AŞIKLARIN EN YÜCESİNE ATEŞ TENLİSİNE

Nedenini bilmediğim bir arzuyla bugün hergünkünden daha çok istedim yanımda olmanı.
Kolay değil, sensiz olmak, içinin yarısını boş tutmak,
kolay değil her sabah bir martı sesiyle irkilmesi bu yoksul bedenimin.
Ancak bir süreliğine oluşu, teselli dolduruyor yüreğime.
Her ne kadar bu sürenin uzunluğunu bilmesek de
sonunun olduğunu bilmek umutlandırıcı.
Zaten herşey umut edebilmekle başlamadı mı?
Seni düşünüp de kendimi kaybettiğim vakitlerin anısına yazdım bu mektubu sana.
Bazen otobüste iki sevgilinin başlarını yaslayıp uyurkenki rahatlığında ,
bazen sokakta babasının elinden tutan bir çocuğun gözlerindeki güvende bulurum seni.
Düşündükçe nazım olasım gelir ve hep hasretini bir uçtan bir uca yakasım gelir.
Bir kuş hafifliğinde sana akar yüreğim,
yokluğunla yok olmaktan korkarak.
Yaşadığı acıları anlatırsa sana
gözyaşlarınla yıka yaralarımı
ya da hiç bekletmeden uçurduğumuz çocuksu uçurtma.
Bizi bekliyor Moda sahili, Fenerbahçe parkı
ve seni bekliyor gölet olmuş bir nisan yağmurunun çocuğu.
Hadi gel artık.Dayanamadım hasretine!!!