Depensahan ang Paggawa sa Salot na Globalisasyon
Palakasin ang Kilusang Manggagawa sa Bagong Milenyo

GMA: Ang unyonismo ay terorismo 

Sa isang talumpati noong Agosto 2002, nagdeklara si Pangulong Gloria Macapagal-Arroyo ng gera laban sa "criminals, terrorists, drug addicts, kidnappers, smugglers, and those who terrorize factories." Dapat mabatid ng bawat manggagawa ang deklarasyong ito ni GMA at pag-isipang mabuti kung ano ang kahulugan nito para sa kanyang buhay. 

Walang sinumang manggagawa, walang sinumang Pilipino ang tututol na durugin ng gobyerno ang mga kriminal, terorista, addict, kidnapper at smuggler sapagkat salot ang mga taong ito sa lipunan. Pero walang mulat na manggagawa, walang tapat na Pilipino ang magsasabing dapat isama sa mga target ng gera laban sa terorismo at kriminalidad ang mga unyonista na siyang tinutukoy ni Pangulong Arroyo na "those who terrorize factories." 

Hindi nagtataka si Victor Briz, ang tagapangulo ng Bukluran ng Manggagawang Pilipino na hanggang ngayon hindi inililinaw ni Pangulong Arroyo kung sino ang sinasabi niyang "those who terrorize factories." Ang malinaw ay sadyang iniwang malabo kung sino ang tinatarget na "those who terrorize factories." 

Ani Briz, "Pero hindi mahirap hulaan sino ang tinutukoy ni Pangulong Arroyo kung pag-iisipan ang sirkumstansya ng kanyang deklarasyon. Nagtatalumpati si Pangulong Arroyo sa harapan ng mga kapitalista at ipinapahayag niya ang determinasyon ng kanyang gobyerno na lutasin ang mga problema ng mga kapitalista." 

Yamang ito ang konteksto, madaling makitang walang ibang pinatutungkulan si Pangulong Arroyo na "those who terrorize factories" kundi mga unyonista, ang mga tinik sa lalamunan ng mga kapitalista sapagkat lumalaban sa pang-aabuso at sagka sa pagpapamura ng lakas paggawa. 

Sa harapan ng mga kapitalista kayang sabihin ni Pangulong Arroyo na susupilin ng kanyang gobyerno itong "those who terrorize factories." Pero sa harapan ng mamamayang Pilipino hindi niya magawang ilinaw kung sino ang tinutukoy niyang "those who terrorize factories." 

Dagdag ni Briz, "Hindi magawang aminin ni Pangulong Arroyo na isinasama niya ang mga unyonista sa kategorya ng mga terorista at kriminal sapagkat malinaw pa sa sikat ng araw na garantisado ng Konstitusyon ang kalayaan sa pag-uunyon, pakikipagtawaran at maging ang karapatan sa pagwewelga." 

Ito ang dapat pag-isipan ng bawat manggagawa--Anong katwiran ni Pangulong Arroyo at nagawa niyang ihilera ang mga unyonista sa mga target ng kanyang gera laban sa kriminalidad at terorismo? Bakit itinuturing ng Pangulong Arroyo ang mga manggagawang lumalaban sa pagmamalabis ng kapitalista bilang mga kriminal at terorista? Paano naging mabigat na pagkakasala ang unyonismo para ito ituring na kriminal at terorista? 

Kung ang mga manggagawa ang tatanungin, mayroon ngang mga terorista sa loob ng pabrika. Pero hindi ang mga unyonista na binabantaan ni Pangulong Arroyo. Sila ay ang mga kapitalista na malulupit sa kanilang manggagawa, nilulusutan ang mga butas ng batas paggawa, walang ibang iniisip kundi pamurahin ang lakas paggawa at palakihin ang tubo. Ang mga kapitalistang ito ang totoong terorista sa loob ng pagawaan. 

Sa pagitan ng mga manggagawang lumalaban sa pang-aabuso ng kapitalista at mga kapitalistang nagmamalabis sa mga manggagawa, bakit ang napiling bantaan at gerahin ni Pangulong Arroyo ay ang mga biktima sa halip na ang mga salarin? 

Maraming katanungan si Rene Magtubo ng Partido ng Manggagawa: Bakit sasabihin ni Pangulong Arroyo na ang unyonismo ay isang anyo ng terorismo? Ang pangkaraniwang pag-unawa sa terorismo ay pagsusulong ng isang adhikain sa marahas na paraan na bumibiktima ng mga inosente sa layong manindak. Ganito ba ang unyonismo? Ang unyonismo ay walang dudang pagsusulong ng isang adhikain, ang kagalingan at proteksyon sa mga manggagawa. Pero idinadaan ba ito sa marahas na paraan na bumibiktima ng mga inosente sa layong sindakin ang kapitalista? 

Totoong sumisiklab ang karahasan sa mga pagawaan. Pero bunga ito ng paggamit ng mga kapitalista ng mga iskirol, goons, pulis at militar laban sa mga manggagawang lumalaban. Sa panig ng kapitalista nagmumula ang karahasan sa mga pabrika, ang terorismo sa mga pagawaan. Ang pang-aabuso, pagmamalupit at pandarahas sa loob ng pagawaan ay walang ibang maaring pagmulan kundi ang mga kapitalista sapagkat sila ang mga panginoong may kapital, sila ang nasusunod sa loob ng pagawaang kanilang pribadong pag-aari. 

Sa panahong ito ng globalisasyon, kaliwa't kanan ang tanggalan sa trabaho at sarahan ng mga pabrika. Hindi ito bunga ng katigasan ng ulo ng mga manggagawa. Malinaw na dulot ito ng malupit na pandaigdigang kompetisyon. Katunayan pinalalala pa ito ng katigasan ng ulo ng gobyerno na proteksyunan ang lokal na ekonomiya laban sa dayuhang kompetisyon. Ibayong pagdarahop sa pamilya ng manggagawa ang dulot ng kanyang pagkatanggal sa trabaho. Likha rin nito ang napakaraming sakit panlipunan, gaya ng kriminalidad, na umuusbong mula sa kahirapan. 

Para kay Magtubo, "Ito ang mas tamang bansagang terorismo, ito ang mas dapat ituring na terorismo sa pagawaan. Subalit nagiging lehitimo at ligal ang terorismo ng kapitalismo sa pagawaan dahil diumano'y ito ang naturalesa ng sistema at inoobliga ito ng pandaigdigang kompetisyon." 

Madalang na ang mga manggagawang naglulunsad ng mga welga. Hindi dahil nagkakasundo ang kapital at paggawa. Kundi dahil nakatali ang kamay ng manggagawa sa pakikipaglaban. Napakaraming restriksyon sa kalayaan sa pag-uunyon, pakikipagtawaran at pagwewelga kaya't hindi ito magamit ng mga manggagawa para ipagtanggol ang sarili sa pang-abuso ng kapitalista. 

Hindi pa naglulunsad ng picket ang mga manggagawa at nagtitirik ng mga tolda ay dumarating na ang assumption of jurisdiction order mula sa DOLE para pigilan ang planong welga. Sa ganitong tusong paraan, nababalewala ang karapatan sa pagwewelga ng mga manggagawa at nadidisarmahan ng sandata sa pakikibaka. Kung igiit pa rin ng mga manggagawa ang karapatan sa pag-aaklas, ituturing na itong isang iligal na welga. Dahil iligal na welga, ligal nang ito ay buwagin at ang mga manggagawa ay dahasin. 

"Ito ang mas tamang bansagang terorismo, ito ang mas dapat ituring na terorismo sa pagawaan. Subalit nagiging lehitimo at ligal ang terorismo ng kapitalismo sa pagawaan dahil sinasamantala ang mga butas sa batas at ginagamit ang mga ahensya ng gobyerno," dagdag ni Magtubo. 

Maluwag ang batas para lusutan ng mga kapitalista pero malupit ang batas kung lalabagin ng mga manggagawa. Sa mata ng isang promotor ng globalisasyong gaya ni Pangulong Arroyo, ang pang-aabuso ng kapitalista ay ligal habang ang paglaban ng mga manggagawa ay terorismo. Kung ang pagtanaw ni Pangulong Arroyo sa unyonismo ay isang anyo ng terorismo, kagaya rin ito ng pagtingin ng isang kapitalista sa pakikibaka ng mga manggagawa. Ang kaibhan lamang ay pangulo ng bansa si Arroyo. Ang kaibhan lamang ay CEO si Arroyo ng kapitalistang estado sa bansa. 

Walang ibang kahulugan ang deklarasyon ni Pangulong Arroyo kundi gera laban sa unyonismo. Ibinuking nito ang kapitalistang adyenda sa likuran ng gera laban sa terorismo ng kanyang gobyerno. Ang gera laban sa terorismo ng gobyerno ay gagamitin sa gera laban sa unyonismo ng mga kapitalista. 

Ang globalisasyon ay gera ng anihilasyon laban sa unyonismo 

Dati nang may unyon sa BF Metal, pabrika ng bakal na pag-aari ni Bayani Fernando at ng pamilya ng kanyang byenan na si Meneleo Carlos. Malinaw pa sa alaala ni Moises Rodriguez, pangulo ng unyon sa BF Metal, ang panahong dilawan ang kanilang unyon kaya't sweetheart contract ang namamayani, at walang matinong proteksyon at benepisyo na tinatamasa ang mga manggagawa. 

Nagbago ito ng namulat ang mga unyonista sa BF Metal at maging militante ang samahan ng mga manggagawa. Sa pinakahuling CBA na naganap, umabot sa welga ang tunggalian ng kapital at paggawa. Nais ng mga manggagawa ng mas magandang benepisyo at kondisyon sa trabaho. Iginiit ng kapitalista na mahina ang negosyo dahil sa maigting na kompetisyon. 

Sumuko ang management sa welga at nakuha ng mga manggagawa ang mas malaking halaga kaysa sa gustong ibigay ng kapitalista. Hindi pinatawad ni Bayani Fernando ang unyonisadong mga manggagawa ng kanyang pabrika. Humanap lamang ng tamang tyempo at nang makasilip ng pagkakataon, sinibak ang regular na mga manggagawa at pinalitan ng mga kontraktwal. 

Nitong pinakahuli, yamang naubusan na ng dahilan pero hindi kinulang sa katusuhan, nagpakana ang management ng gawa-gawang kaso ng illegal strike matapos magpiket-protesta ang natitirang mga regular na manggagawa at lider ng unyon. 

Malinaw ang disenyo ng management ng BF Metal at ni Bayani Fernando. Buwagin ang unyon na sandata ng manggagawa para pahusayin ang kondisyon sa trabaho ng mga manggagawa. Tanggalin ang sagka sa pleksibilisasyon ng paggawa sa BF Metal, pagpapamura ng halaga ng lakas-paggawa at papalaki ng tubo sa gitna ng kompetisyon sa industriya ng bakal. 

Hindi lamang ehemplo ang tunggalian ng kapital at paggawa sa BF Metal ng gera ng anihilasyon laban sa unyonismo kundi ilustrasyon din ito ng terorismo ng kapitalista sa pagawaan. Kakaiba ang pamamalakad ni Bayani Fernando sa kanyang pribadong pag-aari. Ang utos ni BF, hindi mababali. Disiplinang bulag at kamay na bakal ang nais niyang mamayani. 

Maaring sabihing hindi ito ang kalakaran ng mga kapitalista pero naturalesa pa rin ito ng kapitalismo, ng sistema ng sahurang pang-aaliping nakatuntong sa pribadong pag-aari ng mga kagamitan sa produksyon. May iba't iba mang paraan ang mga kapitalista sa paglapastangan sa mga batas sa paggawa at labor standards, pare-pareho lamang ang motibong nagtutulak rito at iisa ang makauring interes na nag-oobliga nito. 

Katunayan, hindi man kasinglupit ni Bayani Fernando ang ibang kapitalista, maraming pagawaan ang mas marami pa ang tinanggal at ipinalit na kontraktwal sa tulak ng globalisasyon. Mas malaking pabrika at mas istratehikong mga industriya kaya't mas maraming manggagawang apektado ng tanggalan at sarahan. 

Sa Asahi Glass Phils. (AGP), pag-aari ng mga Hapon at nag-iisang pabrika ng flat glass, safety glass at processed glass sa Pilipinas, ang offer ng management sa pinakahuling CBA ay moratorium sa loob ng tatlong taon. Mas matindi ito kaysa one year moratorium noong nakaraang CBA. Simple ang katwiran ng management--nalulugi ang kompanya dahil sa igting ng kompetisyon. Habang monopolyo ng AGP ang paggawa ng ganitong klaseng salamin sa bansa, malaya namang pumapasok ang salamin mula sa ibayong dagat. Hamak na mas mura ang imported na salamin. Ang presyo ng per converted case ay $12 sa AGP samantalang ang galing sa Malaysia ay $9 at ang nagmula sa Tsina ay $8. 

Sang-ayon kay Mario Cruz, pangulo ng unyon sa AGP, may negatibong epekto din ang liberalisasyon ng taripa sa mga industriyang konektado sa ginagawang salamin ng AGP. Ang nakaraang patakaran, na nagsisilbing proteksyon sa lokal na industriya, ay kailangang 60% ng mga kotseng ina-assemble ay dapat gawa sa bansa. Bunga ng patakarang ito, ang salamin ng mga kotseng inassemble sa bansa ay kinukuha mula sa AGP. Tinanggal na ang proteksyong ito kaya't humina ang benta ng AGP. Balak na ng AGP na isara ang dalawang dibisyon, ang processed glass at safety glass na ginagamit sa salamin ng kotse. Sa harap ng ganitong sitwasyon nagawa pa ring kamtin ng unyon ng AGP ang umento sa sahod pero malinaw na humihirap ang pakikipaglaban ng mga manggagawa para sa kanilang mga kahilingan. 

Samantala sa Manila Bay Spinning Mills, pabrika ng sinulid, nagsasalimbayan ang rotation ng trabaho at voluntary retirement plan ng management. Isa ang Manila Bay sa pioneers ng textile and garments industry sa bansa at haligi ng industry federation ang kapitalista nitong si Arsenio Tanco. Sang-ayon sa notice na isinumite ng Manila Bay sa DOLE, ang rotation ay bunga ng lack of market/low demand. Sa paliwanag ni Roel Sadiwa, pangulo ng unyon sa Manila Bay, mas binibili ang murang angkat na sinulid, kalakhan mula sa Tsina, habang smuggled na sinulid naman ang ginagamit ng iba. 

Para makasabay sa kompetisyon, pinaunlad ang makinarya ng tinatawag na old mill ng Manila Bay. Ito ang planta na lumilikha ng sinulid para sa knitting manufacturers sa lokal na pamilihan. May panahong naka-rotation ang trabaho sa old mill. Matapos ang modernisasyon, isang manggagawa na lamang ang humahawak sa apat na makina, na bawat makina ay doble ang output kumpara sa luma. Salaysay ni Sadiwa, "Dahil dito, nagfile ng redundancy ang Manila Bay at inalok ng voluntary retirement ang 160 manggagawa." 

Iilan lamang ang BF Metal, AGP at Manila Bay sa mga pabrikang hinagupit ng delubyo ng globalisasyon, ng opensiba ng kapital laban sa paggawa. Sa panahong ito ng globalisasyon, layunin ng mga kapitalista at ng kanilang gobyerno na wasakin ang mga unyon, ipagbawal ang mga welga, isuspindi ang mga CBA para sa layuning baratin ang sahod at lubusin ang tubo. 

Maaring tanungin kung bakit ganito kaigting ang kompetisyong pinasiklab ng globalisasyon. Ang kasagutan sa tanong na ito ay matutuklasan sa pag-aaral sa kalikasan ng globalisasyon, sa pagsusuri sa globalisasyon bilang isang yugto ng pag-unlad ng pandaigdigang sistemang kapitalismo. 

Ang globalisasyon ay gera para sa ekspansyon ng imperyalismo 

May panahong hindi ganito kalupit ang kompetisyon, hindi ganito katindi ang baratan ng sahod, hindi kaliwa't kanan ang sarahan at tanggalan. Noong panahong bago nauso ang globalisasyon, ang kalakaran ay proteksyunismo. 

Sa kasaysayan ng kapitalismo bilang isang sistema, ang yugto bago globalisasyon ay ang panahon ng "long boom" mula sa katapusan ng ikalawang digmaang pandaigdig hanggang sa dekada 1970. Sa yugtong ito ng pag-unlad ng kapitalismo, nauso ang proteksyunismo. Mataas ang taripa sa mga produkto. Malaganap ang kontrol ng estado sa pamilihan at kalakalan. Pag-aari at pinamamahalan ng estado ang susing mga industriya. Sa abanteng kapitalistang mga bansa, nauso ang welfare system ng masaganang benepisyo sa mamamayan yamang mataas naman ang produktibidad ng lakas paggawa dulot ng modernong teknolohiya.  

Nagtapos ang yugtong ito ng "long boom" sa pagsipa ng krisis sa kalagitnaan ng dekada 1970. Naging titis ng krisis ang paglobo ng presyo ng langis na susi ang papel sa pag-andar ng modernong ekonomiya. Mula noon, naging matumal ang paglago ng pandaigdigang ekonomiya. 

Sa gitna ng krisis ng kapitalismo at bilang pag-aangkop sa suliranin ng ekonomiya, nagsimula ang mga pagbabago na hahantong sa globalisasyon ng kasalukuyang panahon. Hindi pa man tinatawag na"globalisasyon," ang marami sa mga pagbabagong nauuso ngayon ay noon sinimulan. 

Binaligtad ang patakaran ng proteksyunismo. Inarangkada ang liberalisasyon ng mga ekonomiya. Pinauso ang deregulasyon ng susing mga industriya. Isinulong ang pribatisasyon ng mga pag-aaring pampubliko. Isinagawa ito sa pagtutulak ng mga kapitalista sa abanteng mga bansa at sa pagdidikta ng IMF-WB sa mga atrasadong bayan. Sa pag-arangkada ng globalisasyon ng mga ekonomiya sa tulak ng liberalisasyon, deregulasyon at pribatisasyon, lumaganap ang epidemya ng sarahan at tanggalan, kontraktwalisasyon at kaswalisasyon, baratan ng umento at moratorium ng CBA sa buong daigdig. 

Pero kung paano ang "long boom" ay nagtapos sa krisis, mismong ang globalisasyon ay nasadlak din sa sigalot matapos ang maikling panahon ng paglago ng pandaigdigang ekonomiya. Sumipa ang krisis noong 1997 sa pagputok ng problemang pampinansya sa Silangang Asya. Mabilis na lumaganap ang sigalot laluna't mas mahigpit ang integrasyon ng pambansang mga ekonomiya dulot ng globalisasyon. Sa lawak at lalim ng problema, nabangkarote ang IMF sa laki ng ayudang ibinigay sa Thailand, South Korea, Rusya at Brazil na pawang gumuho ang pambansang mga ekonomiya. 

Ang tanging dahilan na hindi dumiretso ang krisis pampinansya sa isang pandaigdigang resesyon ay dahil isinalba ito ng US. Hindi lamang pinautang ng US ang IMF ng dagdag na pondo kundi binili ng mga Amerikano ang mga produktong eksport ng ibang bansa, kasama ang mga bansang tinamaan ng krisis pampinansya. Subalit ngayon, inabot na rin ng krisis ang ekonomiya ng US, ang pinakamalaki at pinakamalakas sa buong daigdig. Sa $30 trilyon na halaga ng mga produkto ng pandaigdigang ekonomiya, nasa $10 trilyon ang ekonomiya ng US. Ibig sabihin, nasa $1 ng bawat $3 na kalakal sa daigdig ang likha ng US. Ganito ang susing papel ng US sa internasyunal na sistemang kapitalista. 

Noong nakaraang taon ay nasadlak sa resesyon ang ekonomiya ng US. Sa unang pagkakataon matapos ang halos isang dekada ng walang patid na kasiglahan, bumagsak sa negatibo ang GDP ng Amerika. Matapos ang kalahating taon, bahagyang nakaahon at pumalo uli ng positibo ang GDP. Pero ngayong taon, usap-usapan muli ang posibilidad na gupuin ng resesyon ang pinakamalaking ekonomiya sa daigdig. 

Kung tuluyang lulukuban ng krisis ang Amerika, walang ibang bansa na maaring magsalba sa pandaigdigang ekonomiya, hindi gaya noon na hinila ng US ang mundo mula sa bingit ng isang internasyunal na resesyon kundiman depresyon. 

Ang Japan, ang ikalawang pinakamalaking ekonomiya, ay lugmok sa isang dekadang krisis na hindi pa kakitaan ng solusyon. Ang tawag sa krisis sa Japan ay deflation at kinatatangian ito ng pagbagsak ng presyo ng mga bilihin kasabay ng resesyon ng ekonomiya. Ang deflation ay kabaliktaran ng inflation, ito ay pagbaba kaysa pagtaas ng presyo ng pangunahing mga bilihin. Sa kaso ng Japan, hindi isang magandang bagay ang deflation dahil bunga ito ng kombinasyon ng matumal na pamilihan, bagsak na produksyon at malalang kawalan ng trabaho. 

Usad-pagong naman ang pag-unlad ng Germany, ang ikatlong pinakamalaking ekonomiya at sentral sa buong Europa. Halos hindi ito umuunlad sa taunang GDP na 0.5%. Ito ang inaasahang magdadala sa ekonomiya ng Europa, bagay na hindi nito magampanan dahil sa matamlay na lagay ng sariling ekonomiya. 

Ang bumabagabag sa globalisasyon ay ang krisis ng labis na produksyon. Sa buong daigdig, labis na produkto at labis na kalakal ang manipestasyon at ugat ng krisis. Binabarahan ng sangkaterbang produktong hindi mabili at sangkaterbang kapital na hindi mainegosyo ang masiglang pag-inog ng ekonomiya.  

Ang krisis na ito ng labis na produksyon ay isang naturalesa ng kapitalismo dahil sa kontradiksyon ng pribadong pag-aari at sosyalisadong paggawa, ng anarkismo ng pamilihan at sosyalisasyon ng produksyon. Ito ang kakatwa sa kapitalismo: ang krisis ay dulot hindi ng kakulangan kundi ng kalabisan, hindi ng kasalatan kundi ng kaunlaran. O mas tamang sabihing bunga ito ng kasakiman ng kapitalista sa tubo. 

Ito ang suliraning kinakaharap ng sistemang kapitalista na kailangan nitong lutasin upang makaahon at makasulong. Ang krisis ng sobrang produksyon ay malulutas lamang sa pagbubukas ng bagong mga pamilihan at pagwawasak ng lumang pwersa sa produksyon. Noon dinaan ito sa pamamagitan ng trade war sa pagitan ng mga bansa, ngayon idadaan ito ng US sa shooting war laban sa karibal na mga bayan. 

Bukod sa aktwal na pasiklabin ang isang pandaigdigang digmaan, sinubukan na ng mga kapitalista ang lahat ng paraan para lutasin ang problema ng labis na produksyon. Pero hindi ito sumasapat. Sa matagal na panahon, naiwasan ang maagang pagputok ng krisis ng sobrang produksyon sa pamamagitan ng maluwag na pagpapautang sa mga konsumer sa anyo ng credit card. Yamang hindi naman nais ng uring kapitalista na magbigay ng mataas na sahod, ang ginagawa nila ay pinauutang ang mga manggagawa. Pero madaling makitang panakip butas lamang ito. Gaya ngayon, ang ordinaryong konsumer sa US ay baon sa utang dahil sa credit card. Ito ang sumpa ng isang dekadang kasiglahan sa US na maaring sabihing artipisyal dahil sinulsulan ng maluwag na pagpapautang. 

Nang sumiklab ang resesyon, ang diskarte ng gobyerno ng Amerika ay tax refund para sa mga manggagawa at kapitalista. Balak sanang itulak ang dagdag na konsumo ng mga manggagawa at produksyon ng mga kapitalista kapalit ng pagsasakripisyo ng estado sa mas mababang koleksyon ng buwis. Bukod dito, dahan-dahan pero tuluy-tuloy na ibinababa ang interest rate. Inaasahang sa pamamagitan ng pagpapababa sa gastos ng mga kapitalista sa pautang, maeengganyo silang mamuhunan at mapapasigla ang negosyo. 

Hindi na umuubra ang lahat ng maniobrang ito ng sistemang kapitalista para lutasin ang malalang problema sa labis na produksyon. Kung ang mga solusyong ito ay mabisa man noon, nagawa lamang nitong iantala ang araw ng paniningil. Matindi ang tama ng krisis ngayon dahil matagal nang atrasado ang pagsiklab ng krisis. 

Naubusan na ang uri at estadong kapitalista ng paraan para solusyonan ang krisis ng globalisasyon. Gera ang natitira at ultimong paraan sa paglutas ng krisis ng sobrang produksyon. Narito ang koneksyon ng globalisasyon at gera. Layon ng gera ng panghihimasok at pananakop ng imperyalistang mga bansa na buksan ang bagong mga pamilihan at wasakin ang dating mga pwersa sa produksyon. 

Ang una at ikalawang digmaang pandaigdig ang klasikong halimbawa ng paggamit sa gera para solusyonan ang krisis pang-ekonomiya. Ito ay digmaan sa pagitan ng imperyalistang mga bansa para paghatian ang daigdig. Ang kasalukuyang gera ng panghihimasok at pananakop ng US ay ipinapakete bilang "gera laban sa terorismo." Pero kung susuriing mabuti, mabubuking ang kapitalistang agenda sa likuran nito. Ang panggigigil ni Bush kay Saddam ay pag-iimbot ng US sa likas-yaman ng Iraq, laluna sa langis na importante para umandar ang modernong ekonomiya. 

Hindi rin lamang kontrol sa langis ng Iraq ang pang-ekonomiyang layunin ng binabalak na gera ng US laban sa Iraq. Solong kontrol ng US sa buong daigdig ang ultimong sadya ng panghihimasok ng Amerika. Kung tutuusin, isang pipitsuging bansa ang Iraq at hindi ito karibal ng US. Ang pang-ekonomiyang karibal ng Amerika ay ang ibang imperyalistang bansa na may sariling imbing layunin na dominahin ang ibang bayan. 

Pero hindi pa kailangang gerahin ng US ang karibal nitong imperyalistang mga bansa. Maari pa silang sindakin na lamang ng Amerika na huwag tutulan ang solong dominasyon nito sa buong daigdig. Kung magtatagumpay ang US na durugin ang pipitsuging mga kalabang gaya ng Taliban sa Afghanistan at si Saddam sa Iraq, mabigat itong mensahe sa lahat ng karibal na imperyalistang mga bansa. 

Ito ang kaibhan ng sitwasyon ngayon ng mundo sa kalagayan noong dalawang digmaang pandaigdig. Hindi pa nahihinog ang kontradiksyon ng imperyalistang mga bansa, na bawat isa ay naghahabol na kontrolin ang ibang bayan at dominahin ang buong internasyunal na ekonomiya, sa marahas na antas. Pero malinaw na ito ang direksyon ng alitan ng mauunlad na mga bansa, laluna't namimilipit sa krisis ang globalisasyon at gera ang natitirang opsyon para lutasin ang krisis ng labis na produksyon. 

Daanin man sa santong dasalan o sa santong paspasan, kamtin man sa trade war o sa shooting war, ang punto ay lulutasin ng globalisasyon ang krisis ng globalisasyon sa kaparaanan ng pananakop ng bagong mga pamilihan at pagwasak sa dating mga pwersa sa produksyon. Ang globalisasyon ay gera ng abanteng mga bansa para sa rekolonisasyon ng atrasadong mga bayan. 

Lantad na lantad sa zero tariff regime ang imbing agenda ng Amerika at iba pang imperyalistang bansa na buksan ang bagong mga pamilihan para bagsakan ng kanilang labis na kalakal. Ang tinatawag na zero tariff regime ay pagbaba ng taripa sa angkat na mga produkto sa antas na 0% hanggang 5%. Kung matutuloy, ito ay huling dagok sa lokal na ekonomiya, sa industriya at agrikulturang Pilipino. Ang globalisasyon ay hindi lamang anti-manggagawa kundi anti-magsasaka at maka-dayuhan. Isa itong delubyo na mismong ang mga kapitalistang Pilipino ay kinasisindakan kaya't kanilang inirereklamo. 

Ang proteksyunismo ng paggawa kontra sa proteksyunismo ng kapital 

Kung paniniwalaan ang sinasabi ng mga kapitalistang tutol sa zero tariff regime at laban sa ganap na liberalisasyon ng ekonomiya, aakalaing nagkakaisa ang interes ng kapital at paggawa na hilingin ang suspensyon ng pagbaba ng taripa sa angkat na mga produkto. Sa pormasyong binuo ng mga lokal na kapitalistang tutol sa zero tariff regime, kasama pa mandin ang ilang sentro ng paggawa at pederasyon. Ang islogang ginagamit nila para umakit ng simpatya ng publiko ay "save the economy, save jobs." 

Sa unang tingin, maaring maniwala sa islogang ito--na kung isasalba ang industriya, maisasalba rin ang trabaho ng mga manggagawa. Halimbawa, ang paggunaw ng industriya ng textiles bunga ng globalisasyon ay nagpapakita sa delubyong likha ng liberalisasyon ng ekonomiya sa hanapbuhay ng manggagawa. Sa loob ng 10 taon mula 1991 hanggang 2000, ang kapasidad ng spinning mills ay gumuho mula 1,500,000 spindles tungong 350,000 spindles. Bunga nito, nawala ang 42,000 direct jobs at 90,000 na trabaho na indirektang konektado sa industriya ng textiles. 

Hindi lamang ito nagaganap sa textiles, gayong isa ito sa pinakamalalang kaso. Sa iba't ibang linya ng industriya ay dinudugo dahil sa walang-habas na globalisasyon. 

Ganito naman ang epekto ng pagbabawas ng taripa dulot ng globalisasyon. Ang taripa ay pinapataw ng gubyerno sa inaangkat na mga produkto upang proteksyunan ang lokal na industriya. Ang taripa ng GI sheets na 35% noong 1987 ay bumaba sa 10% noong 1999. Ang taripa ng tin cans ay naging 10% (1999) mula 30% (1987). Noong 1999, ang inimport na gulay ng Pilipinas ay nasa 10,000 kilos lamang. Noong taong 2000, ito'y umabot sa 1.1 milyon kilos. At noong 2001, tayo'y nag-angkat ng 2 milyong kilo ng gulay. Hindi mahirap isipin ang negatibong epekto nito sa industriya at agrikultura ng bansa, sa hanapbuhay ng manggagawa at magsasaka. 

Kung ganito kaklaro ang ugnayan ng liberalisasyon ng ekonomiya at ng tanggalan sa trabaho, maitatanong: Tama bang suportahan ng mga manggagawa ang panawagan ng mga kapitalista na isuspindi ang pagbabawas ng taripa? Tama bang makipagkapit-bisig ang mga manggagawa sa mga kapitalista sa isang alyansang ganito ang kahilingan? 

Para masagot ang tanong na ito, kailangang magsimula sa pagsusuri sa kung sino ang makikinabang sa suspensyon ng zero tariff. Binuo ng mga kapitalista at dominante ang kanilang pwesto sa Fair Trade Alliance na pumapayong sa mga grupong tutol sa zero tariff regime. Yamang ang kahilingan ng FTA ay nakasentro sa taripa, hindi mahirap makitang ito ay nasa tuwirang interes ng kapitalista. Ang taripa ay krusyal na usapin sa pangangalakal. Kung usapin ito ng kalakalan, isyu ito ng kapitalista kaysa ng manggagawa. Ang mga kapitalista hindi ang mga manggagawa ang may produktong maaring ikalakal. Ang tanging ikinakalakal ng manggagawa ay ang sariling lakas-paggawa na hindi naman pinapatawan ng taripa. 

Ibig sabihin, ang tuwirang makikinabang sa suspensyon ng pagtaas ng taripa ay hindi ang mga manggagawa kundi ang mga kapitalista. Ganunpaman, may indirektang epekto ang zero tariff regime sa manggagawa sakaling sumabay ang lokal na kapitalista sa maigting na kompetisyon sa pamamagitan ng sarahan at tanggalan, kontraktwalisasyon at kaswalisasyon, atbp. 

Narito ang salamangka sa posisyon ng mga kapitalista. Walang garantiya ang mga manggagawa na kung masususpindi ang zero tariff regime ay magkakaroon din ng zero retrenchment at zero contractuals. Walang kasiguraduhan na kung protektado ang mga kapitalista ay protektado na rin ang mga manggagawa. 

Hindi maaring umasa ang mga manggagawa na sa pagkakataong makamit ng lokal na mga kapitalista ang tagumpay sa suspensyon ng zero tariff ay magmamagandang loob ang mga kapitalista at pahuhusayin ang kalagayan sa trabaho ng mga manggagawa. 

Maari sanang sumama ang uring manggagawa sa isang alyansa kasama ang ibang uri at sektor basta't hindi isusuko ang kapakanan at interes ng paggawa. Ibig sabihin, pwedeng sumama sa FTA ang uring manggagawa at ipanawagan ang interes ng ibang uri kung dadalhin din nito ang kahilingan ng mga manggagawa. Halimbawa, maaring magkipagkasundo ang uring manggagawa sa uring kapitalista na suportahan ang panawagan ng suspensyon ng taripa kapalit ng pagtigil sa tanggalan o kontraktwalisasyon. Subalit kung hindi magbibigay-daan ang mga kapitalista sa mga kahilingan ng mga manggagawa, wala ring dahilan ang paggawa na ipaglaban ang kahilingan ng kapital. 

Totoong dapat ituring na positibo ang pagtuligsa ng mga kapitalista sa globalisasyon, gaanoman kahina at kahit pa paurung-sulong. Makatutulong ito sa labanang pampropaganda laban sa globalisasyon, sa paglalantad dito bilang palpak na modelo ng pag-unlad. Ganunpaman, habang may parehong interes ang manggagawa at kapitalista bilang kapwa Pilipino laban sa globalisasyon, hindi dapat kalimutan kahit sandali ang magkatunggaling posisyon ng kapital at paggawa. 

Ang proteksyong hinihingi ng mga kapitalista ay iba sa proteksyong ipinaglalaban ng mga manggagawa. Hindi dahil protektado ang industriya ay nangangahulugang protektado din ang mga manggagawa. May hiwalay na laban ang mga manggagawa para sa proteksyon ng kanyang mga karapatan at kabuhayan. 

Pakikibaka ng uri hindi lokal na unyonismo 

Alam ng bawat unyonista ang halaga ng pagkakaisa, ang bisa ng pagsasama, ang kabuluhan ng pagtutulungan. Ito ang pundamental na dahilan kung bakit nagbibigkis sa unyon ang mga manggagawa. Alam nilang sa harap ng kapangyarihan ng kapital, walang pwersa ang paggawa kundi ang kanilang pagkakaisa. 

Kung kailangan ng manggagawa ng pagkakaisa sa kanilang pabrika o empresa, hindi ba't kailangan din ng pagkakaisa sa labas ng apat na sulok ng kanilang pagawaan at opisina? Hindi ba't mas lalong kailangan ng mga manggagawa ng makauring pagkakaisa, ng kanilang pagbibigkis bilang isang uri sa lipunan. 

Kung sa harap ng indibidwal na kapitalista, walang pwersa ang manggagawa sa isang empresa kundi ang kanilang pagkakaisa, sa harap ng uri at estadong kapitalista, mas lalong walang lakas ang masang manggagawa kung hindi sila magbibigkis bilang isang uri. 

Ang proteksyon ng manggagawa laban sa globalisasyon ay hindi makakamit sa kanya-kanyang paglaban. Sa panahon ng globalisasyon, walang kahahantungan kundi kabiguan ang kanya-kanyang paglaban, malaki man o maliit, malakas man o mahina ang unyon. 

Kung ang malalaki at malalakas na unyon ay nagawang gupuin ng opensiba ng kapital, paano pa makakalaban ang maliliit at mahihina? Nitong huling limang taon, ang malalaki't malalakas na unyon sa istratehikong mga empresa gaya Meralco, PAL at LRT ay napasuko at nanghina. Nadurog ang unyon ng LRT. Nabigo ang welga sa Meralco. Nablackmail ang PALEA sa moratorium ng CBA. 

Dati nang may unyong nadudurog. Kalakaran nang may welgang nabibigo. Pero kadalasan itong kapalaran ng maliliit at mahihinang unyon dahil dehado sa balanse ng pwersa. Madaling magtukoy at magbilang ng mga unyong nakalasap ng pagkatalo sa laban. Ang hindi pangkaraniwan ay mapasuko ang mga unyong gaya ng sa Meralco, PAL at LRT. Magiting ang kanilang pakikipaglaban pero hindi sumapat ang militansya para manalo. 

Hindi natin sinasabi ang katotohanang ito para kampihan ang mapanlasong black propaganda ng uring kapitalista na lipas na ang unyonismo. Hindi natin ito idinidiin upang suhayan ang malisyosong kasinungalingan ng kapitalistang estado na laos na ang militanteng pakikibaka ng manggagawa. 

Inililinaw natin ang katotohanang ang opensiba ng kapital ay walang kasing bagsik na kahit ang malalaki't malalakas na unyon ay kayang pasukuin at paluhurin hindi para idemoralisa ang mga unyonista kundi upang pukawin ang manggagawa sa mas mataas na antas ng paglaban. 

Idinidiin natin ang dehadong balanse ng pwersa sa panahon ng globalisasyon para ituro na hindi sumasapat ang lokal na unyonismo at sa halip kailangan ang makauring pakikibaka. Tanging ang pagkakaisa ng buong uring mangggawa, ang pagsusulong ng kilusang paggawa ang maaring tumapat sa pinagsamang lakas ng uring kapitalista at estadong kapitalista. 

Nadedehado sa laban ang mga manggagawa, maging ang malalaki't malalakas na unyon, dahil sa kuntsabahan ng mga kapitalista at ng gobyerno. Nagkakampihan ang mga kapitalista at ang gobyerno laban sa pakikibaka ng manggagawa at nagmamaniobra para wasakin ang mga proteksyong tinatamasa ng manggagawa at disarmahan ang mga manggagawa ng mga sandata sa pakikipaglaban. 

Sa panahong ito, lantad ang maka-kapitalistang patakaran ng estado. Walang kahihiyang inaamin ng gobyerno na kailangang ipauna ang interes ng mga negosyante at mamumuhunan dahil ito raw ang paraan para umunlad ang bansa. Ito ay sa kabila ng katotohanang isang daan taon nang sinasandigan ang palsipikadong landas ng progreso na nakaasa sa mga dayuhan subalit hanggang ngayon bansot pa rin ang ekonomiya at api pa rin ang manggagawa. 

Kung nagkakampihan ang uri at estadong kapitalista, walang ibang mabisang tugon ang mga manggagawa kundi magkampihan rin, magkaisa bilang isang uri. Hindi sapat ang militansya para manalo, pero ito ay kailangan. Kailangang langkapan ng pagkakaisa ag militansya. Ang tatlong salik sa tagumpay laban sa kuntsabahan ng uri at estadong kapitalista ay pagkakaisa, pagkakaisa at pagkakaisa. 

Walang ibang magtatanggol sa manggagawa kundi ang mga manggagawa mismo. Walang ibang lalaban para sa proteksyon ng paggawa kundi ang kilusang manggagawa. Hindi ang mga kapitalista. Hindi ang gobyerno. Tanging ang kilusang manggagawa ang maaasahan ng uring manggagawa. Ito ang dapat pagkatandaan ng bawat manggagawa. 

Ang tinutukoy nating pagkakaisa ay pagsasama ng mga manggagawa na lagpas sa apat na sulok ng kanilang pabrika. Ang itinuturo nating pakikipaglaban ay pakikibaka ng kilusang manggagawa hindi lamang ng kani-kaniyang unyon. Kung noon ay sumapat ang lokal na unyonismo, ang pagsasama ng mga manggagawa sa kani-kaniyang empresa, ngayon ang mabisa ay makauring pakikibaka, ang paglahok ng mga manggagawa sa pakikibaka ng kilusang paggawa. 

Isa para sa lahat, lahat para sa isa, ito ang kardinal na prinsipyo ng kilusang manggagawa na kailangang tumimo sa puso't isipan ng bawat manggagawa. 

Ang pagkakaisa ng kilusang manggagawa ang mabisang sandata ng pakikibaka sa panahon ng globalisasyon. Ang tagumpay ng unyon ng SSS at BF Metal ay buhay na mga ehemplo ng leksyong ito. Itinuturo ng matagumpay na laban ng mga empleyado ng SSS at mga manggagawa ng BF Metal ang tamang paraan ng pakikibaka sa panahon ng globalisasyon. 

Kung nariyan ang halimbawa ng mga unyon na ginupo ng opensiba ng kapital, nariyan din naman ang ehemplo ng mga manggagawa na nagwagi sa laban. Nagtagumpay ang unyon ng SSS at BF Metal hindi pa dahil sa militante ang kanilang paraan ng paglaban. Marami nang manggagawa ang lumaban ng kasingdeterminado at pursigido, kundiman higit pa, pero hindi pa rin sila nagwagi. Pero dapat ilinaw na kahanga-hanga ang militansya ng mga manggagawa sa SSS at mga unyonista ng BF Metal. Binasag ng mga empleyado ng SSS ang alamat na kimi ang mga manggagawa ng gobyerno. Hindi bumitaw sa hunger strike ang mga unyonista ng BF Metal hanggang magwagi ang kaso. 

Mas ang pagkakaisa ng kilusang manggagawa ang sikreto ng kanilang tagumpay. Hindi naiwang nag-iisa sa laban ang mga manggagawa ng SSS at BF Metal. Sila ay tinulungan ng mga kapwa manggagawa. Sila ay sinuportahan ng kilusang manggagawa. Katunayan maging ang ibang sektor ay nakipagkapatiran. Sa kaso ng SSS, sumama ang mga istudyante habang sa laban ng BF Metal, nakipagkaisa ang mga manininda. 

Nagwagi ang unyon ng SSS sa kabila ng pagiging iligal ng pagwewelga sa pampublikong sektor. Salik ang pag-aangat ng tunggalian sa BF Metal sa pampulitikang laban para sa paborableng desisyong ligal. Sa laban ng SSS, simula't sapul ay hinimok ng unyon na sumama at sumuporta ang magkakaribal na sentrong paggawa sa kanilang makatarungang pakikibaka na nagsimula sa mga piket at dumulo sa welga. Sa hunger strike sa BF Metal, namantina ang protesta sa kabila ng pandarahas sa bisa ng araw-araw na pakikipagpatiran ng mga manggagawa mula sa iba't ibang pagawaan at empresa. 

Integral na bahagi ng taktika sa laban, ng istratehiya sa tagumpay ang pagkakapatiran ng kilusang manggagawa, ang pagkakaisa ng kilusang masa. Kung hindi nagrehistro ang pagkakaisa ng kilusang manggagawa sa laban sa SSS at BF Metal, madaling naihiwalay ang lumalabang manggagawa at ginupo ng kuntsabahan ng mga kapitalista at ng gobyerno. Pero dahil sumuporta ang ibang manggagawa at ang ibang sektor, namantina ang mataas na moral sa pakikibaka ng mga manggagawa ng SSS at BF Metal, naiguhit ang pagkampi ng opinyong publiko sa kanilang makatwirang laban at naibandila ang pwersa ng kilusang manggagawa. 

Alam ng mga kapitalista at ng gobyerno na hindi lamang ang mga empleyado ng SSS at manggagawa ng BF Metal ang kanilang kabangga kundi ang uring manggagawa. Sa harap ng militansya ng mga manggagawa at pagkakapatiran ng kilusang paggawa, naobligang umatras ang mga kapitalista at ang gobyerno. 

Para salagin ang opensiba ng kapital sa panahon ng globalisasyon, ang kailangan ay pakikibaka ng uri hindi lokal na unyonismo. Kailangang depensahan ang mga proteksyong tinatamasa ng mga manggagawa na pilit binabawi ng mga kapitalista. Yamang ginagamit ng mga kapitalista ang batas at lakas ng estado para abusuhin ang manggagawa, kailangang sa ganitong larangan--sa pakikibakang parlamentaryo--din lumaban ang kilusang manggagawa. 

Kabisado ng mga manggagawa ang CBA ng kanilang unyon sa kanilang kapitalista. Sa pamamagitan ng CBA, naisusulong ang kapakanan ng mga manggagawa laban sa kanilang partikular na kapitalista. Ginagarantiyahan ng CBA ang mga karapatan at kabuhayan ng manggagawa sa loob ng apat na sulok ng kanilang empresa. 

Pero ang buhay ng manggagawa ay hindi nababakuran ng mga pader ng pabrika. Sa paglabas ng manggagawa sa gate ng empresa, hindi nagtatapos ang kanyang mga problema bilang manggagawa. Ilan dito ay ang mataas na presyo ng bilihin, ang sobrang singil sa kuryente't tubig, ang mababang kalidad ng edukasyon para sa mga anak, ang palpak na serbisyo ng gobyerno, ang peligro ng pagtatrabaho sa ibayong dagat, ang kawalan ng trabaho, ang kriminalidad sa lansangan, atbp. Maski ang patakarang zero tariff na apektado ang buhay ng manggagawa sa empresa ay isang usaping panlipunan hindi lamang isyung pampabrika. 

Hindi maaring malutas ang mga suliraning ito sa loob ng apat na sulok ng pabrika. Hindi ito gaya ng grievance ng manggagawa, ng pagmamalabis ng bisor, ng pang-aabuso ng kapitalista. Ang mga suliraning ito ay maaring lutasin sa grievance procedure kundiman daanin sa welga. Maaring igiit ito at igarantiya sa pamamagitan ng partikular na CBA sa partikular na kapitalista. 

Pero ang mga usaping panlipunan na problema rin ng manggagawa, ang mga isyung pambansa na umaapekto rin sa buhay ng manggagawa ay hindi maaring saklawin ng grievance procedure o CBA sa pabrika. Ang mga usaping panlipunan ay lagpas na sa bisa ng CBA. 

Pero dahil ito ay mga suliraning bumabagabag sa manggagawa, kailangan pa rin itong harapin at lutasin. Subalit ang kalutasan ay hindi na CBA sa pabrika, hindi na lokal na unyonismo. Ang solusyon ay nasa makauring pakikibaka, sa CBA ng Uri. 

Yamang ang mga usaping pambansa ay umaapekto sa buong uring manggagawa kundiman sa buong sambayanang Pilipino, sa ganitong larangan rin ito dapat tugunan. Dapat gumalaw ang kilusang manggagawa, lumahok ang lahat ng manggagawa, magsama-sama at magkapatiran para harapin ang mga suliraning panlipunan, ang mga problemang umaapekto sa lahat ng manggagawa. 

Ilan dito ay ang mataas na presyo ng bilihin, ang sobrang singil sa kuryente't tubig, ang mababang kalidad ng edukasyon para sa mga anak, ang palpak na serbisyo ng gobyerno, ang peligro ng pagtatrabaho sa ibayong dagat, ang kawalan ng trabaho, ang kriminalidad sa lansangan, atbp.--ang mga suliraning ito ay hindi maaring saklawin ng isang partikular na CBA sa isang partikular na kapitalista. Pero maari itong saklawin ng isang CBA ng Uri, ng isang pakete ng mga patakaran na ilalaban ng buong uring manggagawa laban sa mismong estadong kapitalista at sa uring kapitalista na kinakawatan nito. 

Kung ang isang partikular na CBA sa isang partikular na kapitalista ay produkto ng negosasyon at tunggalian sa isang partikular na empresa, ang CBA ng Uri ay maari lamang ilaban sa parlamentaryong pakikibaka. Sa larangan ng pagbabalangkas ng mga batas at implementasyon ng mga patakaran, maisasakatuparan ang CBA ng Uri. 

Kung lokal na unyonismo ang behikulo ng CBA sa pabrika, makauring pakikibaka naman ang sa CBA ng Uri. Kung sapat ang lokal na unyon para ipagwagi ang CBA sa pagawaan, kilusang manggagawa ang kailangan para ipaglaban ang CBA ng Uri. 

Sa panahong ito ng globalisasyon na marami sa suliranin ng manggagawa ay lagpas sa apat na sulok ng pabrika at mismong ang mga isyu sa loob ng pagawaan ay malulutas lamang sa pagbabago ng mga batas at patakaran, ang pag-asa ng manggagawa ay wala sa lokal na unyonismo, wala sa kanya-kanyang paglaban kundi nasa paglulunsad ng makauring pakikibaka, nasa pagtataguyod ng kilusang manggagawa. Ang pagkakapatiran ng unyon sa aktwal na laban para tipunin ang isang makapangyarihang kilusang manggagawa ang pag-asa ng bawat manggagawa kundiman ng bawat Pilipino. 

Ang Pagpapanibagong Lakas ng Internasyunal na Kilusang Manggagawa 

Halos isang dekada na ang pag-aalsa ng manggagawa at mamamayan ng mundo laban sa salot na globalisasyon. Habang sumusulong at lumalakas ang kilusang anti-globalisasyon, lalong lumalaki ang papel at pwersa ng kilusang manggagawa sa loob nito. Hindi kalabisan sabihing ang gulugod ng pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon ay ang nagpapanibagong-lakas na internasyunal na kilusang manggagawa. 

Ang itinuturing na unang pag-aaklas laban sa globalisasyon ay ang pag-aalsa ng mga katutubong Indian sa Mexico sa pangunguna ng mga Zapatista. Ipinutok ng mga Zapatista ang kanilang pakikibaka sa New Year's Day ng 1994 bilang protesta sa unang araw ng implementasyon ng North American Free Trade Agreement (NAFTA).

Ang NAFTA ay isang kasunduang pangkalakalan sa pagitan ng US, Canada at Mexico. Sang-ayon sa kasunduang ito, malayang maglalabas-masok ang kalakal at kapital sa pagitan ng tatlong bansa. Isa itong instrumento para pasukin at dominahin ng US ang ekonomiya ng Mexico, at kahit ng Canada. 

Malinaw para sa mga Zapatista ang pinsalang idudulot ng free trade agreement sa ekonomiya ng Mexico, laluna sa agrikultura ng bansa at kabuhayan ng mga magsasaka. Hindi lingid sa kanilang kaalaman na mangangahulugan ito ng anihilasyon ng maliitang pagsasaka ng mahihirap na magbubukid, ng sentralisasyon ng lupain sa kamay ng mga kapitalistang asendero, at eradikasyon ng katutubong pamumuhay at kultura ng mga Zapatista. 

Sa napakaagang panahon ang pag-aalsang Zapatista ay isang mulat na pakikibaka na nakatuon laban sa globalisasyon gayong noon pa lamang sumisikat ang terminong ito at noon pa lamang umaarangkada ang sistemang ito. Sa pagkakataong ito, mas ang uring magsasaka ang nagpakitang-gilas sa militanteng pakikibaka. Pero sa loob lamang ng dalawang taon mula noon ay titindig na ang uring manggagawa bilang pangunahing pwersa ng pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon. 

Sa dulong bahagi ng 1995, sumiklab sa Pransya ang isang pangkalahatang welga ng mga empleyado ng gobyerno. Tinutulan nila ang balak ng kapitalistang estado na bawasan ang pambansang badget para sa benepisyo sa manggagawa at panlipunang serbisyo. Nakuha ng mga manggagawa ng pampublikong sektor ang simpatya at suporta ng buong mamamayang Pranses. 

Tinawag itong "unang welga laban sa globalisasyon." Tumirik ng ilang araw ang buong Pransya bunga ng matagumpay na welga. Daang libo ang lumahok sa welga at sumama sa mga martsa. Kahit ang mga syudad at bayan sa mga probinsya, hindi lamang ang kabisera na Paris, ang kinakitaan ng mga mobilisasyon. Naobliga ang pamahalaan ng Pransya na umatras at bawiin ang balak na pagbabawas ng badget. 

Naging unang putok ang welga ng 1995 para sa sunud-sunod na pangkalahatang mga welga at malalaking pagkilos sa Pransya. Hindi lamang sa Pransya kundi sa iba't ibang bansa ng Europa, gaya ng Italy, Spain, Germany at Britain, ay pangkalahatang mga welga at higanteng mga pagkilos ang inilunsad laban sa sari-saring pakana ng kapitalistang mga gobyerno na bawiin ang proteksyong naipagtagumpay at benepisyong tinatamasa ng mga manggagawa. Ang pinakamalalaking mobilisasyon ay inilunsad laban sa pakanang wasakin ang Batas Paggawa sa mga bansang ito. 

Bunga ng militanteng pakikibaka ng uring manggagawa sa mga bansa ng Europa, nabibigo ang anti-manggagawang pakana ng uri at estadong kapitalista. Sa ganitong paraan, sa pamamagitan ng akumulasyon ng mga tagumpay at paggapi sa pakana ng mga kapitalista, nag-iipon ng lakas ang pandaigdigang kilusang manggagawa at binubuhay ang makauring kamulatan ng masang manggagawa. 

Ang lubos na nagpasikad sa pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon ay ang tinaguriang "Battle in Seattle" noong Nobyembre 1999. Sa pagsiklab ng Battle in Seattle, pumuwesto ang kilusang anti-globalisasyon sa pandaigdigang entablado at naging isang internasyunal na usapin. 

Layon ng pulong sa Seattle ng World Trade Orgnization (WTO) na buksan ang negosasyon sa isang panibagong round ng liberalisasyon ng pandaigdigang kalakalan. Balak ng imperyalistang mga bansa na gamitin ang miting ng WTO sa Seattle para ibayong isulong ang liberalisasyon ng kalakalan at dominahin ng mauunlad na bansa ang bagong mga sektor ng ekonomiya, gaya ng agrikultura at serbisyo. 

Tinapatan ng martsa at welga ng kilusang paggawa ng US ang pagpupulong ng WTO. Nagkataon na ang Seattle ay isang balwarte ng kilusang paggawa, laluna na ang pier, at may mahabang kasaysayan ng militanteng pakikibaka at pangkalahatang welga ang mga manggagawa ng syudad. Kasama sa pagkilos ang mga delegasyon mula sa kilusang manggagawa ng iba't ibang bansa at mga organisasyon mula sa sari-saring social movements tulad environmental groups at human rights groups. 

Dinahas ng pulisya ang malaking rali na umabot ng 100,000 kaya't pumutok ang rioting sa buong syudad. Kahit na panandaliang ipinataw ang batas militar sa Seattle, hindi humupa ang mga pagkilos. Hindi lamang nabulabog ang miting ng WTO kundi ganap itong nadiskaril dahil nagkaroon ng lakas ng loob ang di-mauunlad na bayan na umalma at tumutol sa pulong ng WTO. 

Wala nang mas aangkop pang paraan para isara ang nakaraang milenyo at buksan ang bago kundi sa isang "pag-aalsang masa" laban sa imperyalistang globalisasyon. Ang Battle in Seattle ang tuluyang nagpa-agos sa pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon. Pinukaw nito ang militansya ng aping manggagawa at mamamayan ng mundo. Binuhay nito ang internasyunalistang diwa ng kilusang manggagawa. 

Matapos ang Battle in Seattle, lahat ng sumunod na internasyunal na pagpupulong ng mga kompanyang multinasyunal, mayayamang bansa, at ahensyang gaya ng IMF at WB ay naging oportunidad para sa malalaking mobilisasyon at militanteng pakikibaka. Katunayan para lamang makaiwas sa protesta, nagpasya ang WTO na ilunsad ang pulong nila sa Doha, Qatar, sa isang bansa na sikil ang mga karapatan at sa isang lugar na napapalibutan ng disyerto. 

Sa protesta laban sa pagpupulong ng G8 sa Genoa noong 2001--ang samahan ng walong pinakamauunlad na bansa: US, Japan, Germany, Britain, France, Canada, Italy at Rusya--unang nagbuwis ng buhay ang internasyunal na kilusang anti-globalisasyon. Isang kabataang Italyano na anak ng unyonista ang binaril ng mga pulis habang binubuwag ang 300,000 kalaking rali mula sa buong Europa. Pinakamalaking pwersa sa higanteng pagkilos na ito ang masang manggagawa ng Italya. 

Malayo na ang inabot ng pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon mula noong pag-aalsang Zapatista hanggang sa mobilisasyon ng Genoa. Unti-unti napapasakamay ng uring manggagawa ang pamumuno sa internasyunal na kilusan laban sa globalisasyon. Dahan-dahan lumalawak ang saklaw nito at lumalalim ang kritisismo sa globalisasyon. 

Ganunpaman, hindi maaring itatwa ang katotohanang ang mga repormista pa rin ang nasa liderato ng pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon. Para sa mga repormista, sapat nang itakwil ang mga kalabisan ng globalisasyon at retokihin ang sistema para mapahusay ang kalagayan ng masang manggagawa sa ilalim ng kapitalismo. Hindi nila nilalayong ibagsak mismo ang kapitalismo at palayain ang uring manggagawa sa tanikala ng sahurang pang-aalipin. 

Sinasalamin ng repormistang liderato ng kilusang anti-globalisasyon ang popular nitong sentral na islogan--"Another World is Possible." Ito ang battlecry ng World Social Forum, ang eklektikong pagpupulong ng lahat ng kilusan, samahan at indibidwal na lumalaban sa globalisasyon at/o sa masasama nitong epekto. 

Sa isang banda, ang "Another World is Possible" ay pagpuna sa kasalukuyang globalisasyong nagsisilbi lamang sa interes ng internsyunal na kapital hindi sa mamamayan ng daigdig. Sa kabilang banda, hindi malinaw sa "Another World is Possible" kung anong klaseng sistema ang dapat ipalit sa globalisasyon. 

Ito ang hamon sa pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon at sa internasyunal na kilusang manggagawa--patalasin ang pampulitikang kahilingan sa tahasang sosyalistang panawagan kasabay ng pagpapanday ng militansya ng internasyunal na mga pagkilos. 

Walang ibang kalutasan sa krisis ng globalisasyon kundi ang palitan ang kapitalistang internasyunal na kompetisyon ng sosyalistang pandaigdigang kooperasyon. Sa halip na "Another World is Possible," tumalas ang panawagan sa "A Socialist World is Necessary." 

Tungkulin ng sosyalistang kilusan sa bansa, hindi lamang ang pagpapanibagong-sigla ng kilusang manggagawa sa Pilipinas kundi ang pagtulong na patalasin ang pagkakaisa ng internasyunal na kilusang anti-globalisasyon. 

Hindi nahuli ang kilusang manggagawa ng Pilipinas sa pagguhit ng paninindigang anti-globalisasyon na ipinakita sa protesta laban sa pulong ng APEC noong 1996. Pero nilagpasan na tayo ng kilusang manggagawa ng ibang bayan sa bilis ng kanilang pag-unlad at ispontanyidad ng kanilang mga pakikibaka. 

Bawat pagsulong ng internasyunal na kilusang anti-globlisasyon ay dapat na maging inspirasyon sa kilusang manggagawa sa bansa. Bawat paglakas ng kilusang manggagawa sa bansa ay ambag sa pag-abante ng pandaigdigang kilusang anti-globalisasyon. ###