienione, partyzant miejski jest zobowiązany w swej
taktyce wykonywać zadania, których natura jest tak różna i zróżnicowana, jak to
tylko możliwe. Partyzant miejski nie wybiera arbitralnie tego czy tamtego
zadania. Niektóre akcje są proste; inne są skomplikowane. Niedoświadczony
partyzant musi być stopniowo wprowadzany w akcje i operacje, od prostych po
skomplikowane. Zaczyna od małych zadań i celów, aż stanie się zupełnie
doświadczony.
Przed każdą akcją partyzant miejski musi przemyśleć metody i ludzi, jakimi
dysponuje dla wykonania zadania. Operacje i akcje, które wymagają przygotowania
technologicznego partyzanta miejskiego, nie mogą być przeprowadzane przez kogoś,
komu brakuje doświadczenia technologicznego. Z tym zastrzeżeniem-zadania, jakich
partyzant miejski może się podjąć, są następujące:
1. zamachy
2. najazdy i wdzieranie się
3. okupacje
4. wciąganie w zasadzki
5. taktyka uliczna
6. strajki i przerwy w pracy
7. dezercje, dywersje, zajmowanie, ekspropriacja broni, amunicji i materiałów
wybuchowych
8. uwalnianie więźniów
9. egzekucje
10. porwania
11. sabotaż
12. terroryzm
13. propaganda zbrojna
14.wojna nerwów
ZAMACHY
Zamachy są to zbrojne ataki, które robimy dla ekspropriacji funduszów,
uwalniania więźniów, zdobywania materiałów wybuchowych, karabinów
półautomatycznych i innych typów broni i amunicji. Zamachy mogą mieć miejsce w
biały dzień albo w nocy. Zamachy w dzień są dokonywane, gdy cel nie może zostać
osiągnięty o innej godzinie, bo na przykład przewozu pieniędzy do banków lub z
banków nie robi się w nocy. Nocny zamach jest zwykle najkorzystniejszy dla
partyzanta. Ideałem byłoby, gdyby wszystkie zamachy miały miejsce w nocy, kiedy
warunki do zaskakującego ataku są najbardziej korzystne, a ciemność ułatwia
ucieczkę i ukrycie tożsamości uczestników. Mimo wszystko partyzant miejski musi
przygotować się do działania w każdych warunkach, tak w biały dzień, jak i w
nocy.
Najbardziej podatne na zamachy są następujące cele:
1. instytucje kredytowe
2. przedsiębiorstwa handlowe i przemysłowe, włącznie z fabrykami i wytwórniami
broni i materiałów wybuchowych
3. instytucje wojskowe
4. komisariaty i posterunki policji
5. więzienia
6. własność rządowa
7. środki masowej komunikacji
8. firmy i inna własność północnoamerykańska
9.rządowe pojazdy, włącznie z wojskowymi i policyjnymi, ciężarówki, wozy bojowe,
samochody do przewozu pieniędzy, pociągi, okręty i samoloty.
Zamachy na przedsiębiorstwa używają tej samej taktyki, bo w każdym razie budynki
przedstawiają sobą nieruchomy cel. Zamachy ma budynki są planowane jako operacje
partyzanckie, różne w zależności od tego, czy są dokonywane przeciw bankom,
przedsiębiorstwu handlowemu, przemysłowym, bazom wojskowym, komisariaty,
więzienia, radiostacje, domy towarowe zagranicznych firm itd.
Zamachy na pojazdy-samochody przewożące pieniądze, wozy bojowe, pociągi, okręty,
samoloty-są innej natury, bo to są ruchome cele. Natura operacji różni się w
zależności od sytuacji i okoliczności-to jest, czy pojazd stoi, czy się porusza.
Wozy bojowe, włącznie z wojskowymi, nie są odporne na miny. Blokady dróg,
pułapki, podstępy, przechwycenie przez inne pojazdy, koktajle Mołotowa,
strzelanie z ciężkiej broni są skutecznymi metodami dokonywania zamachów na
pojazdy. Ciężkie pojazdy, samoloty na lotniskach i zakotwiczone statki mogą być
zajmowane, a ich załogi i ochrona pokonywane. Samoloty w locie mogą być porywane
przez akcję partyzancką lub przez jedną osobę. Na okręty i pociągi w ruchu można
dokonywać zamachów i zajmować je operacjami partyzanckimi w celu zdobycia broni
i amunicji lub zapobieżenia ruchom oddziałów wroga.
NAPAD NA BANK JAKO POPULARNE ZADANIE
Najbardziej popularnym zadaniem jest napad na bank. W Brazylii partyzanci
miejscy zaczęli rodzaj zorganizowanego napadu na banki jako operację
partyzancką. Dziś ten typ zamachu jest szeroko stosowany i służył jako rodzaj
wstępnego testu dla partyzanta miejskiego w szkoleniu go w taktyce partyzantki
miejskiej. Ważne innowacje w taktyce napadania na banki zostały rozwinięte pod
względem zapewnienia ucieczki, wyciągnięcia pieniędzy i anonimowości
uczestników. Wśród tych innowacji przytoczmy strzelanie w opony samochodów, by
zapobiec pościgowi, zamykanie ludzi w łazience w banku, sadzanie ich na
podłodze, unieruchamianie ochroniarzy bankowych i przejmowanie ich broni,
zmuszanie kogoś do otwarcia sejfów czy skrytek i stosowanie przebrania.
Próby instalowania alarmów bankowych, używania strażników czy elektronicznych
urządzeń wykrywających okazały się bezpłodne, gdy zamach jest polityczny i jest
przeprowadzany zgodnie z technologiami partyzantki miejskiej. Ta metoda
partyzantki obejmuje nowe technologie, aby sprostać zmianom w taktyce wroga, ma
dostęp do siły ognia, co rośnie z każdym dniem, staje się coraz bardziej
doświadczona i bardziej dyskretna, i używa za każdym razem większej liczby
partyzantów; wszystko by zagwarantować sukces operacji zaplanowanych do
ostatniego szczegółu.
Napad na bank jest typową ekspropriacją. Ale tak samo jak przy każdym rodzaju
zbrojnej akcji ekspropriacyjnej, handicapem dla partyzanta miejskiego jest
dwojaka konkurencja:
1. konkurencja kryminalistów,
2.konkurencja prawicowych kontr-rewolucjonistów
Konkurencja ta wywołuje zamieszanie, które jest odzwierciedlane przez niepewność
ludu. Jest w interesie partyzanta miejskiego, żeby temu zapobiec, żeby zaś
zapobiec, musi on stosować dwie metody:
1. Musi on unikać techniki zbrodniczej, którą jest niepotrzebny rodzaj przemocy
i ekspropriacja dóbr i posiadłości należących do ludu.
2. Musi wykorzystać zamach dla celów propagandowych w tym samym momencie, gdy ma
on miejsce, a później rozprowadzać materiał, ulotki-wszelkie możliwe środki
wyjaśniania celów i zasad partyzantów miejskich jako wywłaszczycieli rządu i
elity rządzącej.
NAJAZDY I WDZIERANIE SIĘ
Najazdy i wdzieranie się są to raptowne ataki na instytucje ulokowane w
sąsiedztwie czy nawet w centrum miasta, takie jak małe jednostki wojskowe,
komisariaty, szpitale, aby wywołać kłopoty, przejąć broń, ukarać i sterroryzować
wroga, wziąć odwet albo uratować rannych więźniów albo trzymanych w szpitalu pod
strażą policyjną. Najazdy i wdzieranie się są także przeprowadzone na garaże i
zajezdnie, by niszczyć pojazdy i uszkadzać instalacje, szczególnie jeśli są one
własnością północnoamerykańskich firm czy instytucji.
Kiedy mają one miejsce na pewnych odcinkach szosy czy w pewnych odległych
okolicach, te najazdy mogą służyć do zmuszenia wroga do przesunięcia dużej
liczby oddziałów, co jest wysiłkiem całkowicie bezużytecznym, skoro kiedy już
tam dotrą, nie zastaną nikogo, z kim mogłyby walczyć. Kiedy są przeprowadzane w
pewnych domach, biurach, archiwach czy urzędach publicznych, ich celem jest
szukanie i przechwycenie tajnych papierów i dokumentów, które demaskują
interesy, układy i korupcję ludzi w rządzie, ich brudne sprawki i zbrodnicze
transakcje. Najazdy i wdzieranie się są najbardziej skuteczne, kiedy są
przeprowadzane w nocy.
OKUPACJE
Okupacje są rodzajem ataku przeprowadzanego, kiedy partyzant miejski stacjonuje
w szczególnych instytucjach i miejscach w czasowej akcji przeciw wrogowi albo w
jakimś celu propagandowym. Okupacje fabryk i szkół w czasie strajków albo w
innym czasie jest metoda protestu lub odwracania uwagi wroga. Okupacja
radiostacji jest dla celów propagandowych.
Okupacja jest wysoce skutecznym modelem akcji, ale w celu uniknięcia ofiar i
strat materialnych naszych sił zawsze dobrze jest zaplanować możliwość zbrojnego
wycofania się. To musi zawsze być drobiazgowo planowane i przeprowadzane w
korzystnym momencie.
Okupacje zawsze mają ograniczenie czasowe i im szybciej osiągają swój cel, tym
lepiej.
WCIĄGANIE W ZASADZKĘ
Wciąganie w zasadzkę to atak dokonywany z zaskoczenia, kiedy wróg wpada w
pułapkę na drodze albo kiedy robi sieć policyjną otaczającą dom lub posiadłość.
Fałszywy alarm może ściągnąć wroga w miejsce, gdzie wpada on w pułapkę.
Głównym celem wciągania w zasadzkę jest przechwytywanie od wroga broni i karanie
go śmiercią. Zasadzki polegające na zatrzymywaniu pociągów pasażerskich są
dokonywane dla celów propagandowych, a w wypadku pociągów z wojskiem celem jest
unicestwienie wroga i przejęcie jego broni.
Partyzant miejski-snajper jest rodzajem bojownika specjalnie odpowiedniego dla
wciągania w zasadzkę, ponieważ on może ukryć się łatwo w nieregularnościach
terenu, na dachach i szczytach budynków, w tym mieszkalnych, także znajdujących
się w budowie. Z okien i ciemnych miejsc może on ostrożnie brać na cel wybrany
obiekt. Wciągnięcie w zasadzkę wywiera druzgocący efekt na wroga, pozostawiając
go bezsilnego, w niepewności i strachu.
TAKTYKA ULICZNA
Taktyka uliczna jest stosowana do zwalczania wroga na ulicach przy wykorzystaniu
udziału ludności przeciw niemu. W 1968 r. brazylijscy studenci używali
wspaniałej taktyki ulicznej przeciw oddziałom policji, takich jak maszerowanie
wzdłuż ulic pod prąd i używanie proc i kamieni przeciw policji konnej.
Inna taktyka uliczna polega na budowaniu barykad; wyrywaniu kamieni brukowych i
rzucaniu ich w policję; rzucaniu butelek, cegieł, przycisków do papieru i innych
pocisków w policję ze szczytu biurowców i budynków mieszkalnych; wykorzystaniu
budynków i innych budowli do ucieczki, do ukrycia i do wsparcia niespodziewanych
ataków.
Równie niezbędne jest wiedzieć, jak odpowiadać na taktykę wroga. Kiedy oddziały
policyjne przybywają wkładając hełmy, by się chronić przed rzucanymi
przedmiotami, musimy podzielić się na dwie drużyny-jedną do atakowania wroga z
przodu, drugą do atakowania go z tyłu-i wycofywać jedną, gdy druga wchodzi do
akcji, by uniknąć rażenia pierwszej przez pociski rzucane przez drugą.
Z tej samej przyczyny ważne jest wiedzieć, jak odpowiadać na policyjną sieć.
Kiedy policja wyznacza pewnych swoich ludzi, żeby weszli w tłum i aresztowali
demonstranta, większa grupa partyzantów miejskich musi otoczyć grupę policyjną,
rozbroić i pobić ją i równocześnie umożliwić więźniowi ucieczkę. Ta operacja
partyzantki miejskiej jest zwana “siecią w sieci”.
Kiedy policyjna sieć jest formowana w budynku szkolnym, fabryce, miejscu gdzie
demonstranci się gromadzą czy jakimś innym punkcie, partyzant miejski nie może
rzucać ani dać się zaskoczyć. Żeby uczynić tę sieć skuteczną, wróg jest zmuszony
transportować swe oddziały pojazdami i specjalnymi wozami, by zająć strategiczne
punkty na ulicach w celu inwazji na budynek czy wybrany lokal.
Partyzant miejski ze swej strony nie może nigdy opróżniać budynku czy obszaru i
spotykać się w nim, zanim nie zna wyjść z niego, drogi wyrwania się z okrążenia,
strategicznych punktów, które policja musi zająć, i dróg, które nieuchronnie
prowadzą w sieć, i musi utrzymać inne punkty strategiczne, z których uderza we
wroga. Drogi, po których jadą pojazdy policyjne, muszą zostać zaminowane w
kluczowych punktach wzdłuż drogi i na przymusowych blokadach dróg. Kiedy mina
eksploduje, pojazdy zostaną wysadzone w powietrze. Policja zostanie schwytana w
pułapkę i będzie ponosić straty i ofiary wskutek tego wciągnięcia w zasadzkę.
Sieć musi zostać przerwana przez ucieczkę drogami, które są nieznane policji.
Rygorystyczne planowanie wycofania się jest najlepszą drogą do sfrustrowania
wszelkiego wysiłku okrążającego ze strony wroga. Kiedy nie ma możliwości planu
ucieczki, partyzant nie może trzymać się spotkań, zgromadzeń ani robić nic,
czego robienie będzie przeszkadzać mu w przedarciu się przez sieć, którą wróg
będzie z pewnością próbował zarzucić wokół niego. Taktyka uliczna ujawniła nowy
typ partyzanta miejskiego, co uczestniczy w masowych protestach. To jest typ,
który określamy jako “partyzant miejski-demonstrant”, co przyłącza się do tłumów
i uczestniczy w marszach, mając na myśli specyficzne i określone cele. Partyzant
miejski-demonstrant musi zapoczątkować “sieć w sieci”, plądrując pojazdy
rządowe, wozy urzędowe i pojazdy policyjne, zanim je przewróci czy podpali, żeby
zobaczyć, czy w którymś z nich nie ma pieniędzy czy broni.
Snajperzy są bardzo dobrzy na demonstracje masowe, i wraz z partyzantem
miejskim-demonstrantem mogą odgrywać wartościową rolę. Ukryci w strategicznych
punktach snajperzy odnoszą pełny sukces, wykorzystując karabiny lub karabiny
półautomatyczne, które mogą łatwo spowodować straty wśród wroga.
STRAJKI I PRZERWY W PRACY
Strajk jest modelem akcji stosowanym przez partyzana miejskiego w zakładach
pracy i szkołach, aby zaszkodzić wrogowi przez zatrzymanie aktywności
pracowniczej czy studenckiej. Ponieważ to jest jedna z najstraszniejszych broni
na wyzyskiwaczy i gnębicieli, wróg stosuje straszną siłę ognia i niewiarygodną
przemoc przeciw temu. Strajkujący są wsadzani do więzienia, bici, a wielu z nich
jest zabijanych.
Partyzant miejski musi przygotować strajk w taki sposób, żeby nie zostawić
żadnego śladu czy tropu, który może zidentyfikować przywódców takiej akcji.
Strajk jest zwycięski, kiedy jest zorganizowany przez małą grupę, jeśli jest
dobrze przygotowany w tajemnicy przy użyciu najbardziej tajnych metod. Broń,
amunicja, koktajle Mołotowa, domowej roboty bronie niszczące i atakujące,
wszystko to musi być dostarczone zawczasu na spotkanie wroga. Tak więc żeby
akcja mogła spowodować u niego największy możliwy uszczerbek, właściwą rzeczą
jest wypracowanie i wcielenie w życie planu sabotażu.
Strajki i przerwy studiów, chociaż mają krótki okres trwania, przynoszą poważny
uszczerbek wrogowi. Wystarczy, by powstały w różnych miejscach i różnych
sektorach tego samego obszaru, a zakłócą życie codzienne, pojawiając się bez
końca, jeden po drugim, w prawdziwie partyzanckim stylu. W strajkach czy
zwykłych przerwach w pracy partyzant miejski musi uciekać się do okupacji czy
wdzierania się w dane miejsce, albo może po prostu dokonać najazdu. W tym
wypadku jego celem jest wzięcie jeńców, na przykład agentów wroga, żeby
zaproponować wymianę ich na aresztowanych strajkujących. W pewnych wypadkach
strajki i krótkie przerwy w pracy mogą stwarzać wspaniałą okazję do do
przygotowywania zasadzek czy pułapek, których celem jest fizyczne niszczenie
policji. Podstawowym faktem jest to, że wróg ponosi straty, jak również doznaje
uszczerbku materialnego i moralnego, i jest osłabiony przez tę akcję.
DEZERCJE, DYWERSJE, ZAJĘCIA, EKSPROPRIACJA AMUNICJI I MATERIAŁÓW WYBUCHOWYCH
Dezercja i dywersja broni są akcjami przeprowadzanymi w bazach wojskowych, na
okrętach, w szpitalach wojskowych itd. Żołnierz czy oficer partyzantki miejskiej
musi zbiec w najbardziej korzystnym momencie z nowoczesną bronią i amunicją, aby
przekazać ją partyzantom.
Jeden z najbardziej sprzyjających momentów jest wtedy, gdy żołnierz partyzantki
miejskiej jest wzywany, by ścigać swych towarzyszy partyzanckich poza bazą
wojskową. Zamiast wykonywania rozkazów psów, wojskowy partyzant miejski musi
dołączyć do szeregów rewolucjonistów przez przekazanie im broni i amunicji,
którą niesie czy pojazdu wojskowego, który prowadzi. Zaletą tej metody jest to,
że buntownicy otrzymują broń i amunicję od armii, floty, sił powietrznych,
żandarmerii czy policji bez żadnej wielkiej roboty, tak jakby rząd sam im ją
dostarczył.
Inne okazje mogą powstać w koszarach, i wojskowy partyzant miejski musi zawsze
być czujny na nie. W razie beztroski ze strony dowódców czy w innych
sprzyjających warunkach-takich jak biurokratyczne postawy czy rozluźnienie
dyscypliny ze strony poruczników czy innego personelu wewnętrznego-wojskowy
partyzant miejski nie może dłużej czekać, lecz musi próbować poinformować
partyzantów i zdezerterować z tak wielką ilością broni, jak tylko się da. Kiedy
tam nie ma możliwości dezercji z bronią i amunicją, wojskowy partyzant miejski
musi angażować się w sabotaż, wywołując pożary i wybuchy w arsenałach. Ta
technologia dezercji z bronią i najazdów oraz sabotażu w ośrodkach wojskowych
jest najlepszym sposobem znoszenia i demoralizowania wroga i pozostawiania go w
zamieszaniu. Celem partyzanta miejskiego przy rozbrajaniu pojedynczego wroga
jest przejecie jego broni. Te bronie są zwykle w rękach wartowników czy innych,
których zadaniem jest pilnowanie. Przejęcie broni może być dokonywane środkami
przemocy albo zręcznością, sztuczkami i pułapkami. Kiedy wróg jest rozbrojony,
trzeba go jeszcze przeszukać na okoliczność innej broni. Jeśli jesteśmy
nieostrożni, on może użyć broni, co nie została przejęta, i zastrzelić
partyzanta miejskiego.
Przejmowanie broni jest skuteczną metodą zdobywania karabinów półautomatycznych,
najważniejszej broni partyzanta miejskiego. Kiedy przeprowadzamy małe operacje
czy akcje dla przejęcia broni i amunicji, przejmowane materiały mogą posłużyć do
osobistego użytku albo dla zbrojenia i wyposażenia drużyn ogniowych.
Konieczność dostarczania siły ognia dla partyzantów miejskich jest tak wielka,
że w celu startu od zera często musimy kupić jedną sztukę broni, albo przejąć
wskutek dywersji. Podstawowym punktem jest początek, i początek z duchem
stanowczości i śmiałości. Posiadanie już jednego karabinu półautomatycznego
zwielokrotnia nasze siły. W napadzie na bank musimy być ostrożni, przejmując
broń ochrony banku. Reszta broni będzie znaleziona u skarbnika, kasjerów banku
czy menedżera, i musi także zostać przejęta. Przejęcie broni, amunicji i
materiałów wybuchowych jest celem partyzanta miejskiego przy napadach na
przedsiębiorstwa handlowe, przemysłowe i kamieniołomy.
UWALNIANIE WIĘŹNIÓW
Uwalnianie więźniów jest zbrojną akcją w celu uwolnienia uwięzionych partyzantów
miejskich, W codziennej walce przeciw wrogowi partyzant miejski może zostać
aresztowany i skazany na dożywotnie więzienie.
To nie znaczy, ze walka się kończy tutaj. Dla partyzanta jego doświadczenie jest
pogłębiane przez więzienie, i walka trwa nawet w kazamatach, gdzie jest on
trzymany. Uwięziony partyzant postrzega wrogie więzienia jako teren, który musi
zdominować i zrozumieć w celu uwolnienia się w wyniku operacji partyzanckiej.
Nie ma takiego wiezienia, czy to na wyspie, czy w mieście, czy na farmie, które
by było odporne na chytrość, zręczność i siłę ognia buntowników.
Partyzant miejski, który jest wolny, postrzega wrogie więzienia jako nieuchronne
miejsce akcji partyzanckich mających na celu uwolnienie jego towarzyszy ideowych
z więzienia. To to połączenie partyzantki miejskiej na wolności i w wiezieniu
skutkuje zbrojnymi operacjami polegającymi na uwalnianiu więźniów.
Przy uwalnianiu więźniów mogą być stosowane następujące operacje partyzanckie:
1. bunty w zakładach karnych, w koloniach czy obozach poprawczych, lub przy
transporcie czy na statkach-więzieniach;
2. zamachy na miejskie czy wiejskie więzienia, ośrodki zatrzymań, obozy czy inne
stałe lub tymczasowe miejsca, gdzie więźniowie są trzymani;
3. zamachy na transportujące więźniów pociągi lub konwoje;
4. najazdy i wdzieranie się do więzień;
5.wciąganie w zasadzki strażników, co konwojują więźniów.
EGZEKUCJE
Egzekucja jest zabiciem zagranicznego szpiega, agenta dyktatury, policyjnego
kata, osobistości z dyktatorskiego rządu zamieszanej w zbrodnie i prześladowania
przeciw patriotom, naiwniaka na stołku, informatora, policyjnego agenta czy
prowokatora. Ci co idą na policję z własnej woli, aby robić denuncjacje i
oskarżenia, co dostarczają informacje i co dotykają ludzi, muszą być traceni,
kiedy są chwytani przez partyzantów miejskich.
Egzekucja jest tajną akcją, w której uczestniczy najmniejsza możliwa liczba
partyzantów miejskich. W wielu wypadkach egzekucja może zostać przeprowadzona
przez pojedynczego snajpera, cierpliwego, samotnego i nieznanego, i działającego
w absolutnej tajności i z zimną krwią.
PORWANIE
Porwanie jest schwytaniem i trzymaniem w tajnym miejscu szpiega, osobistości
politycznej lub znanego i niebezpiecznego wroga ruchu rewolucyjnego. Porwanie
jest stosowane w celu wymiany na uwięzionych rewolucjonistów albo zmuszenia do
zaprzestania stosowania tortur w więzieniu przez dyktaturę wojskową.
Porywanie osobistości, które są dobrze znanymi artystami, sportowcami lub
wybijają się w jakichś innych dziedzinach, ale nie wykazują zainteresowań
politycznych, może być skuteczną formą propagandy dla partyzantów, jeśli zdarza
się w szczególnych okolicznościach i przebiega tak, że opinia publiczna rozumie
ich i sympatyzuje z nimi. Porywanie cudzoziemców i turystów jest formą protestu
przeciw penetracji i dominacji imperializmu w naszym kraju.
SABOTAŻ
Sabotaż jest wysoce destrukcyjnym rodzajem ataku, stosowanym przez parę osób-a
czasami wystarczy tylko jedna-by osiągnąć upragniony rezultat. Kiedy partyzant
miejski stosuje sabotaż, pierwszym krokiem jest sabotaż izolowany. Potem
przychodzi krok sabotażu rozproszonego i sabotaż ogólny, przeprowadzany przez
ludność.
Dobre wykonanie sabotażu wymaga studiowania, planowania i ostrożnego działania.
Charakterystyczną formą sabotażu jest wybuch przy użyciu dynamitu, ogień albo
podłożenie min. Trochę piasku, strużka wszelkiego rodzaju łatwopalnych
materiałów, złe nasmarowanie, usunięta śruba, krótkie spięcie, wstawione kawałki
drewna czy żelaza mogą wywołać szkodę nie do naprawienia. Celem sabotażu jets
ranienie, uszkadzanie, czynienie bezużytecznym i niszczenie żywotnych punktów
wroga, takich jak niżej wymienione:
1. gospodarka kraju
2. produkcja rolna lub przemysłowa
3. systemy transportu i łączności
4. systemy policyjne i wojskowe, ich instytucje i magazyny
5. represyjny system wojskowo-policyjny
6.firmy i inna własność wyzyskiwaczy w kraju
Partyzant miejski powinien zagrozić gospodarce kraju, szczególnie jej
gospodarczym i finansowym aspektom, takim jak jej wewnętrzna i zagraniczna sieć
bankowa, jej systemy wymiany i kredytu, jej system ściągania podatków itd.
Urzędy publiczne, ośrodki i magazyny rządu są łatwymi celami dla sabotażu. Ani
nie będzie łatwo zapobiec sabotażowi produkcji rolnej i przemysłowej przez
partyzanta miejskiego, z jego dogłębną znajomością lokalnej sytuacji. Robotnicy
fabryczni działający jako partyzanci miejscy są wspaniałymi sabotażystami
przemysłowymi, bo oni lepiej niż ktokolwiek rozumieją przemysł, fabrykę,
maszynerię czy część najbardziej nadającą się do zniszczenia całego procesu,
czyniąc o wiele więcej szkody niż mógłby uczynić źle poinformowany amator.
Co się tyczy transportu i systemów łączności wroga, poczynając od ruchu
kolejowego, niezbędne jest atakowanie ich systematycznie przez sabotaże. Jedyne
zastrzeżenie jest, aby nie powodować śmierci i ran pasażerów, szczególnie
regularnie dojeżdżających do pracy pociągami podmiejskimi i dalekobieżnymi.
Ataki na pociągi towarowe, jadące lub stojące, powstrzymywanie transportów
wojskowych i systemów łączności-to są główne cele w tej dziedzinie. Wagony
sypialne mogą być uszkadzane i wykolejane, jak się da. Tunel zablokowany przez
barierę z materiałów wybuchowych albo przeszkoda w postaci wykolejonego wagonu
powoduje ogromne szkody.
Wykolejenie pociągu przewożącego paliwo jest wielką szkodą dla wroga. Tak samo
jest z wysadzeniem dynamitem mostu kolejowego. W systemie, gdzie rozmiar i waga
jadącego sprzętu są ogromne, reperacja czy odbudowa zniszczeń i uszkodzeń zajmie
robotnikom miesiące. Co się tyczy głównych szos, mogą one być przegradzane
drzewami, stojącymi pojazdami, rowami, barierami przemieszczonymi dynamitem,
oraz wysadzeniem mostu. Statki mogą być uszkadzane na kotwicy w portach morskich
czy rzecznych, albo na przystaniach. Samolot może zostać zniszczony lub
uszkodzony na ziemi.
Linie telefoniczne i telegraficzne mogą być systematycznie uszkadzane i czynione
bezużytecznymi, ich słupy wysadzane. W transporcie i łączności sabotażu trzeba
dokonywać już, ponieważ ruch rewolucyjny już się zaczął w Brazylii, i to jest
istotne dla spętania ruchów oddziałów i amunicji wroga.
Rurociągi, rafinerie, składy bomb i arsenały amunicji, obozy i bazy wojskowe
muszą stać się celami operacji sabotażowych, podczas gdy pojazdy, ciężarówki
armii i inne pojazdy soldateski czy policji muszą być niszczone, gdziekolwiek
się znajdują. Ośrodki represji soldateski i policji i ich wyspecjalizowane
organy muszą także przyciągnąć uwagę partyzanckiego sabotażysty. Zagraniczne
firmy i posiadłości w kraju ze swej strony muszą stać się tak częstymi celami
sabotażu, że rozmiar akcji skierowanych przeciw nim przewyższy ogół wszystkich
innych akcji przeciw żywotnym punktom wroga.
TERRORYZM
Terroryzm jest akcją zwykle obejmującą podkładanie materiałów wybuchowych lub
bomb zapalających wielkiej siły niszczącej, która jest zdolna do zadania wrogowi
strat nie do naprawienia. Terroryzm wymaga, żeby partyzant miejski miał
odpowiednią wiedzę teoretyczną i praktyczną, jak robić materiały wybuchowe. Akt
terrorystyczny, oprócz oczywistej łatwości, z jaką może być dokonany, nie różni
się od innych aktów i akcji partyzanckich, których sukces zależy od planowania i
determinacji. Jest akcją, którą partyzant miejski musi wykonywać z największym
opanowaniem i determinacją.
Chociaż akt terroryzmu na ogół obejmuje wybuch, są wypadki, w których może być
dokonywany przez egzekucje czy systematyczne palenie instalacji, posiadłości,
plantacji itd. Istotne jest podkreślić wagę ognia i konstruowania urządzeń
zapalających takich jak bomby benzynowe w technologii terroryzmu partyzanckiego.
Inną rzeczą jest waga materiału, którym partyzant miejski może przekonywać ludzi
do ekspropriacji w momentach głodu i deficytu, wywołanego chciwością wielkich
interesów komercyjnych. Terroryzm jest bronią, której rewolucjonista nie może
nigdy porzucić.
PROPAGANDA ZBROJNA
Koordynacja działań partyzantki miejskiej, włącznie z każdą akcją zbrojną, jest
najważniejszym sposobem robienia propagandy zbrojnej. Te akcje, przeprowadzane z
myślą o szczególnych celach, nieuchronnie stają się materiałem propagandowym dla
systemu komunikacji masowej. Napady na banki, wciąganie w zasadzki, dezercje i
przewłaszczenie broni, ratowanie więźniów, egzekucje, porwania, sabotaż i wojna
nerwów-wszystkie podpadają pod ten punkt. Samoloty porywane w locie przez akcję
partyzancką, statki i pociągi napadane i zajmowane przez uzbrojonych partyzantów
mogą także być wykorzystywane wyłącznie dla efektu propagandowego.
Ale partyzant miejski nigdy nie może nie być w stanie ustanowić tajnej prasy, i
musi być zdolny wykazać się mimeografowanymi kopiami przy użyciu alkoholu czy
elektrycznych płyt i innych urządzeń powielających, ekspropriując to czego nie
może kupić w celu produkowania tajnych gazetek, broszur, ulotek i stempli dla
propagandy i agitacji przeciw dyktaturze. Partyzant miejski zaangażowany w tajne
drukowanie ułatwia ogromnie wciągnięcie dużej liczby ludzi do walki, przez
otwieranie permanentnego frontu pracy dla chcących prowadzić propagandę, nawet
jeśli robienie jej oznacza działanie samotne i ryzykowanie życiem. Z istnieniem
tajnej propagandy i materiału agitacyjnego wynalazczy duch partyzantki miejskiej
rozszerza się i tworzy katapulty, eksponaty, moździerze i inne narzędzia,
którymi rozprowadza propagandę antyrządową na odległość. Nagrywanie na taśmy,
zajmowanie radiostacji, używanie megafonów, graffiti na murach i w innych
niedostępnych miejscach są innymi formami propagandy. Stała propaganda przez
wysyłanie listów pod specjalne adresy, wyjaśniających znaczenie akcji zbrojnych
partyzantki miejskich, wytwarza znaczące rezultaty i jest jedną metodą wpływania
na pewne segmenty ludności.
Nawet ten wpływ-wykonywany w sercu ludu przez wszelkie możliwe urządzenia
propagandowe, obracając się wokół aktywności partyzanta miejskiego-nie wskazuje,
że nasze siły mają czyjeś poparcie. Wystarczy zdobyć poparcie części ludności, a
to może zostać dokonane przez popularyzowanie motta: “Kto nie chce zrobić nic
dla partyzantów, niech chociaż nie robi nic przeciw nim”.
WOJNA NERWÓW
Wojna nerwów czy wojna psychologiczna jest agresywną technologią opartą na
bezpośrednim lub pośrednim stosowaniu mass mediów i rozprzestrzenianiu słuchów w
celu demoralizowania rządu. W wojnie psychologicznej rząd jest zawsze w
niekorzystnej sytuacji, ponieważ narzuca cenzurę mediom i zajmuje pozycję
obronną, nie dopuszczając, by przez jej filtr przedostało się cokolwiek przeciw
niej. W tym punkcie wpada on w desperacje, wciąga się w wielkie sprzeczności i
utratę prestiżu, i traci czas i energię w wyczerpującym wysiłku kontrolowania
tego, co jest podatne na zerwanie w każdej chwili.
Celem wojny nerwów jest wyprowadzanie w pole, rozsiewając kłamstwa wśród władz,
w których każdy może uczestniczyć, przez to tworząc atmosferę nerwowości,
nieufności, niebezpieczeństwa, niepewności i zaniepokojenia po stronie rządu.
Najlepsze metody stosowane przez partyzantów miejskich w wojnie nerwów są
następujące:
1. Używanie telefonu i poczty do zgłaszania fałszywych śladów policji i rządowi,
włącznie z informacją o wytwarzaniu bomb i wszelkich innych aktach terroryzmu w
urzędach publicznych i innych miejscach-planach porwań i morderstw itd.-aby
zmusić władze do gonienia za fałszywymi informacjami dostarczanymi im;
2. Pozwalanie, by wpadały w ręce policji fałszywe plany w celu odwrócenia jej
uwagi;
3. Puszczanie plotek w celu wywołania zaniepokojenia rządu;
4. Wykorzystywanie na wszelkie możliwe sposoby korupcji, błędów i porażek rządu
i jego przedstawicieli, zmuszające ich do demoralizujących wyjaśnień i
usprawiedliwień w tych samych środkach komunikacji, w których chcą utrzymywać
cenzurę;
5. Przedstawianie oskarżeń zagranicznym ambasadom, Organizacji Narodów
Zjednoczonych, nuncjaturze papieskiej i międzynarodowym komisjom broniącym praw
człowieka czy wolności słowa, eksponując każde konkretne naruszenie i każde
użycie przemocy przez dyktaturę wojskową, i powiadamianie, że wojna rewolucyjna
będzie trwała z poważnym niebezpieczeństwem dla wrogów ludności.
JAK PRZEPROWADZAĆ AKCJĘ
Partyzant miejski, co właściwie przeszedł praktyki i szkolenie, musi przydawać
największą możliwą wagę tej metodzie przeprowadzania akcji, bo w tym nie może
popełnić najmniejszego błędu. Wszelka beztroska w uczeniu się taktyki i jej
stosowaniu ściąga pewną porażkę, jak doświadczenie uczy nas codziennie.
Pospolici przestępcy popełniają błędy często z powodu swej taktyki, i to jest
jedna z przyczyn, dla których partyzanci miejscy muszą być tak uporczywie
zaabsorbowani rewolucyjną taktyką, a nie taktyką bandytów. I nie tylko z tej
przyczyny. Niewart byłby miana partyzanta miejskiego ten, co by ignorował
rewolucyjną metodę działania i nie wcielał jej w życie rygorystycznie w
planowaniu u wykonywaniu swych czynności.
Poznać giganta po paluchu. To samo można powiedzieć o partyzancie miejskim,
który jest szeroko znany ze swej właściwej taktyki i swej absolutnej wierności
zasadom. Rewolucyjna metoda przeprowadzania akcji jest ściśle i przymusowo
oparta na znaniu i stosowaniu następujących elementów:
1. śledzenia i zbierania informacji
2. obserwacji i czujności
3. rozpoznania czy badania terenu
4. studiowania i wybierania czasu marszrut
5. sporządzania map
6. mechanizacji
7. troskliwego dopierania personelu
8. wybierania siły ognia
9. studiowania i ćwiczenia się w odnoszeniu sukcesów
10. sukcesów
11. używaniu przykrycia
12. wycofania się
13. rozpraszania się
14. uwalniania lub przerzucania więźniów
15. eliminowania świadków
16. ratowania rannych
PARĘ SPOSTRZEŻEŃ CO DO TAKTYKI
Kiedy nie ma żadnej informacji, punktem wyjścia do planowania akcji musi być
śledzenie, obserwowanie i czujność. Ta metoda daje dobre rezultaty.
W każdym wypadku, nawet jeśli jest informacja, istotne jest robić obserwacje,
aby zobaczyć, czy się ta informacja zgadza z obserwacjami, czy nie. Rozpoznanie
czy badanie terenu i studiowanie i obliczanie czasu marszrut są tak ważne, że
pomijać je znaczy uderzać w ciemno.
Mechanizacja w ogóle jest nie docenianym czynnikiem taktyki przeprowadzania
akcji. Często mechanizacja jest zostawiana na koniec, na przeddzień akcji, zanim
cokolwiek zostało uczynione z tym. To jest błąd. Mechanizacja musi być poważnie
traktowana. Musi być podjęta ze znaczącym wyprzedzeniem i z ostrożnym
planowaniem, opartym na ostrożnej i precyzyjnej informacji. Ta troska,
konserwacja, utrzymywanie i ukrywanie ukradzionych pojazdów są bardzo ważnymi
szczegółami mechanizacji. Kiedy transport nawala, wali się pierwsza akcja, z
poważnymi materialnymi i moralnymi następstwami dla partyzantki miejskiej. Dobór
personelu wymaga wielkiej troski w celu uniknięcia włączenia do akcji
niezdecydowanych czy wahających się osób, które przedstawiają sobą
niebezpieczeństwo umoczenia innych, niebezpieczeństwo którego trzeba uniknąć.
Wycofanie się jest równie ważne lub nawet ważniejsze niż sama operacja z tego
punktu widzenia że musi ono być rygorystycznie planowane, włącznie z możliwością
porażki. Trzeba uniknąć ratowania czy przerzucania więźniów w obecności dzieci
czy innych ludzi przechodzących przez ten obszar, których uwagę mogłoby to
przyciągnąć. Najlepszą rzeczą jest robić to tak, by się to wydawało tak
naturalnie, jak to tylko możliwe, wijąc się różnymi trasami czy wąskimi ulicami,
które z trudnością umożliwiają przejście na własnych nogach, w celu uniknięcia
zderzenia między dwoma samochodami. Zacieranie śladów jest obowiązkowe i wymaga
największej ostrożności-także w usuwaniu odcisków palców i wszelkich innych
znaków, co mogłyby dać wrogowi informację. Brak troski w usuwaniu dowodów
rzeczowych jest czynnikiem, co zwiększa nerwowość w naszych szeregach, którą
wróg często wykorzystuje.
RATOWANIE RANNYCH
Problem rannych w wojnie partyzanckiej zasługuje na szczególną uwagę. Podczas
operacji partyzanckich na obszarze miejskim może się tak zdarzyć, że jakiś
towarzysz zostanie zraniony przez policję. Kiedy partyzant w grupie ogniowej zna
się na pierwszej pomocy, może coś zrobić dla rannego towarzysza na miejscu. W
żądnych okolicznościach nie powinien ranny partyzant zostać porzucony na miejscu
bitwy czy zostawiony w rękach wroga.
Jednym ze środków ostrożności, które musimy powziąć, jest urządzenie kursów
pierwszej pomocy dla mężczyzn i kobiet, kursów na których partyzanci mogą
nauczyć się podstaw medycyny doraźnej. Partyzant miejski, który jest doktorem,
pielęgniarkąm, studentem medycyny, farmaceutą, albo który po prostu miał
szkolenia z pierwszej pomocy, jest niezbędny w nowoczesnej walce partyzanckiej.
Mały podręcznik pierwszej pomocy dla partyzantów miejskich, wydrukowany na
mimeografowanych arkuszach, może także być produkowane przez każdego, kto ma
wystarczającą wiedzę.
W planowaniu i przeprowadzaniu akcji zbrojnej partyzant miejski nie może
zapominać organizacji pomocy medycznej. To musi być osiągnięte środkami ruchomej
czy zmotoryzowanej kliniki. Możecie także ustawić ruchomą stację pierwszej
pomocy. Innym rozwiązaniem jest wykorzystanie umiejętności towarzysza
medycznego, co czeka z torbą narzędzi w oznaczonym domu, do którego ranni są
przerzucani. Ideałem byłoby mieć własny dobrze wyposażony szpital, ale to jest
bardzo drogie, i musielibyśmy na to przeznaczyć wszystkie nasze środki. Kiedy
wszystko inne zawodzi, często jest niezbędne zwrócić się do legalnej kliniki,
używając siły zbrojnej, jeśli to jest niezbędne, aby zmusić doktora do zajęcia
się naszymi rannymi.
W wypadku, gdy musimy liczyć na banki krwi, aby kupić krew lub osocze, nie
możemy używać legalnych adresów i z pewnością żadnych adresów, gdzie ranni mogą
rzeczywiście być znalezieni, skoro oni są pod naszą opieką i ochroną. Ani nie
powinniśmy podawać adresów uczestniczących w organizacji partyzanckiej szpitalom
i klinikom opieki zdrowotnej, gdzie możemy to wziąć. Taki środek ostrożności
jest nieodzowny, by zatrzeć nasze ślady.
Domy, w których leżą ranni, nie mogą być znane nikomu oprócz małej grupy
towarzyszy odpowiedzialnych za opiekę nad nimi i transport. Prześcieradła,
zakrwawiona odzież, lekarstwa i wszelkie inne rzeczy wskazujące na obecność
towarzyszy rannych w walce muszą być zupełnie usuwane z każdego miejsca, gdzie
się ich dostarcza, by otrzymali pomoc.
BEZPIECZEŃSTWO PARTYZANTA
Partyzant miejski żyje w stałym zagrożeniu możliwością wykrycia czy denuncjacji.
Pierwszym problemem bezpieczeństwa jest zapewnić, żebyśmy byli dobrze ukryci i
dobrze strzeżeni, i żeby tam były bezpieczne metody powstrzymywania policji
przed zlokalizowaniem nas.
Najgorszym wrogiem partyzanta miejskiego i wielkim niebezpieczeństwem, na jakie
się naraża, jest infiltracja naszej organizacji przez szpiega czy informatora.
Szpieg wykryty w organizacji będzie karany śmiercią. To samo spotka tych, co
dezerterują i informują policję.
Przy dobrze przedsięwziętych środkach bezpieczeństwa nie będzie szpiegów czy
agentów infiltrujących nasze środowisko, i wróg nie będzie mógł otrzymać żadnej
informacji o nas nawet pośrednimi środkami. Fundamentalnym sposobem
zabezpieczenia tego jest bycie ścisłym i ostrożnym w rekrutowaniu. Ani nie jest
dopuszczalne, żeby wszyscy znali wszystko i wszystkich. Ta reguła jest
fundamentalnym abecadłem bezpieczeństwa partyzanta miejskiego. Wróg chce
unicestwić nas i walczy bezwzględnie, by znaleźć nas i zniszczyć, tak że nasza
najwspanialsza broń polega na ukrywaniu się przed nim i atakowaniu z
zaskoczenia. Niebezpieczeństwo dla partyzanta miejskiego jest takie, że on może
odkryć się sam przez beztroskę albo umożliwić wykrycie przez brak czujności. To
jest niedopuszczalne dla partyzanta miejskiego, by dawać policji swój czy jakiś
inny tajny adres albo mówić za dużo.
Notatki na marginesach gazet, zgubione dokumenty, wizytówki, listy czy
notesy-wszystko to są dowody rzeczowe, które policja zawsze docenia. Notesy z
adresami i telefonami muszą być niszczone, i nikt nie może pisać ani trzymać
żadnych dokumentów. Niezbędne jest unikanie trzymania archiwów prawdziwych imion
czy pseudonimów, informacji biograficznych, map i planów. Numery kontaktowe nie
powinny być zapisywane, lecz po prostu powierzane pamięci. Partyzant miejski, co
narusza te reguły, musi zostać ostrzeżony przez pierwszego, kto zauważy to
naruszanie, a jeśli je powtarza, musimy unikać roboty z nim na przyszłość.
Potrzeba poruszania się partyzanta miejskiego prawie stale w bliskości policji-
uwzględniając fakt, że sieć policyjna otacza miasto-zmusza go do stosowania
różnych środków bezpieczeństwa zależnych od ruchów wroga. Z tej przyczyny
niezbędne jest utrzymywanie codziennej służby informacyjnej o tym, co wróg
wydaje się robić, gdzie działa sieć policyjna i co za punkty są obserwowane.
Codzienne czytanie kroniki policyjnej w gazetach jest kopalnią wiadomości w tych
wypadkach.
Najważniejszą dla bezpieczeństwa partyzanta nauczką jest nigdy, w żadnych
okolicznościach, nie pozwalać na najmniejsze rozluźnienie w utrzymywaniu środków
bezpieczeństwa i ostrożności w organizacji. Bezpieczeństwo partyzanta musi także
być utrzymywane w wypadku aresztu. Aresztowany partyzant nie może ujawniać nic
policji, co naraziłoby organizację; nie może mówić nic, co prowadziłoby w
konsekwencji do aresztowania innych towarzyszy, odkrycia adresów czy ukrytych
miejsc albo utraty broni i amunicji.
SIEDEM GRZECHÓW GŁÓWNYCH PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Nawet gdy partyzant miejski stosuje właściwą taktykę i przestrzega reguł swego
bezpieczeństwa, może on wciąż być podatny na błędy. Nie ma doskonałego
partyzanta miejskiego. Może on zrobić tyle, żeby czynić wszystko dla
zmniejszenia marginesu błędu, jeśli już nie może być doskonały. Jednym ze
środków, które możemy wykorzystać dla zmniejszenia możliwości błędu, jest
dogłębne poznanie siedmiu grzechów głównych partyzanta miejskiego i próbowanie
unikania ich.
Pierwszym grzechem głównym partyzanta miejskiego jest niedoświadczenie.
Partyzant miejski, zaślepiony przez ten grzech, myśli że wróg jest głupi, nie
docenia jego inteligencji, myśli że wszystko jest łatwe i w rezultacie zostawia
dowody rzeczowe, które mogą prowadzić do katastrofy. Z powodu swego
niedoświadczenia partyzant miejski może także przecenić siły wroga, wierząc im,
że są silniejsze niż w rzeczywistości. Pozwalając się ogłupić przez to
domniemanie, partyzant miejski staje się zastraszony i pozostaje niepewny i
niezdecydowany, sparaliżowany i niedostatecznie śmiały.
Drugim grzechem głównym partyzanta miejskiego jest chwalenie się akcjami, które
podjął, i rozpowiadanie o nich na lewo i prawo.
Trzecim grzechem głównym partyzanta miejskiego jest próżność. Partyzant miejski,
co cierpi na tę przypadłość, próbuje rozwiązać problemy rewolucji przez akcje w
mieście, ale bez troszczenia się o początki i przetrwanie innych partyzantów na
innych obszarach. Zaślepiony przez sukces rozwija on i organizuje akcje, które
uważa za decydujące i które wciągają w grę całe zasoby organizacji. Skoro nie
możemy pozwolić sobie na przerwanie walki partyzanckiej podczas gdy partyzantka
wiejska jeszcze nie wybuchła, zawsze ponosimy ryzyko umożliwienia wrogowi
zaatakowania nas decydującym ciosem.
Czwartym grzechem głównym partyzanta miejskiego jest przecenianie swojej siły i
podejmowanie akcji, do których jeszcze brakuje mu wystarczających sił i
wymaganej infrastruktury.
Piątym grzechem głównym partyzanta miejskiego jest pośpieszne działanie.
Partyzant, co popełnia ten grzech, traci cierpliwość, cierpi na atak nerwowy,
nie czeka na nic i z impetem rzuca się do akcji, ponosząc niewypowiedziane
porażki.
Szóstym grzechem głównym partyzanta miejskiego jest atakowanie wroga, kiedy oni
są najbardziej wściekli.
Siódmym grzechem głównym partyzanta miejskiego jest brak planowania spraw i
działanie żywiołowe.
WSPARCIE PRZEZ LUD
Jedną ze stałych trosk partyzanta miejskiego jest jego utożsamianie się ze
sprawami ludowymi, by zdobyć publiczne poparcie. Gdzie działania rządu stają się
głupie i skorumpowane, partyzant miejski nie powinien się wahać wkroczyć i
pokazać, że przeciwstawia się rządowi, i przez to zdobyć sympatię ludu. Obecny
rząd na przykład narzuca ludowi ciężkie brzemiona finansowe i nadmiernie wysokie
podatki. Korzystne jest dla partyzanta miejskiego atakować system zbierania
podatków przez dyktaturę i przeszkadzać jej aktywności finansowej, rzucając cały
ciężar akcji zbrojnej przeciw niej.
Partyzant miejski walczy nie tylko o obalenie systemu zbierania podatków-broń
akcji zbrojnej musi być także skierowana przeciw tym agencjom rządowym, co
podwyższają ceny i tym, co nimi kierują, jak również przeciw najbogatszym z
krajowych i zagranicznych bogaczy i ważnym właścicielom. Krótko mówiąc, przeciw
tym wszystkim, co akumulują wielkie fortuny dzięki wysokim kosztom utrzymania,
głodowym płacom, nadmiernie wysokim cenom i wysokim czynszom.
Zagraniczny przemysł, taki jak chłodniczy, i inne północnoamerykańskie fabryki,
co monopolizują rynek i wytwarzanie ogólnych dostaw żywności, musi być
systematycznie atakowany przez partyzantów miejskich.
Bunt partyzanta miejskiego i jego wytrwałość w interweniowaniu w kwestiach
politycznych jest najlepszym sposobem zapewnienia wsparcia ludu dla sprawy,
której bronimy. Powtarzamy i to z naciskiem-to jest najlepszym sposobem
zapewnienia wsparcia ludu. Jak tylko odpowiednia część ludności zacznie brać
poważnie akcje partyzantki miejskiej, jej sukces jest gwarantowany.
Rząd nie ma innego wyboru, jak tylko zintensyfikować represje. Kotły policyjne,
rewizje w domach, aresztowania podejrzanych i niewinnych osób i zamykanie ulic
czynią życie w mieście nieznośnym. Dyktatura wojskowa ucieka się do masowych
prześladowań politycznych. Morderstwa polityczne i terror policyjny stają się
rutyną.
Pomimo tego wszystkiego policja systematycznie przegrywa. Siły zbrojne, flota i
siły lotnicze są zmobilizowane do podejmowania rutynowych funkcji policyjnych,
ale nawet tak oni nie mogą znaleźć sposobu powstrzymania operacji partyzanckich
czy zmiecenia organizacji rewolucyjnej z jej podzielonymi grupami, co poruszają
się wokół i działają w całym kraju.
Lud odmawia kolaboracji z rządem, a powszechne odczucie jest takie, że rząd jest
niesprawiedliwy, niezdolny do rozwiązywania problemów i że ucieka się on po
prostu do fizycznej likwidacji swych przeciwników. Sytuacja polityczna w kraju
jest przekształcana w sytuację wojskową, w której psy jawią się coraz bardziej
jedynymi odpowiedzialnymi za przemoc, podczas gdy życie ludu staje się coraz
gorsze.
Kiedy widzimy soldateskę i dyktaturę na granicy upadku, i obawiającą się
konsekwencji wojny domowej, co już daleko zaszła, pacyfiści (których zawsze
można znaleźć w rządzącej elicie) i oportuniści (“partyzanci” walczący bez
przemocy) podają sobie ręce i rozpowszechniają słuchy, po cichu prosząc katów o
wybory, “przywrócenie demokracji”, reformy konstytucyjne i inne bzdury
przeznaczone do ogłupiania ludu, żeby powstrzymał swój bunt.
Ale patrząc na partyzantów lud teraz rozumie, że farsą jest głosowanie w
jakichkolwiek wyborach, które mają za jedyny cel zagwarantowanie przetrwania
dyktatury i ukrywanie jej zbrodni. Atakując z całego serca tę farsę wyborczą i
tak zwane “rozwiązanie polityczne”, które tak przemawia do oportunistów,
partyzanci miejscy muszą stać się jeszcze bardziej agresywni i aktywni,
uciekając się bez przerwy do sabotażu, terroryzmu, ekspropriacyj, zamachów,
porwań, egzekucji itd.
Ta akcja odpowiada na wszelkie usiłowanie ogłupiania ludu otwieraniem Kongresu i
reorganizacją partii politycznych-partii rządowych i opozycji
koncesjonowanej-kiedy cały czas parlament i tak zwane “partie” jedynie
funkcjonują dzięki zezwoleniu dyktatury wojskowej, jak psy na smyczy albo
marionetki w teatrze.
Rolą partyzanta miejskiego w celu zdobycia poparcia ludności jest kontynuować
walkę, pamiętać o interesach ludu i nasilać sytuację kryzysową, w której rząd
musi działać. Takie są warunki zgubne dla dyktatury, które pozwalają partyzantom
otworzyć wojnę wiejską pośród niekontrolowanego buntu miejskiego.
Partyzant miejski jest zaangażowany w akcję rewolucyjną dla ludu i z nim szuka
uczestnictwa ludu w walce przeciw dyktaturze i wyzwoleniu kraju. Poczynając od
miasta i wsparcia ze strony ludu, wiejska wojna partyzancka rozwija się
raptownie, ustanawiając troskliwie swą infrastrukturę, podczas gdy obszar
miejski kontynuuje bunt.