BESIMI NË PEJGAMBERËT DHE FERRËFYESIT E ALL-LLAHUT XH.SH.

---

Besimi në Muhammedin a.s.

 

Jemi të obliguar të besojmë se Muhammed bin Abdull-llahu është i Dërguari i All-llahut dhe rob i zgjedhur i Tij, se kurrë nuk ka adhuruar idhuj, se kurrënjëherë nuk i ka bërë shirk All-llahut XH.SH. dhe se kurrë nuk ka bërë ndonjë mëkat, qoftë të vogël e apo të madh.102 Dhe besojmë se ai është Pejgamberi i fundit, ngase për këtë na flet Kur’ani dhe hadithet autentike. All-llahu XH.SH. thotë në Kur’an: "... por është Pejgamber i All-llahut dhe vulë e Pejgamberëve." (El-Ahzab: 40)

Ndërsa, i Dërguari i All-llahut e, thotë: "Shembulli im dhe i Pejgamberëve të tjerë është si shembulli i një njeriu i cili e ka ndërtuar shtëpinë, pastaj e ka përfunduar dhe e ka stolisur mirë, pos një tjegulle që s’e ka vvërë në një qoshe. Njerëzit e vizitonin shtëpinë dhe, të mrekulluar me të, thoshin: "Sikur ta vënte edhe këtë tjegull." "Unë jam ajo tjegull", tha, "unë jam Pejgamberi i fundit." 103 Në një hadith tjetër Resulull-llahu e ka thënë: "Unë jam Muhammedi, unë jam Ahmedi, unë jam Mahiu me të cilin shlyhet kufri, unë jam Hashir, pas të cilit do të ringjallen njerëzit e tjerë dhe unë jam Akib, e Akib është ai pas të cilit më nuk do të ketë Pejgamberë." 104 Ne fuqimisht besojmë se më nuk do të ketë Pejgamber pas Muhammedit e, dhe se është gënjeshtar secili që thotë për vete se është Pejgamber. i Dërguari i All-llahut e, ka thënë: "Nuk do të vijë Dita e Kiametit përderisa nuk paraqiten dexhxhallët (rrenacakët), numri i të cilëve do të jetë gjithsej tridhjetë dhe çdonjëri prej tyre do të pohojë se është i dërguari i All-llahut." 105 Gjithashtu jemi të obliguar të besojmë se Muhammedi e është imam (prijës) i muttekijëve (besimdrejtëve), i cili është shembull i çdo mirësie. Vetëm ai është i denjë që ta marrim si shembull dhe askush tjetër. All-llahu XH.SH. thotë:

"Thuaj (o Muhammed!): "Nëse ju e doni All-llahun, ejani pas meje, atëherë All-llahu ju do juve dhe ju falë mëkatet tuaja!" (Ali ‘Imran: 31)

"Betohem në Zotin tënd, se ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, përderisa të mos marrin ty për arbitër, për ato konflikte që ekzistojnë ndërmjet tyre, e pastaj të mos ndiejnë kurrfarë dëshprimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht" (En-Nisa’: 65).

Gjithashtu besojmë se Muhammedi e është i dashuri i All-llahut XH.SH. dhe se është në shkallën më të lartë të dashurisë së All-llahut ndaj dikujt, e kjo shkallë quhet hulle (shkallë e veçantë e miqësisë dhe dashurisë). I Dërguari i All-llahut e, ka thënë: "Sikur të zgjidhja për vete ndonjë halil (mik - dost më i ngushtë), do ta zgjedhja Ebu Bekrin. Por ai është vëllai im dhe shoku im. E All-llahu XH.SH. si halil të Vetin e ka zgjedhur shokun tuaj (duke treguar në vete)" 106

Jemi të obliguar të besojmë se ai i është dërguar të gjithë xhinnëve dhe njerëzve me udhëzimin dhe me të vërtetën. All-llahu XH.SH. i transmeton fjalët e xhinnëve në Kur’an:

"O populli ynë, përgjigjuni ju grishtarit të All-llahut dhe besoni Atij! Ai do t’ua falë disa mëkate tuaja dhe do t’ju shpëtojë prej dënimit të dhembshëm." (El-Ahkaf: 31)

Se ai i është dërguar tërë njerëzimit, e vërtetojnë këto ajete:

"Na të kemi dërguar ty për tërë njerëzimin - sihariques dhe paralajmërues, por shumica e njerëzve nuk e dinë." (Sebe’: 28)

"Thuaj: "O njerëz, unë jam i Dërguar i All-llahut për të gjithë ju..." (El-A’raf: 158)

"I lartësuar është Ai, që i ka shpallur Kur’anin (i cili ndanë të vërtetën prej të pavërtetës) robit të Vet (Muhammedit), që të jetë paralajmërues për të gjithë botët." (El-Furkan: 1)

Resulull-llahu e, ka thënë: "Unë jam i dekoruar mbi Pejgamberët e tjerë me gjashtë gjëra: më është dhënë aftësia e të shprehurit të veçantë, jam i ndihmuar me frikë, më është lejuar preja (plaçka) e luftës, e gjithë toka më është bërë mesxhid dhe e pastër (për kryerjen e namazit në çdo vend), unë i jam dërguar të gjitha krijesave dhe me mua ka përfunduar pejgamberia". 107 Komentuesi i Tahaviut thotë: "Se Muhammedi e i është dërguar tërë njerëzimit, bënë pjesë në gjërat domosdo të njohura në Islam."108 Ne jemi të obliguar që, dashurinë ndaj Resulullahut e, ta vëmë para dashurisë ndaj prindërve, ndaj fëmijëve dhe ndaj vetvetes sonë.109 Enesi r. a. transmeton se, i Dërguari i All-llahut e, ka thënë: "Askush prej jush nuk do të jetë besimtar, përderisa nuk i jam atij më i rëndësishëm se prindërit e tij, fëmijët e tij dhe të gjithë njerëzit e tjerë." 110 E, Abdull-llah bin Hishami, transmeton: "Kemi qenë tek i Dërguari i All-llahut e, kur e mbante Umerin përdore, e Umeri i tha: "O i Dërguari i All-llahut, me të vërtetë, ti më je më i dashur se të gjithë të tjerët përveç vetvetes sime." Atëherë Resulull-llahu e, tha: "Jo, pasha All-llahun, përderisa nuk të të jam më i dashur se vetvetja yte." Umeri tha: "Tani, pasha All-llahun, më je më i dashur edhe se vetvetja ime." Pejgamberi i All-llahut tha: "Tash, o Umer." 111

Gjithashtu jemi të obliguar të besojmë se All-llahu XH.SH. e ka përkrahur atë me mu’xhize, të cilat në mënyrë të padyshimtë argumentojnë vërtetësinë e tërë asaj me çka ka ardhur ai. Dhe se Kur’ani madhështor është mu’xhizeja e tij, me të cilën e ka provokuar tërë njerëzimin, por askush nuk ka mundur të bëjë diç të ngjashëm me Kur’anin, madje as një pjesë të vetme të ngjashme me atë të Kur’anit. All-llahu XH.SH. thotë:

"Nëse dyshoni ju në atë (Kur’anin) që ia kemi dërguar robit Tonë (Muhammedit), atëherë hartone një sure të ngjashme si atë që ia kemi shpallur atij, dhe nëse jeni të drejtë thirrni dëshmitarët tuaj, (hyjnitë që i adhuroni), përveç All-llahut. Nëse nuk mundeni, e kurrsesi nuk do të mundeni (t’i bëni shembull Kur’anit), atëherë ruajuni zjarrit, lëndë djegëse e të cilit do të jenë njerëzit dhe gurët. Ai është përgaditur t’i ndëshkojë mohuesit." (El-Bekare: 23-24)

Dhe besojmë se All-llahu XH.SH. e ka përkrahur me mu’xhize ndijore, të cilat janë përmendur në hadithe autentike, siç është: çarja e hënës, thirrja e selamit nga ana e gurëve, burimi i ujit nga gishtërinjtë e tij, ngopja e shumë njerëzve me shumë pak ushqim, lajmërimi i deles së pjekur se është e helmuar (kur hebrenjtë patën tentuar ta helmonin), reja e cila gjithnjë i bënte hije para pejgamberisë, pastaj rasti i Ebu Xhehlit dhe gurit, me të cilin pat tentuar ta godasë Resulull-llahun e në kokë, rasti i deles Ummu Ma’bed, kur me dorën e vet e pat fërkuar gjirin e saj, gjuajtja e pluhurit në fytyrat e mushrikëve dhe goditja në sytë e tyre, paralajmërimi për gjërat që do të ndodhin, të cilat edhe janë realizuar ashtu siç kishte thënë, plotësimi i lutjes së tij nga ana e All-llahut XH.SH., mbrojtja e tij nga vrasja, dhe shumë gjëra të tjera, për të cilat janë shkrua libra dhe vepra voluminoze.112 Për mu’xhizet e tij ndijore na flasin shumë hadithe, ndërmjet të cilave ka edhe muttevetir hadithe, e shumë prej tyre janë meshhur (shumë të njohura). Këto hadithe tërësisht japin dituri të padyshimtë (el ilmul jekin) se këto ngjarja kanë ndodhur me të vërtetë dhe se Muhammedi e është me të vërtetë i Dërguari i All-llahut.113 Siç besojmë edhe se All-llahu XH.SH. e ka përkrahur me argumente pakontestuese dhe me shenja të qarta, të cilat pasqyrohen në cilësitë e tij dhe në virtytet morale të tij.

Besojmë se All-llahu XH.SH. i ka dhuruar asi konstruksioni dhe pamje trupore, saqë çdo njeri mendjehollë nga pamja e tij mund të kuptojë se ka të bëjë me Pejgamberin dhe se është e vërtetë e tërë ajo që flet ai.114 E, sa të bukura janë fjalët e Hasan bin Thabitit r. a.: "Edhe sikur të mos posedonte shenja të qarta, pamja e tij tërësisht do ta thoshte këtë."

Dhe besojmë se All-llahu XH.SH. ia ka dhuruar të gjitha virtytet morale të cilat i rekomandon Kur’ani, që provon vërtetësinë e tij dhe se All-llahu XH.SH. e ka përkrahur atë në mënyrë të drejtpërdrejtë. Askush nuk ka dëgjuar asnjë gënjeshtër nga goja e tij, qoftë për ndonjë çështje të fesë, qoftë për çfarëdo çështje tjetër të jetës së tij, as para pejgamberisë, e as gjatë pejgamberisë. E, sikur t’i ndodhte atij çkado qoftë nga kjo, madje edhe vetëm një herë, armiqtë e tij do të bënin çmos për t’ua trumbetuar këtë edhe të tjerëve. Nuk ka bërë kurrnjë vepër të keqe apo të pahijshme, as para pejgamberisë, as gjatë pejgamberisë. E, as që ka ikur ndonjëherë prej cilitdo armik të tij, pa marrë parasysh se në çfarë situatë të rrezikshme e të vështirë gjendej, siç ka ndodhur në Betejën e Uhudit dhe në Betejën e Hendekut. Ka qenë tejet i mëshirshëm dhe shumë i kujdesshëm ndaj ummetit të tij, saqë edhe All-llahu XH.SH. i ka thënë që ta zbusë këtë:

"... e mos u shkatërro ti për humbjen e tyre!." (Fatir: 8)

"Nga gjiri juaj u erdhi një Pejgamber. Atij i vjen rëndë për mëkatet që bëni ju, por ai përpiqet që ju të shkoni rrugës së drejtë, dhe ndaj besimtarëve është i butë dhe i mëshirshëm." (Et-Tevbe: 128)

Ka qenë në nivelin më të lartë të fisnikërisë dhe të dorëdhënësisë, nuk ishte lakmues për këtë botë, kënaqej me pak, nuk kursente asgjë (nuk ka pasur kursim). Ka qenë elokuent i jashtëzakonshëm dhe i prirur me fuqi të posaçme të shprehjes. Ishte shumë i butë dhe falte shumë. Nuk hidhërohej kurrë, pos për All-llahun XH.SH.. Ishte modest ndaj besimtarëve, i devotshëm ndaj All-llahut XH.SH. dhe muxhahid në rrugën e Tij. I ka mbetur konsekuent cilësive dhe virtyteve të veta fisnike që nga fillimi i jetës së tij e gjer në vdekje. Assesi nuk është ndryshuar apo korrigjuar. Përkitazi me këtë All-llahu XH.SH. na flet në këtë ajet:

"Thuaj (o Muhammed!): "Unë prej jush nuk kërkoj kurrfarë shpërblimi për të (Kur’anin), e as nuk jam nga ata që paraqiten të atillë (çfarë nuk janë)." (Sad: 86).

Është e sigurt se ai i cili paraqitet dhe dëshiron të tregohet i atillë çfarë nuk është në realitet, nuk mund të mbetet i tillë gjatë tërë jetës së tij. E Resulull-llahun e e kanë stolisur të gjitha cilësitë pozitive, çdonjëra në pikëarritjen e nivelit më të lartë të saj, e që nuk i është mundësuar askujt tjetër përveç atyre që i ka ruajtur All-llahu XH.SH..

Kompozimi i të gjitha këtyre cilësive dhe i virtyteve në personalitetin e Resulull-llahut e, gjithsesi është një nga argumentet më të mëdha të pejgamberisë së tij.115 Prandaj gjejmë se një numër i madh i mendimtarëve, pasi që janë njoftuar me sjelljen dhe sinqeritetin e tij dhe me të gjitha hollësitë e jetës së tij, kanë konkluduar se ai e flet të vërtetën. Ta përkujtojmë vetëm rastin e Hatixhes r. a., e cila e ka njohur mirë sinqeritetin dhe besnikërinë e Resulull-llahut e, kur e pat informuar se i po i vinte Shpallja, duke i thënë: "Unë frikësohem për veten time", e ajo ka thënë: "Jo, për Zotin, kurrsesi. All-llahu nuk të turpëron dhe nuk të braktisë ty kurrënjëherë, sepse ti i viziton të afërmit, i ndihmon bonjakët dhe ata që nuk janë të aftë, u jep të varfërve, je mikpritës dhe po u ndihmon atyre të cilët e mbrojnë të vërtetën." 116 Rasti i njëjtë është edhe me Herakleun - mbretin e bizantinëve. Kur Resulull-llahu e ia pat dërguar një mesazh, me anë të cilit e thërriste në Islam, ai kishte kërkuar njërin nga arabët, të cilët atëbotë gjendeshin në mbretërinë e tij. Asokohe Ebu Sufjani, bashkë me disa kurejshitë të tjerë, ishte në kalim e sipër për në Sham, e Herakleu e ftoi në pallatin e tij, ndërsa rreth tij ishin njerëzit më autoritativ të mbretërisë së tij, e thirri përkthyesin, e pastaj filloi të pyes për Resulull-llahun e. Pasi që i dëgjon përgjigjet, ai nxjerrë konkluzionin e sigurt: se ajo që kishte dëgjuar për Muhammedin e dhe për cilësitë dhe virtytet e tij, është argument i mjaftueshëm se është e vërtetë ajo me çka kishte ardhur dhe se ai vërtetë ishte Pejgamber. Për shkak të rëndësisë së madhe të kësaj bisede, e cila është zhvilluar mes Herakleut dhe Ebu Sufjanit, ne do ta citojmë këtu në tërësi ashtu siç e transmeton muhaddithi më i njohur dhe emiri i të gjithë muhaddithëve, Buhariu, në Sahihun e vet. Në këtë hadith do të gjejmë shumë mësime dhe instruksione, dhe argumentin se All-llahu XH.SH. e ka përkrahur të Dërguarin e Vet me argumente të qarta dhe me shenja të dukshme të vërtetësisë së tij, që pasqyrohet përmes moralit dhe sjelljes së tij gjatë jetës së tij, me gjithë Kur’anin dhe mu’xhizet e qarta.

Buhariu, rahimehullahi te’ala, shënon: "Na ka treguar Ebu-l-Jeman El-Hakem b. Nafiu, duke transmetuar nga Shu’ajbi, ky nga Zuhriu, ky nga Ubejdullah b. ‘Abdull-llah b. Utbe b. Harbi b. Mea’udi, këtij i ka thënë ‘Abdull-llah b. ‘Abbasi, se e ka njoftuar Ebu Sufjani, se Herakleu e kishte ftuar në rezidencën e tij së bashku me disa kurejshitë, që kishin ardhur në Sham për tregti, gjatë periudhës së Marrëveshjes Paqësore të Hudejbijes, dhe vajtëm në Ilija’ ku gjendej ai së bashku me njerëzit më autoritativ të Bizantit. E thirri përkthyesin e tha:

"Pyeti ata se cili është më i afërt për nga origjina me atë njeri që po pretendon se është Pejgamber?"

Ebu Sufjani u përgjigj: "Unë jam më i afërmi i tij."

Herakleu tha: "Ma afroni atë, e shokëve të tij thuani që të radhiten prapa tij." Pastaj Herakleu i tha përkthyesit: "Këtë njeri këtu (Ebu Sufjanin) do ta pyes për atë njeri (Resulull-llahun e), e nëse e fsheh të vërtetën, shokët e tij le të reagojnë."

Ebu Sufjani tha: "Pasha Zotin, sikur të mos më vinte turp që prej meje të dëgjojnë gënjeshtra, unë do të gënjeja për të", - tha Ebu Sufjani për vete, - pastaj pyetja e parë që ma shtroi ishte:

"Çfarë origjine ka ai në mesin tuaj?

"Ndër ne ai është me origjinë të ndershme", - i thashë.

- Herakleu: "A ka folur ndonjëherë dikush prej jush fjalë të tilla para tij?"

- Ebu Sufjani: "Jo."

- Herakleu: "A ka qenë ndokush prej etërve të tij mbret?"

- Ebu Sufjani: "Jo."

- Herakleu: "A e pasojnë atë njerëzit e pasur apo njerëzit e varfër?"

- Ebu Sufjani: "Njerëzit e varfër."

- Herakleu: "A është duke u shtuar numri i tyre apo duke u pakësuar?"

- Ebu Sufjani: "Duke u shtuar."

- Herakleu: "A e lëshon ndonjëri prej tyre fenë e tij nga urrejtja ndaj saj pasi ta ketë pranuar atë?"

- Ebu Sufjani: "Jo."

- Herakleu: "A e keni akuzuar për rrenë, para se të flasë këtë që është duke thënë tani?"

- Ebu Sufjani: "Jo."

- Herakleu: "A është mashtrues?"

- Ebu Sufjani: "Jo - por që prej kur nuk jemi bashkë nuk e kemi të ditur se ç’është duke bërë.

Ebu Sufjani rrëfen: "Nuk munda të shtoj më asgjë tjetër, pas kësaj fjalie."

- Herakleu: "A keni luftuar kundër tij?"

- Ebu Sufjani: "Po."

- Herakleu: "Si ka qenë rezultati i luftës mes jush?"

- Ebu Sufjani: "Ndërmerrnim luftëra mes veti, luftëra garuese, herë fitonin ata, herë fitonim ne."

- Herakleu: "Çka ju urdhëron?"

- Ebu Sufjani: "Na urdhëron të adhurojmë vetëm All-llahun dhe të mos i përshkruajmë shok Atij. Të braktisim atë që thonë prindërit tanë, ta kryejmë namazin, të jemi të sinqertë, të ndershëm dhe të kujdesshëm ndaj të afërmve tanë."

Pastaj Herakleu i tha përkthyesit: "Përktheja atij: "Të pyeta për origjinën e tij, e ti më the se është me origjinë të ndershme ndërmjet jush. Kështu është me të gjithë Pejgamberët, ata zgjidhen nga familjet e ndershme. Të pyeta a ka folur dikush prej jush fjalë të tilla, para tij, ti the jo. Sikur të kishte folur ndokush fjalë të tilla para tij, kisha menduar se ky njeri është duke i imituar të tjerët. Të pyeta se a ka qenë ndokush prej të parëve të tij mbret, ti më the jo. Sikur të kishte qenë dikush prej të parëve të tij mbret, kisha menduar se qenka njeri i cili kërkon sundimin - pushtetin e të parëve të tij. Të pyeta se a jeni duke e akuzuar për gënjeshtër para se ta thoshte këtë që është duke thënë, ti më the jo, e unë e di se ai nuk ka mundur të jetë i sinqertë ndaj njerëzve, e rrenacak ndaj All-llahut. Të pyeta se a janë duke iu përgjigjur thirrjes së tij paria e popullit apo shtresa e ulët (masa e gjerë) e tij, ti më the se është duke iu përgjigjur populli i thjeshtë dhe i pambrojtur, e zakonisht të tillë kanë qenë ithtarët e të gjithë Pejgamberëve. Të pyeta se a janë duke u shtuar apo duke u pakësuar, e ti më the se numri i ithtarëve të Pejgamberit është duke u rritur. Kjo është zakonisht me besimin derisa shpallja të plotësohet tërësisht.

Të pyeta se a e ka lëshuar ndonjëri prej tyre fenë nga pakënaqësia ndaj saj pasi që e ka pranuar atë, ti më the se jo, kështu ndodh kur njerëzit e pranojnë besimin me gjithë zemër. Të pyeta se a është mashtrues, ti më the se jo. Kjo është cilësi e të gjithë Pejgamberëve, ata kurrë nuk janë mashtrues. Pastaj të pyeta se çka ju urdhëron të besoni, e ti më the se ju urdhëron të besoni All-llahun dhe të mos i përshkruani shok Atij, që do të thotë se ju ndalon t’i adhuroni idhujt. Pastaj ju urdhëron ta kryeni namazin, të jeni të sinqertë dhe të ndershëm, e nëse është kështu siç thua ti, atëherë ai së shpejti do të sundojë edhe në këtë vend ku tani gjenden këmbët e mia. E kam ditur se ai do të paraqitet, por nuk e kam ditur se do të jetë njëri prej jush (arab). Sikur ta dija se do të mund të arrijë tek ai, mu tani do të nisesha në rrugë për tu takuar me të. E sikur të isha pranë tij, do t’ia kisha larë edhe këmbët."117

faqja 2 nga 2